Τελείωσε πιά ἡ ἀληθινή κατάπαυση τοῦ Σαββάτου, πού δέχτηκε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ὁποία ὁ Κύριος ἀναπαύθηκε ἀπό ὅλα τά ἔργα του γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου τελώντας τό Σάββατο τῆς ἀργίας τοῦ θανάτου καί ἔδειξε τή χάρη καί στά μάτια καί στίς ἀκοές καί στήν καρδιά, μέ τά ὁποῖα τελέσαμε τήν ἑορτή, μέ ὅσα εἴδαμε, μέ ὅσα ἀκούσαμε καί ὅσων τή χαρά δεχτήκαμε στήν καρδιά μας. Γιατί τό φῶς πού βλέπουμε μέ τά μάτια μας ἦταν τό φῶς τῆς πύρινης νεφέλης πού σκορπίζουν οἱ λαμπάδες μας μέσα στή νύκτα, ὁ λόγος πού ὅλες τίς νύχτες ἀντηχεῖ στίς ἀκοές μας μέ ψαλμούς καί ὕμνους καί ὠδές πνευματικές, κυλώντας μέ τήν ἀκοή σάν ἕνα ρεῦμα μέσα στήν ψυχή, μᾶς γέμισε ἀπό ἀγαθές ἐλπίδες, ἐνῶ ἡ καρδιά, γεμάτη χαρά ἀπό τά λεγόμενα καί βλεπόμενα, σφράγιζε τήν ἄφραστη μακαριότητα καθοδηγούμενη ἀπό τά φαινόμενα στό ἀόρατο, ὥστε νά εἶναι εἰκόνα τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων, «πού οὔτε μάτι εἶδε οὔτε αὐτί ἄκουσε οὔτε ἔνιωσε καρδιά ἀνθρώπου» (Α´ Κορ 2, 9), τά ἀγαθά αὐτῆς τῆς ἀνάπαυσης, βεβαιώνοντας μέ τήν παρουσία τους τήν ἀνείπωτη ἐλπίδα τῶν μελλοντικῶν.

2. Ἐπειδή λοιπόν αὐτή ἡ φωτεινή νύχτα ἕνωσε τό φῶς τῶν λαμπάδων μέ τίς ὀρθρινές ἀκτίνες τοῦ ἥλιου κι ἀποτέλεσε μιά συνεχή ἡμέρα πού δέν τή διχοτόμησε ἡ παρεμβολή τοῦ σκότους, ἄς σκεφτοῦμε, ἀδελφοί, τήν προφητεία πού λέει, «αὐτή εἶναι ἡ ἡμέρα πού ἔκανε ὁ Κύριος» (Ψαλμ. 117, 24), πού δέ μᾶς προτείνει κάποιο ἔργο βαρύ καί δυσκολοκατόρθωτο, ἀλλά χαρά καί εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση, ἀφοῦ αὐτό μᾶς εἶπε ὁ λόγος, «ἄς νιώσομε κατ᾿ αὐτήν χαρά καί ἀγαλλίαση» (Ψαλμ. 117, 24). Πόσο ὡραία ἐντολή, πόσο ὡραία νομοθεσία. Ποιός ἀναβάλλει ν᾿ ἀκούσει τέτοιες ἐντολές; Ποιός δέ θεωρεῖ ζημία καί τή μικρή ἀναβολή στήν ἐκτέλεση τῆς ἐντολῆς; Ἡ ἐνέργεια εἶναι χαρά, ἡ προσταγή ἀγαλλίαση, πού διαλύουν τήν καταδίκη γιά ἁμαρτίες καί μεταβάλλονται τά λυπηρά σέ χαρά.

