Τοῦ κ. Γεωργίου Τραμπούλη, Θεολόγου
Στό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ πατρός Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, «Τά Πρωτόκολλα τῶν σοφῶν τῆς Σιών», στό Θ΄ Πρωτόκολλο, ἀναφέρεται ὅτι «Ἐθέσαμε χεῖρα εἰς τήν δικαιοσύνην, εἰς τάς ἐκλογάς, εἰς τόν τύπον, εἰς τήν ἀτομικήν ἐλευθερίαν, καί πρό παντός εἰς τήν ἐκπαίδευσιν καί τήν ἀνατροφήν αἵτινες εἶναι οἱ ἀκρογωνιαῖοι λίθοι τῆς ἐλευθέρας ὑπάρξεως. Ἔχομεν ἀποκτηνώσει καί διαφθείρει τήν χριστιανικήν νεολαίαν δι’ ἀνατροφῆς βασιζομένης ἐπί ἀρχῶν καί θεωριῶν ψευδῶν, ὡς γνωρίζομεν, ἀλλ’ αἱ ὁποῖαι ἐνεπνεύσθησαν ὑφ’ ἡμῶν». Στό σχόλιό του ὁ μακαριστός πατήρ σημειώνει «Προσέξατε πολύ αὐτάς τάς γραμμάς τῶν “Πρωτοκόλλων”!…Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐκπαίδευσιν, τό ποῦ περιῆλθεν αὕτη ὅλοι γνωρίζουμε! Ἡ διδασκαλία τοῦ σέξ ἀπό τάς τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ “ἀπέδωσε” ἄριστα! ἀποτελέσματα. Ἤδη σέ πολλά μέρη τοῦ κόσμου, κορασίδες “καί 12 ἐτῶν γεννοῦν ὑγιέστατα βρέφη! Καί ἐπιχειρεῖται ἤδη μέ λύσσα ἡ “διδασκαλία” αὐτή νά μπῆ καί στά Ἑλληνικά Σχολεῖα…(!!!)”».
Αὐτά ἀνέφερε ὁ πατήρ Χαράλαμπος τό 1979, ὅταν ἔγινε ἡ πρώτη ἔκδοση τοῦ βιβλίου, σαράντα πέντε χρόνια μετά ἡ ἑλληνική κυβέρνηση καί ὅλο τό πολιτικό σύστημα, μέ τήν ἀδιαφορία τῆς ὑπνώττουσας διοικούσης Ἐκκλησίας καί τοῦ πνευματικοῦ κόσμου, τό μάθημα τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης ἀποτελεῖ πλέον μέρος τοῦ σχολικοῦ προγράμματος καί μάλιστα ἀπό τό Νηπιαγωγεῖο μέ νόμο τοῦ κράτους, ὁ ὁποῖος ψηφίσθηκε τήν 11η Ἰουνίου 2020!
Τό κίνημα «Μαμά Μπαμπάς καί Παιδιά», τό ὁποῖο πρόκειται γιά μία συλλογική προσπάθεια γιά τήν ἀνάδειξη, ὑπεράσπιση καί προώθηση τῶν ἀξιῶν καί ἰδανικῶν τῆς Ἑλληνορθόδοξης Οἰκογένειας, σέ ἐνημερωτικό φυλλάδιο πού ἐξέδωσε σχετικά μέ τό μάθημα ἀναφέρει:
«Τά προγράμματα αὐτά ὑποτίθεται πώς προωθοῦν μέ ἐπιστημονικό τρόπο τήν σεξουαλική καί ἀναπαραγωγική ὑγεία. Στήν πραγματικότητα, κανένας ἀπό τούς στόχους αὐτούς δέν ἐπιτεύχθηκε στίς χῶρες ὅπου ἐφαρμόσθηκαν. Ἀντ’ αὐτῶν, καί μέ τήν ὑποστήριξη παγκόσμιων ὀργανισμῶν, ὅπως ὁ Π.Ο.Υ. καί ἡ UNESCO, τά προγράμματα αὐτά προωθοῦν τά λεγόμενα “σεξουαλικά δικαιώματα”. Δηλαδή:
Ἐνισχύουν τήν σεξουαλικοποίηση τῶν παιδιῶν ἀπό τήν νηπιακή ἡλικία, τίς μή κανονικές σεξουαλικές συμπεριφορές, τήν ἀποσύνδεση τῆς σεξουαλικῆς ἀπό τήν ἀναπαραγωγική λειτουργία καί τίς μή παραδοσιακές μορφές οἰκογένειας (π.χ. ὁμοφυλοφιλικές).
Διδάσκουν τήν ἀμφισβήτηση τῶν θεσμῶν, τῶν οἰκογενειακῶν καί παραδοσιακῶν ἀξιῶν, τῆς θρησκευτικῆς πίστης καί προωθοῦν τόν ἀκτιβισμό ὑπέρ τῶν σεξουαλικῶν δικαιωμάτων.
Ὑποστηρίζουν τήν περιφρόνηση τῆς ἀνθρώπινης, ἀγέννητης ζωῆς, τῆς σεξουαλικῆς κανονικότητας, τῆς σεξουαλικῆς ἐγκράτειας καί τῆς συζυγικῆς πίστης.
Ὑποβαθμίζουν τό δικαίωμα τῶν γονέων νά δώσουν στά παιδιά τους ἀγωγή σύμφωνα μέ τίς οἰκογενειακές τους ἀρχές.
Τελικά τά παιδιά μέσα ἀπό τήν διαδικασία τῶν σεξουαλικῶν πειραματισμῶν, τούς ἀποχωρισμούς, τήν ἀντισύλληψη καί τήν ἄμβλωση, ξεκομμένα ἀπό τούς γονεῖς καί χωρίς πνευματικά ἐρείσματα, βγαίνουν στήν ἐνήλικη ζωή πληγωμένα καί ἀδύναμα νά συνάψουν μία σταθερή ἑτερόφυλη σχέση καί νά δημιουργήσουν οἰκογένεια».
Δηλαδή, μέσα ἀπό τό σχολεῖο ἐπιχειρεῖται ὁ πειραματισμός τοῦ παιδιοῦ μέ τήν ἁμαρτία ἀπό τήν προσχολική ἡλικία καί ὅτι συνεπάγεται αὐτό τόσο στήν παροῦσα ὅσο καί στήν μελλοντική του ζωή.
Ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς προσπάθειας προώθησης τῶν “σεξουαλικῶν δικαιωμάτων” τῶν παιδιῶν ἀπό τήν πολύ μικρή τους ἡλικία μέσα ἀπό τό μάθημα τῆς σεξουαλικῆς ἀγωγῆς, θά παραθέσουμε ἀναφορές ἀπό τό βιβλίο τοῦ ὑπουργείου, «Ἀγωγή Ὑγείας, Σεξουαλική Ἀγωγή Διαφυλικές Σχέσεις» ἡλικία 15-18, μέσα ἀπό τίς ὁποῖες ἀντανακλᾶται τό πνεῦμα, ἡ ἰδεολογία καί ὁ δικαιωματισμός πού προωθεῖται:
«Τό λάθος δέν εἶναι καταστροφή. Ἀντίθετα, τό λάθος εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς φυσικῆς ἐξέλιξης… Στόν ἄνθρωπο τό λάθος εἶναι ἀπαραίτητο γιά τή μάθηση, γιά τήν ἀπόκτηση καί τήν ἀξιοποίηση πολύτιμων ἐμπειριῶν, γιά τό προσωπικό μεγάλωμα. (Ἐάν ἀντικαταστήσουμε σέ αὐτήν τήν ἀναφορά τήν λέξη λάθος μέ τήν λέξη ἁμαρτία, μποροῦμε νά κατανοήσουμε ποιό εἶναι τό μήνυμα πού προωθεῖται πρός τά παιδιά).
