Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 Γράφεις πώς μερικές φορές αἰσθάνεσαι ὡς νέος ἄνθρωπος ἀναγεννημένος καί μεταμορφωμένος. Αὐτό σοῦ συμβαίνει συνήθως τήν ὥρα τῆς προσευχῆς κατά τήν ἑσπερινή ἡσυχία. Σάν νά χάνεται αὐτός ὁ κόσμος γιά σένα, διακόπτεται κάθε σκέψη περί τοῦ κόσμου, περί τῶν ἀνθρώπων, περί τῶν πραγμάτων, περί τῶν σωμάτων. Μία ἀσυνήθιστη εἰρήνη διαχέεται στήν ψυχή σου. Βλέπεις κάποιο φῶς μέσα σου καί αἰσθάνεσαι ἀνείπωτη χαρά. Μέσα σ᾿ ὅλα αὐτά ἀναδύεται μία παράξενη εὐωδία πού δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ καμία μυρωδιά πάνω στή γῆ. Ὅταν ὅλο αὐτό ἀρχίζει νά συρρικνώνεται καί βαθμιαῖα, ὅπως τό οὐράνιο τόξο ἐξαφανίζεται ἀπό τά μάτια, σέ καταλαμβάνει θλίψη γιατί αὐτό δέν διήρκησε περισσότερο, χωρίς διακοπή, χωρίς παύση, χρόνια, αἰῶνες καί σ᾿ ὅλη τήν αἰωνιότητα. Καί ρωτᾶς τί μπορεῖ νά εἶναι αὐτό; Νομίζω, ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἄγγιξε τήν ψυχή σου, ἀδελφέ, μου. Αὐτό εἶναι πού ὁ Κύριος λέει: «ἰδού γάρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστίν»¹. Γιατί ὅταν τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐνθρονιστεῖ στήν ψυχή μας, τότε σταματᾶ ὁτιδήποτε εἶναι δικό μας μέσα μας καί συνεχίζει ἐκεῖνο πού εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ὅσο μέσα μας βασιλεύουν οἱ δικές μας ἐπίγειες σκέψεις, οἱ γήινες ἐπιθυμίες καί ἡ ἐγωιστική θέληση, τόσο δέν ὑπάρχει τό βασίλειο τοῦ Θεοῦ ἀλλά τό βασίλειο τοῦ σκότους, τοῦ φόβου καί τῆς ἄγνοιας. Ἐνῶ ὅταν τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἔρχεται καί κατοικεῖ μέσα μας, βιώνουμε τή Βασιλεία Του. Ἀλλά σέ συμβουλεύω: ταπεινώσου ἕως ἐκμηδενίσεως μπροστά στό μεγαλεῖο τοῦ Ὕψιστου Θεοῦ, πού σοῦ ἀποκάλυψε αὐτή τή δόξα κατά τό μέγιστο ἔλεός Του. Μήν κοινοποιεῖς αὐτό σέ πολλούς ἀμύητους καί ἰδιαίτερα ἐκεῖνο τό ἄλλο πού καί ἐγώ ἐδῶ δέν ἀναφέρω. Γιά νά μήν ἐκθέσεις στή βρωμιά ἐκεῖνο πού εἶναι τό πλέον ἅγιο καί νά μήν ἀνέλθει ἡ ψυχή στά ὕψη τῆς ὑπερηφάνειας ἀπό τά ὁποῖα πέφτεις στά ἄδυτα τοῦ Ἅδου. Ἄκου πῶς ἀναφέρονται σ᾿ αὐτό: «Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλέπω μή πέση»².

Βρέθηκα μία χειμωνιάτικη νύκτα φιλοξενούμενος ἑνός ἀνθρώπου. Ὅταν τά μέλη τῆς οἰκογένειάς του πῆγαν γιά ὕπνο μοῦ κοινοποίησε τό μεγαλύτερο μυστικό τῆς ζωῆς του.

«Ἔψαχνα», μοῦ εἶπε, «νά δῶ κάποιο θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Καί δέν μοῦ ἐπετράπη. Μιά αὐγή σηκώνομαι καί προσεύχομαι στόν Θεό. Μέ μιᾶς ἐμφανίζεται ἕνα φῶς μέσα μου καί αἰσθάνομαι γαλήνη, χαρά καί μία εὐωδία νά μέ πλημμυρίζει (ὅπως ἀκριβῶς συνέβη μέ σένα). Ἀπό τότε, λέει, ἔπαψα νά ἀναζητῶ κάποιο θαῦμα ἀπό τόν Θεό. Ἀφοῦ εἶδα τό μεγαλύτερο θαῦμα πού ἀκούστηκε καί ἀπαντήθηκε ποτέ».

Δέν εἶναι ἔραγε αὐτό βεβαίωση στίς μέρες μας γι᾿ αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος: «Ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν»³.

Εἰρήνη καί ὑγεία ἀπό τόν Θεό

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος  καί δόξα  εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Δρόμος δίχως  Θεό δέν ἀντέχεται “

Ἐκδόσεις:“Ἐν πλῷ”

Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄

1Λουκ. Ιζ΄ : 21.