ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΩ ΠΗΓΑΙΝΕ από τήν Βουργουνδία στην Ωβέρν, ξέσπασε επάνω του σφοδρή θύελλα. Ο πυκνός αέρας συγκεντρώθηκε σέ μαύρα σύννεφα· ο ούρανός άρχισε νά λάμπει με επαναλαμβανόμενες αστραπές, νά αντηχεί μέ τεράστιες υπόκωφες βροντές· καί όλοι αισθάνθηκαν νά χλομιάζουν καί έτρεμαν τόν κίνδυνο πού τούς απειλούσε. Αλλά ο Γρηγόριος μέ ήρεμη ψυχή, τράβηξε από το στήθος του—διότι πάντα τά φορούσε στόν λαιμό του—μερικά λείψανα αγίων, τά οποια ύψωσε πρός τήν κατεύθυνση πού ήταν τά σύννεφα, προς τά όποια αντιστάθηκε μέ επιμονή· καί τά σύννεφα στήν στιγμή χώρισαν, ορισμένα πρός τά δεξιά καί τά υπόλοιπα πρός τά άριστερά, προσφέροντας στούς ταξιδιώτες μία ατάραχη διαδρομή.

Η υπερηφάνεια, όμως, πού τόσο συχνά τρέφεται από τίς αρετές, κλέφτης εισχώρησε στήν ψυχή αυτού του νεαρού άνδρα· χάρηκε μέσα του καί απέδωσε στήν δική του άξια εκείνο τό οποίο είχε μόλις απόδοση στά λείψανά του. Αλλά τί βρίσκεται πιο κοντά στήν υπεροψία από μια πτώση;Καί πράγματι, τό άλογο πάνω στό οποίο ήταν ανεβασμένος έπεσε στόν ίδιο αυτό τόπο καί τόν πέταξε κάτω στή γη τόσο άσχημα, ώστε μωλωπισμένος σέ κάθε μέρος του σώματός του, μόλις καί μετά βιας κατόρθωσε νά ξανασταθεί όρθιος στά πόδια του. Κατανοώντας τήν αιτία της δυστυχίας του, φρόντισε στό μέλλον να μήν ξαναεπιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να ηττηθεί από τά κεντρίσματα τής ματαιοδοξίας, αλλά κάθε φορά πού ή Θεία χάρη ενεργούσε μέσω αυτού, να αποδίδει τήν τιμή όχι στίς δικές του αρετές, αλλά στήν δύναμη των λειψάνων τά όποια καθώς έχουμε πει, έφερε επάνω του. Καί αν ζυγίσει κανείς καλά αυτό το περιστατικό, θά δει ότι είναι περισσότερο αξιοθαύμαστο να διορθώσει την υπερηφάνειά του από τό να έχει χωρίσει τά σύννεφα.