Τα θαύματα πού έκανε ο Χριστός με το άγγιγμα των χειρών Του.
Μετά την επί του Όρους ομιλία του ο Χριστός συνάντησε ένα λεπρό πού τον προσκύνησε και του είπε: «Κύριε, εάν θέλεις, δύνασαί με καθαρίσαι και εκτείνας την χείρα ήψατο αυτού ο Ιησούς.. . και ευθέως έκαθαρίσθη αυτού η λέπρα» (Ματθ. η’2-3).
Λίγο αργότερα ζήτησαν να έρθει επειγόντως ο Ιησούς στο σπίτι του Πέτρου, γιατί η πεθερά του ήταν βαριά άρρωστη με πυρετό. «Και ήψατο της χειρός αυτής, και αψήκεν αυτήν ο πυρετός, και ηγέρθη και διηκόνει αυτώ» (Ματθ. η’ 15).
Στην Ιεριχώ δύο τυφλοί στέκονταν και ζητιάνευαν στην άκρη του δρόμου. Μόλις άκουσαν ότι από κει περνά ο Ιησούς φώναξαν: «ελέησον ημάς, Κύριε, υιός Δαβίδ. . . σπλαχνισθείς δέ ο Ιησούς ήψατο των οφθαλμών αυτών, και ευθέως άνέβλεψαν αυτών οι οφθαλμοί, και ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. κ’ 30, 34). Περισσότερο χρόνο θα χρειαζόταν ο σατανάς για να κλείσει τα μάτια ενός άνθρωπου, να τον τυφλώσει, παρά ο Ιησούς να τα ανοίξει.Τόσο γρήγορα το έκανε, σε κλάσμα δευτερολέπτου.
Κάποτε ο Κύριος Ιησούς είδε μια γυναίκα με μια φοβερή αναπηρία: ήταν συγκύπτουσα. Για δεκαοχτώ χρόνια δεν μπορούσε να ορθωθεί, να σταθεί όρθια. Ο Ιησούς ένιωσε συμπάθεια για τη γυναίκα αυτή, την κάλεσε κοντά του και «επέθηκεν αυτή τας χείρας και παράχρημα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεό» (Λουκ,ιγ,13)
Ποιος μπορεί ν’ απαριθμήσει όλους εκείνους πού υπόφεραν και έτρεχαν ή μεταφέρονταν στα ευλογημένα και παντοδύναμα χέρια Του για να γίνουν καλά και ν’ αναλάβουν τις δυνάμεις τους, ή και να σώσουν τη ζωή τους ακόμα μ’ ένα απλό άγγιγμα των χεριών Του! Ας δούμε, αγαπητέ αναγνώστη, τί μας αφηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς, πού ήταν κι ο ίδιος γιατρός: «Δύναντος δε του ηλίου πάντες όσοι είχαν ασθενούντας νόσοις ποικίλαις ήγαγον αυτούς προς αυτόν ο δε ενί εκάστω αυτών τας χείρας επιτιθείς εθεράπευσεν αυτούς» (Λουκ. δ’ 40). Μάλιστα! Τους θεράπευσε μόνο με το άγγιγμα των χεριών Του, χωρίς καν να μιλήσει.
Ποιος μπορεί ν’ απαριθμήσει όλους εκείνους πού υπόφεραν και έτρεχαν ή μεταφέρονταν στα ευλογημένα και παντοδύναμα χέρια Του για να γίνουν καλά και ν’ αναλάβουν τις δυνάμεις τους, ή και να σώσουν τη ζωή τους ακόμα μ’ ένα απλό άγγιγμα των χεριών Του! Ας δούμε, αγαπητέ αναγνώστη, τί μας αφηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς, πού ήταν κι ο ίδιος γιατρός: «Δύναντος δε του ηλίου πάντες όσοι είχαν ασθενούντας νόσοις ποικίλαις ήγαγον αυτούς προς αυτόν ο δε ενί εκάστω αυτών τας χείρας επιτιθείς εθεράπευσεν αυτούς» (Λουκ. δ’ 40). Μάλιστα! Τους θεράπευσε μόνο με το άγγιγμα των χεριών Του, χωρίς καν να μιλήσει.
