Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
«Ὥ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ!
ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ!
τίς γάρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;»
Ρωμ. ια΄: 33, 34.
Ὁ ἀπόστολοςΠαῦλος,πούγνώρισετόσαἀπόρρηταμυστήριακαίἀνέβηκεὥςτόντρίτοοὐρανό,καθώςμελετοῦσετίςβουλέςκαίτίςκρίσειςτούΘεοῦ,αἰσθάνθηκεἴλιγγο,σάννάκοίταζεσέἄβυσσο.ΠροσπαθώνταςνάἐρευνήσειτόβάθοςτῆςσοφίαςκαίτῆςγνώσεωςτοῦΘεοῦ,σάστισε.Σάστισεκαίσταμάτησεἀμέσωςτήνἔρευνα,ἀναφωνώντας: “Ποιός γνώρισε τή σκέψη τοῦ Κυρίου; Πόσο ἀνεξερεύνητες εἶναι οἱ ἀποφάσεις του καί πόσο ἀνεξιχνίαστα τά σχέδιά του!”1
« ἡ δικαιοσύνη σου ὡς ὄρη Θεοῦ,
τά κρίματά σου ἄβυσσος πολλή· ἀνθρώπους καί
κτήνη σώσεις, Κύριε.»
Ψαλμ. 35:7
ἌνἔτσιἀντιμετώπισετοῦΘεοῦτίςβουλέςὁ Ἀπόστολος,ἐμεῖςγιατίματαιοπονοῦμε,προσπαθώνταςνάἐρευνήσουμετάἀνεξερεύνητακαίνάἐξιχνιάσουμετάἀνεξιχνίαστα;Ἄςμήφτάνουμε,σᾶςπαρακαλῶ,σέτέτοιοσημεῖοπαραλογισμοῦ.Ἀλλά,σέκάθεμαςἀπορία,ἄςθυμόμαστεκιἄςἐπαναλαμβάνουμετόλόγοτοῦψαλμωδοῦ: “Οἱ δίκαιες κρίσεις σου εἶναι σάν μιά βαθειά ἄβυσσος”2
«»ἐξομολογήσομαί σοι, ὅτι φοβερῶς ἐθαυμαστώθης·
θαυμάσια τά ἔργα σου, καί ἡ ψυχή μου γινώσκει σφόδρα.»
Ψαλμ. 138:14
“Θά σέ δοξολογήσω, γιατί φάνηκες θαυμαστός φοβερά”, λέει ὁ Δαβίδ3.Τί σημαίνει “φοβερά”; Ἐμεῖςοἱ ἄνθρωποιθαυμάζουμεπολλάπράγματα,ὅπωςλ.χ.Κομψούςκίονες,ὡραίουςζωγραφικούςπίνακες,ἀνθηράσώματα.Μάὁ θαυμασμόςμαςδένσυνοδεύεταιἀπόφόβο.Θαυμάζουμε,ἐπίσης,τήνπλατειάθάλασσακαίτόνἀβυσσαλέοβυθότης.Σάνσκύψουμε,ὅμως,νάκοιτάξουμεσ᾿αὐτόντόβυθό,δοκιμάζουμεφόβο.Παρόμοιοςφόβοςκυρίεψε,λοιπόν,καίτόνΠροφήτη,καθώςἔσκυψενάκοιτάξειτόἀπέραντοκαίἀπύθμενοπέλαγοςτῆςσοφίαςτοῦΘεοῦ.Ζαλίστηκε,θαύμασε,τρόμαξεκιἔκανεπίσω,κράζοντας: “Θά σέ δοξολογήσω, γιατί φάνηκες θαυμαστός φοβερά. Θαυμαστά εἶναι καί τά ἔργα σου”4. Καίστρέφονταςτήσκέψητουστόνἑαυτότου,ἀναφώνησε:“ Μέ γεμίζει θαυμασμό, Θεέ μου, ἡ γνώση πού ἔχεις γιά μένα. εἶναι τόσο μεγάλη, πού δέν μπορῶ νά τή συλλάβω”5.
« ἐθαυμαστώθη ἡ γνῶσίς σου ἐξ ἐμοῦ·
ἐκραταιώθη, οὐ μή δύνωμαι πρός αὐτήν.»
Ψαλμ. 138:6
Πολύ συχνά, καί μάλιστα σέ ψυχές εὐσεβεῖς, ὁ Θεός οἰκονομεῖ τά πράγματα ἔτσι, ὥστε γεγονότα δυσάρεστα νά ἔχουν κατάληξη εὐτυχή. Ἄς θυμηθοῦμε μερικά περιστατικά ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη.
Ὁ Ἰωσήφ,ὁγιόςτοῦπατριάρχηἸακώβ,πούληθηκεἀπότούςἀδελφούςτουκαίκατέληξεστήνΑἴγυπτο,στόσπίτιτοῦΠετεφρῆ.Ἡ γυναίκατοῦΠετεφρῆεἶχεπονηρούςσκοπούςγιάτόνἸωσήφ.Στότέλοςτόνσυκοφάντησεκαίτόνἔστειλεστήφυλακή. Νόμζε ὅτι ἔτσι τοῦ ἔκανε κακό. Ἀπεναντίας, ἡ φυλακήἦτανοἴκημαπιόἥσυχοκαίἀσφαλισμένοἀπότόσπίτιτοῦΠετεφρῆ.Γιατίσ᾿ ἐκεῖνοτόσπίτιμπορεῖνάεἶχεπολλέςἀνέσεις,ἀλλάζοῦσεσ᾿ ἕνανἀκατάπαυστοφόβοἀπότίςἁμαρτωλέςἐπιθέσειςτῆς ἀκόλαστηςδράκαινας.Ἡ ἀγωνίατουἦτανβασανιστικότερηἀπότήζωήτῆςφυλακῆς.Προτιμοῦσενάζεῖμαζίμέκαταδίκουςπαράμέμιαμανιασμένηκυρά.Στόδεσμωτήριοτόνπαρηγοροῦσεἡ σκέψηὅτιβρέθηκεἐκεῖ γιάνάμήχάσειτήνἁγνότητάτου,ἐνῶ,ὅσοἔμενεκοντάτης,ἔτρεμεμήπωςἡ ψυχήτουτραυματιστεῖ. Ἔτσι, οὐσιαστικά δέν μπῆκε σέ φυλακή, ἀλλά γλύτωσε ἀπό φυλακή. Ἥρθεσέρήξημέτόνἐπίγειοκύριότου,τόνΠετεφρῆ,ἀλλάσέστενότεροσύνδεσμομέτόνοὐράνιοΚύριότου,τόΘεό.
