Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Λυτρωτικὰ ἐφόδια γιὰ τὴν σωστὴ ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων»
τῶν ἐκδόσεων «Ὀρθόδοξη κυψέλη»
Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸ λόγο του, «ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεό», μᾶς λέγει:
«…Κάθε κακὸ δὲν εἶναι κακό. Κακὰ εἶναι οἱ ἁμαρτίες· κακὰ δὲν εἶναι ὅσα μᾶς προκαλοῦν ὀδύνη στὸ σῶμα, ὅπως εἶναι οἱ ἀρρώστιες καὶ τὰ τραύματα τοῦ σώματος, ἡ φτώχεια, οἱ ταπεινώσεις, οἰκονομικὲς ζημιές, θάνατοι συγγενῶν, τὰ ὁποία ἐνεργεῖ (κατὰ παραχώρηση) πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς ὁ σοφὸς καὶ ἀγαθὸς Κύριος. Ὁ Ὁποῖος ἀφαιρεῖ τὸν πλοῦτο ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸν μεταχειρίζονται ἁμαρτωλά, γιὰ νὰ καταστρέψει ἔτσι τὸ μέσο τοῦ κακοῦ. Παραχωρεῖ ἀρρώστιες, σ΄αὐτοὺς ποὺ συμφέρει νὰ εἶναι τὸ σῶμα τους δεμένο μὲ τὶς ἀρρώστιες, παρὰ νὰ εἶναι ἐλεύθερο γιὰ ν’ ἁμαρτάνει. Παίρνει μὲ θάνατο ἐκείνους, ποὺ τοὺς συμφέρει ὁ θάνατος παρὰ ἡ παράταση τῆς ζωῆς. Ἐπίσης, προκειμένου νὰ σταματήσει ὁ Θεὸς τὶς ἐκτεταμένες ἁμαρτίες, φέρει πείνα, ξηρασίες, κατακλυσμιαίες βροχὲς, ποὺ ἀποτελοῦν μάστιγες κοινὲς πόλεων καὶ ὁλοκλήρων ἐθνῶν…»
Ἀλλοῦ πάλιν ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς λέγει τὰ ἑξῆς:
«Οἱ ἀρρώστιες τῶν πόλεων καὶ τῶν ἐθνῶν, οἱ ξηρασίες καὶ οἱ ἀφορίες τῆς γῆς, ὅπως καὶ οἱ ἀτομικὲς θλίψεις ἀνακόπτουν τὴν αὔξηση τῶν κακῶν. Αὐτὰ τὰ εἴδη τῶν μὴ πραγματικῶν κακῶν ἐνεργοῦνται ἀπὸ τὸ Θεό, γιὰ ν’ ἀναιρέσουν τὴν ἐνέργεια τῶν ἀληθινῶν κακῶν, ποὺ εἶναι οἱ ἁμαρτίες. Ἑπομένως ὁ Θεὸς ἀναιρεῖ τὸ κακὸ (ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία) ἀλλὰ τὸ (ὄντως) κακὸ δὲν κατάγεται ἀπὸ τὸ Θεό. Ὅπως ὁ γιατρὸς ποὺ δὲν εἰσάγει τὴν νόσο, ἀλλὰ ἀφαιρεῖ τὴν νόσο ἀπὸ τὸ σῶμα. Οἱ ἀφανισμοὶ τῶν πόλεων, οἱ σεισμοὶ καὶ οἱ νεροποντές, οἱ καταστροφὲς στρατευμάτων καὶ τὰ ναυάγια καὶ ὅλες οἱ πολυάνθρωπες συμφορές, ποὺ ἐνεργοῦνται ἀπὸ τὴ γῆ, ἀπὸ τὴ θάλασσα, ἀπὸ τὸν ἀέρα, ἀπὸ τὴ φωτιὰ ἢ ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰτία, γίνονται γιὰ τὸν σωφρονισμὸ τῶν ἐπιζώντων ἀπὸ τὸ Θεὸ, ποὺ μὲ ἐκτεταμένες μάστιγες ἀνακόπτει τὴν πάνδημη ἁμαρτωλότητα…».
Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτύχουμε μὲ ἄλλο τρόπο τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς ἔχουν ἀπαγγελθεῖ, καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε τὴν βασιλείας τῶν οὐρανῶν, παρὰ μόνον ἂν ὁδεύσουμε τὸν ἐδῶ βίο μας μὲ θλίψη.
Ἐὰν εἴμαστε ξύπνιοι, προσεκτικοί, οἱ θλίψεις μᾶς οἰκειώνουν πιὸ πολὺ μὲ τὸν Δεσπότη, καὶ μαθητεύουμε νὰ εἴμαστε ἐπιεικεῖς.
Ὁ Θεὸς δὲν ἐμποδίζει τὶς θλίψεις νὰ ἔλθουν, ἀλλὰ ὅταν ἔλθουν εἶναι παρών, ἐργαζόμενος νὰ μᾶς καταστήσει χρήσιμους καὶ ἔμπειρους.
Μὴν ἀπελπίζεσαι, ἀλλὰ τότε, ὅταν ἔλθουν οἱ θλίψεις, περισσότερο νὰ ἀφυπνιστεῖς, ἐπειδὴ τότε οἱ προσευχὲς γίνονται πιὸ καθαρές.
Ἡ θλίψη ἐργάζεται ἰσχυρούς τους θλιβομένους, τοὺς κάμνει κατανυκτικοὺς καὶ ταπεινώνει τὴν διάνοια.
Εἶναι μεγάλο κατόρθωμα τὸ νὰ ὑπομένει κανεὶς τὴν θλίψη μὲ εὐχαριστία.
Οἱ θλίψεις εἶναι τὰ καταλληλα φάρμακα στὰ δικά μας ψυχικὰ τραύματα. Ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ γίνονται αὐτὰ γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ἰδικῶν μᾶς ψυχῶν.
…Κανεὶς δὲν ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν Χριστὸ τρυφώντας καὶ κοιμώμενος, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ βρίσκεται σὲ θλίψη καὶ πειρασμὸ, αὐτὸς στέκεται κοντὰ σὲ Ἐκεῖνον.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/01/blog-post_222.html