3. Αὐτό εἶναι τό ἀπόφθεγμα τῆς σοφίας, ὅτι σέ ἡμέρα χαρᾶς τά κακά ἀμνηστεύονται (Σοφία Σειρ. 11, 25). Ἡ ἡμέρα αὐτή ἐπέφερε λήθη τῆς πρώτης ἐναντίον μας ἀπόφασης ἤ καλύτερα ὄχι λήθη, ἀλλά ἀφανισμό. Γιατί ἔσβησε τελείως ὁτιδήποτε θύμιζε τήν καταδίκη μας. Τότε ὁ τοκετός γινόταν μέ πόνους (Γεν. 3, 16), τώρα ἡ γέννηση γίνεται χωρίς ὠδίνες. Τότε γεννηθήκαμε σάρκες ἀπό σάρκα, τώρα ὅ,τι γεννιέται εἶναι πνεῦμα ἀπό Πνεῦμα^. τότε γεννηθήκαμε υἱοί ἀνθρώπων, τώρα υἱοί τοῦ Θεοῦ. Τότε ἀπό τούς οὐρανούς ξεπέσαμε στή γῆ, τώρα ὁ ἐπουράνιος ἔκανε οὐράνιους κι ἐμᾶς. Τότε μέ τήν ἁμαρτία βασίλεψε ὁ θάνατος, τώρα παίρνει μέ τή σειρά της τήν ἐξουσία ἡ δικαιοσύνη. Ἕνας ἄνοιξε τότε τήν εἴσοδο τοῦ θανάτου καί τώρα μέ ἕναν μπαίνει στή θέση τοῦ θανάτου ἡ ζωή. Μέ τό θάνατο τότε ξεπέσαμε ἀπό τή ζωή καί τώρα ἡ ζωή ἀναιρεῖ τό θάνατο. Τότε κρυφτήκαμε ἀπό ντροπή μέ τά συκόφυλλα (Γεν. 2, 7), τώρα πλησιάζομε τιμημένοι τό ξύλο τῆς ζωῆς. Τότε μέ τήν παρακοή διωχτήκαμε ἀπό τόν Παράδεισο, τώρα μπαίνομε μέσα στόν Παράδεισο μέ τήν πίστη. Πάλι βρίσκεται μπροστά μας καί στήν ἐξουσία μας γιά νά τόν ἀπολαύσομε ὁ καρπός τῆς ζωῆς (Γεν. 2, 9). Πάλι ἡ πηγή τοῦ παραδείσου μοιράζεται σέ τέσσερις κλάδους (Γεν. 2, 10) καί μέ τά ποτάμια τῶν εὐαγγελίων ποτίζει ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία, ὥστε καί νά μεθᾶνε τά αὐλάκια τῶν ψυχῶν μας, πού ὄργωσε μέ τό ἀλέτρι τῆς διδασκαλίας ὁ σπορέας τῶν λόγων (Μάρκ. 4, 15), καί νά πληθαίνουν τῆς ἀρετῆς τά γεννήματα. Τί πρέπει λοιπόν νά κάνουν αὐτοί; Τί ἄλλο παρά νά μιμοῦνται μέ τά σκιρτήματά τους τά ὄρη καί τά βουνά τῶν προφητῶν. Γιατί λέει, «τά ὄρη σκίρτησαν ὅπως κριάρια καί τά βουνά ὅπως μικρά ἀρνιά» (Ψαλμ. 113, 4).

4. Ἐλᾶτε λοιπόν κι ἄς χαροῦμε μέ τόν Κύριό μας πού κατέλυσε τή δύναμη τοῦ ἐχθροῦ καί ὕψωσε γιά χάρη μας τό μεγάλο τρόπαιο τοῦ σταυροῦ μέ τή συντριβή τοῦ ἀντιπάλου μας. Ἄς ἀλαλάξουμε^.κι ἀλαλαγμός εἶναι οἱ ἐπινίκιες ζητωκραυγές πού ὑψώνουν οἱ νικητές κατά τῶν νικημένων. Ἀφοῦ λοιπόν συντρίφτηκε ἡ παράταξη τοῦ ἐχθροῦ κι ὁ ἴδιος ὁ ἀρχηγός τῆς πονηρῆς δαιμονικῆς στρατιᾶς ἔφυγε καί ἐξαφανίστηκε καί κατάντησε πιά μηδέν, ἄς ποῦμε ὅτι «ὁ Θεός εἶναι μεγάλος Κύριος καί μεγάλος βασιλέας σ᾿ ὅλη τή γῆ» (Ψαλμ. 94,3. 46, 3) «αὐτός πού εὐλόγησε τό στέφανο τοῦ χρόνου μέ τά ἀγαθά τῆς χρηστότητάς του» Ψαλμ. 64, 12) καί μᾶς συγκέντρωσε σ᾿ αὐτήν τήν πνευματική χοροστασία στό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἡ δόξα ἀνήκει στούς αἰῶνες. Ἀμήν.