“Αρχή της πνευματικής ζωής είναι η αρχή της πάλης κατά των  παθών. Η νίκη κατά των παθών είναι το δυσχερέστερο έργο. Η νίκη αυτή είναι η πιο μεγαλειώδης από όλες. Η απάθεια είναι ανώτερη από το χάρισμα της θαυματουργίας. Τα πάθη νικώνται με μακρό, επίμονο βαρύ αδιάλειπτο αγώνα ημέρα και νύχτα και με τη συνέργεια της χάριτος.

Κατά τη συναναστροφή σας με τους άλλους ανθρώπους μου φαίνεται καλό να διατηρείτε κάποια απόσταση και να κλείνεστε στον εαυτό σας.

Για το σκοπό αυτόν είναι καλό να ενεργείτε ως εξής: Για να μη θλίψετε τον αδελφό σύμφωνα με την εντολή, πρέπει να είστε πάντοτε στην επαφή σας με τους ανθρώπους απλός και ευχάριστος.

Ο ίδιος όμως να μη δίνετε αφορμή για συζητήσεις και να μην ενθαρρύνετε τη συνομιλία. 

Σας ρωτούν κάτι; Απαντήστε με καλή διάθεση. Δεν χρειάζεται όμως να υποβάλετε ερωτήσεις να αρχίζετε διάλογο, να τον ενθαρρύνετε….

Η αλήθεια είναι ότι όταν παρασυρόμαστε σε συζητήσεις θεολογικού χαρακτήρα παρεκλίνουμε από την άμεση επιδίωξή μας. Ωστόσο αυτό όμως είναι αναγκαίο ως ένα βαθμό….

Στη συνέχεια οφείλουμε να συγκρατήσουμε τον νου από την τάση του προς την κατεύθυνση αυτή για να προσελκύσουμε και συγκεντρώσουμε την προσοχή μέσα μας.

Ο μακάριος Διάδοχος γράφει: “Για τον νου μας είναι μαρτυρικά δύσκολη η παρατεταμένη άσκηση της νοεράς καρδιακής προσευχής, λόγω της πίεσης και της συγκέντρωσης που απαιτούνται κατά την προσευχή αυτή.

Στη θεολογία όμως (στις θεολογικές συζητήσεις) ο νους ορμά με χαρά βρίσκοντας εκεί την έκταση και την ελευθερία που επιζητά.

Δεν πρέπει όμως να τον αφήνουμε στην οδό αυτή ή να του επιτρέπουμε υπέρμετρα να επιδίδεται σε αυτή τη χαρά”…

Απάνθισμα από το βιβλίο του Γέροντος Σωφρονίου Ζαχάρωφ: Αγώνας Θεογνωσίας