«Καιρὸς ν᾿ ἀποσπάσομε καὶ καιρὸς νὰ ράψομε… Τῆς αἱρέσεως ἀποσχιζόμενοι, τῇ εὐσεβείᾳ διὰ παντὸς ἐνραπτόμεθα»· καὶ «τότε ἄρρηκτον» βλέπουμε τὸν τῆς Ἐκκλησίας χιτῶνα, ὅταν ἀπορραγῇ τῆς πρὸς τὴν αἵρεσιν κοινωνίας…».
Ἀποσχιζόμαστε δηλαδὴ ἀπὸ τὴ αἵρεση, καὶ ραβόμαστε γιὰ πάντα πάνω στὸ ὕφασμα τῆς εὑσεβοὺς πίστης, βλέποντας πιὰ τότε ἀκέριο τὸν χιτώνα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀποσπαστεῖ ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὴν αἵρεση…
~ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης. (Ὁμιλία Ζ΄, Εἰς τὸν Ἐκκλησιαστήν, ΕΠΕ 6,485. PG τ. 44, στλ. 725D-728Α)