Ὅταν ἡ τεχνολογία ξεπέρασε τήν σωματική δύναμη καί ὑποκατέστησε τίς ἀνθρώπινες δραστηριότητες, οἱ ἀνθρώπινες κοινωνίες ἄρχισαν νά ἀναπαράγονται μέ βραδύτερους ρυθμούς. Ἔτσι δημιουργήθηκε ἡ ἀνάγκη διαχωρισμοῦ τῆς σεξουαλικότητας ἀπό τήν γονιμότητα καί ἀναπαραγωγή, πού ὁδήγησε στήν ἀνάπτυξη τῶν μεθόδων ἀντισύλληψης, στειροποίησης καί οἰκογενειακοῦ προγραμματισμοῦ.(!)
Ὁ αὐνανισμός εἶναι μία φυσιολογική λειτουργία καί ἀνάγκη, κυρίως σέ περιόδους τῆς ζωῆς, στή διάρκεια τῶν ὁποίων δέν ὑπάρχουν δυνατότητες σεξουαλικῶν ἐπαφῶν, ὅπως συμβαίνει συνήθως στήν ἐφηβεία. Γιά τό λόγο αὐτό ὁ αὐνανισμός ἀποτελεῖ ἀναμενόμενη λειτουργία στήν ἐφηβεία, ἡ ὁποία εἰσάγει τόν ἔφηβο στήν μετέπειτα ὥριμη σεξουαλική ζωή.(!)
Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἔπαψε νά ἀποτελεῖ διάγνωση ψυχικῆς ἀσθένειας καί ἐπίσημα μετά ἀπό σχετικές τοποθετήσεις διαφόρων ὀργανισμῶν ὑγείας σέ ὅλο τόν κόσμο. Αὐτό βέβαια δέν σημαίνει ὅτι αὐτές οἱ τοποθετήσεις ἦταν ἀρκετές, γιά νά πάψει νά θεωρεῖ ἄρρωστο τόν ὁμοφυλόφιλο καί ὁ κοινωνικός περίγυρος (ἀφοῦ ἔριξε τό δηλητήριο συνεχίζει). Ὑπάρχουν ἐπίσης ἀπόψεις μέσα στήν Ἰατρική καί τήν Ψυχολογία πού ἐξακολουθοῦν νά θεωροῦν τήν ὁμοφυλοφιλία παρέκκλιση ἀπό τήν φυσιολογική σεξουαλικότητα… Σήμερα εἶναι δεδομένο ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ὑπῆρχε σέ ὅλες τίς ἱστορικές περιόδους καί τίς κοινωνικές ὀργανώσεις τοῦ ἀνθρώπου». Μέσα ἀπό αὐτές τίς λίγες ἀναφορές γίνεται κατανοητό ποιά εἶναι ἡ στόχευση τοῦ κράτους, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό νά διαθφείρη τά παιδιά, ψυχικά καί σωματικά.
Ἡ UNESCO, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἐκπαιδευτική, Ἐπιστημονική καί Πολιτιστική Ὀργάνωση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, τό 2018, στίς παγκόσμιες ὁδηγίες πού ἐξέδωσε γιά τά νέα πρότυπα σεξουαλικῆς ἀγωγῆς, τά ὁποῖα θά διδάσκονταν σέ ὅλα τά σχολεῖα καί νηπιαγωγεῖα στά δυτικά κράτη, τόνιζε στό προλογικό σημείωμα τῶν ὁδηγιῶν, τό ὁποῖο ὑπογράφετο ἀπό τήν Γενική Διευθύντρια τῆς UNESCO, Audrey Azoulay, ὅτι αὐτές ἐντάσσονται στό πιλοτικό πρόγραμμα τοῦ Ο.Η.Ε. γιά τό 2030 καί τήν Βιώσιμη Ἀνάπτυξη. Ἔγραφε συγκεκριμένα:
«Εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι, ἄν δέν ἀνταποκριθοῦμε στίς ἐκκλήσεις τῶν νέων γιά καλῆς ποιότητας ὁλοκληρωμένη σεξουαλική ἐκπαίδευση, δέν θά ἐπιτύχουμε τούς Στόχους τῆς Βιώσιμης Ἀνάπτυξης (ΣΒΑ), πού ἔχουμε θέσει γιά τό 2030 καί τήν δέσμευση πού ἔχει ἀναληφθῆ νά μή ἀφήσουμε κανένα πίσω. Ἔχοντας αὐτό κατά νοῦ, δεσμευόμαστε νά ὑποστηρίξουμε τίς χῶρες νά ἐφαρμόσουν τήν Καθοδήγηση καί ἐλπίζουμε ὅτι οἱ δάσκαλοι, οἱ ἐκπαιδευτικοί ὑγείας, οἱ ἐπαγγελματίες ἀνάπτυξης τῆς νεολαίας, οἱ ὑποστηρικτές τῆς σεξουαλικῆς καί ἀναπαραγωγικῆς ὑγείας καί οἱ ἡγέτες τῆς νεολαίας θά χρησιμοποιήσουν αὐτό τό ὑλικό, γιά νά βοηθήσουν τίς χῶρες νά συνειδητοποιήσουν οἱ νέοι τους τό δικαίωμα τῶν ἀνθρώπων στήν ἐκπαίδευση, τήν ὑγεία καί τήν εὐημερία καί τήν ἐπίτευξη μίας κοινωνίας χωρίς ἀποκλεισμούς καί ἰσότητας τῶν φύλων».
Ὁ παγκόσμιος ὀργανισμός τῆς UNESCO μέ τίς ὁδηγίες πού ἐξέδωσε καί θέτοντας τό χρονικό ὅριο τοῦ 2030, τήν ὁλοκλήρωση δηλαδή τῆς Ε.Ε. σέ ὁμοσπονδία εὐρωπαϊκῶν κρατῶν, στόχο ἔχει, μέσῳ τῆς κοινῆς σεξουαλικῆς ἐκπαίδευσης, ἀφενός τήν διαφθορά τῶν παιδιῶν, τήν ἀμφισβήτηση τῶν οἰκογενειακῶν καί παραδοσιακῶν ἀξιῶν σέ πανευρωπαϊκό ἐπίπεδο καί ἀφετέρου νά καταδείξη ὅτι ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῆς Εὐρώπης εἶναι γεγονός.
Μέσα ἀπό αὐτές τίς ὁδηγίες ἡ UNESCO καθορίζει τίς γνώσεις καί τίς στάσεις πού πρέπει νά ἐνσταλαχθοῦν στούς νέους ἀνάλογα μέ κάθε ἡλικιακή ὁμάδα. Δίνεται ἔμφαση στήν ἀνάγκη ἐνημέρωσης γιά τήν πρόληψη ἀνεπιθύμητων ἐγκυμοσυνῶν καί γιά τήν προώθηση τῆς ἰδεολογίας τῶν φύλων. Ὑπογραμμίζει τόν “σεβασμό” μέ τόν ὁποῖο πρέπει τό παιδί νά καλλιεργηθῆ σχετικά μέ τόν σεξουαλικό προσανατολισμό, τό δικαίωμα τῶν μαθητῶν νά ἀπολαμβάνουν τίς ἀπολαύσεις τῆς σάρκας, στά πλαίσια βέβαια τῆς “εὐθύνης”, ἀποκομμένη αὐτή ἀπό τήν χριστιανική ἠθική. Τονίζεται ἐκτός τῶν ἄλλων ὅτι ἡ εὐθύνη γιά τήν σεξουαλική διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν, πρέπει νά ἀφαιρεθῆ ἀπό τήν οἰκογένεια καί τούς γονεῖς τους καί ὅτι πρέπει νά ἀποδοθῆ στό κράτος, κάτι τό ὁποῖο συνέβαινε ἐπί σοβιετίας στήν Ρωσία. Ἐπίσης προωθεῖται ὁ σχεδιασμός, τά παιδιά νά διδάσκωνται νά ἀμφισβητοῦν καί νά ἀπορρίπτουν τίς ἀξίες καί τίς πεποιθήσεις τῶν γονέων τους σχετικά μέ τό σέξ καί τόν γάμο καί ὅτι οἱ ἀξίες τους μπορεῖ νά εἶναι διαφορετικές ἀπό ἐκεῖνες τῶν γονέων τους.
