Μετά τήν διαβεβαίωσι τῶν πιστῶν ἐκκλησιαζομένων χριστιανῶν πρός τόν Λειτουργό Ἱερέα ὅτι ὄντως οἱ καρδιές τους εἶναι ἀνεβασμένες κοντάστόν Θρόνο τοῦ Θεοῦ, ὁ ἱερεύς τούς καλεῖ νά προχωρήσουν στήν τέλεσι τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀφοῦ προηγουμένως εὐχαριστήσουν τόν Πανάγιο Θεό. Γι᾿ αὐτό καί τούς προτρέπει: “Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ”.

 Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γράφει ὅτι τό φρικτό Μυστήριο, πού τελεῖται πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα καί ἀπό τό ὁποῖο προσφέρεται ἄφθονη ἡ σωτηρία, καλεῖται “Εὐχαριστία”, διότι ἀποτελεῖ ἀνάμνησι τῶν πολλῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ καί μᾶς ἀποκαλύπτει τό ἀποκορύφωμα τῆς Θείας Πρόνοιας. Τό θεῖο τοῦτο Μυστήριο μᾶς παρακινεῖ μέ κάθε τρόπο νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό.

  Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς καί ὁ ἱερεύς μᾶς προτρέπει, τήν ὥρα πού τελεῖται ἡ Θυσία αὐτή, νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό γιά τήν οἰκουμένη ὁλόκληρη καί γιά ὅλα ὅσα μᾶς δώρησε, γιά τά παρελθόντα καί γιά τά παρόντα, γιά ὅσα συνέβησαν καί γιά ὅσα θά συμβοῦν. Ἡ εὐχαριστία αὐτή μᾶς ἀπελευθερώνει ἀπό τή γῆ καί μᾶς μεταθέτει στόν οὐρανό. Ἀπό ἀνθρώπους μᾶς κάνει ἀγγέλους¹.  Εὐχαριστοῦμε λοιπόν τόν Θεό γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Του, ἀλλά κυρίως γιά τό μέγιστο τῶν θείων Του δώρων, τή Θεία Εὐχαριστία. Διότι σ᾿ Ἐκεῖνον (τόν Θεό δηλαδή) δέν προσθέτει τίποτα, ἐνῶ ἐμᾶς “οἰκειοτέρους Αὐτῷ κατασκευάζει”. Μέ τή Θεία Εὐχαριστία γινόμαστε οἱ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ!

Ἐδιηγεῖτο ὁ π. Παΐσιος, ὁ γνωστός Μοναχός, ὅτι στήν μεγάλη πεῖνα τοῦ 1917 οἱ Ἰβηρῖτες Μοναχοί, βλέποντας τίς ἀποθῆκες τῆς Μονῆς νά ἀδειάζουν, εἶχαν ἐλαττώσει κατά πολύ τήν φιλοξενία. Μάλιστα, ἕνας προϊστάμενος ἦταν τόσο τσιγγούνης, πού ἐπέμενε καί τήν διέκοψαν τελείως. Ἑπόμενο ἦταν ὁ Χριστός νά σταματήση κάθε εὐλογία Του. Τότε ἄρχισαν νά πεινᾶνε οἱ πατέρες καί νά παραπονιοῦνται στόν Χριστό καί στήν Παναγία, πώς δέν φρόντιζαν πλέον τήν Μονή Τους. Δυστυχῶς, δέν εἶχαν καταλάβει τό μεγάλο σφάλμα τους.

 Μιά μέρα λοιπόν, παρουσιάσθηκε ὁ Χριστό στόν πορτάρη τῆς Μονῆς σάν φτωχός ρακένδυτος καί τοῦ ζήτησε λίγο ψωμί. Καί ὁ πορτάρης λυπημένος Τοῦ εἶπε:

• Δέν ἔχουμε, ἀδελφέ μου, γι᾿ αὐτό καί κόψαμε τήν φιλοξενία. Περίμενε ὅμως λίγο, νά Σοῦ φέρω τό κομματάκι, πού ἔχω στό κελλί μου γιά τόν ἑαυτό μου.

 Ἔτρεξε, πῆγε στό κελλί του, ἔφερε τό ψωμί, πού εἶχε γιά τόν ἑαυτό του καί Τοῦ τό ἔδωσε. Ἔβλεπε ὅμως ὅτι τό Πρόσωπο τοῦ Φτωχοῦ ἄρχισε νά λάμπη.

