504

Εάν όντως ο αδελφός γνωρίζει ότι θέλει ο Γέροντάς του να ωφελήσει την ψυχή του, οφείλει να του εμπιστευθεί και να του πει: «Έχω λογισμούς, τι θεωρείς σωστό να κάνω»; Και ο Γέροντας από μόνος του, σαν εκείνον τον άνθρωπο που έχει άρρωστο το παιδί του και με ενδιαφέρον και φροντίδα το οδηγεί στο γιατρό – και όχι μόνο το οδηγεί αλλά και ακριβοπληρώνει για χάρη του – έτσι και αυτός με χαρά οδηγεί το μαθητή του προς το Γέροντα εκείνον που έχει το ανάλογο χάρισμα. Δηλαδή τον στέλνει να εξαγορευθεί τους λογισμούς του σ’ ένα συγκεκριμένο Γέροντα

Σε περίπτωση όμως που ο αδελφός γνωρίζει ότι ο Γέροντάς του δεν μπορεί να σηκώσει κάτι τέτοιο, να μην του αναφέρει τίποτα και αν του δοθεί κάποια ευκαιρία, αν του οικονομήσει ο Θεός μια τέτοια περίσταση, να ρωτήσει δηλαδή έναν άλλο Γέροντα, πνευματικό, για τους λογισμούς του, να το κάνει, να τον παρακαλέσει όμως να μην το μάθει ο Γέροντάς του. Διότι έτσι τον ρίχνει στο πάθος του φθόνου και του προξενεί μεγάλη θλίψη, με το να ρωτήσει έναν άλλο πνευματικό, χωρίς την ευλογία του. Να φροντίσει δε ο αδελφός να μη σκανδαλιστεί επειδή ο Γέροντάς του δεν έχει το χάρισμα (της διακρίσεως των λογισμών), διότι ένα τέτοιο χάρισμα δεν δίνεται σε όλους. Φυσικά, αν ερευνήσει τα πράγματα, θα βρει ότι ο Γέροντάς του έχει οπωσδήποτε άλλο χάρισμα. Διότι, πραγματικά, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι διάφορα και διαμοιράζονται ανάλογα στους ανθρώπους. Στον ένα δίνεται αυτό το χάρισμα, στον άλλο το άλλο (Α’ Κορ. 7, 7). Εφόσον λοιπόν δεν του δίνεται η ευκαιρία να ρωτήσει κάποιον άλλο Γέροντα για τους λογισμούς του, να υπομένει, παρακαλώντας το Θεό να τον βοηθήσει.