«Κύριε, ἐδοκίμασάς με καί ἔγνως με· »
Ψαλμ. 138:1
Παλαιότερα οἱ ἀδελφοί του τόν εἶχαν πουλήσει σέ Ἰσμαηλίτες ἐμπόρους. Στήν πραγματικότητα τόν ὠφέλησαν, γιατί τόν ἀπάλλαξαν ἔτσι ἀπό τήν κακία τους καί τίς καθημερινές ἐπιβουλές τους. Ὑπάρχει, ἀλήθεια, χειρότερο πράγμα, ἀπό τή συμβίωση μέ ἀδελφούς πού σέ φθονοῦν, σέ κατατρέχουν, σέ ἐπιβουλεύονται; Θέλησαν νά τοῦ κάνουν κακό, μά ὁ Θεός τό γύρισε σέ καλό.
Καί ἀργότερα, ὅταν ὁ ἀρχιοινοχόος τόν ξέχασε, πάλι σέ καλό τού βγῆκε, γιατί ἀποφυλακίστηκε πιό ἐπίσημα καί πιό ἔνδοξα. Τήν ἐλευθερία του δέν τοῦ τή χάρισε ἡ ἀνθρώπινη καλοσύνη, ἀλλά ἡ θεία πρόνοια. Ὁ Φαραώ τόν ἔβγαλε ἀπό τή φυλακή, ὅταν τόν χρειάστηκε γιά νά τοῦ ἐξηγήσει τά ὄνειρα. Ἔτσι, τόν ἔβγαλε ὄχι σάν βασιλιάς πού κάνει εὐεργεσία, ἀλλά σάν βασιλιάς πού δέχεται εὐεργεσία. Ὁ Θεός δέν ἤθελε νά εὐεργετηθεῖ ὁ Ἰωσήφ σάν δοῦλος, ἀλλά νά παρουσιαστεῖ στό Φαραώ σάν εὐεργέτης του, νά τοῦ συμπαρασταθεῖ στήν ἀνάγκη του καί νά τοῦ δείξει πόση σοφία εἶχε.
« ἰδού, Κύριε, σύ ἔγνως πάντα, τά ἔσχατα καί τά ἀρχαῖα·
σύ ἔπλασάς με καί ἔθηκας ἀπ᾿ ἐμέ τήν χεῖρά σου.»
Ψαλμ. 138:5
Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, τόν εἶχε λησμονήσει ὁ ἀρχιοινοχόος, γιά νά μήν τόν ἀγνοήσει ὁ Φαραώ, γιά νά μήν τόν στερηθεῖ ἡ Αἴγυπτος. Γιατί ἄν ὁ ἀρχιοινοχόος τόν θυμόταν, θά ἔβγαινε νωρίτερα ἀπό τή φυλακή, καί τότε ἀναμφίβολα θά ἐπιθυμοῦσε νά γυρίσει στήν πατρίδα του. Ἔτσι, ὅμως, ὅλη ἡ κατοπινή ἔνδοξη ἱστορία θά ματαιωνόταν. Τά τόσα ἐμπόδια -ἡ ὑπηρεσία στό σπίτι τοῦ Πετεφρῆ, ἡ φυλακή καί αργότερα, τό βασιλικό ἀξίωμα- τόν κράτησαν ἐκεῖ, γιά νά πραγματοποιηθοῦν τά μεγάλα σχέδια τοῦ Κυρίου.
Ἄς ἐξετάσουμε πολύ συνοπτικά καί τή ζωή τοῦ πατέρα τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ πατριάρχη Ἰακώβ. Ὁ ἀδελφός του Ἡσαῦ τόν φθόνησε καί ζητοῦσε νά τόν σκοτώσει, ἀναγκάζοντάς τον ἔτσι νά φύγει ἀπό τήν πατρίδα του. Τί συνέπειες εἶχε αὐτό; Πρῶτα-πρῶτα, ξεφεύγοντας τόν κίνδυνο, βρῆκε ἀσφάλεια καί ἡσυχία. Ὕστερα, ἔμαθε νά ἐμβαθύνει περισσότερο στά πράγματα, κι ἔτσι ἔγινε πιό σοφός. Καί τέλος, ἀξιώθηκε νά δεῖ τό θαυμαστό ἐκεῖνο ὄνειρο μέ τήν κλίμακα.
« ὅτι ὑψηλός Κύριος καί τά ταπεινά ἐφορᾷ καί
τά ὑψηλά ἀπό μακρόθεν γινώσκει.»
Ψαλμ. 137:6
Ἀλλά, θά μοῦ πεῖτε, στήν ξένη χώρα, τή Μεσοποταμία, ὅπου πῆγε, δούλεψε σκληρά. Καί στήν ἀρχή, βέβαια, βρῆκε γυναίκα νά πάρει, τή Ραχήλ, καί κέρδισε τή συμπάθεια τού πεθερού του, τοῦ Λάβαν, στή συνέχεια ὅμως ὁ Λάβαν τόν ἐξαπάτησε, δίνοντάς του γυναίκα τή μεγάλύτερη κόρη του, τή Λεία. Ναί, ἔτσι ἔγινε, ἀλλά τοῦτο τόν ὠφέλησε, γιατί ἡ Ραχήλ ἦταν στείρα, ἐνῶ ἀπό τή Λεία ἀπέκτησε πολλά παιδιά.
Ἀργότερα ὁ Λάβαν τόν μίσησε. Μά καί τό μίσος αὐτό τοῦ βγῆκε σέ καλό, γιατί ἔγινε ἀφορμή νά γυρίσει στήν πατρίδα του. Ἄν δέν ἀντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα στή Μεσοποταμία, δέν θά σκεφτόταν τή Χαναάν. Ὁ Λάβαν τοῦ κατακράτησε τό μισθό τῶν κόπων του. Μήτε κι αὐτό τόν ζημίωσε καθόλου, ἀφοῦ πρόκοψε καί πλούτισε περισσότερο ἀπό τόν πεθερό του.
« ἐάν πορευθῶ ἐν μέσῳ θλίψεως, ζήσεις με·
ἐπ᾿ ὀργήν ἐχθρῶν μου ἐξέτεινας χεῖράς σου, καί
ἔσωσέ με ἡ δεξιά σου.»
