Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὴν ὁμιλία του εἰς τὸ Ἅγιον Σάββατον σημειώνει: «Ὁ Νῶε, ὅταν κλεινόταν στὴν κιβωτὸ κι ἔσωζε μὲ τὸ ξύλο τὰ σπέρματα τοῦ δευτέρου κόσμου, γινόμενος πάλι ἀρχὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, προτύπωνε τὸ Χριστό, ποὺ ἐνταφιαζόταν ἑκούσια, ποὺ καθάρισε τὴν ἁμαρτία μὲ τὸ ἀνάμικτο αἷμα μὲ νερό, ποὺ ἀνάβλυσε ἀπὸ τὴν πλευρά του καὶ ποὺ ἔσωσε μὲ τὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ ὅλο τὸ γένος μας κι ἔγινε ἀρχηγὸς κι ὁδηγὸς κοινοῦ βίου καὶ νέας πολιτείας.
Ὁ Ἀβραὰμ ὁ μέγας Πατριάρχης ὁδηγώντας σὲ ὁλοκαύτωση τὸν Ἰσαάκ, ποὺ τοῦ εἶχε δοθεῖ ἀπὸ ὑπόσχεση καὶ τὸν ἀφοροῦσαν οἱ ὑποσχέσεις, προανήγγειλε φανερὰ τὴν σφαγὴ τοῦ Κυρίου. Κι ὁ Ἰσαὰκ βέβαια χαρίζεται στὸν πατέρα του ζωντανὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἐνῶ ἕνα ἀρνί, ποὺ εἶχαν μπλεχτεῖ τὰ κέρατά του σὲ ἕνα θάμνο Σαβέκ, ἀντικατέστησε τὸ σφάγιο. Καὶ γίνεται τὸ διπλὸ μυστήριο, τοῦ κριαριοῦ καὶ τοῦ Ἰσαὰκ ἀληθινὸς τύπος τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας».1
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς σὲ ὁμιλία του στὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἔλεγε: «Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μέγιστος Ἰατρὸς στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, γιατί μᾶς ἔδωσε τὸ φάρμακο γιὰ τὴν μεγαλύτερη ἁμαρτία. Κι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιοῦνται ὅλα τὰ ἄλλα πάθη τοῦ ἀνθρώπου, τόσο τὰ σωματικὰ ὅσο καὶ τὰ ψυχικά.
Τὸ φάρμακο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ἀναστημένος καὶ ζωντανὸς Κύριος. Εἶναι τὸ μοναδικὸ κι ἀποτελεσματικὸ φάρμακο ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Ἂν ἀκόμα καὶ σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἁμαρτάνουν κι ἡ ἁμαρτία τοὺς ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή, αὐτὸ δὲ σημαίνει πὼς ὁ Χριστὸς δὲ νίκησε τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν πῆραν τὸ μοναδικὸ φάρμακο κατὰ τῆς ἀρρώστιας αὐτῆς.
Σημαίνει πὼς αὐτοὶ δὲ γνωρίζουν ἀρκετὰ τὸ Χριστὸ ὡς φάρμακο ἢ κι ἂν ἀκόμα τὸν γνωρίζουν, δὲν τὸν χρησιμοποιοῦν γιὰ τὸν ἄλφα ἢ βήτα λόγο. Ἡ ἱστορία μαρτυρεῖ μὲ χιλιάδες καὶ μυριάδες φωνές, πὼς ἐκεῖνοι, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ φάρμακο αὐτὸ γιὰ τὴν ψυχή τους, θεραπεύονται, γίνονται ὑγιεῖς».2
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σὲ λόγο του, ποὺ ἐκφωνήθηκε τὸ Μέγα Σάββατο γράφει: «Ἔπρεπε νὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ σὲ αὐτούς, ποὺ βρίσκονται στὸν ἅδη καὶ νὰ τοὺς φανερωθεῖ τὸ μεγάλο αὐτὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας, καὶ νὰ τοὺς δοθεῖ τελειωτικὴ ἐλευθερία ἀπὸ τοὺς δαίμονες, ποὺ τοὺς αἰχμαλώτιζαν, καθὼς καὶ ὁ ἁγιασμὸς καὶ οἱ ὑποσχέσεις γιὰ τὰ μελλοντικὰ ἀγαθά.
