ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΡΤΙΝΟ.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ υποδείγματα, στό μέσον των οποίων, όπως μόλις είπαμε, ο Χριστός διαλάμπει όπως στις κορυφές των ορέων, είχε παρατηρήσει τον ένδοξο κύριο Μαρτίνο, ο οποίος υπερβάλλει τούς άλλους σάν τόν Όλυμπο, καί  όποιος επίσης βρίσκεται πλησιέστερα στις φλόγες του ανώτερου αέρα, αντανακλά τους  ίδιους τούς αστέρες μέ μεγαλύτερη λαμπρότητα: τόν Μαρτίνο, υπέρ της  ευλαβούς τιμής του οποίου δίκαια ολόκληρος ό κόσμος συνωμοτεί, και προς τόν οποίο ο Γρηγόριος απέβλεπε μέ φλογερή επιθυμία. Φέροντας τον συνεχώς τόσο στήν καρδιά όσο καί στά χείλη του, εξάπλωνε παντού τήν δόξα του. Αλλά ενώ ήταν Ισχυρά αφοσιωμένος μέ όλες τίς δυνάμεις του πνεύματός του στήν άσκηση των αρετών, η σάρκα του έχανε τι δύναμή της, όπως συνήθως συμβαίνει.

Είναι ο ίδιος λόγος πού ο Δανιηλ είδε τό σώμα του, στήν προσπάθειά του νά εγερθεί μετά τό όραμα του αγγέλου του, νά έχει χάσει κάθε δύναμη (Δανιήλ 10:8, 16, 17), και να είναι άρρωστος γιά πολλές μέρες. Οσο γιά τίς αρετές, ο Γρηγόριος είναι κέρδος, αλλά όσον αφορά τό σώμα, ήταν ασθενής· καί κάποτε βρέθηκε να έχει πέσει θύμα ενός πυρετού καί μιας αναφυλαξίας του δέρματος το οποίο κατέληξε να κυριαρχήσει επάνω του σέ τέτοιο βαθμό ώστε, έπειδη δέν ήταν πλέον ικανός ούτε να φάει ούτε να πιει, έχασε κάθε έλπίδα οτι θά ζήσει.

Ένα μόνο πράγμα του απέμενε: η εμπιστοσύνη πού είχε εναποθέσει στόν Μαρτίνο δέν είχε ποτέ κλονιστεί. Αντίθετα πυρπολούμενος από μία άκόμη πιό φλογερή αγάπη, κατελήφθη από μια τέτοια έπιθυμία γιά αυτόν τόν Μαρτίνο ώστε, ένώ ακόμη είχε μόλις και μετά βίας διασχίσει τό κατώφλι του θανάτου, δέν δίστασε να ξεκινήσει ένα ταξίδι προκειμένου να επισκεφτεί τόν τάφο του Αγίου· οί δικοί του δέν κατόρθωσαν να τόν αποστρέφουν από τό ταξίδι αυτό, καί αυτός επέμεινε πεισματικά, διότι ο πυρετός του σώματός του ήταν λιγότερο ισχυρός από τόν πυρετό της αγάπης του. Μετά από δύο ή τρεις στάσεις πού έκανε καθ’ οδόν, η άδυναμία του αύξήθηκε μέ τήν πορεία του ταξιδιού του.

Αλλά άκόμη καί τότε τίποτε δέν στάθηκε ικανό να τον εμποδίσει να καταφύγει στόν Μαρτίνο, μέ τήν ίδια πίστη καί στό όνομα της Θείας μεγαλειότητας ικέτευε εκείνους πού προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν από αυτό, να τόν παρουσιάσουν, είτε ζωντανό, είτε τέλος πάντων νεκρό, μπροστά στόν τάφο του Αγίου.

Τί περισσότερο να πώ; Έφθασε όντας τό ίδιο καλά όσο καί άρρωστος, καί ή πίστη του, δικαιωμένη, απέκτησε τήν θεραπεία πού προσδοκούσε.

Καί όχι μόνον αυτός, άλλά καί ένας από τούς κληρικούς του, ονόματι Αρμεντάριος, ο οποίος είχε βρεθεί σχεδόν στό χείλος του θανάτου, όφειλε καί αυτός τήν υγεία του κατά τόν βαθμό τής πίστης του.

Ο Γρηγόριος, λοιπόν, προσφέροντας ευχαριστία τόσο γιά τόν τελευταίο όσο καί γιά τόν εαυτό του, επέστρεψε στόν τόπο του ικανοποιημένος, ή άλλον, αναλωμένος περισσότερο από ποτέ από τήν αγάπη του γιά τον Μαρτίνο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Vita Patrum-Ο Βίος των Πατέρων, του Αγ. Γρηγορίου της Τούρ [Πατερικό της Γαλατίας του 5ου αιώνα]

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/06/blog-post_40.html