Ψαλμ. 137:7
Τί βλέπουμε, λοιπόν; Ὅσο μεγαλύτερη ἐπιβουλή καί ἐχθρότητα ἀντιμετώπιζε, τόσο περισσότερο προόδευε. Ἄν δέν ἐπερνε γυναίκα πρῶτα τή Λεία, δέν θ᾿ ἀποκτούσε σύντομα τόσα παιδιά, ἀλλά θά ἦταν γιά χρόνια ἄτεκνος καί θά θρηνοῦσε, ὅπως ἀκριβώς ἡ Ραχήλ. Ἄν ὁ Λάβαν δέν τοῦ στεροῦσε τό μισθό του, δέν θά νοσταλγοῦσε τήν πατρίδα του, δέν θά δενόταν πιό στενά μέ τίς γυναῖκες του, δέν θά γύριζε μέ δόξα καί τιμή στή γῆ Χαναάν, δέν θά συναντοῦσε στό δρόμο τούς ἀγγέλους καί τόν ἴδιο τό Θεό.
Ἀξιοθαύμαστο, ἀλήθεια, εἶναι τό ὅτι ὁ Θεός μᾶς εὐεργετεῖ μέσ᾿ ἀπό γεγονότα πού φαίνονται ὄχι εὐνοϊκά καί εὐχάριστα, ἀλλά ἐνάντια καί δυσάρεστα. Ἄς δοῦμε ἀκόμα μερικά παραδείγματα.
Ὁ Φαραώ πρόσταξε νά ρίχνονται στό ποτάμι τά βρέφη τῶν Ἰσραηλιτῶν. Ἄν δέν γινόταν αὐτό, δέν θά σωζόταν ὁ Μωυσής ἀπό τή θυγατέρα τοῦ Φαραώ καί δέν θ᾿ ἀνατρεφόταν στά ἀνάκτορα. Ὁ Θεός οἰκονόμησε ἔτσι τά πράγματα, γιά νά δείξει πόσο εὔκολα ἡ σοφία Του καί ἡ παντοδυναμία Του βρίσκουν λύσεις σέ προβλήματα ἄλυτα καί διέξοδο στά ἀδιέξοδα.
Ἄργότερα ἕνας Ἑβραίος εἶπε ἀπειλητικά στό Μωυσῆ: “Μήπως θέλεις νά μέ σκοτώσεις;”. Καί αὐτό τόν ὠφέλησε, γιατί φοβήθηκε καί ἀποφάσισε νά ἐγκαταλείψει τήν Αἴγυπτο. Ἔτσι ἔφυγε στήν ἔρημο τού Σινᾶ. Ἐκεῖ ὄχι μόνο μακριά ἀπό τούς κινδύνους τῆς Αἰγύπτου ἔζησε, ἀλλά καί ὡρίμασε πνευματικά καί πλουτίστηκε μέ σοφία καί ἀξιώθηκε νά δεῖ τό θαυμάσιο ἐκεῖνο ὄραμα τῆς φλεγόμενης βάτου καί ἔλαβε τή θεία ἐπαγγελία τῆς λυτρώσεως τοῦ λαοῦ του ἀπό τήν τυραννική δουλεία τών Αἰγυπτίων.
Κατί παρόμοιο ἔγινε καί μέ τόν Ἀαρών. Ὅταν ἐπαναστάτησαν ἐναντίον του ὁ Κορέ καί ὁρισμένοι ἄ λλοι ἄρχοντες τοῦ ἰσραηλιτικού λαοῦ, ἀμφισβητώντας του τό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης, ὁ Θεός, μέ τό θαῦμα τοῦ ραβδιοῦ πού βλάστησε, τόν ἀνέδειξε λαμπρότερο καί ἐνδοξότερο.
«Τόν Κύριον ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τούς αἰῶνας…
…Τόν Κύριον ὑμνοῦμεν καί δοξολογοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.»
Ἄς θυμηθοῦμε τώρα καί τούς Τρεῖς Παῖδες. Στήν περίπτωσή τους ὁ διάβολος ἔπαθε τό συνηθισμένο του πάθημα, πού ποτέ δέν τοῦ γίνεται μάθημα. Τί δηλαδή; Τά μέσα πού χρησιμοποιεῖ γιά νά πολεμήσει τούς πιστούς, χτυποῦν τελικά τόν ἴδιο καί ἐξουδετερώνουν τή δύναμή του. Αὐτό, φυσικά, γίνεται ὄχι γιατί τό θέλει ἐκεῖνος, ἀλλά γιατί ὁ πάνσοφος Θεός ὁδηγεῖ τά πράγματα ἔτσι, ὥστε τά τεχνάσματα καί τά ὅπλα του νά στραφοῦν ἐναντίον του. Ἔβαλε, λοιπόν, ὁ πονηρός σ᾿ ἐκεῖνον τόν τύραννο, τό Ναβουχοδονόσορ, τή σκέψη νά μήν ἀποκεφαλίσουν τούς Ἁγίους ο/ὔτε νά τούς ρίξουν στά θηρία, ἀλλά νά τούς θανατώσουν στή φωτιά. Γιατί; Γιά νά μή μείνει τίποτε ἀπό τά λείψανά τους, γιά νά ἐξαφανιστοῦν τά σώματά τους, γιά ν᾿ ἀνακατευτεῖ ἡ στάχτη ἀπό τά ὀστά τους μέ τή στάχτη ἀπό τά ξύλα. Ἀλλά ὁ Θεός χρησιμοποίησε αὐτόν τόν τρόπο γιά νά νικηθεῖ ἡ ἀσέβεια καί νά κατατροπωθεῖ ἡ εἰδωλολατρία. Ἔτσι ἔκανε τά σώματά τους ἀπρόσιτα στίς φλόγες, διδάσκοντας τούς βαρβάρους ὅτι ἡ φωτιά, πού εἶχε θεοποιηθεῖ στά μέρη τῆς Ἀνατολής, φοβᾶται ὄχι μόνο τό Θεό, μά καί τούς δούλους Του.
Στούς διωγμούς, πάλι, τί ἔγινε; Οἱ διῶκτες στράφηκαν μέ ἀπίστευτη μανία ἐνάντια στούς χριστιανούς. Καί ὅμως, ὅλο τους τό μίσος, ὅλη τους ἡ μοχθηρία, ὅλη τους ἡ ἀγριότητα ἀφανίστηκε πιό εὔκολα ἀπ᾿ ὅ,τι ἀφανίζεται ὁ ἱστός τῆς ἀράχνης, διαλύθηκε πιό γρήγορα ἀπ᾿ ὅ,τι διαλύεται ὁ καπνός, σκορπίστηκε πιό γοργά ἀπ᾿ ὅ,τι σκορπίζεται ἡ σκόνη. Ἡ ἐμπάθειά τους ἐνάντια στούς χριστιανούς εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ν᾿ ἀναδειχθεῖ ὁλόκληρη χορεία ἀπό μάρτυρες. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία πλουτίστηκε μέ τούς ἀθάνατους καί ἔμψυχους αὐτούς θησαυρούς, πού ὄχι μόνο στή διάρκεια τῆς ἁγιας ζωής τους, ἀλλά καί μετά τήν τελείωσή τους προσφέρουν πλούσια σ᾿ ὅλους μας τόσες οὐράνιες εὐεργεσίες.
