Ἐπειδή ὅπως λέει ὁ θυμόσοφος λαός μας: “ὁ λύκος στήν ἀναμπουμπούλα χαίρεται”….

Μαζί μέ τόν λοιμώδη Κορωνοϊό ἔκανε τήν ἐπανεμφάνισή του καί ὁ ἅλλος θανατηφόρος ἰός, ὁ ἀντίχριστος καί ἐκκλησιομάχος Οἰκουμενισμός!

τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Θά ξεκινήσουμε τό ὑπό τόν ἀνωτέρω τίτλο ἄρθρο μας μέ μία ὑπόμνηση ἑνός ἀποσπάσματος ἐκ τῆς τοποθετήσεως τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης πανδημίας τοῦ νέου Κορωνοϊοῦ. Ἀνέφερε, λοιπόν, μεταξύ ἅλλων ὁ κ. Βαρθολομαῖος, προβλεπτικῶς καί πατρικῶς νουθετῶν, πρό ἡμερῶν, τούς πιστούς, ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀντιμετώπιση τῆς νέας αὐτῆς παγκοσμίου (ἤ μήπως παγκοσμιοποιημένης;) δοκιμασίας, καί τά ἑξῆς:

“…με αφορμή τις πρωτοφανείς συνθήκες, τη δοκιμασία, που διερχόμαστε ως ανθρώπινο γένος (;!), εξαιτίας της παγκόσμιας απειλής που προκαλεί η πανδημία του νέου κορωνοϊού, γνωστού ως Covid-19…. Γι’ αυτό παιδιά μου, όπου γης, σας προτρέπω πατρικά να ανταποκρίνεστε με ακρίβεια και υπομονή σε όλα τα δύσκολα, αλλά απαραίτητα, μέτρα που λαμβάνουν οι υγειονομικές υπηρεσίες και τα κράτη. Όλα γίνονται για την προστασία μας, για το κοινό καλό, για τον περιορισμό της διασποράς του ιού….. Ίσως κάποιοι από εσάς αισθάνθηκαν ότι με τα δραστικά αυτά μέτρα υποτιμάται ή θίγεται η πίστη. Όμως αυτό που κινδυνεύει, δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί, δεν είναι ο Χριστός, αλλά οι Χριστιανοί μας, δεν είναι ο Θεάνθρωπος αλλά εμείς οι άνθρωποι.”

Ἄς ἀναστοχασθοῦμε, ὅπως θά ἔλεγαν καί οἱ σύγχρονοι ἀναθεωρητές, τούς ἀνωτέρω λόγους τοῦ Πατριάρχου καί ἄς ἀπαντήσουμε οἱ ἴδιοι, ἐάν καί κατά πόσον μέσα καί ἀπό αὐτήν τή δοκιμασία κινδυνεύουν μόνον οἱ πιστοί (σωματικῶς ἐννοεῖ ὁ πολιός Πατριάρχης) ἤ καί ἡ Πίστη των. Τοῦτο δέ, ἐν συνδυασμῶ μέ τά ὅσα προκύπτουν ὡς παρενέργειες ἐκ τῆς παρούσης δοκιμασίας τῆς πανδημίας τοῦ νέου ἰοῦ (Κορωνοϊοῦ), μία ἐκ τῶν ὁποίων θεωροῦμε καί τήν περίπτωση στήν ὁποία ἀναφερθοῦμε στή συνέχεια.

Πρίν λίγες, λοιπόν, ἡμέρες εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητος (σέ ἱστοσελίδα ὑπό τίς εὐλογίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου) μία νέα “εἰκονογραφική σύνθεση”, ἡ ὁποία ἐμφανίσθηκε ὡς μία ξεχωριστή εἰκόνα “ἁγίων καί μαρτύρων ἱατρῶν καί νοσηλευτῶν τοῦ 20ου αἰώνα”. Πρόκειται γιά μία σύνθεση πού εἰκονίζει ὡς ἁγίους ἑπτά πρόσωπα καί ἄνωθεν αὐτῶν σέ ἕνα κύκλο τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, προφανῶς ὡς τοῦ ἀναδείξαντος αὐτά τά πρόσωπα ἁγίους!

