ΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΝ «ΣΠΕΥΔΕΙ ΤΑΧΕΩΣ» ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΑΠΟ ΕΤΩΝ εἶναι γνωστὸν τὸ «δόγμα τῆς θρησκευτικῆς Γεωπολιτικῆς»: Ψευδένωσις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μὲ ὅλας τὰς Χριστιανικὰς αἱρέσεις (Παπισμόν, Ἀγγλικανισμόν, Κόπτας κ.λπ.). Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐργάζεται πυρετωδῶς πρὸς τὴν κατεύθυνσιν αὐτήν. Ἐν ὄψει τῆς ἐπικειμένης συναντήσεώς του μὲ τὸν Πάπαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, τὴν 24ην Μαΐου, μετὰ τοῦ ὁποίου θὰ συμπροσευχηθῆ, καταφρονῶν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, διαρρέεται ὅτι ἡ «Ἕνωσις θὰ γίνη» παρὰ τὰς ἀντιδράσεις.

Ἡ «Ἕνωσις» ὅμως θὰ γίνη ἄνευ τῆς παραιτήσεως τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν ἀπὸ τὰς αἱρέσεις των καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐπιστροφῆς εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἡ Ἀλήθειά της θυσιάζεται εἰς τὰς προσωπικὰς φιλοδοξίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ εἰς τὸν βωμὸν τῶν σκοπιμοτήτων τῶν «ὑπογείων ρευμάτων» τῆς Ἀμερικῆς.Εἰς τὴν «ψευδένωσιν» θὰ ἐπιχειρηθῆ νὰ δοθῆ χαρακτὴρ μὴ Προδοσίας τῆς Πίστεως: Ἑνότης εἰς τὴν κορυφὴν ὄχι ὅμως καὶ εἰς τὴν βάσιν. Τὸ δόγμα αὐτὸ λέγει: Ἕνας ὁ Χριστός, πολλὰ τὰ χριστιανικὰ δόγματα, πολλαὶ αἱ χριστιανικαὶ πίστεις, πολλαὶ αἱ μορφαὶ τῆς Ἱερωσύνης, πολλαὶ καὶ διαστρεβλωτικαὶ ὄψεις τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

 Ὁμιλοῦμεν διὰ ἐπικειμένην μεγάλην προδοσίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὑπὸ τῶν κεφαλῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ πολιτικοὶ ἐλεηλάτησαν τὴν Ἑλλάδα οἰκονομικῶς, ἐθνικῶς, κοινωνικῶς, θεσμικῶς, νομικῶς, πνευματικῶς καὶ οἱ ταγοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἑτοιμάζονται νὰ συμπεριφερθοῦν ὡς ὁ Ἰούδας ἔναντι τοῦ Χριστοῦ.

Οὗτοι βιάζονται νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν προδοσίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, εἰς μίαν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ Ἑλλὰς καταρρέει, κυβερνᾶται οὐσιαστικῶς ἀπὸ τὰς ἡγεσίας ξένων χωρῶν καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀποβάλλεται σταδιακῶς ἀπὸ τὴν ζωὴν τῶν Ἑλλήνων, ἐνῶ τὸ Κράτος ἀπογαλακτίζεται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ἡ Ὀρθοδοξία καὶ αἱ παραδόσεις της συκοφαντοῦνται ἀπὸ κόμματα, διανοουμένους καὶ δημοσιογράφους. Ἐὰν ὁλοκληρώσουν τὴν προδοσίαν ἑτοιμασθῆτε νὰ σχίσετε τὰς ἀντιπαπικὰς καὶ ἀντιαιρετικὰς σελίδας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Ἡ ἐπικειμένη προδοσία θὰ εἶναι μεγαλυτέρα καὶ ἀπὸ ἐκείνη, ἡ ὁποία ἐπεχειρήθη εἰς τὴν Φερράραν Φλωρεντίαν καὶ ἡ ὁποία (ψευδένωσις) ἐματαιώθη ὑπὸ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τοῦ ἐντίμου κλήρου καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Ἐκεῖνα τὰ γεγονότα ἠκολούθησεν ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τῶν Τούρκων, ἡ ὁποία (Κωνσταντινούπολις) εἶχεν ἐξασθενίσει ἀπὸ τὰς συνεχεῖς ἐπιθέσεις καὶ λεηλασίας τῆς Φραγκοκρατίας. Ἡ Ἑλλάς ἄνευ πολέμου καὶ ἐμφυλίου πολέμου εὑρίσκεται εἰς χειροτέραν κατάστασιν ἀπὸ ἐκείνην τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπὸ πάσης ἀπόψεως καὶ εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ἐθνικῆς ζωῆς.

Τοῦτο ὅμως δὲν συγκινεῖ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος ἐλησμόνησε τὴν ἱστορίαν του καὶ (προφανῶς) τὴν ἐθνικὴν συνείδησίν του. Ἐὰν προχωρήση εἰς τοὺς σχεδιασμούς, ὅπως διαδίδεται, καὶ κάμνη τὴν ψευδένωσιν εἰς ἐπίπεδον κορυφῆς, μὲ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς Χριστιανούς, τότε θὰ ἔχη διαπράξει τὴν μεγαλυτέραν ἀτιμίαν καὶ βλασφημίαν ἐναντίον ὅλων τῶν ἀντιπαπικῶν Ἁγίων, ἀπὸ τὸν Ἅγιον Μᾶρκον τὸν Εὐγενικὸν ἕως τὸν Ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτην, τὸν Ἅγιον Κοσμᾶν τὸν Αἰτωλὸν καὶ τὸν Ἅγιον Νεκτάριον.

