Ελέησόν με, ὁ Θεός, τόν παραπασόντα, καί μή ἀποστραφῆς, τεταπεινωμένον καί κατῃσχυμμένον, πτωχόν καί πένητα καί κατανενυγμένον ὑπάρχοντα, ἀλλά συμπάθησόν μοι ὁ ἐν ἐλέει πλούσιος καί ἀγαθός ἐν οἰκτιρμοῖς.

Σύ γάρ γινώσκεις, ἀγαθέ καί φιλάνθρωπε, τήν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν ἅτε δή καί τήν εὐτέλειαν καί ταλαιπωρίαν.

Ἴασαί με, Κύριε, καί ἰασθήσομαι καί τῇ χάριτί Σου νοερῶς ἀποκατασταθῶ καί εὐδιάκριτος γενήσομαι, ἵνα δυνηθῶ ἐκφυγεῖν ἐκ τῶν κρυφίων μου ἀνομιῶν, καί ἀπό ἀλλοτρίων φείσαι τοῦ δούλου Σου.

«Κύριε ὁ Θεός μου, 

Ἐσύ πού κάνεις θαύματα,

Ἐσύ, ὁ μοναδικός Θεός,

σήκωσέ με ἀπό τούτη τήν ἀρρώστια,

γιά ν᾿ ἀξιωθῶ κι ἐγώ νά κοινωνήσω

τά ἅγια Σου Μυστήρια.

Γιατί πολύ τό πόθησε ἡ ψυχή μου

ἀπ᾿ τήν ἄχραντη Σάρκα Σου νά χορτάσει

κι ἀπ᾿ τό τίμιο Αἷμα Σου νά ξεδιψάσει».

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Ἕνας ἀσκητής ἐπίσκοπος”

Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττικῆς