Κατ’ αρχάς πήγε στον Γερο-Καλλίνικο, τον Ησυχαστή, για να μείνη. Ο διακριτικός Γερο-Καλλίνικος, μόλις τον είδε, κατάλαβε τον μεγάλο ζήλο του νέου, αλλά διέκρινε και το φιλάσθενο σώμα του. Γι’ αυτό του είπε τον τρόπο της ζωής του, για να πάη αλλού να οικονομηθή.

– Εγώ, παιδί μου, του είπε, τρώγω πενήντα δράμια παξιμάδι με νερό μια φορά την ημέρα, μετά την ενάτη. Εάν μπορής να αντέξης, μείνε· διαφορετικά, πήγαινε κάπου αλλού.

Επειδή ο νέος ήταν προφυματικός, και η υγεία του δεν του επέτρεπε τέτοια αυστηρή άσκηση, πήγε στον Γερο-Παχώμιο, στην Καλύβη «Άξιον εστιν». Εκεί λοιπόν έγινε Μοναχός, ονομάστηκε Βενιαμίν και αγωνίστηκε φιλότιμα πολλά χρόνια.Ήταν μεγάλος αγωνιστής, παρ’ όλη την κλονισμένη του υγεία! Κάθε νύχτα αγρυπνία, και την ημέρα τα χέρια του πάντα θα κρατούσαν ή εργόχειρο ή Πατερικό βιβλίο, και η ευχή δεν έλειπε από το στόμα του, μέχρι το τέλος της ζωής του, που πέταξε στον Ουρανό η Αγγελική ψυχή του.

Την ώρα δε που έφευγε η ψυχή του στον Ουρανό, μια [//148] δια Χριστόν σαλή, που βρισκόταν έξω από την Ι. Μονή της Κερατέας, για να προσέχη τα μανδριά, φώναζε δυνατά και έλεγε:

– Ω, ω! τι χάσαμε! Έφυγε, έφυγε! Αυτή την στιγμή πέθανε ο Βενιαμίν από τα Κατουνάκια, και η ψυχή του πήγε κοντά στον Χριστό, και διέταξε τους Αγγέλους ο Χριστός να βάλουν στο μέτωπο του Βενιαμίν μια κόκκινη ταινία που να γράφη: «Άγγελος του Ογδόου Αιώνος»!

Από το βιβλίο:

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