Ἕνας ἄνθρωπος στόν κόσμο, ἕνας ἀρχάριος πνευματικά, θά πρέπει νά μήν προσπαθεῖ νά φτάσει σέ ὑψηλές βαθμίδες πνευματικότητας χωρίς προηγουμένως νά ἔχει περάσει ἀπό τά χαμηλά σκαλοπάτια. Θά πρέπει νά ἔχει πνευματικό καί νά κάνει σιγά – σιγά τά βήματα πού ἁρμόζουν σέ ἕναν ἀρχάριο.Νά κάνει σωστή ὑπακοή, νά κάνει τίς νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας, νά κάνει τόν κανόνα του τόν προσωπικό, πού τοῦ βάζει ὁ πνευματικός του καί ὄχι νά κάνει δικά του πράγματα, νά ὑπακούει πραγματικά στόν πνευματικό, νά κάνει προσευχή, νά ἐπιμείνει στήν προσευχή, ὅπως τοῦ πεῖ ὁ πνευματικός του, καί νά μή βιάζεται νά φτάσει σέ ὑψηλά ἐπίπεδα νοερᾶς προσευχῆς κ.λπ. γιατί ὑπάρχει πάντα ὁ φόβος τῆς πλάνης.

Ὁ Διάβολος μετασχηματίζεται καί σέ ἄγγελο φωτός καί ἰδίως σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού βιάζονται νά ἀνέβουν ψηλά, χωρίς ὅμως νά ἔχουν περάσει ἀπό τά βασικά σκαλοπάτια τῶν ἀρετῶν καί τότε ζημιώνονται πάρα πολύ, διότι ὁ Διάβολος πολύ εὔκολα αὐτούς τούς ἀνθρώπους τούς πλανᾶ.

➤Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

(Ὁμιλία 8 – 8 – 2018)