Ὑπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, ἐπάκουσον τῆς οἰκτρᾶς

μου δεήσεως καί μή καταισχύνης μέ ἀπό τῆς προσδοκίας

μου, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς.

Τόν βρασμόν τῆς σαρκός μου κατάσβεσον. Τόν ἐν τή

ψυχή μου ἀγριότατον κλύδωνα κατεύνασον. Τόν πικρόν

θυμόν καταπράϋνον. Τόν τύφον καί τήν ἀλαζονείαν τῆς

ματαίας οἰήσεως ἐκ τοῦ νοός μου ἀφάνισον. Τάς νυκτε

ρινᾶς φαντασίας τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί τάς με

θημερινᾶς τῶν ἀκαθάρτων ἐννοιῶν προσβολᾶς ἐκ τῆς

καρδίας μου μείωσον.

Παίδευσον μέ τήν γλώσσαν λαλεῖν τά συμφέροντα.

Δίδαξον τούς ὀφθαλμούς μου βλέπειν ὀρθῶς τῆς ἀρετῆς

τήν εὐθύτητα. Τούς πόδας μου τρέχειν ἀνυποσκελίστως

ποίησον τήν μακαρίαν ὁδόν τῶν τοῦ Θεοῦ ἐντολῶν. Τάς

χείρας μου ἁγιασθῆναι παρασκεύασσον, ἵνα ἀξίως αἴρω

αὐτᾶς πρός τόν Ὕψιστον. Κάθαρον μου τό στόμα, ἵνα

μετά παρρησίας ἐπικαλεῖται Πατέραν τόν φοβερόν Θεόν

καί πανάγιον. Ἀνοιξόν μου τά ὦτα, ἵνα ἀκούω αἰσθητῶς

καί νοητῶς τά ὑπερ μέλι καί κηρίον γλυκύτερα τῶν

ἁγίων Γραφῶν λόγια, καί βιῶ κατ᾿ αὐτά ἀπό Σου

κραταιούμενος…. διά γάρ Σου, πανύμνητε καί ὑπεράγαθε

Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αἰνοῦσα καί

εὐλογοῦσα Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, τήν παναγίαν

Τριάδα καί ὁμοούσιον, πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς

αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων

ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ

τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.