Ἡ ἔμπνευση αὐτῆς τῆς συνθέσεως προῆλθε ἀπό τό γεγονός τῆς ἐνσκηψάσης πανδημίας τοῦ Κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ἀφοῦ πλήττει ἀδιακρίτως ὅλους τούς ἀνθρώπους δίνει τή δυνατότητα νά γίνεται λόγος γιά τόν “οἰκουμενισμό τῆς πανδημίας”, ὅπως μέ ἀφορμή τόν πολύχρονο πόλεμο στή Συρία ἔγινε λόγος γιά τόν “οἰκουμενισμό τοῦ μαρτυρίου”, μιᾶς καί χριστιανοί ὅλων τῶν δογμάτων χωρίς διάκριση ὑπῆρξαν θύματα τῆς φρίκης τοῦ πολέμου, ὅπως ἀνεφέρθη σχετικῶς ἀπό τόν “ἁγιογράφο” της!

Ἄς δοῦμε λοιπόν ποιά εἶναι τά εἰκονιζόμενα πρόσωπα: α) ὁ “Μακάριος π. Tarrés i Claret (1905-1950) Ἰσπανός ρωμαιοκαθολικός κληρικός ἀπό τή Βαρκελώνη”, β) ὁ “Ἅγιος Richard Pampuri (1897-1930) Ἰταλός ρωμαιοκαθολικός γιατρός καί βετεράνος τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μέλος τοῦ τάγματος τῶν Νοσηλευτῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη.Ἔγινε μέλος τοῦ Τρίτου Τάγματος τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου τῆς Ἀσσίζης”, γ) ὁ “Ἅγιος Giuseppe Moscati (1880-1927) Ἰταλός ρωμαιοκαθολικός γιατρός καί καθηγητής πανεπιστημίου”, δ) ἡ “ἁγία Gianna Beretta Molla (1922- 1962) Ἰταλίδα ρωμαιοκαθολική παιδίατρος”, ε) ὁ “Παθοφόρος Αλέξανδρος Schmorell τοῦ Μονάχου (1917-1943). Ὁ Γερμανορῶσος Ὀρθόδοξος νεομάρτυρας Ἀλέξανδρος, ὡς φοιτητής ἱατρικῆς στό Πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου, συνέβαλε στήν ἵδρυση τῆς ἀντιναζιστικῆς ὁμάδας τοῦ «Λευκοῦ Ρόδου»”, στ) Ὁ γνωστός “Ἅγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως ὁ Ἰατρός (1877-1961)”, καί ζ) ἡ “Μάρτυς Edith Cavell (1865-1915), Ἀγγλικανή Βρετανίδα νοσηλεύτρια Edith Cavell ἀπό τό χωρίο Swardeston κοντά στό ιστορικό Norwich, ὑπῆρξε κόρη τοῦ Αγγλικανού ἱερέα Frederick Cavell.”

Τό ἐνδιαφέρον καί ἀξιοσημείωτο ἐν προκειμένῳ εἶναι ὅτι ἡ ἀνωτέρω πρωτοβουλία τῆς ἐν λόγῳ εἰκονογραφικῆς συνθέσεως ἔχει ὡς πηγή ἐμπνεύσεως τόν ἴδιο τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, ὅπως θά καταδειχθεῖ ἀπό χαρακτηριστικές δηλώσεις καί σχετικές ἀπόψεις καί θέσεις τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. [Σημείωση: Ὅλες προέρχονται ἀπό νεώτερες δημόσιες προσφωνήσεις ἤ ἐπίσημα κείμενα συμφωνίας Πατριάρχου – Πάπα ἤ ἐκπροσώπων του]:

«Καθ᾿ ὅν χρόνον ἡμεῖς ἀσχολούμεθα περί τάς ἡμετέρας ἀντιλογίας, ὁ κόσμος βιώνει τόν φόβον τῆς ἐπιβιώσεως, τήν ἀγωνίαν τοῦ αὔριον…. Τά προβλήματα, τά ὁποῖα ἡ ἱστορική συγκυρία ὀρθώνει σήμερον πρό τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἐπιτάσσουν εἰς ἡμᾶς τήν ὑπέρβασιν τῆς ἐνδοστρεφείας καί τήν ἀντιμετώπισιν αὐτῶν δι᾿ ὅσον τό δυνατόν στενοτέρας συνεργασίας. Δέν ἒχομεν πλέον τήν πολυτέλειαν τῆς μεμονωμένης δράσεως. Οἱ σύγχρονοι διῶκται τῶν Χριστιανῶν δέν ἐρωτοῦν εἰς ποίαν τῶν Ἐκκλησιῶν ἀνήκουν τά θύματά των. Ἡ ἑνότης, περί τῆς ὁποίας ἡμεῖς πολυπραγμονοῦμεν, πραγματοποιεῖται ἤδη εἰς τινας περιοχάς, ἀτυχῶς, διά τοῦ μαρτυρίου.»! (Προσφώνηση Βαρθολομαίου πρός τόν Πάπα, Φανάρι 30/11/2014).

«Ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἅγιος Παῦλος, «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α’ Κορ. ιβ΄, 26). Τοῦτο ἀποτελεῖ τόν νόμον τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, καί μέ τήν ἔννοιαν αὐτήν δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ὑπάρχει ἐπίσης καί ἕνας οἰκουμενισμός τῆς ὀδύνης. Ὅπως ἀκριβῶς τό αἷμα τῶν μαρτύρων ὑπῆρξε τό σπέρμα τῆς δυνάμεως καί ἀναπτύξεως τῆς Ἐκκλησίας, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἡ συμμετοχή εἰς τάς καθημερινάς θλίψεις ἠμπορεῖ νά ἀποβῇ ἀποτελεσματικόν ὄργανον ἑνότητος.»! (Κοινή Δήλωση Φραγκίσκου-Βαρθολομαίου, Φανάρι, 30/11/2014).

“Τον διάλογον της αληθείας εν τω «συνδέσμω της αγάπης» εμπλουτίζει, εμβαθύνει και ενισχύει και ο «οικουμενισμός των Αγίων». Ως η υμετέρα πεφιλημένη Σεβασμιότης, αγαπητέ Καρδινάλιε Kurt Koch, επεσήμανεν, «ο οικουμενισμός των Αγίων είναι μία εξαίρετος ευκαιρία διά διάλογον μεταξύ των Εκκλησιών […] Τούτο είναι εξόχως σημαντικόν, καθώς η προσκύνησις των λειψάνων δύναται να βοηθήση τους πιστούς να ασχοληθούν ενεργώς με τον διάλογον.

Είναι πράγματι ωραίον να συναντώνται οι αρχηγοί των Εκκλησιών, αλλά είναι εξ ίσου σημαντικόν και το σώμα των πιστών να πράττη το ίδιον». (…) η Αυτού Αγιότης, ο αδελφός ημών Πάπας Φραγκίσκος, μας εδώρησεν αυθορμήτως απότμημα των ιερών λειψάνων του Αγίου Αποστόλου Πέτρου. Εν τούτω τω προφητικώ οικουμενικώ σημείω, δυνάμεθα να διακρίνωμεν πολλαπλάς σημασίας. (…)Τούτο το δώρον του Πάπα Φραγκίσκου αποτελεί νέον ορόσημον εις την πορείαν προς την μεταξύ μας επαναπροσέγγισιν.

Όπως η Αυτού Αγιότης έγραψεν εις αδελφικόν Αυτής Γράμμα προς την ημετέραν Μετριότητα, η εντονος επιθυμία της ήτο «απότμημα των λειψάνων του Αποστόλου Πέτρου να τοποθετηθή πλησίον των λειψάνων του Αποστόλου Ανδρέου, ο οποίος τιμάται ως προστάτης της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως».

Το γεγονός ότι οι αδελφοί Πέτρος και Ανδρέας επανενώθησαν διά των ιερών λειψάνων των, μας προτρέπει να συνεχίσωμεν με μεγαλυτέραν έμφασιν και ελπίδα την πορείαν προς την ποθητήν ενότητα”. (Προσφώνησις τῆς Παπικῆς Ἀντιπροσωπείας ὑπό τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, Φανάρι, 30.11.2019)

