Σώσον, Κύριε, και έλέησον τούς μισούντας, ύβρίζοντάς με και ένεργούντας εναντίον μου με ατιμία και μην επιτρέψεις να απολεσθούν εξ αιτίας εμού τού αμαρτωλού… Σώσον, Κύριε, και έλέησον, όσους εξ αιτίας τής αφροσύνης μου σκανδαλίζονται και εμποδίζονται από την οδό της σωτηρίας. Όσους οδηγούνται σε κακά έργα και ανάξια, με τη Θεία Σου Πρόνοια, φέρε τους πάλι πίσω στον σωτήριο δρόμο. Όσους παρεξέκλιναν από την ορθόδοξη πίστη και τυφλώθηκαν από τις καταστροφικές αιρέσεις, με το φώς της γνώσεώς Σου φώτισέ τους και ‘ένωσέ τους στην άγια Σου αποστολική και καθολική Εκκλησία.

Ό στάρετς υπεδείκνυε σε κάθε μοναχό και κοσμικό να μελετά το 17ο κάθισμα του Ψαλτηρίου και μόλις το τελειώνει να μνημονεύει ονόματα ξεκινώντας από τά λόγια πού παραθέσαμε προηγουμένως ζητώντας από τον Κύριο τη σωτηρία όσων μάς βρίζουν.

Την τελευταία περίοδο της ζωής του ό αρχιμανδρίτης Ανδρόνικος έλεγε συχνά στους μαθητές του: «Σάς παραδίδω στη Μητέρα του Θεού. Αυτή δεν θα σάς εγκαταλείψει. Αυτή σάς εξέλεξε, Αυτή και θα σάς σώσει». Το ίδιο έλεγε και στους κοσμικούς.

Στο κελί του πατρός Ανδρονίκου υπήρχαν μόνο λίγες εικόνες και βιβλία, με τά όποια προσευχόταν. Ντυνόταν πολύ απλά. Χρήματα δεν κρατούσε, γιατί όλα τά μοίραζε αμέσως σε όσους είχαν ανάγκη. Το ίδιο ενέπνεε και στούς άλλους, δηλαδή να μην φυλάνε χρήματα: «Όπου θα είναι ό θησαυρός σας εκεί θα είναι και ή καρδιά σας» (Ματθ. 6, 21).

Σύμφωνα με τά λόγια αυτά του Χριστού έθετε την καρδιά του στον ουράνιο θησαυρό και εκεί ανύψωνε και τον νου του. Ή μνήμη του θανάτου σαν πιστός φύλακας ασφάλιζε την καρδιά τού δικαίου από την προσκόλληση στο εφήμερο και φθαρτό, βάζοντας μέσα του τη δίψα τού αιωνίου.