Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Τήν στάσιν αὐτήν ἐτήρησεν ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν καί ἔναντι τοῦ παπισμοῦ. Ἠσθάνετο ἡ Ἐκκλησία ὅτι ἡ παρέκλισις τοῦ παπισμοῦ δέν συνίσταται μόνον εἰς τήν χρῆσιν διαφόρου διοικητικοῦ συστήματος ἤ διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν ἐθίμων, ἀλλ’ ὅτι ἐπρόκειτο περί μιᾶς βαθυτέρας ἀλλοιώσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ πνεύματος. Οἱ βυζαντινοί θεολόγοι δέν ἦσαν ἀφελείς οὔτε φανατικοί καί ἐξτρεμισταί, ὅταν ἔγραφον ἀξιολόγους πραγματείας διά νά ἀποδείξουν τήν αἵρεσιν τοῦ Filioque.Ἡ καί «ἐκ τοῦ Υἱοῦ» ἐκπόρευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰσάγει τήν διαρχίαν ἤ τόν ἡμισαβελλιανισμόν εἰς τήν ἁγίαν Τριάδα, ὑποτιμᾶ τό Ἅγιον Πνεῦμα καί παραποιεῖ ὅλην τήν Τριαδολογίαν, ὡς ὀρθῶς παρατηρεῖ ὁ Βλαδίμηρος Λόσκι… (Ὀρθοδοξία καί Οὑμανισμός, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός, ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1998, σελ. 87-89).
Από το περιοδικό «Άγιον Όρος – Διαχρονική μαρτυρία στους αγώνες υπέρ της Πίστεως», Έκδοση Αγιορειτών Πατέρων, Άγιον Όρος 2014.
http://thriskeftika.blogspot.gr/2015/02/blog-post_99.html