Η μάνα έμαθε στο παιδί της πως να πιάνει το μαχαίρι και το πηρούνι, πως να καθαρίζει το φρούτο και πως το αβγό. Δεν το έμαθε όμως πως να προσεύχεται. Γιατί άραγε; Μα σάμπως προσεύχεται εκείνη; Δεν μπορεί να δώσει στο παιδί της, κάτι που η ίδια δεν έχει.

Βέβαια δεν είναι κακό να μάθει η μάνα στο παιδί της πως να τρώει, είναι όμως κακό, να το μάθει να τρώει μόνο σαρκικώς και να μην τρώει πνευματικώς. Διότι έτσι αφήνει το παιδί της απροστάτευτο από τις παγίδες του σατανά, ο οποίος εύκολα θα το βάλει στο χέρι. Κάθε μάνα πρέπει να εξοπλίζει το παιδί της, με το να το μάθει να προσεύχεται.

Λένε μερικοί: ”Το παιδί δεν καταλαβαίνει τις προσευχές”…

Ασφαλώς και δεν καταλαβαίνει το νόημα της προσευχής, εισέρχεται όμως στο κλίμα της ευλαβείας, διότι όταν προσεύχεται σκέφτεται τον Θεό και προσφέρει σε Αυτόν, όχι τη λογική του, αλλά το συναίσθημά του. Μια τέτοια προσευχή που προέρχεται από την αθώα παιδική καρδιά, είναι πολύ πιο ευάρεστη από την προσευχή την δικιά μας των λεγομένων μορφωμένων και σοφών, που ναι μεν καταλαβαίνουμε την προσευχή, αλλά την διαβάζουμε με την ψυχρή λογική, χωρίς τη θέρμη της καρδιάς.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυξ