ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
“Τό ζενίθ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς ἐκδηλώθηκε πάνω στόν Σταυρό τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Του. Ὁ Σταυρός ἦταν τό μέσο διά τοῦ ὁποίου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔφθασε σ’ αὐτό τό ἀποκορύφωμα τῆς οἰκειότητος μαζί μας. Ἐπειδή πάνω στόν Σταυρό φάνηκε ἡ ἀδελφική ἀγάπη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καθώς καί ἡ πατρική ἀγάπη τοῦ Πατρός Του πρός ἐμᾶς: Διά τοῦ Σταυροῦ, Πατήρ καί Υἱός ἀποδέχθηκαν ἀκόμη καί τήν ὀδύνη καί τόν θάνατο γιά χάρη μας. Καί σ’ αὐτό συνίσταται τό θαῦμα καί ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ πού νίκησε τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ: ἀνεβήκαμε στό πιό ψηλό ἐπίπεδο ἀξίας, στό ἐπίπεδο τῶν ἀδελφῶν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῶν υἱῶν τοῦ οὐρανίου Πατρός. Ἀπό ἐδῶ ἀπορρέει ἡ ἀνάγκη νά ἀποδίδουμε ἀμοιβαῖο σεβασμό καί τιμή ὁ ἕνας στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου.”“ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΣ”
π. Μάρκος-Ἀντώνιος Κόστα Ντέ Μποργκάρ
π. Μάρκος-Ἀντώνιος Κόστα Ντέ Μποργκάρ
“Συμπονῶ σημαίνει ὅτι ξεσχίζεται ἐσωτερικά ἡ καρδιά μου γιά τούς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστός εἶναι μονίμως ἔτσι. Ἡ αἰώνια δόξα Του εἶναι ἡ δόξα μιᾶς ἀγάπης πού προσφέρεται δωρεάν καί εὐχαρίστως, γιά νά βοηθήσει τόν ἄλλον. Ἀληθινά ἄνθρωποι γινόμαστε ὅταν δινόμαστε στούς ἄλλους καί γιά τούς ἄλλους ἀπό ἀγάπη.Αὐτή ἡ συμπόνια νίκησε καί τόν θάνατο. Εἶναι μιά ἀγάπη ἰσχυρότερη καί ἀπό τόν θάνατο. Πεθαίνοντας στόν Σταυρό, ὁ Χριστός νίκησε τόν θάνατο. Γι’ αὐτό καί ὅλη ἡ ἐμπειρία τῆς συγγνώμης ταυτίζεται, κατά ποικίλους βαθμούς, μέ τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως. Ὅταν συγχωρῶ τόν ἄλλον, ὅταν ἐγώ συγχωροῦμαι, προχωρῶ πρός τήν Ἀνάσταση.
Ὅλα ὅσα γνωρίζουμε διά τῆς πίστεώς μας στόν Ἀναστάντα Χριστό, τά καθιστᾶ ἐνεργά, μέσα ἀπό μιά ἐμπειρία ὁλοένα καί πιό ἔντονη, τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο μᾶς βοηθᾶ νά ἀποκαταστήσουμε τήν κοινωνία διά τῆς ἀφέσεως. Εἶναι ἀνάγκη νά νιώθουμε πνευματικά τόν σύνδεσμό μας μέ τόν Χριστό. Γευόμενοι κατ’ αὐτό τόν τρόπο τήν αἰώνια ζωή, καθιστοῦμε παρούσα τήν οἰκουμενική ἀνάσταση, γιά τήν ὁποία ὁλόκληρη ἡ δημιουργία πρέπει νά προετοιμάζεται.”
” Ὁ Χριστός θέλησε νά δώσει στούς ἀνθρώπους τήν διαβεβαίωση ὅτι ὁ Θεός δέν θέλει νά παρέμβει ὑπέρ τοῦ Υἱοῦ Του, δέν θέλει νά πάρει ἐκδίκηση γιά λογαριασμό Του. Ὁ Θεός μένει ἀνυπεράσπιστος μπροστά στήν ἀπόρριψη πού Τοῦ ἐπιφυλάσσουν οἱ ἄνθρωποι. Δέν ὑπεραμύνεται τοῦ Ἑαυτοῦ Του. Μποροῦσε νά παρέμβει, ἀλλά δέν τό θέλει. Θέλει νά προσφέρει παράδειγμα, γι’ αὐτό καί ὑποφέρει καί δέν συμπεριφέρεται ὅπως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Δέν ὑπόκειται στήν παρόρμηση νά ἀντιδρᾶ. Ἀγαπᾶ τόν Υἱό Του, μά δέν Τόν προτιμᾶ ἀπό τούς ἀνθρώπους. Τόν ἀφήνει στον Σταυρό νά συμπάσχει μέσα στήν ὀδύνη.”Συγγνώμη καί Ἀνάσταση
” Ὅταν παύσω νά κρίνω ἕναν ἄνθρωπο, ἀφοῦ τόν συγχωρήσω, ἀρχίζει νά μοῦ γίνεται συμπαθής. Ἀλλάζει ἡ σχέση μου μαζί του. Τό ἴδιο κι ὅταν συγχωρεῖ ὁ Θεός. Τό ἀναφέρει συχνά ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Ὁ Θεός μᾶς βλέπει σάν παιδιά Του. Βλέπει στό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ Του τά δικά μας πρόσωπα. Γι’ αὐτό, λέει, πρέπει νά προσευχόμαστε στόν Ἰησοῦ, νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του, νά διατηροῦμε μιά διάθεση προσφορᾶς τοῦ ἑαυτοῦ μας ἐνώπιον τοῦ Πατρός. Νιώθουμε τότε τήν ἀγάπη τοῦ Πατρός. Ἡ συγγνώμη εἶναι μιά πράξη ἀγάπης.Ὅταν συγχωρῶ κάποιον, ἀρχίζω νά τόν ἀγαπῶ.”
” Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦρθε ἐν χρόνῳ ἀναλαμβάνοντας ἑκούσια καί φανερώνοντας τή δική μου ἀνάγκη. Θέλει νά Τόν ἀγαπῶ. Αὐτό πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, δέν θά ἦταν τέλειο, ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ ἀγάπη Του, ἄν δέν εἶχε τή φιλανθρωπία νά χρειάζεται τήν ἀγάπη μας. Αὐτή εἶναι ἡ αὐταπάρνηση τοῦ Θεοῦ: Δέχτηκε νά μᾶς ἔχει ἀνάγκη, φανερώνοντας ἔτσι τήν ἀνείπωτη καί αἰώνια ἀξία πού μᾶς ἀποδίδει.
Ἡ Ἐκκλησία ἀναπαύεται πάνω στήν Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη. Ἀναπαύεται στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὁ Ὁποῖος δίδεται ὁλοκληρωτικά, προσφέρει ὡς δῶρο τόν Ἑαυτό Του ἔστω κι ἄν ὑφίσταται ἀκόμη καί τήν ἀπόρριψη. Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνας τρόπος νά προσφέρεις ἀποσυρόμενος, σεβόμενος ἀπόλυτα τήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου. Δίνομαι ἀλλά δέν ἐπιβάλλομαι: νά τί σημαίνει διακονία. Βοηθῶ τούς ἀνθρώπους, προσεύχομαι γι’ αὐτούς, σώζω τή ζωή τους, χωρίς νά καθυποτάσσω τήν ἐλευθερία τους, χωρίς νά τή ματαιώνω: νά τί σημαίνει εὐθύνη. Διότι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ, ἄν δέν εἶναι ἐλεύθερος.”
Ὅλα ὅσα γνωρίζουμε διά τῆς πίστεώς μας στόν Ἀναστάντα Χριστό, τά καθιστᾶ ἐνεργά, μέσα ἀπό μιά ἐμπειρία ὁλοένα καί πιό ἔντονη, τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο μᾶς βοηθᾶ νά ἀποκαταστήσουμε τήν κοινωνία διά τῆς ἀφέσεως. Εἶναι ἀνάγκη νά νιώθουμε πνευματικά τόν σύνδεσμό μας μέ τόν Χριστό. Γευόμενοι κατ’ αὐτό τόν τρόπο τήν αἰώνια ζωή, καθιστοῦμε παρούσα τήν οἰκουμενική ἀνάσταση, γιά τήν ὁποία ὁλόκληρη ἡ δημιουργία πρέπει νά προετοιμάζεται.”
” Ὁ Χριστός θέλησε νά δώσει στούς ἀνθρώπους τήν διαβεβαίωση ὅτι ὁ Θεός δέν θέλει νά παρέμβει ὑπέρ τοῦ Υἱοῦ Του, δέν θέλει νά πάρει ἐκδίκηση γιά λογαριασμό Του. Ὁ Θεός μένει ἀνυπεράσπιστος μπροστά στήν ἀπόρριψη πού Τοῦ ἐπιφυλάσσουν οἱ ἄνθρωποι. Δέν ὑπεραμύνεται τοῦ Ἑαυτοῦ Του. Μποροῦσε νά παρέμβει, ἀλλά δέν τό θέλει. Θέλει νά προσφέρει παράδειγμα, γι’ αὐτό καί ὑποφέρει καί δέν συμπεριφέρεται ὅπως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Δέν ὑπόκειται στήν παρόρμηση νά ἀντιδρᾶ. Ἀγαπᾶ τόν Υἱό Του, μά δέν Τόν προτιμᾶ ἀπό τούς ἀνθρώπους. Τόν ἀφήνει στον Σταυρό νά συμπάσχει μέσα στήν ὀδύνη.”Συγγνώμη καί Ἀνάσταση
” Ὅταν παύσω νά κρίνω ἕναν ἄνθρωπο, ἀφοῦ τόν συγχωρήσω, ἀρχίζει νά μοῦ γίνεται συμπαθής. Ἀλλάζει ἡ σχέση μου μαζί του. Τό ἴδιο κι ὅταν συγχωρεῖ ὁ Θεός. Τό ἀναφέρει συχνά ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Ὁ Θεός μᾶς βλέπει σάν παιδιά Του. Βλέπει στό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ Του τά δικά μας πρόσωπα. Γι’ αὐτό, λέει, πρέπει νά προσευχόμαστε στόν Ἰησοῦ, νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του, νά διατηροῦμε μιά διάθεση προσφορᾶς τοῦ ἑαυτοῦ μας ἐνώπιον τοῦ Πατρός. Νιώθουμε τότε τήν ἀγάπη τοῦ Πατρός. Ἡ συγγνώμη εἶναι μιά πράξη ἀγάπης.Ὅταν συγχωρῶ κάποιον, ἀρχίζω νά τόν ἀγαπῶ.”
” Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦρθε ἐν χρόνῳ ἀναλαμβάνοντας ἑκούσια καί φανερώνοντας τή δική μου ἀνάγκη. Θέλει νά Τόν ἀγαπῶ. Αὐτό πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, δέν θά ἦταν τέλειο, ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ ἀγάπη Του, ἄν δέν εἶχε τή φιλανθρωπία νά χρειάζεται τήν ἀγάπη μας. Αὐτή εἶναι ἡ αὐταπάρνηση τοῦ Θεοῦ: Δέχτηκε νά μᾶς ἔχει ἀνάγκη, φανερώνοντας ἔτσι τήν ἀνείπωτη καί αἰώνια ἀξία πού μᾶς ἀποδίδει.
Ἡ Ἐκκλησία ἀναπαύεται πάνω στήν Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη. Ἀναπαύεται στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὁ Ὁποῖος δίδεται ὁλοκληρωτικά, προσφέρει ὡς δῶρο τόν Ἑαυτό Του ἔστω κι ἄν ὑφίσταται ἀκόμη καί τήν ἀπόρριψη. Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνας τρόπος νά προσφέρεις ἀποσυρόμενος, σεβόμενος ἀπόλυτα τήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου. Δίνομαι ἀλλά δέν ἐπιβάλλομαι: νά τί σημαίνει διακονία. Βοηθῶ τούς ἀνθρώπους, προσεύχομαι γι’ αὐτούς, σώζω τή ζωή τους, χωρίς νά καθυποτάσσω τήν ἐλευθερία τους, χωρίς νά τή ματαιώνω: νά τί σημαίνει εὐθύνη. Διότι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ, ἄν δέν εἶναι ἐλεύθερος.”
π. Μάρκος-Αντώνιος Κόστα Ντέ Μποργκάρ
ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΣ
Συζητήσεις μέ τόν π. Δημήτριο Στανιλοάε,
ἕναν ἀπό τούς μεγαλύτερους θεολόγους τοῦ 20οῦ αἰώνα.
Kαταβυθίσεις στό μυστήριο τῆς Ἀλήθειας, τῆς Ζωῆς,
τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου.
https://www.facebook.com/enploeditions.gr?filter=3
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/05/blog-post_2674.html