Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει, συνειδητοποιεῖται καί ἰσχυροποιεῖται, παράλληλα μέ τή γνώση καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ὅπως μιά σπίθα ἀνάβει φωτιές κι οἱ φωτιές φουντώνουν, κατά παρόμοιο τρόπο καί ἡ θεία τούτη ἀγάπη στήν ἀνθρώπινη καρδιά, γίνεται ἔρωτας θεῖος καί φλογερός πού θερμαίνει,καί ταυτόχρονα μεταγγίζει μιά ἐσωτερική καί ἄρρητη μυστική τοῦ Χριστοῦ εὐωδία.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής λέγει:”Τό θεῖον οἱ θεολόγοι, ποτέ μέν ἔρωτα, ποτέ δέ ἀγάπην, ποτέ δέ ἐραστόν καί ἀγαπητόν καλοῦσι”. Ἐκεῖνοι πού μελετοῦν καί γνωρίζουν τό νόμο τοῦ Θεοῦ κι ἡ καρδιά τους εἶναι δοσμένη στό Θεό, τοῦτο τό ἀντικείμενο τῆς προσκόλλησής τους στό “θεῖο”, ἄλλοτε τό λένε ἔρωτα, ἄλλοτε ἀγάπη καί ἄλλοτε “ἐραστόν”, δηλαδή, ἄξιο νά τό ἀγαπήσεις.
Γιαυτό καί ὁ Ἰησοῦς εἶναι ταυτόχρονα καί θεῖος ἔρωτας, ἀλλά καί ἐραστής. Ἀγάπησε τόν κόσμο σέ ἄπειρο βαθμό, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ζητᾶ τήν ἀγάπη μας.
Μιλώντας κάποτε στούς μαθητές Του, τούς εἶπε: «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε» (Ἰω. ΙΔ´ 15).
Τόν δέ Πέτρο τρεῖς φορές τό ρώτησε μετά τήν Ἀνάσταση: “Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;… Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾶς με;… Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με; Δηλαδή, μέ ἀγαπᾶς μ᾽ ὅλη σου τήν ψυχή;
Ὁ Θεός ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι, ἡ μεγαλύτερη καί βαθύτερη ὑπαρξιακή ἀπόλαυση.
Ὁ Ἰησοῦς -μεταφορικά- εἶναι ὁ “κεκρυμμένος θησαυρός” καί ὁ “πολύτιμος μαργαρίτης”. Μονάχα τό Σταυρό σάν ἀτενίζεις, συγκλονίζεσαι ὁλόκληρος. «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται», γράφει στίς ἐπιστολές του ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος. Αὐτός πού μέ ἀγάπησε καί Τόν ἀγάπησα, ὁ μέγας καί θεῖος Ἔρωτας τῆς  ζωῆς μου, ἀνέβηκε στό Σταυρό γιά μένα καί γιά ὅλο τόν κόσμο. Ἔχυσε τό πανάγιο Αἷμα Του, γιά νά μᾶς χαρίσει τή λύτρωση.
Τό ὑπέροχο βιβλίο “Μίμηση τοῦ Χριστοῦ” γράφει: «Ὁ Κύριος εἶναι τό πᾶν γιά μένα. Τί μπορῶ πιό πολύ νά ἐπιθυμήσω, καί ποιά εὐτυχία μεγαλύτερη νά ποθήσω; Ὅταν εἶσαι κοντά μου, Κύριε, ὅλα εἶναι θελκτικά καί ὄμορφα, ἐάν ὅμως δέ σέ νιώθω κοντά μου, ὅλα εἶναι ἐνοχλητικά». Συμπληρώνοντας τίς σκέψεις του γιά τό θεῖο ἔρωτα, ὁ μέγας τῆςὈρθοδοξίας θεολόγος, ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, προσθέτει:«Ἔστι δέ καί ἐκστατικός ὁ θεῖος ἔρως, οὐκ ἐῶν ἑαυτῶν εἶναι τούς ἐραστάς, ἀλλά τῶν ἐρωμένων».
Ὁ θεῖος ἔρωτας, δηλαδή, εἶναι καί ἐκστατικός, μή ἐπιτρέποντας στούς ἐραστές νά ἀνήκουν στούς ἑαυτούς τους, ἀλλά σ᾽ ἐκείνους πού ἀγαποῦν. Παράδειγμα, λέγει, «Παῦλος ὁ Μέγας, ἐν κατοχῇ τοῦ θείου γεγονώς ἔρωτος καί τῆς ἐκστατικῆς δυνάμεως, ἐνθέῳ στόματι, ἔλεγε: “Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός” (Γαλ.Β´20)».
Ὁ ἐκστατικός θεῖος ἔρωτας, εἶναι, κατά κάποιο τρόπο, ἡ ἀπορρόφηση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἀπό τή θεία παρουσία.Ἤ ὁ ὑπέρτατος θαυμασμός τοῦ θείου μεγαλείου. Τό ἐρώτημα εἶναι: Πόσο ἀγαποῦμε τόν Κύριο;

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1994, 18 Ὀκτωβρίου 2013