Έχω έναν φίλο πολιτικό μηχανικό, πολύ πλούσιο. Τον συνάντησα μια μέρα στην Εκκλησία. Ήταν περίοδος νηστείας των Αποστόλων. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας μου λέει:

– Πάμε από το σπίτι μου Δημήτρη, να πιούμε έναν καφέ.

Δέχτηκα και πήγα. Μόλις μπήκα στο σπίτι του, λέει στην γυναίκα του:

– Νίτσα, ξέρεις ε;…

Κατάλαβα εγώ, ότι κάποια πονηριά ετοιμάζει, ότι θα φέρει κάτι να φάμε για πρωινό. Του λέω:

– Δεν ξέρω τί ξέρει η Νίτσα, θα σου πω τί ξέρω εγώ…

Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την φράση μου και μου λέει:

– Εσύ θα καθίσεις στην άκρη και μην μιλάς…

Βλέπω σε λίγο, να έρχονται 2 σαγανάκια, με συκωτάκια, ωραία όμορφα κομμένα και αβγουλάκια και εγώ δεν ξέρω τι άλλο έφερε η Νίτσα. Το πιάτο μου το έσπρωξα προς τα μέσα και πήρα μόνο τον καφέ. Μου λέει:

– Θα τα χαλάσουμε αν δεν φας!

– Καλύτερα να τα χαλάσω μαζί σου, παρά να τα χαλάσω με τον Θεό!

– Μα, άλλα είναι τα άλλα, τα χοντρά… Θα φάμε, δεν θα κάνουμε τίποτα κακό! Και το κακό με αυτόν ήταν, ότι θρήσκευε και έκανε μεγάλες ελεημοσύνες. Όμως το θέμα δεν είναι τί κάνεις για τους άλλους, αλλά τί κάνεις πρώτα εσύ για τον εαυτόν σου.

Μπροστά λοιπόν σε αυτές τις πιέσεις του φίλου μου, του λέω:

– Ένα έχω μόνο να σου πω: Πρόσεξε Μανώλη μου, μήπως σε έρθει καμμία αρρώστια και είναι αλληλοσυγκρουόμενη. Σου ήρθε για παράδειγμα, να έχεις λεύκωμα και θα πρέπει να τρως μόνο κολοκύθια και να έχεις και ένα σάκχαρο και θα πρέπει να τρως μόνο κρέας. Άντε μετά αυτά να τα συμβιβάσεις! Και θα αναγκαστείς να τα βλέπεις από μακριά…

Και έρχονται αγαπητοί μου έτσι τα πράγματα, ώστε σε λίγες μέρες παθαίνει σάκχαρο και άλλες 6 – 7 άλλες αρρώστιες και άμα τον δείτε σήμερα, είναι σαν ”μακαρόνι” και λιώνει και θυμάται, αυτά που του έλεγα κάποτε….

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας