Απο την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

λβ΄. Δέχτηκε τόν ἔ­παι­νο καί δαιμονίσθηκε

Στοῦ Δι­ο­νυ­σί­ου πα­λαι­ό­τε­ρα ἦ­ταν ἕ­νας μο­να­χός ἀ­γω­νι­στής. Εἶ­χε τό δι­α­κό­νη­μα τοῦ μάγ­κι­πα, ἔ­κα­νε καί τά πρό­σφο­ρα. Ἦ­ταν πο­λύ πρό­θυ­μος στά δι­α­κο­νή­μα­τα καί συμ­βού­λευ­ε νε­ώ­τε­ρο: «Ὅ,τι κά­νεις ἐ­δῶ μέ­σα, ἔ­χεις μι­σθό ἀ­πό τόν Πρό­δρο­μο». Ἐ­πί­σης ἔ­κα­νε καί με­γά­λο ἀ­γῶ­να. Ἐ­ξω­μο­λο­γή­θη­κε ὅ­τι κά­νει χί­λι­ες με­τά­νοι­ες∙ ὅμως δέν τόν τα­πεί­νω­σε ὁ Πνευ­μα­τι­κός, ἀλ­λά τοῦ εἶ­πε: «Τό­σες πολ­λές!», καί ἔ­τσι δέ­χτη­κε τόν ἔ­παι­νο καί ἔ­πε­σε σέ ὑ­πε­ρη­φά­νεια.

Κά­πο­τε στό Ἀ­πό­δει­πνο τόν εἶ­δε ἀ­δελ­φός νά ση­κώ­νη τό κε­φά­λι του καί νά κοι­τά­ζη μέ πε­ρι­φρό­νη­ση ὅ­λη τήν Ἀ­δελ­φό­τη­τα. Μία ἡ­μέ­ρα τήν ὥ­ρα τῆς θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας στό πα­ρεκ­κλή­σι ἔ­βγα­λε τά ροῦ­χα του, πῆ­γε στήν Ἐκ­κλη­σί­α μέ τήν φα­νέ­λλα καί ἔ­ψαλ­λε τό «Ἄξιόν Ἐστι» μπρο­στά στήν εἰ­κό­να τῆς Πα­να­γί­ας. Ἔ­βγα­ζε φω­τι­ές ἀ­πό τό στό­μα του καί μύ­ρι­σε θειά­φι ὅ­λο τό Μο­να­στή­ρι. Με­τά τόν ἔ­στει­λαν δε­μέ­νο καί κου­ρε­μέ­νο στό ψυχιατρεῖο. Ἐ­κεῖ τα­πει­νώ­θη­κε, συ­νῆλ­θε, ἀ­φοῦ κα­τά­λα­βε τό σφάλ­μα του, καί ἔ­κλαι­γε συ­νέ­χεια μέ με­τά­νοι­α. Ὅταν ἐπέστρεψε στό Νο­σο­κο­μεῖ­ο τῆς Μο­νῆς ἐνῶ ἦ­ταν κα­τά­κοι­τος, ἔ­κλαι­γε συ­νέ­χεια ἐν­θυ­μού­με­νος τήν πτώ­ση του. Στό τέ­λος μία βδο­μά­δα ψυ­χορ­ρα­γοῦ­σε καί δυ­σκο­λευ­ό­ταν. Στήν ἀρ­χή τῆς ἀ­γρυ­πνί­ας τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων εἶ­πε ὁ Ἡ­γού­με­νος νά κά­νουν κομ­πο­σχο­ί­νι ὅ­λοι οἱ πα­τέ­ρες, καί πρίν ἀπό τό «Εὐ­λο­γη­μέ­νη» ἐ­κοι­μή­θη εἰ­ρη­νι­κά.

λδ’. Ἡ κα­τά­ρα πού ἔ­πια­σε

Κά­ποι­ος ὑ­πο­τα­κτι­κός στε­νο­χώ­ρη­σε τόν Γέ­ρον­τά του καί ἐ­κεῖ­νος τόν κα­τα­ρά­στη­κε, ἀλ­λοί­μο­νο, νά πε­θά­νη στόν δρό­μο. Με­τά ἀ­πό δε­κα­ε­τί­ες, ὅ­ταν ἦρ­θε ἡ ὥ­ρα τῆς κοι­μή­σε­ώς του, δυστυχῶς ἔ­πια­σε ἡ κα­τά­ρα τοῦ Γέ­ρον­τά του καί πράγ­μα­τι ἐ­κοι­μή­θη στόν δρό­μο. Ἴ­σως ὁ ὑποτακτικός ἀ­μέ­λη­σε νά συγ­χω­ρη­θῆ ἤ δέν ἔδω­σε ση­μα­σί­α γιά νά πά­ρη πί­σω ὁ Γέ­ρον­τας τήν κα­τά­ρα του. Χρει­ά­ζε­ται προ­σο­χή νά μήν δί­νου­με ἀ­φορ­μές. «Μή δῶς τό­πον ἀν­θρώ­πῳ κα­τα­ρά­σα­σθαί σε»[1]. Ἡ ἄ­δι­κη κα­τά­ρα δέν πιά­νει. Ἀλ­λά ἄν κα­τα­ρα­στῆ κά­ποι­ος πο­νε­μέ­νος πού ἔ­χει δί­και­ο, τό­τε πιά­νει, ἄν καί δέν πρέ­πη πο­τέ νά κα­τα­ρι­ώ­μα­στε.

