ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Β΄

Πίστη

Ο πιστός χριστιανός, έλεγε κάποιος Πατήρ, βαδίζει το δρόμο του Θεού, βιάζοντας διαρκώς τον εαυτό του ν’ αποφεύγει το κακό και να πράττει το αγαθό. Αυτός κατέχει θέση ομολογητού.
Τον καιρό που ο Αββάς Λώτ ήταν νέος κι αρχάριος στην ασκητική ζωή, ο Αββάς Ιωσήφ, ο Γέροντάς του, τού έδινε συχνά αυτή τη συμβουλή: -Δε θα γίνεις ποτέ καλός Μοναχός, του έλεγε, αν δεν διατηρήσεις άσβεστη στην καρδιά σου τη φλόγα της πίστεως. Αυτή θα σε φωτίζει να περιφρονείς τιμές και αναπαύσεις. Να κόβεις τα θελήματά σου και να φυλάττεις όλες γενικώς τις θείες εντολές.

Οι αδελφοί κάποιας σκήτης περικύκλωσαν έναν από τους εκεί Πατέρες, για ν’ ακούσουν λόγο πνευματικό από το στόμα του. -Γιατί η ψυχή δεν προσελκύεται από τις υποσχέσεις του Θεού, αλλ’ ευκολότερα παρασύρεται από τις απατηλές του κόσμου; ρώτησε κάποιος.-Γιατί δεν έχει πίστη, αποκρίθηκε ο Γέροντας. Όταν δια της πίστεως γευθεί η ψυχή τα ουράνια αγαθά, είναι αδύνατον πια να παρασυρθεί από τη ματαιότητα του κόσμου.

Έστειλε μια φορά τον υποτακτικό του ο Αββάς Δωρόθεος ο Θηβαίος, να φέρει νερό από το πηγάδι. Καθώς έσκυψε εκείνος να τραβήξει, είδε μέσα μια μεγάλη ασπίδα (δηλητηριώδες ερπετό). Άφησε συγχυσμένος τον κουβά κι έτρεξε στο Γέροντά του. -Αββά, χαθήκαμε. Το νερό μας δηλητηριάστηκε. Βρήκα ασπίδα στο πηγάδι. -Κι αν ο διάβολος αποφασίσει να ρίξει ασπίδες σ’ όλα τα πηγάδια, εσύ θα πεθάνεις από τη δίψα; Ρώτησε ο Γέροντας κουνώντας το κεφάλι του για τη δειλία του υποτακτικού του. Ύστερα πήγε στο πηγάδι, πήρε τον κάδο κι έβγαλε μόνος του νερό. Έκανε το σημείο του σταυρού και ήπιε πρώτος, κατόπιν έδωσε στον υποτακτικό του. -Όπου υπάρχει σταυρός, είπε, δε μπορεί να σταθεί η κακία του εχθρού.

Ο δειλός άνθρωπος, διδάσκει ο σοφός Ισαάκ ο Σύρος, πάσχει κυρίως από δύο ψυχικές ασθένειες. Από ολιγοπιστία κι από φιλοσωματία. Όποιος αγωνίζεται να νικήσει αυτά τα δύο μεγάλα κακά είναι φανερό πως πιστεύει ολόψυχα στον Θεό κι είναι έτοιμος να δεχθεί όλα τα δυσάρεστα που τυχόν Εκείνος θα παραχωρήσει. Η υπερβολική τόλμη πάλι και καταφρόνηση των κινδύνων γεννώνται ή από μεγάλη πίστη στο Θεό ή από τη σκληροκαρδία του ανθρώπου. Και τη σκληροκαρδία ακολουθεί απαραιτήτως η υπερηφάνεια, την πίστη όμως η αληθινή ταπεινοσύνη.

Ένας αρχάριος μοναχός που πήγε να εξομολογηθεί σε κάποιον Γέροντα, ανάμεσα στ’ άλλα του έκανε κι αυτή την ερώτηση: -Γιατί, Αββά μου, πέφτω τόσο συχνά σε αμέλεια; -Σου λείπει η πίστη που θα σε έκανε να βλέπεις παντού τον Θεό, γι’ αυτό μπορείς να μεριμνάς και ν’ αμελείς τη σωτηρία σου, εξήγησε πολύ σοφά ο διακριτικός Γέροντας.

Ο Όσιος Βενιαμίν, Ησυχαστής στο όρος της Νιτρίας, είχε μεγάλη αφοσίωση και πίστη στο Θεό. Ογδόντα χρόνια έζησε στην έρημο με προσευχή και άσκηση και αξιώθηκε να λάβει χαρίσματα πνευματικά. Να διώχνει πονηρά πνεύματα και να θεραπεύει όλες τις αρρώστιες. Λίγους μήνες, προτού φύγει από τον κόσμο αυτός ο Όσιος, έπαθε υδρωπικία. Τόσο πολύ διωγκώθηκε το σώμα του, που ήταν θέαμα φρικτό. Οι Αδελφοί που τον επισκέπτοντο γύριζαν αλλού το πρόσωπο, γιατί τους έπιανε λιποψυχία να τον βλέπουν. Αντί λοιπόν να τον ανακουφίζουν και να τον παρηγορούν, τον άκουγαν να τους στηρίζει μ’ αυτά τα λόγια: -Προσεύχεσθε, Αδελφοί μου, να μην υδρωπιάσει ο μέσα άνθρωπος. Το σώμα τούτο ούτε όταν έθαλλε επρόσφερε καμμία ωφέλεια στην ψυχή, ούτε τώρα που πάσχει έχει τη δύναμη να τη βλάψει. Και το σπουδαιότερο, ενώ ο ίδιος υπέφερε από αφόρητους πόνους, εξακολουθούσε μέχρι την τελευταία του πνοή να θεραπεύει τους αρρώστους που του πήγαιναν στο κελλί του.

http://www.agiameteora.net/index.php/component/content/article?id=409