Αὐτή τή δοκιμασία, μπορεῖ ἐπίσης νά τήν ἐπιτρέπει ὀ Θεός γιά δύο κυρίως λόγους.

Μᾶς ἐγκαταλείπει Ἐκεῖνος γιά κάποιο διάστημα καί ἐμεῖς, βλέποντας ταπεινομένοι τήν ἀδυναμία μας, δέν νιώθουμε πλέον καμία ἔφεση γιά τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, μέ τήν ὀποία Ἐκεῖνος μᾶς εἶχε πρίν χαριτώσει. 

Ἔχοντας ἐξάλλου τήν αἴσθηση ὅτι μέσα σ’ αὐτή τήν ἐγκατάλειψη οὔτε οἰ στεναγμοί οὔτε ἡ προσωπική μας ἐπιμέλεια εἶναι ἱκανά νά μᾶς ἐπαναφέρουν στήν πρώτη χαρά καί στήν καθαρότητα, συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ ἀγαλλίαση πού αἰσθανόμασταν πρίν, δέν ἦταν καρπός τοῦ δικοῦ μας ζήλου, ἀλλά δῶρο τῆς εύσπλαγχνίας Του. Καταλαβαίουμε πλέον ἀπό τήν ἐμπειρία μας ὅτι πρέπει νά μᾶς σκεπάσει μέ τή Χάρη Του καί νά μᾶς φωτίσει.

 Ὁ ἄλλος λόγος πού ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά πέσουμε σ’ αὐτόν τόν πειρασμό εἶναι ὅτι θέλει νά δοκιμάσει μ’ αὐτό τόν τρόπο τήν ἐπιμονή, τή σταθερότητα καί τόν πόθο τῆς ψυχῆς μας.

Θέλει νά μᾶς διδάξει πόσο θερμά καί ἐπίμονα πρέπει νά Τοῦ ζητοῦμε τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν Αὐτό ἔχει ἤδη ἐγκαταλείψει τήν ψυχή μας.

Μᾶς ἐκπαιδεύει ἐπίσης, γιά νά συνειδητοποιήσουμε, μετά ἀπό αὐτή τήν ἐμπειρία, πόσο θά μᾶς στοιχίσει τό νά ξαναβροῦμε τή χαμένη πνευματική χαρά μας καί τήν ἀγαλλίαση τῆς καθαρῆς καρδιᾶς.

Μᾶς καθοδηγεῖ, ὥστε νά φιλοτιμηθοῦθμε νά καταβάλλουμε περισσότερο ζῆλο καί νά κάνουμε ἐντατικότερο ἀγώνα, γιά νά διαφυλάττουμε τή Χάρη. Γιατί συνήθυω εἴμαστε πιό ἀμελεῖς, ὅταν πρόκειται νά διαφυλάξουμε κάτι, τό ὁποῖο θεωροῦμε ὅτι μποροῦμε εὔκολα καί ἄκοπα νά τό ξαναβροῦμε.