Βάσει ὅλων τῶν ἀνωτέρω, φρικτῶν καί βλασφήμων ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως, τοποθετήσεων καί προσεγγίσεων (περί “οἰκουμενισμοῦ ὀδύνης” πού γεννᾶ κοινῶς ἀποδεκτούς ἁγίους μάρτυρες καί “οἰκουμενισμοῦ ἁγίων” πού προωθεῖ τήν ποθεινή ἑνότητα “τῶν Ἐκκλησιῶν”) ἔχει τεθεῖ τό κατάλληλο πλαίσιο ὑπό τοῦ ἰδίου τοῦ Πατριάρχου καί τό πρόσφορο ἔδαφος προκειμένου νά καλλιεργηθοῦν καί καρποφορήσουν σχετικές πρωτοβουλίες καί ἐμπνεύσεις ὅπως αὐτή τοῦ “ἁγιογράφου” τῆς νέας “εἰκόνος”, ὁ ὁποῖος πλέον ἀναφέρεται ὅχι μόνον στόν “οἰκουμενισμό τοῦ μαρτυρίου”, στόν ὁποῖο ὅπως εἴδαμε πρῶτος ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης εἶχε ἀναφερθεῖ, ἀλλά καί στόν “οἰκουμενισμό τῆς πανδημίας”!

“Ὁ ἐχθρός παραμονεύει καί τήν χώρα ὑπονομεύει”, λέει ἕνα λαϊκό ἄσμα! Τί λέγουν οἱ Ἑλλαδίτες Ἱεράρχες, “νέων ἤ παλαιῶν χωρῶν”, περί ὅλων αὐτῶν; Μήπως ἐπιστρέφοντας ἀπό τό “ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ” φέρουν στούς ἐγκαταλειφθέντες Ναούς καί τίς νέες εἰκόνες τῶν “Ἁγίων Ἱατρῶν” τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μήπως ὁ Μητροπολίτης Ἀργολίδος μπορεῖ νά μᾶς πεῖ τή γνώμη του ἐπί τοῦ προκειμένου, διότι καί ἰδιαιτέρως σχετίζεται μέ ἕνα ἐκ τῶν συμπεριλαμβανομένων στήν ἐν λόγῳ “εἰκόνα” προσώπων, ὡς συγγραφέας-βιογράφος του, ἀλλά καί ὁ ἴδιος, ἄν καλῶς ἐνθυμούμεθα, ἔχει ἐπιχειρήσει σέ ἄλλο πλαίσιο καί ἄλλο ἐπίπεδο (βιβλιογραφικό…) κάτι ὄχι τόσο τολμηρό, ἀλλά παρόμοιο καί ἀνάλογο!

Μήπως τελικῶς, ὁ Πατριάρχης δι’ ἀλλη μία φορά ὑπῆρξε κυνικῶς εἰλικρινής, κατά τήν τοποθέτησή του περί τοῦ Κορωνοϊοῦ, ὑποστηρίξας ὅτι ἀπό τόν τελευταῖο κινδυνεύουν μόνο σωματικῶς κάποιοι πιστοί, ἐνῶ ἡ Πίστη πράγματι δέν κινδυνεύει ἀπό αὐτόν, ἀλλά ἀπό τόν “διορθοδόξως” δρῶντα, τῆ ὑψηλῆ ἐπιστασία καί προστασίᾳ ἐκείνου, θανατηφόρο ἰό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Ἑνός ἰοῦ, ὁ ὁποῖος ἐδῶ καί ἕναν αἰώνα ἔχει προσβάλλει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο (ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῆς ἐκδόσεως τῆς βλασφήμου Συνοδικῆς Πατριαρχικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, ἡ ὁποία ὀνομάζει ὅλες τίς αἱρέσεις “Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ”) καί τοῦ ὁποίου καί ὁ ἴδιος (ὁ Πατριάρχης), συμφώνως πρός τίς δηλώσεις του, εἶναι φορεύς. Τό δέ δυστύχημα ἐν προκειμένῳ εἶναι ὅτι οὔτε δέχεται νά αὐτοπεριορισθεῖ (παραιτούμενος;), οὔτε ἀκόμη κατέστη δυνατόν νά τοῦ ἐπιβληθεῖ ἡ ἐπιβαλλομένη “καραντίνα”, πρός ἀποτροπήν τῆς θανατηφόρου μεταδοτικότητος τοῦ ἰοῦ του!

Αἰδώς Ἀργεῖοι! Καί αὐτό, βεβαίως, δέν ἀφορᾶ στόν Σεβασμιώτατο κ. Νεκτάριο, ἀφοῦ δέν εἶναι Ἀργεῖος, ἀλλά στούς Οἰκουμενιστές καί τίς ἐμπνεύσεις τους!

http://aktines.blogspot.com/2020/04/blog-post_4.html#more