1. Σει­ράχ δ’, 5.

λς’. Ὁ πλα­νε­μέ­νος αὐ­το­βι­ο­γρά­φος

Ηταν στά Κα­του­νά­κια ἕ­νας μο­να­χός πού ἔ­κα­νε τόν νη­πτι­κό. Ἔ­λε­γε ὅ­τι ἔ­χει πνευ­μα­τι­κό τόν πα­πα–Βαρ­θο­λο­μαῖ­ο, ἀλ­λά σπα­νί­ως τόν ἔ­βλε­πε. Πῆ­γε ὁ πα­πα–Καλ­λί­στρα­τος ἀ­πό τήν Λα­ύ­ρα καί τοῦ εἶ­πε: «Ἤ θά συμ­μορ­φω­θῆς μέ τόν Πνευ­μα­τι­κό ἤ θά ση­κω­θῆς νά φύ­γης». Ἀ­ναγ­κά­στη­κε νά πά­η στόν Πνευ­μα­τι­κό, ἀλ­λά ἀπ᾿ ὅ­τι φα­ί­νε­ται δέν ἔ­κα­νε κα­λή ὑ­πα­κοή. Ἔ­τσι ὅ­ταν κα­τέ­πε­σε πῆ­γε στόν πα­πα–Ματ­θαῖ­ο στήν Ἁ­γί­α Ἄν­να νά κοι­νο­βι­ά­ση καί νά γη­ρο­κο­μη­θῆ. Εἶ­χε κά­ποι­ες οἰ­κο­νο­μί­ες, τίς ἔ­δω­σε στόν πα­πα–Ματ­θαῖ­ο μα­ζί μέ ἕ­να σύγ­γραμ­μα δι­κό του καί τόν ”ἔδεσε” με­τά τήν κο­ί­μη­σή του νά τό ἐκ­δώ­ση. Εἶ­χε γρά­ψει τήν βι­ο­γρα­φί­α του, ὅ­τι ἔ­κα­νε ἀ­γῶ­νες με­γά­λους, ὅ­τι ἔ­τρω­γε μό­νο κο­λο­κύ­θι γιά δέ­κα χρό­νια καί ἔ­γρα­φε γιά ὀ­πτα­σί­ες καί ὁ­ρά­μα­τα σάν τόν Ἀπ. Παῦ­λο, εἴ­τε ἐ­κτός τοῦ σώ­μα­τος εἴ­τε ἐν σώ­μα­τι, ἀλ­λά δῆ­θεν ἀ­πό τα­πε­ί­νω­ση δέν εἶ­χε βά­λει τό ὄ­νο­μά του, ἀλ­λά ἔ­γρα­ψε Θε­ό­γνω­στος (δη­λα­δή τόν ξέ­ρει ὁ Θε­ός).

Ὁ πα­πα–Ματ­θαῖ­ος κα­τά­λα­βε τήν πλά­νη του, τοῦ εἶ­πε νά ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ ἀλ­λά ἀρ­νι­ό­ταν λέ­γον­τας ὅ­τι αὐ­τός πού θά τόν ἐ­ξο­μο­λο­γή­σει ἔρ­χε­ται ἄλ­λη ὥ­ρα.

Ἀ­φοῦ ρώ­τη­σαν κά­ποι­ον γιά τό βι­βλί­ο, το­ύς εἶ­πε νά τό ρί­ξουν στήν θά­λασ­σα καί νά ἐκ­δώ­σουν ἕ­να ἐ­ποι­κο­δο­μη­τι­κό βι­βλί­ο νά εἶ­ναι καί γιά μνη­μό­συ­νο γιά τήν ψυ­χή του. Ἔ­τσι με­τά τήν κο­ί­μη­σή του τύ­πω­σαν τήν ἀ­κο­λου­θί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Νι­κο­δή­μου.

Αὐ­τά εἶ­ναι τά ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα τῆς αὐ­το­νο­μί­ας. Ἔ­τρω­γε μό­νο κο­λο­κύ­θι, ἀλ­λά φι­λο­νι­κοῦ­σε συ­νε­χῶς μέ τόν γε­ί­το­νά του καί εἶ­χε τέ­τοι­α ἰ­δέ­α γιά τόν ἑ­αυ­τό του, πού τόν ὡδή­γη­σε στήν πλά­νη.