Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ
«Ἡ γάρ σωματική γυμνασία πρός ὀλίγον ἐστίν ὠφέλιμος, ἡ δέ εὐσέβεια πρός πάντα ὠφέλιμός ἐστιν, ἐπαγγελίας ἔχουσα ζωῆς τῆς νῦν καί τῆς μελλούσης. Πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος»(δ΄ : 8-9).
Ἡ σωματική ἄσκηση λίγο ὠφελεῖ, γιατί αὐτή μπορεῖ νά περιορίσει μόνο τά πάθη, ὄχι νά τά ξεριζώσει. Ἀπεναντίας ἡ εὐσέβεια, δηλαδή ἡ ἀόρατη ἄσκηση τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη, εἶναι ὠφέλιμη γιά ὅλα. Μόνο μέ τήν εὐσέβεια μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἀποκτήσει τήν αἰώνια ζωή. Μιά γεύση τῆς αἰώνιας ζωῆς παίρνουν οἱ ἅγιοι ἀπό ἐδῶ ὡς ἐγγύηση τῆς κληρονομιᾶς της. Στήν πληρότητά της ἀποκαλύπτεται μετά τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Ἡ αἰώνια ζωή συνίσταται στήν αἴσθηση τῆς χάριτος στήν ψυχή τοῦ χριστιανοῦ. Αὐτή ἡ αἴσθηση εἶναι ἀνάλογη μέ τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη. Τοῦτος ὁ λόγος, καρπός πνευματικῆς ἐμπειρίας, εἶναι ἀναμφίβολα ἀληθινός καί ἀξίζει νά γίνει πέρα γιά πέρα ἀποδεκτός σάν βάση, πάνω στήν ὁποία πατώντας ὁ χριστιανός καί πραγματοποιώντας πνευματικές ἀναβάσεις στήν καρδιά του, μπορεῖ νά φτάσει στά ἀνέκφρασα ἀγαθά.
«Εἰς τοῦτο γάρ καί κοπιῶμεν καί ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπί Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτήρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν»(δ΄ : 10).
Ἡ πίστη καί ἡ προσοχή ὁδηγοῦν στη γνώση τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, γνώση πού γεννᾶ τήν μεγαλόψυχη ὑπομονή στίς θλίψεις. Ἡ ὑπομονή τρέφεται ἀπό τήν ἐλπίδα στόν ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος παρηγορεῖ τήν καρδιά ὅποιου ὑπομένει γιά τόν Χριστό.
Αὐτός ὁ χριστιανός μέ τόν καθαρό του νοῦ βλέπει πώς ἀπό τήν ἐποχή τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως ἡ ἀξία, ἡ τιμή, ὁ ἔπαινος καί ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Χριστός καί ὄχι οἱ φυσικές ἀνθρώπινες ἀρετές.
Αὐτός ὁ χριστιανός τό ποτήρι τῶν θλίψεων τό θεωρεῖ ποτήρι σωτηρίας, μαρτυρία ἐκλογῆς, δῶρο Θεοῦ.
«Τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῷ, ἐν ἀναστροφῷ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (δ΄ : 12).
Δέν πρέπει νά σκανδαλίζουμε τόν πλησίον μέ τή συμπεριφορά μας.
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ”
Τόμος Γ΄
Τῶν Ἐκδόσεων: Τῆς “Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς”
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
1Πρβλ. Ὁσιόυ Μακαρίου τοῦ Μεγάλου, ὅ.π., Η΄, 6.
2Ματθ. Ι΄ : 38-39.
3Πρβλ. Ὁσίου Μακαρίου τοῦ Μεγάλου, ὅ.π., ΛΖ΄, 2, 4.
4Χαρακτηριστική εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ ἁγίου μάρτυρα Ἀρριανοῦ, εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα τῆς Θηβαΐδας τῆς Αἰγύπτου, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ θανάτωσε πολλούς χριστιανούς, πίστεψε στόν Χριστό καί Τόν ὁμολόγησε μέ ἐνθουσιασμό. Τήν ὁμολογία του τήν ἐπισφράγισε μέ τό αἷμα του. (Βλ. Μαρτύριο τῶν ἁγίων μαρτύρων Φιλήμονος, Ἀπολλωνίου καί Ἀρριανοῦ, 14 Δεκεμβρίου. Πρβλ. Μαρτύριο τῶν ἁγίων μαρτύρων Τιμοθέου καί Μαύρας, 3 Μαΐου).