Πρόκειται γιά ἀποτελέσματα πού καταγράφησαν σέ μιά ἔκθεση πού μελέτησε 300 φακέλους, πού ἔγινε ἀπό «ἕνα σῶμα ἐνόρκων τῆς ἀμερικανικῆς Πολιτείας» στήν Πενσιλβάνια. Αὐτό ἀναφέρεται σέ «ἐπισκόπους, ἀρχιεπισκόπους, καρδιναλίους. Ἀπό ὅλους αὐτούς μόνον σέ δύο ἀσκήθηκαν διώξεις, ἀφοῦ τῶν ἄλλων ἔχουν παραγραφεῖ, λόγῳ χρόνου ἤ θανάτου».

Τό πλέον ἐκπληκτικό πού ἀπεκάλυψε ἡ ἔρευνα εἶναι ὅτι μέχρι τώρα ὅσοι διέπραξαν τέτοια ἐγκλήματα σέ παιδιά, ἀγόρια καί κορίτσια, «τυγχάνουν ὑψηλῆς προστασίας», «ἔπαιρναν μετάθεση χωρίς ἐξήγηση», πού σημαίνει ὅτι ἐξακολουθοῦσαν νά πράττουν τά ἴδια σέ ἄλλες περιοχές, εἴτε προάγονταν.

Γενικά οἱ προϊστάμενοί τους σιωποῦσαν καί κάλυπταν αὐτά τά ἐγκλήματα. Ὑπῆρξε δέ καί περίπτωση πού κάποιος Ρωμαιοκαθολικός ἱερέας κακοποίησε δεκαπέντε παιδιά, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἕνα ὀκτάχρονο ἀγόρι, καί ὅμως «δέχθηκε συγχαρητήρια ἀπό τόν ἐπίσκοπό του γιά τήν “πρόοδο” πού σημείωσε στόν ἔλεγχο τοῦ “ἐθισμοῦ” του», προφανῶς προηγουμένως κακοποιοῦσε περισσότερα παιδιά.

Ὅλα αὐτά τά περιστατικά εἶναι ὄντως τραγικά. Τό ἐρώτημα εἶναι γιατί τά γράφω. Κυρίως γιά τρεῖς λόγους.

Ὁ πρῶτος λόγος, γιατί οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἔχουν ἀποδεσμευθῆ τελείως ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση, πού ἀποβλέπει στήν θεραπεία τῶν παθῶν καί τοῦ ἐσκοτισμένου νοῦ. Ἔτσι, στίς Ἱερατικές Σχολές διδάσκουν λογικοκρατία, ἠθικισμό, ψυχολογισμό. Πῶς μπορεῖ κανείς νά θεραπεύση τό λογιστικό, κυρίως ὅμως τό παθητικό μέρος τῆς ψυχῆς;

Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι, δυστυχῶς, καί πολλοί Ὀρθόδοξοι Κληρικοί παραθεωροῦν ὅλο τό θεραπευτικό σύστημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράζεται στήν Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, καί τήν ἡσυχαστική παράδοση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, πού μεταμορφώνει τό γνωμικό θέλημα σέ φυσικό θέλημα, καί διδάσκουν τά περί τῆς «ἐλευθερίας τοῦ προσώπου», τά περί τῶν «ἀτομικῶν δικαιωμάτων», τήν παραθεώρηση τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας.

Καί ὁ τρίτος λόγος εἶναι ὅτι, δυστυχῶς, μερικοί Ἐπίσκοποι δέν ἐξετάζουν ἐπιμελῶς τούς προσερχομένους ὑποψηφίους γιά τήν Ἱερωσύνη, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐκδηλώνωνται πολλά πάθη, κατά τήν ἐξάσκηση τῆς ἱερατικῆς διακονίας. Καί στήν συνέχεια σέ ἀποδεδειγμένες ἐκτροπές ἐπιδεικνύεται ὑπερβολική ἐπιείκεια, ἡ ὁποία ἑρμηνεύεται ποικιλοτρόπως.

Ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά καλύπτη καί νά σιωπᾶ σέ τέτοιες ἀπαράδεκτες συμπεριφορές, ὅταν κακοποιοῦνται παιδιά, καί ἀκόμη ὅταν κακοποιῆται τό κανονικό δίκαιό της.

Ν.Ι.

http://parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-266/5457-2018-266-07