…Ἂν, λοιπόν, μέ τέτοια ἀγαπητική διάθεση, γιά τούς ἀδελφούς μας κάνουμε ὃ,τι μποροῦμε, ἐφαρμόζοντας τό θέλημε τοῦ Θεοῦ καί γιά χάρη τους, ἂς μή νομίσουμε πώς θά πάει χαμένος ὁ κόπος. Ἀλλά καί νά μή γινόταν τίποτε, στό κάτω κάτω τῆς γραφῆς τελικά ἀπό τήν προσπάθεια αὐτή ὠφελούμαστε ἐμεῖς οἱ ἲδιοι, κινούμενοι μέ περισσότερο ζῆλο καί προθυμία σέ πράξεις ἀρετῆς καί ἁγιασμοῦ. Ἂς κάνουμε κι ἐμεῖς, ὃσο κι ἂν φαίνεται αὐτό τολμηρό, ἐνωμένοι μέ τόν Κύριό μας σέ ἓνα σῶμα καί συσταυρωμένοι μαζί του πάνω στό σταυρό, πάσχοντας κι ἐμεῖς “ὑπέρ τοῦ σώματος αὐτοῦ ὃ ἐστιν ἡ Ἐκκλησία”(Κολασ.α΄24). Καί αὐτό σημαίνει πρακτικά΄ βλαστημοῦν κάποιοι τό πανάγιο ὂνομα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἢ τῶν ἁγίων; Ἂς εὐλογοῦμε ἐμεῖς καί ἂς προσφέρουμε στόν Κύριο καί τούς ἁγίους τή δόξα, τόν ἒπαινο καί τήν τιμή ὂχι μόνο ὡς ἀντίβαρο γιά τήν τρομερή ἀσέβεια πού δείχνεται, αλλά καί ἐκ μέρους αὐτῶν πού ἀποτολμοῦν τό φρικτό αὐτό πράγμα. Λένε κάποιοι ψέματα;Ἂς “ἀληθεύωμεν ἐν ἀγάπη” (Ἐφεσ. δ΄15) ἐμεῖς, ὃσο γίνεται πιό γνήσια καί ἀγαπητικά γιά λογαρισμό τῶν ἀδελφῶν μας ὃ,τι κι ἂν μἀς κοστίσει τό “ἀληθεύειν”, τό νά λέμε τήν ἀλήθεια, μή ἐπιτρέποντας στόν ἑαυτό μας νά ποῦμε οὒτε μία φορά ψέμα, πού εἶναι τοῦ διαβόλου. Ἀγρυπνοῦν οἱ φαυλόβιοι καί ἀσελγεῖς γιά νά πράξουν ἀκατανόμαστες καί βέβηλες πράξεις;Ἂς ἀγρυπνοῦμε κι ἐμεῖς μέ πιό πολύ ζῆλο χάριν ἀκριβῶς τῶν ἀδελφῶν μας γιά νά έξεδουτερέσουμε τό κακό πού κάνουν στόν ἑαυτό τους καί στούς ἀλλους. Νά συνεργοῦμε ἑνωμένοι ἀγαπητικά μαζί τους σάν νά εἲμαστε ἐκεῖνοι καί ὂχι ἐμεῖς. Αὐτό θά πεῖ τελικά ἀγάπη. Ὁ ὃσιος Ἀγάθων ἒλεγε, ὃτι ἀγάπη εἶναι ἂν μποροῦσα νά ἒδινα σ’ἓνα λεπρό τό δικό μου γερό σῶμα καί νά ἒπαιρνα ἐγώ τό δικό του, τό ἂρρωστο. Αὐτό βέβαια δέν γίνεται ὑλικά, γίνεται στήν περίπτωση, γιά τήν ὁποία μιλοῦμε, πνευματικά καί ἀγαπητικά. Αὐτό θά πεῖ πραγματικά ἀγάπη. Καί ἒτσι μόνο “νικῶμεν ἐν τῶ ἀγαθῶ τό κακόν”(Ρωμ.ιβ΄21).