Ο Θεός έγινε άνθρωπος, «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3,16), για να ενώσει την ανθρωπότητα με τη θεότητα και μέσω της σταυρικής θυσίας Του να σωθούμε από το θάνατο και την αιώνια κόλαση. Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγουν ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνουν οι άνθρωποι θεοί (θεοί βέβαια «κατά χάριν», όχι «κατά φύσιν»).
Ενώ η ένωση της ανθρώπινης φύσης με το Θεό μέσω της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού αφθαρτοποιεί το φθαρτό άνθρωπο, η θυσία της
ανθρώπινης φύσης του Θεανθρώπου στο Σταυρό εξαλείφει τη συνέπεια της αμαρτίας, τον πνευματικό θάνατο και την κόλαση και προσφέρει σε όσους αγωνίζονται τον αγιασμό και τη θέωση.
Η ένωση της ανθρώπινης φύσης με τη θεία έγινε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Γι’ αυτό η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος ονομάζει τη μητέρα του Ιησού Θεοτόκο. Γέννησε την ανθρώπινη φύση Του, που ήταν ενωμένη με το Θεό.
Η θυσία του Σταυρού έχει μεγάλη αξία, γιατί υπέφερε η ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου. Πολλοί άνθρωποι σταυρώθηκαν. Το πάθος τους, όμως, δεν έχει την αξία του πάθους του Θεανθρώπου. Αν ο Χριστός δεν ήταν Θεός, δε θα μας έσωζε, γιατί το Πάθος Του δε θα είχε πανανθρώπινες ευεργετικές συνέπειες. Επίσης, αν ο Χριστός δεν ήταν και πραγματικός άνθρωπος, πάλι δε θα μας έσωζε, γιατί το Πάθος Του θα ήταν φανταστικό.
Ο Χριστός, ενώ ήταν στη γη, ως Θεός ήταν συγχρόνως και με τον Πατέρα Του στον ουρανό. Λέει ένα τροπάριο: «εν τάφω σωματικώς, εν άδη δε μετά ψυχής ως Θεός, εν παραδείσω δε μετά ληστού και εν θρόνω υπήρχες, Χριστέ, μετά Πατρός, πάντα πληρών ο απερίγραπτος». Στα χωρία Λουκά 22,31-32 φαίνεται καθαρά πως ο Χριστός, ενώ ήταν στη γη και δίδασκε, συγχρόνως ως Θεός βρισκόταν και στον ουρανό, όπου είδε το σατανά να ζητάει να πειράξει σκληρά τους μαθητές («να τους κοσκινίσει σαν το σιτάρι»).
Εκεί ο Υιός του Θεού παρακάλεσε τον Πατέρα ειδικά για τον Πέτρο να μη χάσει την πίστη του. Τη Μεγάλη Παρασκευή στο Σταυρό είπε στο μετανοημένο ληστή ότι «σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (Λουκά 23,43). Ο Χριστός, ως Θεός, βρισκόταν και στον παράδεισο. Η ανθρώπινη ψυχή Του ενωμένη με τη θεότητα βρισκόταν μέχρι την Κυριακή στο χώρο των ψυχών, στον Άδη, ενώ συγχρόνως το σώμα Του ενωμένο κι αυτό με τη θεότητα βρισκόταν στον τάφο.
Όταν ανάσταινε νεκρούς, όταν θεράπευε ασθενείς και δαιμονισμένους ή όταν σταματούσε την τρικυμία με το λόγο Του, τότε μιλούσε με την ανθρώπινη φύση το θείο πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού.
Στο Σταυρό πάθαινε η ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου. Ο Υιός του Θεού προσέλαβε πραγματικά όλον τον άνθρωπο. Είχε ανθρώπινο συναίσθημα, όταν έκλαψε μπροστά στο νεκρό Λάζαρο (Ιωάν. 11,35). Είχε ανθρώπινη θέληση, όταν στην προσευχή της Γεθσημανή έλεγε: «ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ» (Ματθ. 26,39).
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος, για να μας διδάξει το θέλημα του Θεού με τις εντολές Του και να μας δώσει τα σωτήρια Μυστήρια, για να μας βοηθούν στην τήρηση των εντολών και στην κάθαρση από το κακό, ώστε τελικά να αγιασθούμε και να ζήσουμε στην αιώνια ζωή κοντά Του.
Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις – Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 41-42), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου
http://makkavaios.blogspot.gr/2016/12/blog-post_71.html#more