«Ὅταν ὅλα εἶχαν τελειώσει…» – Θαῦμα Ἁγίων Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ καί τῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ
«Ὀνομάζομαι Ε.Χ., 37 ἐτῶν, ἀπό τήν Μόρφου καί τώρα κάτοικος Λεμεσού. Ἡ ἐργασία μου εἶναι ἀεροσυνοδός καί καθηγήτρια Ἰταλικῶν. Τήν Κυριακή πρωί 28 Ἰουνίου 2008 ξύπνησα νωρίς κι ἔνιωθα λίγη ἀδυναμία. Εἶχα λίγο πυρετό καί ἀποφάσισα νά πάω στήν Πολυκλινική γιά νά μοῦ κάνουν ἔνεση νά μοῦ περάσει γρήγορα, γιατί εἶχα προγραμματίσει ταξίδι στήν Ἁγία Μαρίνα τῆς Ἀνδρου μέ τή μητέρα μου.
Τήν Δευτέρα 29 Ἰουνίου δέν ἔνιωθα καλύτερα καί ἀποφάσισα νά ξαναεπισκεφθῶ τήν Πολυκλινική, ἐπειδή ὁ χρόνος γιά τό ταξίδι πίεζε καί δέν θά προλάβαινα. Στήν Πολυκλινική ὁ γιατρός πού μέ ἐξέτασε ἦταν ὁ γιατρός τῆς μητέρας μου. Μοῦ ἔκανε κάποιες ἐξετάσεις, ἀλλά δέν ἔβρισκε τίποτα, παρά μόνον λίγο πυρετό καί κομμάρες πού ἐγώ αἰσθανόμουνα. Ἔτσι γιά προληπτικούς λόγους ἀποφάσισε νά μέ κρατήσει στήν Πολυκλινική, παρά τήν ἄρνησή μου. Τοῦ εἶπα μάλιστα:
– Δέν γίνεται νά πάω στό προγραμματισμένο ταξίδι καί μετά νά μείνω στό νοσοκομεῖο;
Ἡ ἀπάντησή του ἦταν ἀρνητική, παρόλο πού δέν φαινόταν νά ἔχω κάτι σπουδαῖο, ἐκτός ἀπό κάποια δέκατα καί ἀδυναμία. Τήν ἑπόμενη μέρα, Τρίτη 30 Ἰουνίου, μέ ἐπισκέφθηκε ἡ μητέρα τῆς νύφης μου καί μοῦ ἔδωσε μιά χάρτινη εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ. Δέν γνώρισα ποιός ἦταν αὐτός ὁ ἅγιος, καί τήν ἔβαλα κάτω ἀπό τό μαξιλάρι μου.
Τήν Τετάρτη, 1 Ἰουλίου, ἡ κατάστασή μου ἐπιδεινώθηκε. Μοῦ ἔκαναν ἀξονική, ἡ ὁποία ἔδειξε μόλυνση στήν κοιλιακή χώρα. Τήν ὥρα τῆς ἐξέτασης ἔβλεπα πεντακάθαρα νά μέ παρακολουθοῦν τέσσερα μάτια.
Προσπάθησα νά δῶ καλύτερα, νά διακρίνω κάποιο πρόσωπο, ἀλλά δέν μποροῦσα. Μετά ἀπό τήν ἐξέταση μέ μετέφεραν στήν μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας καί τσακώθηκα μάλιστα, γιατί ἔχασα τήν εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ. Ἡ νύφη μου μοῦ ἔδωσε ἄλλη, ἀλλά βρέθηκε καί ἡ προηγούμενη πίσω στήν πλάτη μου. Ἔτσι κρατοῦσα καί τίς δύο σφικτά στά χέρια μου.
Ξημέρωσε ἡ Πέμπτη 2 Ἰουλίου 2008 καί ἡ μόλυνση προχωροῦσε στούς πνεύμονες. Ἔτσι τό Σάββατο, μή μπορώντας οἱ γιατροί νά ἀνακαλύψουν ἀπό τί προῆλθε ἡ μόλυνση, ἀλλά οὔτε καί νά τήν ἀντιμετωπίσουν παρά τίς δυνατές ἀντιβιώσεις -μέ εἶχαν κατατρυπημένη- ἀποφάσισαν νά μέ χειρουργήσουν.