Τή δύναμή Του ὁ Θεός τή δείχνει ἰδιαίτερα, ὅταν αὐξηθοῦν οἱ ἐχθροί τῶν πιστῶν δούλων Του.
Ἔτσι, στή δική μας γενιά, ὅταν ἀνέβηκε στό θρόνο ὁ παραβάτης Ἰουλιανός (361 – 363), αὐτός πού ξεπέρασε ὅλους τούς ἄλλους ἀσεβείς στήν ἀσέβεια, ἔγιναν πολλά καί παράδοξα σημεὶα.
Πρῶτα-πρῶτα, μόλις ἔγινε βασιλιάς, ἔπεσε στίς πόλεις μεγάλη πείνα. Κακή ἀρχή μιᾶς κακῆς βασιλείας.
Ἀργότερα, ὅταν ἔδωσε ἐντολή νά ξαναχτιστεῖ ὁ ἰουδαϊκός Ναός τῶν Ἱεροσολύμων, γιά νά διαψευσθεῖ ἡ προφητεία τοῦ Χριστοῦ, φωτιά ξεπήδησε ἀπό τά θεμέλια κι έκανε τούς οικοδόμους νά τό βάλουν στά πόδια. Ἔτσι τό σχέδιο του ματαιώθηκε.
Ὅταν, πάλι, ὁ ταμίας του καί ὁ θεῖος του –Ἰουλιανός λεγόταν κι αὐτός– τόλμησαν νά μολύνουν τά ἱερά σκεύη τῶν χριστιανῶν, τιμωρήθηκαν παραδειγματικά ἀπό τό Θεό: Τοῦ πρώτου τό σῶμα γέμισε πληγές καί σκουλίκια· καί τοῦ δεύτερου τά σπλάχνα χύθηκαν ἔξω. Ἔτσι πέθαναν καί οἱ δύο. Φριχτοί θάνατοι!
Τέλος, σέ ὁρισμένα μέρη, ὅπου τελέστηκαν θυσίες στά εἴδωλα, στέρεψαν οἱ πηγές. Ἄλλο ἕνα θεϊκό σημάδι. Συνηθίζει νά ἐνεργεῖ ἔτσι ὁ Θεός σέ εἰδικές περιστάσεις. Ὅταν τά κακά πληθαίνουν, ὅταν ἡ ἀνομία ἁπλώνεται, ὅταν οἱ δοῦλοι Του κακοποιοῦνται, τότε δείχνει τή μεγάλη Του δύναμη.
« ἐγώ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου ὁ ἀναγαγών σε ἐκ
γῆς Αἰγύπτου· πλάτυνον τό στόμα σου, καί πληρώσω αὐτό.»
Ψαλμ. 80:11
Δέν θά παραλείψω ν᾿ ἀναφέρω καί μιάν ἄλλη σοφή ἀλλά καί συνηθισμένη παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ: Ὅταν ἀντιμετωπίζουμε πειρασμούς καί δυσκολίες, δέν ἐπεμβαίνει ἀμέσως γιά νά μᾶς βοηθήσει, ἀλλά πρῶτα μᾶς ἀφήνει νά ταλαιπωρηθοῦμε κάμποσο καιρό κι ὕστερα κάνει τό θαῦμα Του. Γιατί τό κάνει αὐτό; Γιά νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τήν ἀγνωμοσύνη καί τήν ἀχαριστία. Συνήθως ἐμεῖ οἱ ἄνθρωποι, μόλις περάσουν οἱ συμφορές, ξεχνᾶμε καί τήν πίκρα τους καί τό Θεό, πού μᾶς λυτρώνει ἀπ᾿ αὐτές. Πολλές φορές, πάλι, νομίζουμε ὅτι μόνοι μας κατορθώσαμε ν᾿ ἀπαλλαγούμε ἀπό τά ὅποια δεινά μάς βρῆκαν. Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά μᾶς τσακίσουν πρῶτα οἱ δοκιμασίες, κι ὑστερα ἔρχεται νά μᾶς σώσει.
Ὄταν, λ.χ., οἱ Φιλισταίοι ἀπειλοῦσαν τούς Ἰσραηλίτες καί ὁ Γολιάθ τούς φοβέριζε, ὁ Θεός σχεδίασε νά ὁδηγήσει στήν ἀναμέτρηση τό Δαβίδ καί νά τόν ἀναδείξει νικητή. Δέν πραγματοποίησε, ὅμως, ἐξαρχής τό σχέδιο Του. Ἄφησε πτῶτα νά περάσουν σαράντα ὁλόκληρες μέρες. Στό διάστημα αὐτό ὁ ἀλλόφυλος γίγαντας ἔβριζε, περιγελοῦσε καί προκαλοῦσε τούς Ἑβραίους, πού εἶχαν λιώσει ἀπό τό φόβο. Κανένας δέν τολμοῦσε νά τά βάλει μέ τόν τρομερό ἀντίπαλο. Ὅλοι ἀπελπίστηκαν γιά τή σωτηρία τους. Καί τότε μόνο, ὅταν πιά κατάλαβαν τήν ἀδυναμία τους καί πίστεψαν ὅτι χάνονται, ὁ Θεός χάρισε στόν Δαβίδ τή θαυμαστή κι ἀνέλπιστη ἐκείνη νίκη. Ὁ ὑπερφίαλος Γολιάθ σκοτώθηκε καί οἱ Φιλισταίοι ντροπιάστηκαν.