Χωρίς καν να μιλήσει, απλά και μόνο με το άγγιγμα των χεριών του, θεράπευσε ολόκληρο το αυτί πού είχε κόψει από τον υπηρέτη του αρχιερέα κάποιος στον κήπο της Γεθσημανή (βλ. Λουκ. κβ’ 50-51).
Ο Χριστός ήταν πάντα έτοιμος και πρόθυμος να υπηρετήσει και να θεραπεύσει. Έτσι ανταποκρίθηκε αμέσως στο κάλεσμα του Ιαείρου, πού ήταν άρχισυνάγωγος, και πήγε στο σπίτι του όπου η δωδεκάχρονη κόρη του κείτονταν νεκρή. Ο Ιησούς «κρατήσας της χειρός του παιδίου λέγει αυτή• ταλιθά, κούμι ο εστί μεθερμηνευόμενον, το κοράσιον, σοί λέγω, έγειρε, και ευθέως ανέστη το κοράσιον και περιεπάτει. . . και εξέστησαν έκστάσει μεγάλη» (Μάρκ. ε’ 41-42).
Σε άλλη περίπτωση ο Ιησούς δεν άγγιξε καθόλου το νεκρό πρόσωπο, αλλά μόνο το φέρετρο. Ο νεκρός ήταν το μοναχοπαίδι μιας χήρας, στην πόλη Ναΐν. Βρίσκονταν κιόλας στο δρόμο για την ταφή του παιδιού, όταν ο Κύριος συνάντησε την πομπή στην είσοδο της πόλης. Καθώς είδε τη μάνα πού θρηνούσε «ο Κύριος εύσπλαγχνίσθη επ’ αυτή και είπεν αυτή- μη κλαίε» Πρώτα παρηγόρησε τη μητέρα και μετά «προσελθών ήψατο της σορού, οι δέ βαστάζοντες έστησαν, και είπε- νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι. και ανεκάθισεν ο θανών και ήρξατο λαλείν, και εδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού» (Λουκ. ζ’ 13-15).
Θαύματα πού έκανε ο Χριστός με το άγγιγμα των ιματίων Του.
Oί ευλαβείς ορθόδοξοι χριστιανοί στις αρχαίες χώρες μας συνηθίζουν ν’ αγγίζουν τα ρούχα των Ιερέων πού λειτουργούν μέσα στην εκκλησία ή πού κάνουν Λιτανεία έξω απ αυτήν. Το έθιμο αυτό είναι τόσο παλιό, όσο και το ευαγγέλιο του Χριστού. Δείχνει τη σταθερή και βεβαία πίστη στη θεραπευτική δύναμη του Κυρίου, πού πηγάζει από τα ευλογημένα αυτά ρούχα του Ιερέα, σαν να ‘ταν τα ρούχα του ίδιου του Χριστού.
Ο ευαγγελιστής Μάρκος γράφει ότι «ήρξαντο επί τοις κραββάτοις τους κακώς έχοντας περιφέρειν όπου ήκουον ότι εκεί εστί και όπου αν είσεπορεύετο εις κώμας ή πόλεις ή αγρούς, εν ταις αγοραίς ετίθεσαν τους ασθενούντας και παρεκάλουν αυτόν ίνα καν του κρασπέδου του ιματίου αυτού άψωνται και όσοι αν ήπτοντο αυτού εσώζοντο» (Μάρκ. στ’ 55-56). Το είδος των ασθενειών από τις οποίες υπόφεραν οι θεραπευόμενοι αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος: «και προσήλθον αύτώ όχλοι πολλοί έχοντες μεθ’ εαυτών χωλούς, τυφλούς, κωφούς, κυλλούς και ετέρους πολλούς, και έρριψαν αυτούς παρά τούς πόδας του Ιησού, και έθεράπευσεν αυτούς, ώστε τούς όχλους θαυμάσαι βλέποντας, άλαλους λαλούντας, κυλλούς υγιείς, χωλούς περιπατούντας και τυφλούς βλέποντας» (Ματθ. ιε’ 30-31).