Ἡ πορεία πρὸς τὴν προδοσίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὀφείλει νὰ σημάνη συναγερμόν:

1ον) Εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ ὁποῖον ὡς Ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας ὀφείλει πλέον νὰ λαμβάνη θέσιν τακτικώτερα διὰ θέματα πίστεως. Ὅταν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ «συνοδοιπόροι του» Ἱεράρχες καὶ κληρικοὶ εἰς τὸ Φανάριον καὶ τὴν Ἑλλάδα ἔχουν θέσει ὅλας τὰς προϋποθέσεις διὰ αὐτὴν τὴν προδοσίαν (ἀδελφαὶ Ἐκκλησίαι, νόθευσις μυστηρίων – βαπτίσματος, ἀναγνώρισις ἱερωσύνης κ.λπ.) δὲν δύναται ἡ Ἱερὰ Κοινότης νὰ σιωπᾶ. Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας διδάσκουν τὴν ὑπακοή. Διδάσκουν ὅμως καὶ τὴν ἀνυπακοή, ὅταν οἱ Ἐπίσκοποι διδάσκουν αἵρεσιν. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον κάμνει κάτι πολὺ χειρότερον: Ἔχει καταργήσει τὸ Πιστεύω τῆς Πίστεως, ἀφοῦ ἀναγνωρίζει πολλὰς ἀδελφάς, χριστιανικάς, αἱρετικὰς ἐκκλησίας, ἐνῶ τὸ σύμβολον τῆς Πίστεως ὁμιλεῖ διὰ Μίαν, αὐτὴν τῆς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχει ὑποχρέωσιν νὰ ὁμιλήση καὶ διὰ ἄλλους λόγους: Πρὸς τιμὴν τῶν σφαγιασθέντων Μοναχῶν, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Πατριάρχου Βέκου, ὁ ὁποῖος «ἔπαιζε» τὸ παιγνίδι τῶν Πα- πικῶν.

2ον) Εἰς ὅλας τὰς Ἱερὰς Μονάς, αἱ ὁποῖαι εἶναι θεματοφύλακες τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῆς Παραδόσεως καὶ αἱ ὁποῖαι ὀφείλουν νὰ κινητοποιήσουν τὸν πιστὸν λαὸν καὶ νὰ ἀναδείξουν τὴν ἐπικειμένην προδοσίαν τῆς Πίστεώς μας.

3ον) Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία συγκροτεῖται ἀπὸ ἀντιοικουμενιστὰς Ἀρχιερεῖς, Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν ὁμιλοῦν διὰ τὰ δογματικὰ δημοσίως, ἀλλὰ ἔχουν γνήσιον Ὀρθόδοξον φρόνημα. Εἰς τὰς κρισίμους αὐτὰς περιστάσεις ὀφείλουν νὰ λάβουν δημοσίως θέσιν. Γνωρίζομεν ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποτελεῖται ἀπὸ Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ συμπλεύσουν μὲ τὸν Παπισμὸν καὶ δὲν θὰ ἀναγνωρίσουν τὰς αἱρετικὰς χριστιανικὰς Ἐκκλησίας ὡς κανονικάς. Ἕως σήμερον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει τηρήσει -σχετικῶς- μίαν καλὴν στάσιν ἔναντι τῆς πορείας τοῦ Φαναρίου πρὸς τὴν προδοσίαν τῆς πίστεως. Δὲν γνωρίζομεν, ἐὰν αὕτη ἡ στάσις θὰ τηρηθῆ καὶ εἰς τὸ μέλλον. Ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος ὄφειλε νὰ προετοιμάζεται διὰ αὐτὸ τὸ γεγονός.

Τέλος ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖται καὶ ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς Ἀρχιερεῖς, ὡρισμένοι ἐκ τῶν ὁποίων δὲν ἔχουν «ἱερὸν καὶ ὅσιον» προκαλοῦντες διαρκῶς τὸν πιστὸν λαόν, μὲ τὰς καινοτομίας των, τὰς θέσεις των διὰ τὸν Παπισμόν, τὸν φιλοσιωνισμόν των καὶ τὰς μεθοδικὰς καὶ πλαγίας ὕβρεις των ἐναντίον τῶν Ἁγίων Πατέρων, τοὺς ὁποίους καὶ θέλουν νὰ «περιθωριοποιήσουν». Οἱ οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς ὁμιλοῦν μόνον διὰ τὸν Ἱδρυτὴν τῆς Πίστεώς μας, τὸν Χριστόν, ἀλλὰ ἀποφεύγουν συστηματικῶς νὰ ὁμιλοῦν διὰ τοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρας τῆς Πίστεώς μας, οἱ ὁποῖοι τὴν ἑδραίωσαν μὲ τὰς θεοπνεύστους ἀποφάσεις των. (Ἕνας ἐξ αὐτῶν, διὰ νὰ «περάση» τὸ μάθημα τῆς πατρολογίας εἶχε βάλει μέσον τὸν γέροντά του, ὁ ὁποῖος ἦτο Μητροπολίτης).