Σέ κρίσιμες περιστάσεις, ἐμεῖς συνηθίζουμε νά κάνουμε ἀνθρώπινες σκέψεις καί ρηχούς ὑπολογισμούς. Ἔτσι, λ.χ. Λέμε: “ Ἄν μᾶς ἐπιτεθοῦν ξαφνικά οἱ ἐχθροί καί δέν εἶναι ἔτοιμος ὁ στρατός μας γιά νά τούς ἀποκρούσει, τί θά γίνουμε; Θά μᾶς αἰχμαλωτίσουν ὅλους καί θά καταστρέψουν τή χώρα μας ”. Μά τί νομίζεις; Ἐπειδή δέν προλαβαίνεις ἐσύ τόν ἐχθρό , δέν τόν προλαβαίνει καί ὁ Θεός; Ἐπειδή δέν εἵσαι ἐσύ “πανταχοῦ παρών”, δέν εἶναι καί ὁ Θεός; Ἤ μήπως γι᾿ Αὐτόν ἄλλα εἶναι δυνατά καί ἄλλα ἀδύνατα;
Ἡ Ἐρυθρά Θάλασσα, μολονότι ἄψυχη, ὑπάκουσε στό θέλημα τοῦ Κυρίου καί κατάπιε τούς Αἰγυπτίους. Τά ψάρια, μολονότι χωρίς λογικό, ὑπάκουσαν κι αὐτά στό θέλημα τοῦ Κυρίου καί πιάστηκαν στά δίχτυα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου. Κι ἕνας Ἄγγελος, ὄταν πάρει διαταγή ἀπό τόν Κύριο, μπορεῖ νά ἐξολοθρεύσει ὅλους τούς ἐχθρούς τῆς ἀληθινῆς πίστεως. Κάτι τέτοιο δέν ἔγινε στά χρόνια τοῦ προφήτη Ἡσαΐα;
« ποίησον αὐτοῖς ὡς τῇ Μαδιάμ καί τῷ
Σισάρᾳ, ὡς τῷ Ἰαβείν ἐν τῷ χειμάρρῳ Κεισῶν·»
Ψαλμ. 82:10
ΚάποιοςΧαναναῖοςεἶχεμεγάληἰδέαγιάτόνἑαυτότου.Νόμιζεπώςεἶναισπουδαίοςστρατηγός.ἘννοῶτόνΣισάρα,γιάτόνὁποῖοκάνειλόγοκαίὁ ψαλμωδός: “Κάνε,(Κύριε,στούςἐχθρούςσου)ὅ,τιἔκανεςκάποτεστούςκατοίκουςτῆςΜαδιάμκαίστόΣισάρα,ὅ,τιἔκανεςστόνἸαβείνστόχείμαρροΚεισών”6.Ὁ ἸαβείνἦτανβασιλιάςτῶνΧαναναίωνκαίὁ Σισάραἀρχιστράτηγος.Οἱ Ἰσραηλίτες,βλέποντεςτάἐννιακόσιασιδερένιαἅρματακαίτούςἀναρίθμητουςστρατιῶτεςτοῦΣισάρα,κατατρόμαξαν.Τότεὁ φιλάνθρωποςΘεόςμίλησεμέτόστόμαμιᾶςπροφήτισσας,τῆςΔεββώρας,πούκάλεσετόνἀρχηγότῶνἸσραηλιτώνκαίτοῦεἵπε: “Μήφοβηθεῖς!Ὁ ΘεόςθάσοῦπαραδώσειτόνΣισάραστάχέριασου.Τόκατόρθωμα,ὅμως,θ᾿ ἀνήκεισέγυναίκα.Ναί,γυναίκαθάτόνἐξοντώσει”.Καίπράγματι,τόνθανάτωσεἡ Ἰαήλ.Βλέπειςπῶςτιμωρήθηκεγιάτήνἀλαζονείατου;Σκοτώθηκε,καίμάλισταἀπόγυναικεῖοχέρι.Τόνἔδεσεὁ Θεόςμέτάδεσμάτοῦὕπνουκαί,ὅπωςἦτανκοιμισμένος,ἡ Ἰαήλτοῦ ἔμπηξεἕνανπάσσαλοστόνκρόταφο!
« ὅτι ἰδού οἱ ἐχθροί σου ἤχησαν, καί
οἱ μισοῦντές σε ἥρθαν κεφαλήν,»
Ψαλμ. 82:3
Ὅτανὁ Θεόςθελήσεινάμᾶςβοηθήσει,τίποταδένμπορεῖνάΤόνἐμποδίσει.ΦτάνειτότεἕναὅπλοτοῦΘεού,φτάνειἕναςἄνθρωποςτοῦΘεοῦ,φτάνειἕνανεῦμαμόνοτοῦΘεοῦ,γιάνάνικηθοῦνκαίοἱπιόἰσχυροίἐχθροί.Ἐμεῖς ἄς προσευχόμαστεστόΧριστό,λέγοντας: “Κύριε,πέςἕναλόγο,καίθάσκορπιστοῦνοἱ ἐχθροίΣου.Πέςἕναλόγο,καίθάσωθεῖ ἡπόληΣου.Πέςἕναλόγο,καίθάνικήσειὁ λαόςΣου”.ἌςΤοῦλέμεὅ,τικαίὁ Δαβίδ: “Νά,οἱ ἐχθροίσουχαλᾶνετόνκόσμοκιαὐτοίπούσέμισοῦνσήκωσανκεφάλι”7.ΚαίτότεφτάνειμιάγυναίκασάντήνἸαήλ,μιάσάντήΔεββώραἤ μιάσάνἐκείνητήνἄγνωστη,πούχτύπησεμέτήμυλόπετρατόνἀδελφοκτόνοβασιλιάἈβιμέλεχ,γιάνάφέρειτήνίκη.
Ὁ Θεόςἔχειπολλώνεἰδῶνφάρμακαγιάτήσωτηρίαμας.Στόνκαθέναδίνειὅ,τιτοῦχρειάζεται.Γιατίὅλοιχρειαζόμαστεκάποιοφάρμακο. “Ποιόςθάκαυχηθεῖ πώςἔχειἁγνήτήνκαρδιά;Ἤ ποιόςθάπεῖθαρρετάπώςεἶναικαθαρόςἀπόἁμαρτίες;”8.
« ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον»
Ἰωαν. η΄: 7
Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος ἀναμάρτητος. Κι ἄν μοῦ πεῖς ὅτι ὁ τάδε εἶναι δίκαιος, εἶναι σπλαχνικός, εἶναι φιλάνθρωπος, θά συμφωνήσω. Δέν μπορεῖ, ὅμως, νά μήν ἔχει καί κάποιο ἐλάττωμα. Ἤ ἀπό τήν κενοδοξία θά νικιέται ἤ ἀπό τήν κακολογιά ἤ ἀπό κάτι ἄλλο. Ἕνας κάνει ἐλεημοσύνες ἀλλά δέν εἶναι ἁγνός. Ἄλλος εἶναι ἁγνός, ἀλλά δέν κάνει ἐλεημοσύνες. Ὁ ἕνας ἔχει τή μιά ἀρετή καί ὁ ἄλλος τήν ἄλλη. Ὁ Φαρισαῖος νήστευε, προσευχόταν, δέν ἀδικοῦσε κανέναν, τηροῦσε τό νόμο. εἶχε ὅμως ἀλαζονεία. Ἔστι καταδικάστηκε ἀπό τόν Κύριο, γιατί ἡ ἀλαζονεία τόν ζημίωσε περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο θά τόν ζημίωναν ὅλες οἱ ἀλλες ἁμαρτίες μαζί.