Ἡ σηψαιμία προχωροῦσε ραγδαία καί ἔλεγαν ὅτι μέχρι τό βράδυ θά κατέληγα. Ἐγώ ἀκόμη, παρά τήν ταλαιπωρία μου, ἔνιωθα ὅτι θά γίνω καλά, μέ τίς εἰκονίτσες στό χέρι μπῆκα στό χειρουργεῖο καί τίς ἔδωσα στόν ἀναισθησιολόγο νά τίς προσέχει τήν ὥρα τῆς ἐγχείρησης. Μοῦ ἀφαίρεσαν τή χολή, ἡ ὁποία δέν εἶχε τελικά τίποτα κι ἔπεσα σέ κῶμα, γιά τρεῖς μέρες. Ἡ κατάστασή μου ἦταν πολύ σοβαρή καί ὅλοι περίμεναν τό μοιραῖο. Οἱ γιατροί δέν ἔδιναν ἐλπίδες στούς δικούς μου γιατί ἡ σηψαιμία ἦταν ραγδαία καί δέν εἶχαν μείνει πνεύμονες πλέον νά ἀναπνέω, καί ὅμως τό θαῦμα ἔγινε, ὅταν ὅλα ἔδειχναν νά ἔχουν τελειώσει.
Τήν τρίτη μέρα ἦλθε ὁ πατήρ Π., ἔχοντας μαζί του ἕνα μικρό τμῆμα τῆς καρδιᾶς τοῦ ἁγίου Λουκᾶ. Μέ σταύρωσε μέ τήν καρδούλα τοῦ Ἁγίου καί ἐγώ, ὅπως μου εἶπαν, ἐκείνη τήν ὥρα ἀνοιγόκλεισα τά μάτια. Ἀπό τή στιγμή ἐκείνη ὁ ὀργανισμός μου ἄρχισε νά ἀντιδρᾶ καί ἡ σηψαιμία ἀπ’ τό πουθενά νά ὑποχωρεῖ. Τελικά θεραπεύτηκα τελείως. Γιά τούς γιατρούς ἦταν ἀνεξήγητο. Ὅσοι εἶναι πιστοί παραδέχθηκαν ὅτι πρόκειται γιά θαῦμα. Οἱ ὑπόλοιποι προσπάθησαν νά δώσουν ἐπιστημονική ἐξήγηση, ἀλλά δέν μπόρεσαν νά δώσουν πειστική ἀπάντηση.
Ὅσο ἔμεινα στό νοσοκομεῖο, μοῦ ἔφεραν καί διάβασα τό βιβλίο μέ τή ζωή τοῦ ἁγίου Λουκᾶ τοῦ ἰατροῦ (καί ἰατρός μου σ’ αὐτή τήν περίπτωση), κι ἔνιωθα ὅτι εἶχε βοηθούς τοῦ τούς ἁγίους Ἀναργύρους Κοσμᾶ καί Δαμιανό. Τότε ἔνιωσα καί κατάλαβα πιά, γιατί μέ παρακολουθοῦσαν τήν 1η Ἰουλίου στήν ἀξονική. Ἦταν ἡ μέρα τῆς γιορτῆς τους καί ἦταν τό δεξί χέρι τοῦ ἁγίου Λουκᾶ στό χειρουργεῖο. Ἡ θεία τῆς νύφης μου βρισκόταν ἐκείνη τή μέρα στή Βέροια στή μονή Δοβρᾶς. Ἔκαναν Παράκληση καί ὁ γέροντας τῆς εἶπε ὅτι ὁ ἅγιος Λουκᾶς μαζί μέ τούς ἁγίους Ἀναργύρους Κοσμᾶ καί Δαμιανό θά εἶναι μαζί μου».
Ε.Χ., Λεμεσός-Κύπρος
Πηγή: Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ἀντωνόπουλου, Καθηγουμένου Ι. Μονῆς Σαγματά – Ἀπό τό βιβλίο «Ταχύς εἰς βοήθειαν…», Τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ σήμερα – ἐκδόσεις Ἀκρίτας
Πηγή: ἉγιορείτικοΒῆμα
http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/12/blog-post_23.html