Γίνεται ἀντιληπτό ὅτι οἱ ὁδηγίες μέ τίς ὁποῖες προέτρεπε ἡ UNESCO τήν παγκόσμια κοινότητα τό 2018, εἶναι αὐτές πού ἔγιναν νόμος τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους γιά τήν Παιδεία τήν 11η Ἰουνίου 2020.
Ἐπίσης, τό παιδαγωγικό πρόγραμμα πού ἔχει ὁρίσει ἡ UNESCO ἀναφέρει ὅτι οἱ γνώσεις τῶν παιδιῶν πρέπει νά ἀξιολογοῦνται καί νά παρακολουθοῦνται συστηματικά ἀπό τούς δασκάλους τους. Καί ὅτι αὐτοί μέ τήν σειρά τους θά πρέπη νά ὑποβληθοῦν σέ ἕνα αὐστηρό πρόγραμμα κατήχησης καί ἄν χρεισθῆ νά ἐπανεκπαιδευθοῦν, ὥστε νά ἐμπεδώνουν τίς ἀπόψεις καί τίς ἀξίες πού προωθοῦνται ἀπό τόν ΟΗΕ.
Σημειώνεται ἀπό τήν UNESCO ὅτι «Αὐτή ἡ κατάρτιση μπορεῖ νά συμπεριληφθῆ ὡς μέρος τοῦ προγράμματος σπουδῶν τῶν (προϋπηρεσιακῶν) ἱδρυμάτων κατάρτισης ἐκπαιδευτικῶν ἤ ὡς ἐνδοϋπηρεσιακῆς κατάρτισης». Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι, οἱ ἐκπαιδευτικοί πού θά ἀρνηθοῦν νά ἀποδεχθοῦν τίς ἀξίες πού προωθεῖ ὁ ΟΗΕ θά ἀπολύωνται; Ἤ πρόκειται νά ἐπιβληθῆ ὁ ἐκφοβισμός καί οἱ διακρίσεις βάσει τῶν νέων ἰδεῶν καί ἠθῶν πού προωθοῦνται ἀπό τήν παγκοσμιοποίηση, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι καί ἡ LGBT ἰδεολογία; Κάτι παρόμοιο δηλαδή πού συνέβη τήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ στούς ὑγειονομικούς, ὅπου ὅσοι δέν ὑποτάσσονταν ἀπολύονταν.
Δηλαδή, ἡ UNESCO ἔχει θέσει ὡς στόχο μέσῳ τῶν κυβερνήσεων, τίς ὁποῖες ἐλέγχει, ὅπως συνέβη μέ τόν Π.Ο.Υ. καί τά ἐμβόλια, νά διαφθείρη τά παιδιά σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, τόσο σωματικά, ὅσο πνευματικά καί ψυχικά. Ἐάν αὐτό δέν εἶναι σατανικό τότε τί εἶναι;
Γιά τόν λόγο αὐτό καλοῦνται τόσο οἱ δάσκαλοι καί οἱ καθηγητές ὅσο καί οἱ γονεῖς οἱ μέν πρῶτοι νά πάψουν νά εἶναι πειθήνια ὄργανα τοῦ ὑπουργείου καί ἀρνητές τῆς παραδοσιακῆς ἐκπαίδευσης καί οἱ γονεῖς νά σταματήσουν νά εἶναι ἀδιάφοροι γιά τό μέλλον τῶν παιδιῶν τους. Τήν ἴδια στιγμή καλεῖται ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία νά πάψη νά ἀδιαφορῆ γιά τό μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου, νά στηλιτεύση τήν προσπάθεια τοῦ κράτους νά διαφθείρη τά παιδιά μέσα ἀπό τό μάθημα τῆς σεξουαλικής ἀγωγῆς καί νά ἀπαιτήση τήν ἀπόσυρσή του. Ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ὀφείλει νά παραμείνη νά εἶναι ἡ τροφός τοῦ Γένους καί νά μή σιωπᾶ.