Δέν ὑπάρχει, λοιπόν, ἄνθρωπος ἀπόλυτα δίκαιος, ἀπόλυτα ἐνάρετος, ἀπόλυτα καθαρός ἀπό ἁμαρτία. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, δέν ὑπάρχει ἁμαρτωλός ἄνθρωπος πού νά μήν ἔχει κι ἕνα μικρό, ἔστω, καλό. Κάποιος, λ.χ., κάνει ἁρπαγές καί καταστροφές. Μερικές φορές, ὅμως, δείχνει καλοσύνη, βοηθάει ἕναν ἄνθρωπο, λυπᾶται γιά τό κακό.
« λέγων· ἥμαρτον παραδούς αἷμα ἀθῷον. οἱ δέ εἶπον·
τί πρός ἡμᾶς; σύ ὄψει.»
Μτθ. 27:4
ΠοιόςἦτανσκληρότεροςἀπότόνἄρπαγαβασιλιάἈχαάβ;Καίὅμως,ἀκόμακιαὐτόςἔνιωσεκάποτεσυντριβήκαίκατάνυξη.ΠοιόςἦτανχειρότεροςἀπότόνφιλάργυροκαίπροδότηἸούδα;Καίὅμως,ἀκόμακιαὐτός,μετάτήνπροδοσίατου,εἵπε: “Ἁμάρτησα,γιατίἔστειλαστόθάνατοἕνανἀθῶο”9.
Στή ζωή αὐτή ἐφαρμόζεται σ᾿ ὅλους ὁ νόμος τῆς ἀνταποδόσεως. Γι᾿ αὐτό οἱ ἐνάρετοι δοκιμάζουν θλίψεις. Γι᾿ αὐτό οἱ ἄδικοι ἀπολαμβάνουν ἀγαθά. Οἱ πρῶτοι τιμωροῦνται ἐδῶ γιά τίς λίγες ἁμαρτίες τους, κι ἔτσι δέν θά στερηθοῦν τόν παράδεισο. Οἱ δεύτεροι ἀμείβονται ἐδῶ γιά τίς λίγες καλές τους πράξεις, καί θά τιμωροῦνται αἰώνια γιά τήν πολλή κακία τους.
« παραδοῦναι τόν τοιοῦτον τῷ σατανᾷ εἰς
ὀλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τό πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ
τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.»
Α΄ Κορ. 5:5
Ὅτανὑποφέρουμεἄδικα,πρέπεινάξέρουμεὅτιαὐτόσυμβαίνειμέπαραχώρησητοῦΘεοῦ,εἴτεγιάνάξεχρεώσουμεἁμαρτίεςεἴτεγιάνάπάρουμεστεφάνια.Ὁ βασιλιάςΔαβίδ,ὅτανὁ Σεμεΐτόνἔλουζεμέβρισιέςκαίκατάρες,δένἄφησεκανένανάτόνπειράξει. “Ἀφήσῆτετόν”.Εἵπε, “νάμέβρίζει,γιάνάδεῖ ὁΚύριοςτήνταπείνωσήμουκαίνάμοῦ ἀνταποδώσεικαλόγιάτίςκατάρεςπούδέχομαισήμερα”10.ΚαίγιάτόνἀκόλαστοἐκεῖνοΚορίνθιοτίεἵπεὁ ἀπόστολοςΠαῦλος; “Νάπαραδωθεῖστόσατανά,γιάνάτούἀφανίσειτόσῶμακαίνάσωθεῖ ἔτσιἡ ψυχήτου”11.Ἀλλάκαίὁ φτωχόςΛάζαροςτῆςεὐαγγελικῆςπαραβολῆςγι᾿ αὐτόντόλόγοπῆγεστόντόποτῆς εὐφροσύνης,ἐπειδήὑπέφερετόσακαίτόσαστήζωήτου.
«Δέν εἶναι μεγάλη ἡ κακία σου καί
ἀνυπολόγιστες οἱ ἁμαρτίες σου; »
Ἰωβ 22:5
Πολλοίνομίζουνπώςεἶναιὁπωσδήποτεἁμαρτωλόςἐκεῖνοςπούὑποφέρει.Ὑποθέτουν,ἀνόηταὅμωςκαίἀβάσιμα,πώςοἱ συμφορέςἔρχονταιπάντασάντιμωρίαγιάτήνπαράβασητοῦθείουνόμου.ΑὐτόἔγινεστήπερίπτωσητοῦδίκαιουκαίπολυβασανισμένουἸώβ.Οἱτρείςφίλοιτου,πούτόνἐπισκέφθηκανστήδιάρκειατῆςδοκιμασίαςτου,μολονότιδένἤξερανκαμιάνἁμαρτίατου,τοῦἔλεγαν: “Δένεἶναιμεγάληἡ κακίασουκαίἀνυπολόγιστεςοἱ ἁμαρτίεςσου;”12.
Μά κι ὁ Σεμεΐ, πού ἀνέφερα πιό πρίν, γιατί ἔβριζε τόν Δαβίδ; Ἐπειδή τότε εἶχε ἐπαναστατήσει ἐναντίον τοῦ βασιλιά ὁ γιός του Ἀβεσσαλώμ. Καθώς, λοιπόν, προσπαθοῦσε νά ξεφύγει ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ γιοῦ του, πού τόν καταδίωκαν γιά νά τόν ἐξοντώσουν, ὁ Δαβίδ συνάντησε τόν Σεμεΐ. Κι ἐκεῖνος νόμιζε πώς ὁ βασιλιάς, γιά νά βρεθεῖ σ᾿ αὐτή τή δοκιμασία, ἦταν φόνιας. Νά γιατί ἄρχισε νά τόν βρίζει καί νά τόν καταριέται.
