Πῶς θά μποροῦσα νά μήν σέ ἀναζητήσω;
Ἐσύ πρῶτος μέ βρῆκες. Ἐσύ μοῦ ἔδωσες νά ζήσω τή γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος καί ἡ ψυχή μου σέ ἀγάπησε. Ἡ ψυχή πού γνώρισε τόν Κύριο δέν μπορεῖ νά τόν ξεχάσει καί τόν ἐπιθυμεῖ σφόδρα, διότι σέ Αὐτόν βρίσκονται ἡ ζωή καί ἡ χαρά της.
Ἐσύ πρῶτος μέ βρῆκες. Ἐσύ μοῦ ἔδωσες νά ζήσω τή γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος καί ἡ ψυχή μου σέ ἀγάπησε. Ἡ ψυχή πού γνώρισε τόν Κύριο δέν μπορεῖ νά τόν ξεχάσει καί τόν ἐπιθυμεῖ σφόδρα, διότι σέ Αὐτόν βρίσκονται ἡ ζωή καί ἡ χαρά της.
Ἡ ψυχή πού ἔχασε τή χάρη μαραίνεται μακριά ἀπό τόν Κύριο της καί κλαίει ὅπως ὁ Ἀδάμ, ὅταν ἐκδιώχθηκε ἀπό τόν Παράδεισο. Κανείς λοιπόν δέν μπορεῖ νά τήν παρηγορήσει, ἐκτός ἀπό τόν Θεό.
Ἡ ψυχή ὁμοιάζει μέ μία νύφη, ὁ Κύριος μέ ἕναν νυμφίο. Ἀγαπιοῦνται ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλο, ἐπιθυμοῦν πολύ ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Μέσα στήν ἀγάπη Του ὁ Κύριος περιμένει ἀνυπόμονα τήν ψυχή καί θλίβεται ὅταν βλέπει πώς δέν ὑπάρχει ἐντός της τόπος γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἁγίου Σιλουανοῦ
***************