 Ἀφοῦ λοιπόν πῆρε ὁ Φτωχός ἐκεῖνος τό ψωμί, λέει στόν πορτάρη:

• Ξέρετε γιατί ἦρθε αὐτή ἡ δυστυχία στήν Μονή σας; Ἐπειδή διώξατε ἀπό τό Μοναστήρι δύο: τόν “δότε” καί τόν “δοθήσεται”.

• Ποιούς; ρωτάει ὁ πορτάρης.

• Τόν “δότε” καί τόν “δοθήσεται”.

 Μετά ἀπό αὐτά τά λόγια ἔγινε ἄφαντος ὁ Φτωχός, σκορπίζοντας μιά λάμψι, πού θάμπωσε τόν πορτάρη. Τά ᾿χασε τότε αὐτός καί φοβισμένος ἔτρεξε στούς προϊσταμένους τῆς Μονῆς (γιατί ἦταν ἰδιόρρυθμο) καί διηγήθηκε τό γεγονός.

 Οἱ πατέρες στήν ἀρχή βασάνιζαν τό μυαλό τους νά θυμηθοῦν ποιούς ἀνθρώπους ἔδιωξαν. Μετά ὅμως κατάλαβαν ὅτι τά λόγια αὐτά εἶναι εὐαγγελικά, ἄρα κι ἐκεῖνος ὁ Φτωχός ἦταν ὁ Χριστός!

  Τά ἴδια περίπου εἶχα ἀκούσει κι ἐγώ τό 1959 στίς Καρυές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀπό ἕναν Ἐρημίτη, τόν π. Ἰωακείμ.

  Μοῦ μιλοῦσε γιά τήν ἀξία τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς πρακτικῆς καί τῆς πνευματικῆς, σέ σχέσι μέ τήν Θεία Κοινωνία:

  “ Ὅσο περισσότερο θά ἐλεῆς ἀπό τό ὑστέρημά σου, μοῦ ἔλεγε ὁ πατήρ Ἰωακείμ, τόσο καί περισσότερα χαρίσματα θά λαμβάνης – καί ὑλικά καί πνευματικά – εἰδικά ὅταν θά λειτουργῆς καί μάλιστα ὅταν θά κοινωνῆς τῶν ἀχράντων Μυστηρίων.

  Αὐτό συνέβη καί μέ τόν πορτάρη τῆς Μονῆς Ἰβήρων τό 1917. Ὅταν κοινώνησε τήν ἄλλη ἡμέρα, ἔγινε ὅλος φῶς, ὁλόλαμπρος καί ὁλοφώτεινος. Ἔνοιωσε μέσα του – καί τό αἰσθάνθηκε – τή Θεία Κοινωνία νά σκορπᾶ, ν᾿ ἁπλώνη παντοῦ, σέ ὁλόκληρο τό εἶναι του θεία εὐφροσύνη. Τόν κατέλαβε, τόν πλημμύρισε ἄκρα ταπείνωσις καί συντριβή. Ἔκλαιγε καί δέν ἤξερε γιατί. Κι ὕστερα ἄρχισε νά ντρέπεται. Ἐντρέπετο τόν Σωτῆρα του Χριστό καί Κύριό του, πού καταδέχθηκε νά Τόν γεμίση μέ τόσες ἀκατάληπτες δωρεές.”

  καί τελείωσε ὁ π. Ἰωακείμ λέγοντάς μου: “Δοκίμασέ το, διάκο, καί θά τό δῆς καί στήν πρᾶξι…”

  Ἡ συνέχεια, μετά ἀπ’αὐτό τό γεγονός εἶναι γνωστή. Οἱ πατέρες μετενόησαν γιά τό σφάλμα τους καί μόλις ἄρχισαν νά δίνουν ἀπό τό ὑστέρημά τους στούς φτωχούς, μοναχούς καί λαϊκούς, κατέφθασαν καί οἱ πλούσιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ, καταλήγει ὁ πατήρ Παΐσιος².

  Συνεχίζεται…

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

 Ἀπό τό βιβλίο:“ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ”

 Πρωτ.π.Στεφάνου Κ.Ἀναγνωστόπουλου

 Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Πρωτ. π. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com

  1“Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, ὁμιλία ΚΕ΄, ΕΠΕ 10, 158.