Ἔλαβα τόν τελευταῖο καιρό ἕνα γράμμα ἀπό ἕναν ἀμερικανό θανατοποινίτη πού βρίσκεται σέ φυλακή, στήν Ἀμερική, καταδικασμένος σέ θάνατο ἀπό τήν συμμετοχή του σέ ἔγκλημα.

Μέ συγκίνησε ἡ ἐπιστολή, γιατί δείχνει τήν πνευματική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ. Εἶναι «στήν λίστα τῶν θανατοποινιτῶν», μελέτησε διάφορα βιβλία, μεταξύ τῶν ὁποίων τό βιβλίο μου «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία», καί ὅπως γράφει «ἀπό τήν στιγμή πού τό διάβασα δέν ἤμουν ὁ ἴδιος». Ἀνακάλυψε τήν Ὀρθοδοξία «ὡς τόν ἀληθινό δρόμο γιά τό κυνήγι τῆς ἐσωτερικῆς ἀναζήτησης πού ἔψαχνα». Βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος Χριστιανός, μαζί μέ τήν σύζυγό του, καί τώρα ζοῦν πνευματική ζωή μέ ἐξομολόγηση, καθοδήγηση, προσευχή, θεία Λειτουργία. Διάβασε καί ἄλλα βιβλία μου, ὅπως τήν «Ἰατρική ἐν Πνεύματι ἐπιστήμη», καί ὅπως γράφει: εἶμαι «ἐνθουσιασμένος πού μοιράζομαι μαζί σας τόν καρπό πού ἔφερε τό βιβλίο σας», ἐννοώντας τήν «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία».

Τά πιό σημαντικά βρίσκονται στό τέλος τῆς ἐπιστολῆς του.Μοῦ γράφει σέ ἕνα σημεῖο: «Σᾶς εὐχαριστῶ πού συνεργάζεσθε τόσο ὁλοκληρωμένα μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ», πράγμα πού δείχνει τήν πνευματική του ὡριμότητα.

Ἔπειτα, ἐκφράζει μιά ἐλπίδα πού ἔχει «ὅτι θά μπορούσατε νά μοῦ γράψετε ἕνα γράμμα, καθώς αἰσθάνομαι πραγματικά πολύ κοντά σας, ἡ ὅποια καθοδήγηση ἀπό ἐσᾶς θά ἦταν ἀνεκτίμητος θησαυρός».

Διατυπώνει, ὅμως, καί μιά ἄλλη «ἐλπίδα» του, μέ τό νά μέ παρακαλέση νά προσευχηθῶ γιά τήν σύζυγό του καί γι’ αὐτόν, γιά συγκεκριμένο αἴτημα. Ἔχει ἤδη ὑποβάλει αἴτηση χάριτος, γιά νά μή ἐκτελεστῆ ἡ ἀπόφαση. Ἀλλά ἐκεῖνος δέν μοῦ ζητᾶ νά προσευχηθῶ νά γίνη δεκτό τό αἴτημα, ἀλλά κάτι ἄλλο: «Ζητᾶμε προσευχή γιά ταπείνωση καί ὑπομονή, γιά νά περάσουμε ἀπό τά τρομερά τελώνια, καί γιά μιά ἔκκληση στό δικαστήριο ὄχι ἀπαραίτητα γιά ἀπελευθέρωση, ἀλλά γιά νά μοῦ ἀφήση περισσότερο χρόνο γιά μετάνοια προτοῦ ἐκτελεστῶ»!!

Εἶναι φοβεροί αὐτοί οἱ λόγοι του. Ζητᾶ καθοδήγηση, πού θά τήν θεωρήση «ἀνεκτίμητο θησαυρό», καί ζητᾶ νά προσευχηθῶ γιά ταπείνωση καί ὑπομονή, γιά νά τοῦ δοθῆ περισσότερος χρόνος γιά μετάνοια πρίν τήν ἐκτέλεσή του, ὥστε νά ἀποφύγη τά «τρομερά τελώνια» καί ἑπομένως νά συναντήση τόν Χριστό, πού Τόν ἀγαπᾶ.

Βέβαια, στό γράμμα του ὑπάρχουν καί ἄλλα ἀνεκτίμητα σημεῖα, ὅπως ἡ ἄποψή του ὅτι καίτοι ἦταν Προτεστάντης, ἐν τούτοις μέσα του ὑπῆρχε ἕνα «κενό», δηλαδή «μιά δυνατή ἐπιθυμία ἀναζήτησης γιά ἐσωτερικό μυστικό νόημα, τοῦ ὁποίου, ἡ κατάκτηση μέ τήν λογική, κατά τόν δυτικό τρόπο, ἀπέτυχε νά ἐκπληρωθῆ στόν Προτεσταντισμό».

Αὐτό τό τελευταῖο δείχνει τήν μεγάλη ἀξία τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας, πού δίνει στόν ἄνθρωπο αὐτό τό ἐσωτερικό μήνυμα, γεμίζει αὐτό τό ἐσωτερικό κενό, ὥστε ἕνας θανατοποινίτης, πού ἀναμένει τήν ἐκτέλεσή του καί ὑπερβαίνει τήν βιολογική ζωή, νά ἑτοιμάζεται μέ τήν μετάνοια γιά τήν συνάντησή του μέ τόν Χριστό.

Σκέφθηκα ὅτι ὄχι μόνον ἐκεῖνος, ἀλλά ὅλοι εἴμαστε θανατοποινίτες, ὑποψήφιοι νεκροί, πού σέ κάθε ὥρα καί στιγμή μπορεῖ νά ἐπέλθη ὁ θάνατος, καί γι’ αὐτό ὅλοι μας πρέπει νά ἑτοιμαζόμαστε μέ μετάνοια, γιά τήν συνάντησή μας μέ τόν Χριστό. Αὐτός ὁ θανατοποινίτης γίνεται πρότυπο μετανοίας γιά ὅλους μας!

Ν.Ι.