Την καταπληκτική Ιστορία της θεραπείας μιας γυναίκας πού υπέφερε από άσχημη αρρώστια κι έγινε καλά μόνο με το πού άγγιξε το ιμάτιο του Ιησού αναφέρουν και οι τρεις συνοπτικοί ευαγγελιστές. Ένα πλήθος ανθρώπων είχε περικυκλώσει τον Ιησού απ’ όλες τις πλευρές, όταν η άρρωστη και μόνη αυτή γυναίκα προσπάθησε απελπισμένα να Τον πλησιάσει και να Τον αγγίξει. Δώδεκα χρόνια υπόφερε από μια επώδυνη αιμορραγία. Ακόμα μαθαίνουμε από τον ευαγγελιστή ότι δαπάνησε «τα παρ’ εαυτής πάντα, και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα» (Μάρκ. ε’ 26).
Με την απώλεια όλης της περιουσίας της έχασε κι όλη την ελπίδα της στους ανθρώπους, στους γιατρούς. Στο αποκορύφωμα της απελπισίας της, πιο άρρωστη και πιο φτωχή από ποτέ, άκουσε για τον Ιησού, το θαυματουργό. Μια ακτίνα φώς εισχώρησε τότε στο σκοτάδι της δυστυχίας της. «Αχ και να μπορούσα ν’ αγγίξω τα ρούχα Του, ψιθύρισε μέσα της. Θα γινόμουν καλά. Κανένας δέ θα το ‘ξερε, σκέφτηκε, ούτε κι ο ίδιος ακόμα. Κι αυτό θα είναι πολύ πιο καλό, γιατί θα δυσκολευτώ να του μιλήσω στ’ αυτιά μέσα σε τόσο πλήθος για την άσχημη αρρώστια μου. Γι’ αυτό, ας μπορούσα ν’ αγγίξω κρυφά το ιμάτιο Του! Αχ, και να μπορούσα!»
Και το κατόρθωσε ν’ αγγίξει το κράσπεδο του ιματίου Του «και ευθέως εξηράνθη η πηγή του αίματος αυτής, και εγνω τω σώματι ότι ίαται από της μάστιγος» (Μάρκ. ε’ 29). Αξίζει όμως να δούμε και τί έγινε μετά. «Τις μου ήψατο των ιματίων;» ρώτησε ο Ιησούς. Δεν έκανε την ερώτηση αύτη επειδή δεν ήξερε. Γνώριζε τα πάντα. Αλλά ήθελε να κάνει γνωστή την κρυφή πράξη, να σχολιάσει τη μεγάλη πίστη της γυναίκας αυτής.
«Τις μου ήψατο των ιματίων;»
Η γυναίκα είδε ότι δεν μπορούσε πια να κρυφτεί κι έτσι «φοβηθείσα και τρέμουσα, είδυΐα ο γέγονεν επ’ αυτή, ήλθε και προσέπεσεν αύτω και ειπεν αύτω πάσαν την άλήθειαν». Και ό Ιησούς της είπε: «θύγατερ, ή πίστις σου σέσωκέ σε- υπάγε εις είρήνην, και ‘ίσθι υγιής από της μάστιγος σου» (Μάρκ. ε’33-34).
Το πιο χαρακτηριστικό σημείο της Ιστορίας αυτής είναι αυτό πού είπε ο Χριστός: «ηψατό μου τις εγώ γάρ εγνων δύναμιν έξελθούσαν απ’ εμού» (Λουκ. η’ 46). Εδώ είναι το κλειδί της ερμηνείας κάθε θεραπείας πού γίνεται με το άγγιγμα, είτε αυτό γίνεται με τα χέρια, είτε με τα ρούχα. Αυτός είναι ό λόγος και ή δικαίωση της «επίθεσης των χειρών» πού γίνεται σ’ εκείνους πού χειροτονούνται και μπαίνουν στις τάξεις της ιερωσύνης, στο όνομά Του. Αλλά στο μυστήριο αυτό θ’ αναφερθούμε κι αργότερα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ. ΕΚ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2013/04/2.html