« ὡς δέ εἵδον οἱ βάρβαροι κρεμάμενον τό θηρίον ἐκ
τῆς χειρός αὐτοῦ, ἔλεγον πρός ἀλλήλους· πάντως φονεύς
ἐστιν ὁ ἄνθρωπος οὕτος, ὅν διασωθέντα ἐκ τῆς θαλάσσης
ἡ Δίκη ζῆν οὐκ εἴασεν.»
Πράξ. 28:4
ΚάτιπαρόμοιοἔγινεκαίμέτόνἀπόστολοΠαῦλο,ὅτανβρέθηκεστόνησίΜελίτη,μετάτόναυάγιοτοῦπλοίουπούτόνμετέφερεστήΡώμη.Μιάὀχιάτόνδάγκωσετότεστόχέρι.Οἱκάτοικοιτοῦνησιοῦ,βλέπονταςτόἐρπετόνάκρέμεταιἀπότόχέριτου,ἔλεγανμεταξύτους: “ Ὁπωσδήποτεφονιάςεἶναιὁ ἄνθρωποςαὐτός.Σώθηκεἀπότήθάλασσα,ἀλλάἡ θείαδίκηδέντόνἄφησενάζήσει ”13.
Καί σήμερα ἀκούω πολλούς νά λένε: “ Ἄν ὁ Θεός ἀγαπούσε τούς φτωχούς, δέν θά τούς ἔκανε φτωχούς ”. Καί ἄλλους, βλέποντας ἕναν ἐλεήμονα ἄνθρωπο νά ὑποφέρει ἀπό βαρειά ἀρρώστια, νά ρωτάνε: “ Τί ἔγιναν οἱ ἐλεημοσύνες του; Τί ἔγιναν οἱ καλοσύνες του; ”. Ἀνόητες ἐρωτήσεις.
« ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς,
ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δέ ἀγαπῶν με
ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ πατρός μου, καί ἐγώ ἀγαπήσω
αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν.»
Ἰω. 14:21
Πῶς κατηγορεῖς, ἄνθρωπέ μου, τό Θεό μέ τόση εὐκολία καί ἐπιπολαιότητα; Μπορεῖ ποτέ ὁ Θεός νά μισεῖ τούς φτωχούς, καί μάλιστα τούς ἐνάρετους, καί ν᾿ ἀγαπάει τούς πλουσίους, καί μάλιστα τούς κακούς καί ἄσπλαχνους; Γιά νά μήν ἁμαρτάνεις μέ τέτοιες βλάσφημες ἀλλά καί παράλογες σκέψεις, θά σοῦ ἐξηγήσω τί ἀγαπάει καί τί ἀποστρέφεται ὁ Θεός.
Ὁ ΘεόςἀγαπάειὅποιοντηρεῖτίςἐντολέςΤου. “Αὐτόν”,λέει, “θάτόνἀγαπήσωκαίθάτοῦφανερώσωτόνἑαυτόμου”14.Ὄχιαὐτόνπούἔχειπλούτη,ὄχιαὐτόνπούἔχειὑγεία,μάαὐτόν “πούκρατάειτίςἐντολέςμουκαίτίςἐκτελεῖ”.Καίποιόνἀποστρέφεταιὁ Θεός;ΑὐτόνπούδέντηρεῖτίςἐντολέςΤου.
« Παιδεύει ὁ Κύριος ὅποιον ἀγαπάεικαί
μαστιγώνει ὅποιον ἀναγνωρίζει γιά παιδί του »
Παροιμ. 3:12
Ὅταν,λοιπόν,δεῖςκάποιονπούπεριφρονεῖτόθέλημακαίτόνόμοτοῦΘεοῦ,εἴτεπλούσιοςεἶναιεἴτεὑγιής,νάμήνἀμφιβάλλειςὅτιτόνἀποστρέφεταιὁ Κύριος.Ἀπεναντίας,τόνἐνέρετοκαίεὐσεβή,εἴτεφτωχόςεἶναιεἴτεἄρρωστος,τόνἀγαπάει.Δένἄκουσεςτίλέειἡ Γραφή; “Παιδεύειὁ Κύριοςὅποιονἀγαπάεικαίμαστιγώνειὅποιονἀναγνωρίζειγιάπαιδίτου”15.Θάμοῦπεῖς,βέβαια,ὅτιπολλοίἄνθρωποισκανδαλίζονταιμ᾿ αὐτό.Φταίειτόμυαλότους.Γιατίδένκάνουντήνἁπλήτούτησκέψη:Ἡ ἀμοιβήδένδίνεταιστήνπαρούσαζωή.Ἐδῶ εἶναιτόστάδιοτῶνἀγώνων.Τάβραβείακαίτάστεφάνιαθάδοθοῦνστήνἄλληζωή.
« μή ἐπιλήσεται τοῦ οἰκτειρῆσαι ὁ Θεός;
ἤ συνέξει ἐν τῇ ὀργῇ αὐτοῦ τούς οἰκτιρμούς αὐτοῦ; »
Ψαλμ. 76:10
Δέν πρέπει νά λυπόμαστε γι᾿ αὐτούς πού δοκιμάζονται καί ὑποφέρουν, ἀλλά γι᾿ αὐτούς πού, ἐνῶ ἁμαρτάνουν, δέν τιμωροῦνται. Οἱ τιμωρίες, ἄλλωστε, ἐμποδίζουν ἀπό τήν ἁμαρτία καί ὁδηγοῦν στήν ἀρετή. “Ἄν ὅμως εἶναι ἔστι”, θά μοῦ πεῖτε , “ἄν πράγματι ἀπομακρύνουν τό κακό οἱ τιμωρίες, τότε γιατί νά μή μᾶς τιμωρεί ὁ Θεός γιά κάθε ἁμαρτία μας;”. Θά σᾶς ἀπαντήσω: Ἄν ὁ Θεός τιμωροῦσε τόν κάθε ἄνθρωπο γιά κάθε ἁμαρτία του, ἡ ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη θ᾿ ἀφανιζόταν καί ἡ δυνατότητα τῆς μετάνοιας θά χανόταν. Κοίτα, λ.χ., τήν περίπτωση τοῦ ἀποστόλου Παῦλου. Ἄν ὁ Θεός τόν τιμωροῦσε γιά τό διωγμό τῶν χριστιανῶν, ἄν πολύ περισσότερο τόν θανάτωνε, πῶς θά μποροῦσε νά μετανοήσει, νά πραγματοποιήσει τόσα θεάρεστα ἔργα καί νά ὁδηγήσει τήν οἰκουμένη ἀπό τήν πλάνη στήν ἀλήθεια; Δές καί τούς γιατρούς, πῶς ἐνεργοῦν. Ὅταν παρουσιαστεῖ κάποιος βαριά πληγωμένος, ἐφαρμόζουν θεραπευτική ἀγωγή ἀνάλογη ὄχι μέ τόν ἀριθμό καί τό μέγεθος τῶν πληγῶν, ἀλλά μέ τήν ἀντοχή τοῦ ὀργανισμού. Γιατί ποιά ἡ ὠφέλεια, ἄν κλείσουν οἱ πληγές ἀλλά πεθάνει ὁ ἄνθρωπος;
Γι᾿ αὐτό καί ὁ Θεός οὔτε ὅλους μαζί τούς ἁμαρτωλούς τιμωρεῖ οὔτε ἀνάλογα μέ τ᾿ ἁμαρτήματά τους. Οἱ τιμωρίες Του εἶναι σταδιακές, μεθοδικές καί σκόπιμες. Πολλές φορές, τιμωρώντας ἕναν ἄνθρωπο, συνετίζει πολλούς. Κάτι τέτοιο κάνουν καί οἱ γιατροί, ὅταν κόβουν ἕνα σάπιο μέλος γιά νά ἐξασφαλίσουν τήν ὑγεία στό ὑπόλοιπο σῶμα.
