Ο βίος του ανθρώπου είναι μαρτύριον, καθ’ ην στιγμήν εξεπέσαμεν εκ της αληθινής ευτυχίας, τώρα τρυγούμεν τον καρπόν της παρακοής, «ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι η γη» ( Γεν. 3,18 ) και η γη της καρδίας. Πως θα γνωρίσωμεν ότι είμεθα εξόριστοι, ει μη εκ των θλίψεων και των βασάνων;
Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην έχη και κάτι που να τον θλίβη. Θλίβονται και οι ευσεβείς χριστιανοί, μα έχουν εις το βάθος της ψυχής των και την ελπίδα ότι μίαν ημέραν αι θλίψεις αι πολλαί θα τους προξενήσουν και την μακαρίαν ανάπαυσιν.
Χωρίς θλίψεις και βάσανα ας μη περιμένη κανείς ανάπαυσιν εις την πέραν του τάφου ζωήν, η ζωή εκείνη είναι των κοπιασάντων και των πεφορτισμένων το βάρος της παρούσης ζωής. Ένας όσιος Πατήρ ήτο πάντοτε φιλάσθενος και όταν ετύγχανε να υγιαίνη και να παρατείνεται η υγεία, έλεγεν εις τον Θεόν: «διατί, Θεέ μου, με εγκατέλειψες και ζω με ευτυχίαν; Δεν είμαι άξιος της αγάπης Σου, να πάσχω μικρόν δια την αγάπην Σου;».
Βέβαια είχαν οι άγιοι και πολλήν χάριν και δύναμιν ψυχής και έχαιρον θλιβόμενοι, αλλά ημείς, πρώτος εγώ, υποφέρομεν, ενίοτε σπάζει και η υπομονή, αλλά ας έχη δόξαν ο Θεός, που μας φωτίζει και μετανοούμεν και διορθωνόμεθα. «Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής» (Ματθ. 26,41).
Πηγή: Εξομολογεῖσθε τῶ Κυρίῳ
https://paraklisi.blogspot.gr/2017/03/blog-post_17.html#more