Λοιπόν, ἔπρεπε ὁ Χριστὸς νὰ κατεβεῖ μέχρι καὶ στὸν ἅδη. Ἀλλὰ καὶ ὅλα αὐτὰ νὰ γίνουν μὲ ἀρετή, χωρὶς τὴν ὁποία δὲν πραγματοποιεῖται τίποτε ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ… Καὶ εὐδόκησε νὰ κατεβεῖ ἐκεῖ (ὁ Κύριος), ὅπου ριχθήκαμε ἐμεῖς, ὥστε νὰ μᾶς ξαναφέρει πίσω.
Ἦταν ὁ μόνος, ποὺ φάνηκε ἐλεύθερος ἀνάμεσα στοὺς νεκρούς, γιατί κατέβηκε ἐκεῖ μὲ ζωντανὸ πνεῦμα, καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ ἄστραφτε μὲ θεῖο φῶς καὶ κατεῖχε δύναμη, ποὺ δίνει ζωή, γιὰ νὰ φωτίσει αὐτούς, ποὺ κάθονται στὸ σκοτάδι καὶ νὰ ζωοποιήσει στὸ πνεῦμα αὐτούς, ποὺ ἐκεῖ θὰ πίστευαν σὲ Αὐτόν».3
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης σὲ λόγο του στὴ Μεγάλη Κυριακὴ τοῦ Πάσχα μᾶς λέει: «Πότε ἦταν ἀτιμασμένος (ὁ Κύριος); Ὅταν γαύγιζαν τὰ σκυλιὰ καὶ ὁ Δεσπότης ἔδειχνε ἀνοχή. Ὅταν οἱ λύκοι ἅρπαζαν καὶ τὸ πρόβατο δὲν ἔφερνε ἀντίσταση. Ὅταν ὁ ληστὴς δεχόταν πρόσκληση στὴ ζωή, ἐνῶ ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου συρόταν στὸν θάνατο.
Ὅταν ἔβγαζαν ἐκείνη τὴν ἄτακτη καὶ ὀλέθρια φωνή, “θάνατος, θάνατος, σταύρωσέ Τον. Τὸ αἷμα Του ἐπάνω μας καὶ στὰ παιδιά μας”, οἱ φονιάδες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Προφητῶν, οἱ πολέμιοι τῆς χάριτος, οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως τῶν Πατέρων, οἱ συνήγοροι τοῦ διαβόλου, τὰ γεννήματα τῶν ἐχιδνῶν, οἱ ψιθυριστές, οἱ κατήγοροι, οἱ σκοτισμένοι στὴ διάνοια, ἡ ζύμη τῶν Φαρισαίων, τὸ συνέδριο τῶν δαιμόνων, οἱ μιαροί, οἱ κακότατοι, οἱ λιθοβολιστές, οἱ μισόκαλοι.
Καὶ δίκαια φώναζαν “θά- νατος, θάνατος, σταύρωσέ Τον”, διότι τοὺς βάραινε ἡ παρουσία τῆς Θεότητος μὲ σάρκα καὶ τοὺς στεναχωροῦσε ὁ ἔλεγχος γιὰ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους. Εἶναι συν ήθεια οἱ ἁμαρτωλοὶ νὰ μισοῦν τὴν συναναστροφὴ μὲ τοὺς δικαίους».4
1. Ἰ. Δαμασκηνοῦ Ε.Π.Ε. τόμ. 9 σελ. 125.
2. Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Ὁμιλίες Ἀναστάσεως Ἡμέρα σελ. 120.
3. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Ε.Π.Ε. τόμ. 9 σελ. 422.
4. Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης P.G. 46, στ. 683-688.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1974, 3 Μαΐου 2013