« καί εἵπα· νῦν ἠρξάμην, αὕτη ἡ ἀλλοίωσις
τῆς δέξιᾶς τοῦ Ὑψίστου.»
Ψαλμ. 76:11
Ὅτανβλέπειςἕνανμέθυσονάγίνεταινηστευτήςἤ ἕναναἰσχρόλογονάψάλειθείουςὕμνους,νάθαυμάζειςτήμακροθυμίατοῦΚυρίου,νάἐγκωμιάζειςτήμετάνοιακαίνάλέςμαζίμέτόνψαλμωδό: “Αὐτή ἡ ἀλλοίωση εἶναι ἔργο τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου”16. Δηλαδή,τήθαυμαστήαὐτήμεταβολήτήνπραγματοποίησετόδεξίχέριτοῦΘεοῦ, ἡδυνατήἐπέμβασηκαίἐνέργειαΤου.
Κάθεἔργοπούἀποσκοπεῖστήσωτηρίαψυχῶν,δέχεταιἀπότήνἀρχήἐπιθέσεις.Μόλιςγεννήθηκεὁ Χριστός,ξέσπασεἡ μανίατοῦ Ἡρώδη.Κιἐσύ,ἄνἀξιωθεῖςκάποτενάὑπηρετήσειςμ᾿ ὁποιονδήποτετρόποτόΘεό, θά ὑποφέρεις πολύ, θά πονέσεις πολύ, θά κινδυνέψεις πολύ.
Μήν ξαφνιαστεῖς.
Μήν ταραχθεῖς.
Μήν ἀναρωτηθεῖς: “ Ἐγώ ἐκτελῶ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί θά ἔπρεπε νά δοξάζομαι γι᾿ αὐτό καί νά στεφανώνομαι. Γιατί, λοιπόν, ὑποφέρω;”.
« μνημονεύετε τοῦ λόγου οὕ ἐγώ εἶπον ὑμῖν·
οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ.
εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν·
εἰ τόν λόγον μου ἐτήρησαν, καί τόν ὑμέτερον τηρήσουσιν.»
Ἰω. 15:20
Νά θυμηθεῖς τότε τό Χριστό, πού διώχθηκε ὥς τό θάνατο, καί μᾶς προειδοποίησε: “Ἄν ἐμένα καταδίωξαν, θά καταδιώξουν κι ἐσᾶς”17.
« καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου·
ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὖτος σωθήσεται.»
Ματθ. 10:22
Μάςἔδωσε,ὅμως,καίμιάνὑπόσχεση: “ Ὅποιος μείνει σταθερός ὥς τό τέλος, αὐτός θά σωθεῖ”18.Ἄνκάποιοςφροντίζειγιάτήσωτηρίατου,εἶναιἀδύνατονάχαθεῖ. ὉΘεόςδένθάτόνἐγκαταλείψειστίςδυσκολίεςκαίτούςκινδύνους.
«Εἶπε δέ ὁ Κύριος· Σίμων Σίμων, ἰδού ὁ σατανᾶς
ἐζῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τόν σῖτον·»
Λουκ. 22:31
Τί εἵπε ὁ Κύριος στόν Πέτρο; “Σίμων, Σίμων! Ὁ σατανάς ζήτησε νά σᾶς δοκιμάσει σάν τό σιτάρι στό κόσκινο. Ἐγώ, ὅμως, προσευχήθηκα γιά σένα, νά μή σ᾿ ἐγκαταλείψει ἡ πίστη σου”19.
Ὅταν δεῖ ὁ Θεός ὅτι τό φορτίο τῶν πειρασμῶν ξεπερνάει τίς δυνάμεις μᾶς, ἁπλώνει τό χέρι Του καί μᾶς ξαλαφρώνει ἀπό τό περίσσιο βάρος. Ἄν, ὅμως, δεῖ ὅτι ἀδιαφοροῦμε γιά τή σωτηρία μας, μᾶς ἐγκαταλείπει ἀβοήθητους.
«Ἀνοιξας δέ Πέτρος τό στόμα αὐτοῦ εἶπεν·
ἐπ᾿ ἀληθείας καταλαμβάνομαι ὅτι οὐκ ἔστι
προσωπολήπτης ὁ Θεός,
ἀλλ᾿ ἐν παντί ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτόν καί
ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αὐτῷ ἐστι »
Πραξ. 10:34-35
Δέν πιέζει καί δέν ἀναγκάζει κανέναν ὁ Θεός. Γιάτούςἀπρόθυμουςκαίἀδιάφορουςἀδιαφορεῖ.Ἀντίθετα,τούςπρόθυμουςκαίκαλοπροαίρετουςτούςτραβάεικοντάΤουμέπολύπόθο.Ὁ Ἀπόστολοςλέει: “Ὁ Θεός δέν κάνει διακρίσεις, ἀλλά δέχεται τόν καθένα, σ᾿ ὅποιον λαό κι ἄν ἀνήκει, ἀρκεῖ νά τόν σέβεται καί νά ζεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημα του”20.
ΤέλοςκαίτῷΘεῷδόξα!
« ὅτι ἐξ αὐτοῦ καί δι᾿ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν τά πάντα.
αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας· ἀμήν.»
Πρός Ρωμ. ια΄: 36
Ἀπό τό βιβλίο: “ΘέματαΖωῆς” Τόμος Α΄
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Ἱερά Μονή Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττική.