Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος κατά τόν ἍγιοΠορφύριο, 11-12-2010, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου
Βέβαια, καλό θα ήταν σήμερα, να κάνουμε ένα θέμα επίκαιρο γιατί το καλούν οι μέρες των Χριστουγέννων, αλλά, και αύριο πρώτα ο Θεός θα έχουμε την ευκαιρία στην γιορτή και θα πούμε πολλά για τα Χριστούγεννα, και σήμερα, ίσως κάποιες αναφορές πάνω στο θέμα που έχουμε αρχίσει να κάνουμε από την ανθρωπολογία του Γέροντα Πορφυρίου.
Μπορούν να γίνουν κάποιες αναφορές και στα Χριστούγεννα και στο μυστήριο Των Χριστουγέννων, το οποίο είναι το μυστήριο του Θεανθρώπου, του Υιού και Λόγου του Θεού ό οποίος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, και μια που μιλάμε για ανθρωπολογία, πρέπει να ξέρουμε ότι ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος, είναι ο τέλειος άνθρωπος, ο αυθεντικός άνθρωπος ο οποίος είναι θα λέγαμε το κλειδί για μας. Το κλειδί το να βρίσκουμε πιο είναι το φυσιολογικό μας.
Έτσι, θα δούμε λοιπόν στο Χριστό ότι, ας πούμε για παράδειγμα ο Χριστός δεν αμαρτάνει και αυτό είναι το νορμάλ, για τον άνθρωπο. Ενώ ας πούμε πολλοί λένε ότι, δεν γίνετε να μην αμαρτάνεις, είμαστε άνθρωποι, όπως λένε και μερικοί στην εξομολόγηση και όπως όλοι οι άνθρωποι, και εγώ αμάρτησα. Αλλά δεν είναι αυτό ας πούμε, δικαιολογία για να αμαρτάνουμε, είναι σαν να λέει ότι δεν γίνετε να μην αμαρτήσουμε. Γίνεται και το λέει η Αγία Γραφή ότι με την χάρη του Θεού δεν θα αμαρτήσουμε και μπορούμε να μην αμαρτάνουμε. Αν λοιπόν, κάνουμε αυτά, που λέει ο Γέροντας Πορφύριος, μπορούμε να μην αμαρτάνουμε.
Έλεγε την προηγούμενη φορά που μιλούσαμε ο Γέροντας Πορφύριος, ότι η Χριστιανική ζωή, φαίνεται δύσκολη. Γιατί όμως φαίνεται δύσκολη, το λέει, διότι θέλουμε να την συμβιβάσουμε, με την κοσμική ζωή, και φαίνεται πάρα πολύ αυτό ξέρετε τώρα τα Χριστούγεννα, όπου προσπαθούνε δυστυχώς και οι λεγόμενοι Χριστιανοί να βγάλουν κοσμικά Χριστούγεννα και δεν συμβιβάζετε το πράγμα και βγαίνει ένα έκτρωμα ας πούμε, που κανένας δεν ζει τα Χριστούγεννα, και δίνει και λαβή στον πονηρό να τον πειράξει. Και ξέρετε πάρα πολλοί τσακωμοί και άσχημες καταστάσεις γίνονται τα Χριστούγεννα, μέσα στις οικογένειες, πολύ άσχημοι τσακωμοί, βεβαίως ο πονηρός είναι από πίσω, αλλά και εμείς οι Χριστιανοί ξέρετε φταίμε γιατί δίνουμε αφορμή.
Ο πονηρός δεν μπορεί να μας αναγκάσει να αμαρτήσουμε. Απλώς κάνει προτάσεις πάντοτε, μας προτείνει το κακό και εμείς το εγκολπωνόμαστε το ακλουθούμε και αμαρτάνουμε. Δεν έχει δηλαδή ο πονηρός, την δυνατότητα να εκβιάσει το αυτεξούσιο μας, ούτε και κανένας άνθρωπος επίσης, μπορεί να μας αναγκάσει να αμαρτήσουμε να παραβιαστεί το αυτεξούσιο μας. Κανένας. Αν κάνουμε αμαρτίες να ξέρετε, ότι τελικά εμείς είμαστε που λέμε, το τελικό ναι στην αμαρτία, το τελικό οκ και γι’ αυτό δεν είναι σωστό να δικαιολογούμαστε, και δεν υπάρχει εντολή ας πούμε που να λέει να δικαιολογήστε.
Και αν χάσαμε τον Παράδεισο το ξέρετε τον χάσαμε από την δικαιολογία, από το ότι δεν θέλαμε να παραδεχτούμε το λάθος μας να ζητήσουμε συγγνώμη αλλά αντίθετα, θελήσαμε να δικαιολογηθούμε και ο Αδάμ τα’ ριξε στην Εύα και η Εύα τα’ ριξε στο φίδι και κανένας δεν είπε συγγνώμη και δυστυχώς και σήμερα το ίδιο γίνετε από τα μικρά μικρά παιδιά ακόμα, που σου λέει δεν θέλω να’ πω συγγνώμη, μέχρι και οι μεγάλοι. Πολύ δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος να παραδεχτεί το λάθος του, και να ζητήσει συγγνώμη. Η μεγάλη δυσκολία προκύπτει όταν κανείς προσπαθεί να συνδυάσει την κοσμική με την Χριστιανική ζωή και τελικά βλέπει ότι δεν γίνεται. Και τελικά τι γίνεται ζει κοσμική ζωή και φοβάμαι ότι αυτό το πράγμα ήτανε που έδιωξε και τους νέους από την εκκλησία.
Γιατί ξέρετε πριν από ας πούμε 50 χρόνια, 60 χρόνια γύρω στο 1950, μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα υπήρχε μια άνθηση στα κατηχητικά σχολεία. Μιλάμε για χιλιάδες παιδιά, τα οποία πήγαιναν και μάλιστα είχαν κάνει κάτι εντυπωσιακές παρελάσεις ίσως έχετε δει φωτογραφίες στο παναθηναϊκό στάδιο γεμάτο το στάδιο από νέους ανθρώπους, και λέει κανείς που είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι σήμερα; που είναι και τα παιδιά τους; Γιατί αν αυτοί ήταν όντως στην εκκλησία θα είχαν και τα παιδιά τους στην εκκλησία. Γιατί τα παιδιά χάθηκαν; Και σήμερα πας στην εκκλησία και δεν βλέπεις νέο άνθρωπο, όλο άσπρα κεφάλια είναι. Τι γίνετε; Και οι νέοι είναι στα ναρκωτικά και στα μπαράκια και τέλος πάντων σε μια κατάσταση αθλία. Να το πούμε έτσι πνευματικά. Άλλως με το ποτό, άλλως με το χασίσι κλπ κλπ.
Φοβάμαι ότι είναι αυτό προσπάθησαν κατά το προτεσταντικό πρότυπο, να συνδυάσουν Χριστιανισμό και κοσμική ζωή. Γιατί οι προτεστάντες ξέρετε αυτό λένε, να κάνεις να είσαι χαρούμενος, να κάνεις όλα αυτά και στην εκκλησία μαζί. Να τα κάνεις όλα. Και αυτό το πνεύμα, είναι το πνεύμα της εκκοσμίκευσης, το οποίο έχει κυριαρχήσει και σήμερα δυστυχώς υπάρχει και δεν ντρέπομαι να το πω, έχει μπει και στους ιερείς, να μην πω και στους αρχιερείς και έχουμε και ενορίες που φτιάχνουν κοσμικές εκδηλώσεις, χορούς ας πούμε θεατρικά, γλέντια, τα οποία δεν είναι η αποστολή της ενορίας.
Η αποστολή της ενορίας είναι να λειτουργήσει θεραπευτικά για τις ψυχές των ενοριτών και να αποκατασταθεί μέσα στις ψυχές των ενοριτών, η κοινωνία με τον Χριστό, τουτέστιν η αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή σε τελευταία ανάλυση να μιλάμε πρακτικά. Γιατί στην Ορθοδοξία μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα, και η θεραπεία της ψυχής του ανθρώπου διαγιγνώσκετε με συγκεκριμένα κριτήρια, όπως στην ιατρική έχουμε κριτήρια, πότε ένας είναι υγιής και πότε είναι άρρωστός. Υπάρχουν αυτά τα λεγόμενα πρωτόκολλα στην ιατρική, πως ας πούμε αντιμετωπίζετε μια αρρώστια, και πως ένας κρίνετε ως υγιής ή ως ασθενής. Δεν μπορείς να πεις υγιή έναν που έχει 40 πυρετό ας πούμε, είναι ξεκάθαρο, ή έναν που έχει 20 πίεση, έχεις κάποια συγκεκριμένα ντοκουμέντα, θα’ χει πίεση μέχρι 14 άντε 15 ας πούμε, θα έχει πυρετό μέχρι 37 δεν θα’ χει παραπάνω. Μιλάμε για συγκεκριμένα, μετρήσιμα μεγέθη, κάπως έτσι είναι και στην θεραπευτική της εκκλησίας να ξέρετε, αλλά στην πατερική θεραπευτική. Όχι ας πούμε, σε αυτή την καρικατούρα, που, δυστυχώς υπάρχει, όχι στην Ορθοδοξία, αλλά υπάρχει στον προτεσταντισμό και μας έχει επηρεάσει αυτό το πράγμα, και στον καθολικισμό, καρικατούρα υπάρχει γιατί εκεί υπάρχει πολύ εκκοσμίκευση και όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι δυτικοί Χριστιανοί, έχουν χάσει την θεραπευτική, ξέρετε γιατί; Ενώ ήταν ορθόδοξη η Ευρώπη, μέχρι ας το πούμε, μέχρι το 1000 περίπου ήταν ορθόδοξη η Ευρώπη και έχουμε πάρα πολλούς ορθόδοξους Αγίους. Να το πούμε πιο ακριβέστερα μέχρι το 800, όπου έρχεται ο Καρλομάγνος και από εκεί και μετά σιγά- σιγά, έχουμε αυτή την αλλοτρίωση της ορθοδοξίας στην Δύση.
Χάσανε αυτοί οι άνθρωποι την Ορθοδοξία και χάσανε και την θεραπευτική γιατί μπήκε η αίρεση, αλλοιώθηκε το δόγμα, αλλοιώθηκε η σωστή πίστη, οπότε αλλοιώθηκε μετά η συνταγή για την θεραπεία της ψυχής, και γι’ αυτό οι άνθρωποι σήμερα στη Δύση είναι αθεράπευτοι. Είναι γεμάτοι άγχος, γεμάτοι ψυχολογικά και γεμάτη κατάθλιψη. Αλλά εμείς οι Ορθόδοξοι δεν δικαιολογούμαστε να έχουμε, ούτε άγχος, ούτε κατάθλιψη, ούτε ψυχολογικά ούτε τίποτα και αυτό ακριβώς λέει ο Γέροντας Πορφύριος ότι όταν αγαπήσεις λέει τον Θεό, με τον Θείο έρωτα, φεύγουν τα πάντα, τα ψυχολογικά και όλα αυτά και ο άνθρωπος είναι σε πελάγη ευτυχίας, χαίρεται την ζωή του πραγματικά. Γιατί ο προορισμός του ανθρώπου είναι να ερωτευτεί τον Θεό, να αγαπήσει τον Θεό και τότε η ψυχή βρίσκει αυτό που, για το οποίο είναι φτιαγμένη. Λοιπόν, επειδή η Δύση έχει χάσει την θεραπευτική, έχει χάσει την συνταγή για να αγαπήσει τον Θεό, να το πούμε έτσι απλά, γι’ αυτό έχει ανθρώπους αθεράπευτους και ανειρήνευτους, δεν έχουν ειρήνη οι Ευρωπαίοι. Αλλά δυστυχώς αυτό το πνεύμα, το περάσαμε και σε μας, το δεχτήκαμε εμείς και είμαστε και εμείς μια από τα ίδια να μην πω ότι γίναμε και χειρότεροι από αυτούς, μας έχει φάει και το άγχος η αγωνία, γιατί χάσαμε ή μάλλον αφήσαμε αναξιοποίητη αυτή την θεραπευτική. Γιατί εμείς δεν αλλοιώσαμε τον δόγμα, έχουμε την σωστή πίστη, έχουμε την συνταγή να θεραπευτούμε αλλά δεν πάμε να θεραπευτούμε, και όλα αυτά τα παιδιά που σας μίλησα, γύρω στο 1950, αυτή η γενιά δυστυχώς μεγάλωσε με μια τέτοια, ας το πούμε, κατήχηση προτεσταντικού τύπου, του στυλ ότι ο Θεός αγαπάει τα καλά παιδιά και θυμώνει για τα κακά παιδιά. Μια τελείως λάθος αντίληψη για τον Θεό. Γιατί ο Θεός δεν αλλάζει, ο Θεός αγαπάει και τα κακά παιδιά, όλα τα παιδιά τα αγαπάει, όλους τους ανθρώπους αγαπάει. Υπήρχε ένα τραγουδάκι που έλεγε δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει, και όλα τα καλά παιδιά τα αγαπάει η Παναγία. Το λέγανε στα κατηχητικά. Και έλεγα έτσι καλά τα κακά παιδιά δεν τα αγαπάει η Παναγία; Και τα κακά παιδιά τα αγαπάει. Αλλά θέλω να πω ότι όταν είμαστε επηρεασμένοι από την Δυτική νοοτροπία, η δυτική νοοτροπία, αυτό λέει ότι ο Θεός αλλάζει, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, αλλάζει ο Θεός. Ενώ το σωστό πιο είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να αλλάξει. Ο Θεός δεν αλλάζει, ο Θεός είναι αναλλοίωτος, είναι αΐδιος όπως λέμε στην ορθολογία δηλαδή είναι πάντοτε ο ίδιος προ πάντων των αιώνων και εις πάντες τους αιώνες θα είναι ο ίδιος. Εκείνος που πρέπει να αλλάξει να μετανοήσει είναι ο άνθρωπος και να μοιάσει στον Χριστό. Ε αυτό ας το πούμε, έχασε η Δύση, γι’ αυτό και ας πούμε αλλάζουνε μόνο εξωτερικά, κάποιες εξωτερικές συμπεριφορές, αλλά μέσα τους μένουνε με αυτή την φθορά και τον θάνατο.
Στην Ορθοδοξία τώρα επειδή έχει διασωθεί η σωστή πίστη, έχουμε τα μυστήρια, και μπορείς να αλλάξεις οντολογικά και αλλάζουμε παιδιά μου, όταν βαφτιζόμαστε αλλάζουμε. Γινόμαστε άλλου γένους άνθρωποι, γιατί όμως δεν διαφέρουμε από αυτούς που είναι αβάπτιστοι; γιατί η ζωή μας είναι αλλοτριωμένοι, και έρχεται σαν ένα επικάλυμμα, πάνω στο καλό αυτό που μας έχει κάνει το Άγιο Πνεύμα, στη Χάρη του Θεού δηλαδή, και είναι σαν να μην την έχουμε.
Είναι όπως έχεις μια τεράστια κατάθεση στην Τράπεζα, αλλά δεν μπορείς να την πάρεις, δεν πας να πάρεις τα λεφτά σου. Οπότε είναι σαν να μην τα’ χεις. Ενώ ο Θεός μας έχει κάνει όλη αυτή την τεράστια δωρεά με το Βάπτισμα, μας έχει δώσει τον Εαυτό του, την Θεία Χάρη και μπορείς να κάνεις τα πάντα, γιατί ο Θεός είναι παντοδύναμος και αυτό στο έχει δώσει και σε σένα, εμείς δεν πάμε να το πάρουμε, αυτό που μας έχει δώσει ο Θεός, δεν ζούμε την ζωή την εν Χριστώ και κάνουμε κάτι, ας το πούμε κάτι τελείως επιφανειακό, τελείως εξωτερικό, τραγουδάκια κλπ. Και φοβάμαι επειδή αυτή η γενιά του ‘50 δεν έζησε αυτή την οντολογική ανακαίνιση, την οντολογική αλλαγή, την αλλαγή στην ουσία μας, στην ουσία της γι’ αυτό χάσανε και τα παιδιά τους μετά. Γι’ αυτό η σημερινή γενιά είναι μακριά από τον Θεό, που είναι τα παιδιά αυτών. Γιατί αυτοί οι ίδιοι διώξανε τα παιδιά από την εκκλησία, όταν οι γονείς, ξέρω πολλούς γονείς, οι οποίοι συμβουλεύουν τα παιδιά, να κάνουν αμαρτίες, να κάνουν σχέσεις, ελεύθερες σχέσεις που είναι πορνεία αυτό το πράγμα ξεκάθαρα. Είναι μια αμαρτία η οποία ας πούμε συγκλονίζει το είναι του ανθρώπου και παθαίνει μια ζημιά η ψυχή που αν κάποια στιγμή σταματήσεις, θέλεις τρία με έντεκα χρόνια για να αποκατασταθεί και αν αποκατασταθεί, δεν αποκατασταθείτε όπως είναι πριν είσαι ένα ραγισμένο βάζο, ένα σπασμένο και ξανακολλημένο βάζο δεν είναι το ίδιο σαν το άσπαστο βάζο.
Οπότε είχε πολύ δίκιο ο γέροντας που λέει ότι κάνουμε αυτό που είναι πολύ δύσκολο και μάλλον ακατόρθωτο, να προσπαθήσουμε να συνδυάσουμε κοσμική και χριστιανική ζωή. Γι’ αυτό και έλεγε θα πρέπει να ξεπεράσουμε την μέση οδό και να μην αμαρτάνουμε παιδιά.
Βλέπετε το λέει ο Γέροντας που είναι φωτισμένος με το Άγιο Πνεύμα και παίρνουν απάντηση όλοι αυτοί που λένε δεν γίνετε να μην αμαρτάνεις. Σαν άνθρωποι που είμαστε αμαρτάνουμε. Έτσι, μπορείς να μην αμαρτάνεις. Πότε όμως; Πότε; Όταν έχεις σωστή ζωή, εν Αγίω Πνεύματι, και έχεις ενεργοποιημένο το Άγιο Πνεύμα μέσα σου, και να το πούμε απλά πηγαίνεις και παίρνεις αυτά που δικαιούσαι, δωρεάν, βέβαια, δεν έκανες τίποτα, στα δώσε ο Θεός, είναι ο Πατέρας σου. Ο Πατέρας φροντίσει για τα παιδιά, έτσι δεν είναι, και ο σαρκικός πατέρας πολλές φορές αφήνει περιουσία στα παιδιά, χωρίς να έχουν κάνει τίποτα τα παιδιά για τον πατέρα, ο πνευματικός πατέρας ο Θεός μας έχει δώσει άπειρη περιούσια.
Έλεγε μάλιστα ο Γέροντας, ότι δεν πρέπει να ακολουθούμε αυτή την μέση οδό του Χριστιανισμού, αυτό που λέει ο κόσμος, έτσι; σου λέει μην είσαι φανατικός, όχι πολύ μέσα στους παπάδες, έτσι όχι ακραία πράγματα, μην είσαι κολλημένος κλπ. Έτσι, να είσαι με μέτρο στην εκκλησία, με μέτρο στους παπάδες, με μέτρο στα μυστήρια. Όχι αυτό είναι τελείως λάθος.
Καταρχήν ο Θεός δεν έχει μέτρο, ο Θεός είναι άπειρος, επομένως όσο και να πας στον Θεό ποτέ δεν θα τον φτάσεις, στην πληρότητα του, γιατί είναι άπειρος, δεν τελειώνει ποτέ ο Θεός, όσο και να πάρεις από τον Θεό πάλι θα αισθάνεσαι ότι θα υπάρχει και άλλο και εκεί που νομίζεις ότι τον έχεις τον Θεό εκεί δεν τον έχεις, γιατί δεν τον χωράς όλον, επομένως τι μέτρα να βάλεις, το μέτρο που αν θέλετε είναι αυτό που λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, να μην σταματάς ποτέ να ανεβαίνεις. Αυτό είναι το μέτρο να μην σταματάς να επεκτείνεσαι να ανοίγεσαι συνεχώς προς τον Θεό.
Κάποιος τον ρώτησε- μήπως θέλετε κάτι να ρωτήσετε;- κάποιος τον ρώτησε τον Γέροντα, πως μπορούμε παππούλη μου να αγαπήσουμε τον Χριστό; Η αγάπη μας προς τον Χριστό, παιδί μου, πραγματοποιείται ως εξής: σηκώνουμε τον εσωτερικό μας εαυτό προς τον Θεό και τον επικαλούμαστε. Έτσι η πρώτη κίνηση, τον εσωτερικό σου εαυτό, το εσωτερικό σου είναι, τον νου σου δηλαδή, αυτό θέλει να πει ο Γέροντας, γιατί το εσωτερικό μας είναι η ψυχή μας, η ψυχή της ψυχής μας είναι ο νους, αυτό λέει να το ανεβάσεις στον Θεό να τον πάρεις από τα γήινα να το πάρεις από το σώμα, να το πάρεις από την ύλη, από τα χρήματα, από την μάταιη δόξα του κόσμου, που είναι κολλημένος και επιδιώκει τα μπράβο, μπράβο των ανθρώπων, και να τον ανεβάσεις στον Θεό και τον επικαλείσαι με τον νου, ο νους έχει μέσα και λόγο, είναι ο λεγόμενος ενδιάθετος λόγος, έχετε δει μερικές φορές που κουβεντιάζουμε με τον εαυτό μας, έτσι, σαν να υπάρχει μια φωνή μέσα μας όντως υπάρχει, η εσωτερική φωνή με την οποία μπορούμε να προσευχόμαστε. Με αυτή την φωνή κάνουμε την καλύτερη προσευχή, επικαλούμαστε τον Θεό αφού σηκώσουμε το είναι μας προς Αυτόν και συγχρόνως κοιτάξτε βλέπουμε γύρω μας την φύση, την δημιουργία, τα θαυμάσια του σύμπαντος, που έχει κάνει ο Θεός για μας, και τα αγαπάμε, λέει ο Γέροντας. Τη φύση, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, τις μέλισσες, τα άνθη, τη θάλασσα, τα ψάρια, τα άστρα, το φεγγάρι, τον ήλιο και τα τόσα άλλα υπέροχα δημιουργήματα του, τα βλέπεις και αυτά αλλά δεν μένεις σε αυτά, στρέφεις τον νου σου προς τον Θεό.
Γιατί πίσω από αυτά υπάρχει ο Θεός που τα έφτιαξε, δεν τα κάνεις είδωλα, και δοξάζοντας τον, τον Θεό που έφτιαξε όλα αυτά, αγωνίζεσαι να τον αγαπήσεις. Γιατί να αγαπήσεις τώρα; Επειδή νιώθεις ευγνωμοσύνη, θέλεις κάτι να του ανταποδώσεις, γιατί καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά ο Θεός δεν τα έκανε για τον εαυτό Του, ο Θεός έχει μια άπειρη μακαριότητα και δεν χρειαζότανε τίποτα άλλο, για να ευχαριστιέται ακόμα περισσότερο, δεν του έλειπε τίποτα και ούτε του λείπει, αλλά αν έκανε όλο αυτό το σύμπαν το έκανε για τον άνθρωπο, και λέει ωραία ο Μέγας Βασίλειος, φτιάχνει πρώτα το παλάτι, όλο αυτό το σύμπαν και τελευταίο βάζει τον πρίγκιπα, τον άνθρωπο, μες στο παλάτι για να αναπαυτεί. Είναι πολύ ωραία εικόνα αυτή. Ενώ θα μπορούσε να μας πετάξει ας πούμε σε μια γωνιά εκεί πέρα, με τα ελάχιστα όπως κάνουμε εμείς ας πούμε, στους συνανθρώπους μας πολλές φορές. Όχι ετοιμάζει ολόκληρο σύμπαν, που δεν μπορείς και να το δεις ολόκληρο, και μέσα στη γη, ας πούμε, έφτιαξε όλα αυτά τα ωραία πράγματα, για να μπει ο άνθρωπος και να ευφρανθεί, και να δει πίσω από αυτά τον Θεό που τον αγαπάει, λένε μερικοί έβαλε ο Θεός το όνομα του πουθενά; Να πιστέψουμε ότι υπάρχει; Το’ χει βάλει αλλά δεν το έχει γράψει με γράμματα κάποιας γλώσσας, το έχει γράψει με όλη αυτή τη σοφία, το μεγαλείο και την ομορφιά του σύμπαντος, πρέπει να είσαι τελείως τρελός για να πεις ότι αυτά γίνανε από μόνα τους. Εδώ τι γίνεται από μόνο του; τίποτα δεν γίνεται από μόνο του. Ένα στυλό δεν μπορεί να γίνει από μόνο του ποτέ έστω και σε τρισεκατομμύρια χρόνια, είναι δυνατό όλο αυτό το τέλειο πράγμα να γίνει από μόνο του; να λοιπόν πως ο Θεός έχει βάλει το όνομα Του. Αλλά πρέπει να έχεις κάποια μάτια ας πούμε καθαρά λίγο για να το δεις. Αν έχεις μάτια που είναι θολωμένα και τυφλωμένα από τα πάθη βέβαια δεν βλέπεις τίποτα και κολλάς στα πράγματα αυτά καθ’ αυτά και γίνεσαι ειδωλολάτρης. Όταν λοιπόν τα αγαπήσουμε όλα αυτά, όπως λέει ο Γέροντας, τότε η αγάπη μας ανεβαίνει στον δημιουργό μας, περνάς πίσω από αυτά και αγαπάς αυτό που τα έφτιαξε, από αγάπη για σένα, και λες για κοίταξε αυτός ο τέλειος νους, ο Θεάνθρωπος Κύριος ο Χριστός, γιατί ο Χριστός τα έχει φτιάξει όλα αυτά, τι έκανε για μένα; και τι μπορώ να κάνω εγώ για αυτόν; και αρχίζεις να μπαίνεις στην διαδικασία της ευγνωμοσύνης, της ευχαριστίας, της ανταπόδοσης και αρχίζεις, λοιπόν, και εσύ να σκέφτεσαι πως μπορείς να τον αγαπήσεις.
Απαραίτητη προϋπόθεση, λέει ο γέροντας για να αγαπήσουμε τον δημιουργό είναι η αγάπη των δημιουργημάτων, αλλά ακόμα περισσότερη πρέπει να είναι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπο μας, που είναι το κορυφαίο δημιούργημα, πάλι δημιούργημα είναι και ο συνάνθρωπος αλλά είναι το κορυφαίο και κανείς βλέπει την αγάπη του Θεού, σε αυτόν, στον κάθε άνθρωπο στο πρόσωπο των άλλων. Για σκεφτείτε να είχαμε απομόνωση, ο καθένας να ήταν μόνος του να μην υπήρχε, άλλος άνθρωπος να επικοινωνήσουμε να μιλήσουμε, να δείξουμε την αγάπη μας, ο ένας στον άλλον, να εξυπηρετήσουμε ο ένας τον άλλον, να πούμε τον πόνο μας αν θέλετε ακόμα, την στενοχώρια μας κλπ, λοιπόν, πόσο θα ήταν ανιαρή η ζωή μας, να μην πω θα τρελαινόμαστε. Ξέρετε υπάρχει μια τιμωρία στις φυλακές που λέγεται λευκό κελί, σε βάζουν σε μια τέλεια απομόνωση, σου δίνουν μεν φαγητό κλπ, αλλά δεν μιλάς με κανένας είναι φοβερό και πολλοί τρελαίνονται από αυτό. Λοιπόν, ο Θεός δεν κάνει τέτοια πράγματα, και η μεγάλη του αγάπη φαίνεται ακριβώς ότι μας βάζει να είμαστε σε κοινωνία με τους άλλους, και μες στην εκκλησία πάλι βλέπετε δεν είμαστε μόνοι μας, και μες στο μοναστήρι και παντού και μες στην έρημο ακόμα, ποτέ δεν είσαι μόνος σου, ο Θεός σε βάζει σε μια κοινωνία και σωζόμαστε εν κοινωνία, σωζόμαστε εν εκκλησία, σωζόμαστε όλοι μαζί, δεν σωζόμαστε ατομικά ο καθένας, και χαιρόμαστε όλοι μαζί αυτή την σωτηρία, μέσα στην λειτουργία, μέσα στην εκκλησία. Γι’ αυτό λέει ο Γέροντας θα πρέπει να πραγματοποιούμε επισκέψεις στα νοσοκομεία, στις φυλακές, στα ορφανοτροφεία, στα γηροκομεία κλπ. Και για αυτό τον σκοπό και μόνο θα πρέπει να γίνονται αυτές. Για ποιο σκοπό; Για να αγαπήσουμε τους άλλους και μέσα από τους άλλους τον Θεό. Αυτός είναι ο σκοπός. Δεν πρέπει να πας εκεί πέρα για να κάνεις επίδειξη φιλανθρωπίας όπως κάνουν οι μασόνοι, οι ρότερυ κλπ, σου λέει φιλανθρωπικοί σύλλογοι (25:35)είμαστε αλλά ουσιαστικά η προβολή είναι του εαυτού τους. Γιατί δεν μπορείς να πας εκεί σωστά και να δείξεις σωστή αγάπη αν δεν αγαπάς τον Χριστό, και όλοι αυτοί το ξέρουμε ότι δεν αγαπούν τον Χριστό, γιατί φαίνεται αυτό το πράγμα από τα πιστεύω τους. Λοιπόν, την ταπείνωση και την αγάπη, και την μετάνοια και την υπακοή, όλα αυτά που τα δίδασκε ο γέροντας, τα είχε ζήσει πρώτα ο ίδιος και βέβαια μετά τα έζησε μέχρι τέλος της ζωής του, δεν τα έλεγε μόνο αλλά και ο ίδιος τα εφάρμοζε, και τα έλεγε γιατί τον φώτιζε το Άγιο Πνεύμα το οποίο φώτιζε και τους αρχαίους Πατέρες, και λέγανε ακριβώς τα ίδια πράγματα και ο Γέροντας και αυτοί. Ο κάθε άνθρωπος αλλά και όλη η δημιουργία, ζητάει το Θεό, ζητάει τον ουρανό.
Λέει ο Απόστολος Παύλος κάτι, «πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται» όλα έχουν δημιουργηθεί δι’ αὐτοῦ δια του Θεού δηλαδή δια του Χριστού και εἰς αὐτὸν με σκοπό τον Χριστό. Δηλαδή όλα γίνανε από τον Χριστό και όλα πηγαίνουν στον Χριστό, όλα τα όντα στρέφονται προς τον Θεό, όλη πλάση, όλη η κτίση και οι άλογοι ακόμα, όλοι οι άνθρωποι, όταν λειτουργούν σωστά φυσιολογικά στρέφονται προς τον δημιουργό, όταν λειτουργούν αφύσικα και διεστραμμένα τότε στρέφονται εναντίον του Θεού.
Έλεγε ο Γέροντας, ο άνθρωπος ζητάει στον ουρανό, την χαρά και την ευτυχία, ζητάει το αιώνιο μακριά από όλους και από όλα, ζητάει να βρει την χαρά στον Θεό και όταν βρει τον Θεό, τότε καλύπτει όλες τις ανάγκες και ησυχάζει. Η ψυχή αν δεν βρει το Θεό ξέρετε δεν ησυχάσει ποτέ, ο άνθρωπος που δεν έχει βρει τον Θεό είναι ανειρήνευτός, δεν μπορεί να ειρηνέψει ποτέ, και είναι μάταιες όλες αυτές οι προσπάθειες οι κοσμικές, που σου λένε να είσαι αισιόδοξος να είσαι χαρούμενος, κοίτα μπροστά τελείως ανθρώπινες συμβουλές, πουθενά ο Χριστός, δεν θα το καταφέρεις ποτέ, μπορεί για λίγο κάτι να ψευτοκαταφέρεις αλλά ποτέ δεν θα βγεις από αυτόν τον κλειό του θανάτου, γιατί μόνο ο Χριστός νίκησε τον θάνατο.
Ο Θεός είναι μυστήριο, λέει ο Γέροντας, είναι σιωπή είναι άπειρος είναι το παν.
Βλέπετε κάτι ωραία πράγματα που λέει ο Γέροντας, ο Θεός λέει είναι σιωπή ο Θεός είναι το παν, βρήκες τον Θεό βρήκες τα πάντα δεν σου λείπει τίποτα. Την τάση της ψυχής για τον Ουρανό την έχει όλος ο κόσμος, όλοι οι άνθρωποι, τελικά, ξέρετε τον Θεό αναζητάνε, ακόμα και αυτοί που λένε δεν υπάρχει, τον Θεό ψάχνουν και αυτοί. Όλοι ζητάνε κάτι το ουράνιο, να γιατί ας πούμε, υπάρχει αυτή η αναζήτηση για του απόκρυφου, νέοι άνθρωποι και μικρά παιδιά ακόμα, τώρα μπλέκουνε στα δίχτυα της μαγείας και του σατανά, σου λέει να μάθουμε και αυτά να έχουμε εμπειρίες, ναι αλλά τι εμπειρίες είναι αυτές που θα’ χεις; Γιατί υπάρχουν και σατανικές εμπειρίες, ο άνθρωπος αναζητάει το υπερφυσικό, αλλά δεν θα αναπαυθεί παρά μόνο στον Χριστό και όχι στον σατανά.
Σε Αυτόν λοιπόν, λέει ο Γέροντας, στον Θεό δηλαδή στρέφονται όλα τα όντα, έστω και ασυνειδήτως, χωρίς να το συνειδητοποιούνε. Τελικά όλοι οι άνθρωποι αναζητάν τον Θεό και όπως έλεγε ο Γκαίτε, και είναι ωραίο αυτό, ότι, τελικά λέει είναι μια συνεχής πάλη μεταξύ πίστεως και απιστίας, αυτή η ανθρώπινη ζωή. Αλλά, βεβαίως, στην Ορθοδοξία είναι κρίμα να περάσεις μια ζωή παλεύοντας, θα πρέπει να προχωρήσεις να αποδεχτείς να πιστέψεις, και αυτό θέλει και ο Χριστός. Να πιστέψεις και να χαρείς αυτή τη ζωή της πίστεως και τη ζωή του Θεού. Εκτός, όμως που ο Θεός είναι μυστήριο και ο άνθρωπος είναι μυστήριο, και έχει μέσα του, έλεγε ο Γέροντας, όλο το καλό και όλο το κακό και είναι πολύ σημαντικό αυτό για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Έχει μέσα του, λέει ο Γέροντας Πορφύριος, ο άνθρωπος, όλο το καλό και όλο το κακό, από τον Αδάμ μέχρι σήμερα. Και αυτό βλέπετε η σύγχρονη βιολογία ας πούμε, το επιβεβαιώνει, γιατί έχουμε μέσα μας το DNA, το οποίο είναι οι πληροφορίες όλων των προγόνων μας καταγραμμένες μέσα στο DNA. Βιολογικά δηλαδή καταγραμμένες.
Γι’ αυτό, έλεγε ο Γέροντας, θα πρέπει να αποθάνουμε κατά τον παλαιό άνθρωπο και να ενδυθούμε τον νέο, τα’ χεις όλα μέσα σου και το καλό και το κακό αλλά πρέπει να πεθάνεις ως προς το κακό, και βεβαίως αυτό δεν το λέει από μόνος του γιατί έχει διαβάσει και το ευαγγέλιο και έχει φωτιστεί και από το Άγιο Πνεύμα, που το λέει ο Απόστολος Παύλος εκεί ξεκάθαρα και ο Χριστός μας το λέει, πρέπει να αρνηθούμε τον εαυτό μας, να σηκώσουμε το σταυρό μας, και να νεκρωθούμε ως προς τον κόσμο, και ως προς τον παλαιό άνθρωπο, και ως προς τα πάθη μας.
Γιατί, ναι μεν έχεις όλο το κακό αλλά πρέπει να νεκρωθείς προς το κακό. Αλλοίμονο αν περάσει μια ζωή έτσι ζώντας, με το καλό και με το κακό, με μια συνεχή ας το πούμε ταλάντευση, μια να είσαι πάνω μια κάτω, μπορεί να συμβεί δυστυχώς και αυτό. Όταν κανείς δεν προχωρήσει αποφασιστικά. Ήταν ένας Γέροντας ασκητής, στους Αγίους Τόπους, ο οποίος τώρα είναι Άγιος είναι άφθαρτος, Ιωάννης λεγόταν Ρουμάνος, αν μπορέσετε να πάτε στους Αγίους Τόπους στο Μοναστήρι στο Χοζεβά είναι το σκήνωμα του, που είναι ολόσωμο και μάλιστα είναι ολόσωμο, έχει και τα γένια του ακόμα. Λοιπόν, όταν ζούσε αυτός ο άνθρωπος, εκεί στο μοναστήρι του Χοζεβά που είναι σε μια χαράδρα, άνυδρη τελείως ξερή χαράδρα, έξω από τα Ιεροσόλυμα, πήγαινε στις σπηλιές, των ασκητών των παλιών ασκητών, υπήρχανε περίπου 3.000 ασκητές εκεί πέρα, στον 4ο αιώνα, μετά ήρθαν οι Πέρσες, και τους έσφαξαν, τον 6ο αιώνα και είναι μάρτυρες όλοι αυτοί, και αυτός τώρα ο σύγχρονος Άγιος που σας είπα ότι είναι άφθαρτος έλεγε για αυτούς, την ωραία έκφραση «αυτοί ήταν αποφασισμένοι», ήταν άνθρωποι αποφασισμένοι, γιατί για να πας να μείνεις εκεί πέρα, βέβαια θέλει να έχεις απόφαση, να πεθάνεις για τον Χριστό αν χρειαστεί και αυτό θέλει ο Χριστός μας όταν μας λέει να αρνηθείτε τον εαυτό σας και να άρετε τον σταυρό σας να είστε αποφασισμένοι δηλαδή και να πεθάνετε ακόμα, παρά να με αρνηθείτε, παρά να κάνετε κάτι που θα είναι αντίθετο με την ιδιότητα σας, ως Χριστιανών.
Λοιπόν, πάμε τώρα να δούμε αναλυτικά, καταρχήν την ιστορία του ανθρώπου και τα στοιχεία του είναι του, από τι αποτελείται ο άνθρωπος, με βάση τον Γέροντα Πορφύριο και με βάση αν θέλετε και την γενικότερη ορθόδοξη ανθρωπολογία. Λοιπόν, ο άνθρωπος καταρχήν είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού. Και λέει ο Γέροντας ότι υπήρχε προαιώνια στη σκέψη του Θεού δηλαδή, βεβαίως, ο άνθρωπος έχει μια αρχή βιολογική αρχή, δεν προϋπάρχει ούτε η ψυχή ούτε φυσικά το σώμα, αλλά έχουμε αρχή από την στιγμή της συλλήψεως, και παίρνουμε το σώμα από τους γονείς μας, και την ψυχή από τον Θεό, η οποία δημιουργείται αμέσως με την σύλληψη. Γι’ αυτό και ένα έμβρυο ας πούμε, δύο κυττάρων, τεσσάρων κυττάρων είναι πάλι άνθρωπος ε; με ψυχή, δεν μπορεί να το πετάξεις, είναι φόνος. Λέει, λοιπόν, ο Γέροντας, ότι οι άνθρωποι δεν γεννηθήκαμε τώρα, την ημέρα της συλλήψεως, αλλά υπήρχαμε απ’ αρχής στη σκέψη του Θεού. Απ’ αρχής σημαίνει προπάντων των αιώνων όχι βέβαια βιολογικά, αν θέλετε, πνευματικά «εν μυστήριο», στη σκέψη του Θεού, γιατί ο Θεός δεν έχει παρελθόν, και μέλλον, όλα είναι μπροστά του παρόν, ένα αιώνιο παρόν. Υπήρχαμε λοιπόν, απ’ αρχής στη σκέψη του Θεού και πλαστήκαμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του και ο Θεός μας συμπεριέλαβε στην εκκλησία του, που είναι η Αγία Τριάδα. Εντάξει, αυτό είναι πολύ ωραίο. Η πρώτη εκκλησία είναι η Αγία Τριάδα, τα Τρία Πρόσωπα, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Είναι μια κοινωνία προσώπων τέλεια, αγαπητική, όπου το ένα πρόσωπο ζει μέσα στο άλλο και το ένα πρόσωπο ζει για το άλλο και όπως λέμε αλληλοπεριχωρούνται, το ένα πρόσωπο χωράει μέσα στο άλλο είναι όμως διακριτά, ξεχωριστά δεν αναμιγνύονται δεν αλλοιώνονται αλλά είναι και τέλεια ενωμένα. Πως γίνεται; είναι μυστήριο. Γι’ αυτό είναι τρία πρόσωπα αλλά είναι ένας Θεός, έχουν την ίδια ουσία, την ίδια θέληση, την ίδια ενέργεια, για την ακρίβεια ταυτή θέληση, ταυτή ενέργεια, ταυτότητα, ακριβώς το ίδιο και τώρα η μεγάλη αγάπη του Θεού ποια είναι σε αυτή την κοινωνία την τέλεια, των τριών προσώπων βάζει και τον άνθρωπο. Τον εντάσσει σε αυτή την πρώτη, την αρχέγονη αν θέλετε εκκλησία της Αγίας Τριάδος, και μας βάζει και μας να χαιρόμαστε μαζί, μ’ Αυτόν.
Και εμείς βέβαια που πλαστήκαμε καθ’ εικόνα και καθ΄ ομοίωση του και μπήκαμε σε αυτή την εκκλησία, δεν το αντέξαμε κάναμε την παρακοή, και φύγαμε από την εκκλησία, την πρώτη αυτή εκκλησία, και χάσαμε αυτή την κοινωνία, με την Αγία Τριάδα, και πάλι ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε, και στέλνει τον Υιό του τον Μονογενή, το γεγονός το μεγάλο που γιορτάζουμε τώρα, και παίρνει ανθρώπινη φύση, και κάνει πλέον μια ένωση στον Εαυτό Του, του ανθρώπου με τον Θεό, η οποία λέγετε ένωση υποστατική δηλαδή μέσα στην Υπόσταση Του μέσα στο Πρόσωπο Του προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και γίνεται μια τέλεια ένωση του Θεού με τον άνθρωπο, η οποία πλέον δεν μπορεί να διασπαστεί ποτέ. Πήρε ο Θεός τον άνθρωπο μέσα στην Υπόσταση Του, μέσα στον Εαυτό Του, και πλέον δεν μπορούμε να χωριστούμε από τον Θεό, ως ανθρώπινη φύση. Βεβαίως ο καθένας προσωπικά μπορεί να χωριστεί, όταν κάνει παρακοή, όταν δεν τηρεί το θέλημα του Θεού, μπορεί να πει όχι στο Θεό. Αλλά όποιος θέλει μπορεί να είναι αιώνια ενωμένος μαζί Του και κανένας δεν μπορεί να τον εμποδίσει να είναι μαζί με τον Χριστό αυτό είναι το μεγαλείο. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα, ούτε αντίχριστό ούτε χαράγματα ούτε τίποτα. Κανείς δεν μπορεί να μας χωρίσει από τον Χριστό, αν εμείς δεν χωριστούμε από μόνοι μας. Μας ξαναενώνει, λοιπόν, τώρα και μας ξαναβάζει στην εκκλησία, της Αγίας Τριάδος, στο πρόσωπο του Χριστού. Γι’ αυτό είναι τόσο μεγάλη γιορτή τα Χριστούγεννα, γιατί δίνεται η δυνατότητα στον άνθρωπο να ξαναμπεί στην εκκλησία, της Αγίας Τριάδος, σε αυτή την πρώτη εκκλησία που είχε μπει ο Αδάμ και η Εύα και καλούμαστε τώρα να γίνουμε κατά Χάρη άκτιστοι. Να μοιάσουμε στο Θεό και να μετέχουμε και εμείς της άκτιστης ενέργειας του Θεού. Έλεγε ο Γέροντας, και με αυτό να κλείσουμε, ότι την αιώνια εκκλησία αποτελούν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, στη σκέψη και στην αγάπη του Τριαδικού Θεού, υπήρχαν απ΄ αρχής και οι άγγελοι και οι άνθρωποι. Εμείς οι άνθρωποι δεν γεννηθήκαμε τώρα, μέσα στην παντογνωσία του Θεού, υπήρχαμε προ των αιώνων. Σκοπός της ενανθρώπησης του Σωτήρος είναι να επανεισαγάγει τους ανθρώπους στην πρώτη εκκλησία, δηλαδή, στην Αγία Τριάδα, γι’ αυτό ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό και να τον ξαναβάλει σε αυτή την πρώτη εκκλησία στην Αγία Τριάδα.
Γι’ αυτό και έλεγε ο Γέροντας, η αγάπη του Θεού μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Του. Μας συμπεριέλαβε στην εκκλησία, παρότι γνώριζε την αποστασία μας, και μας έδωσε τα πάντα για να μας κάνει και μας Θεούς κατά Χάρη και δωρεάν.
Εντούτοις, εμείς κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας μας, χάσαμε το αρχέγονο κάλος, την αρχέγονη δικαιοσύνη και αποκοπήκαμε από την εκκλησία, χάσαμε την πρώτη κοινωνία με τον Θεό, και έξω από την εκκλησία μακριά από την Αγία Τριάδα, χάσαμε τον Παράδεισο και χάσαμε το παν. Έξω όμως από την εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει ζωή. Γι’ αυτό η σπλαχνική καρδιά του Θεού πατέρα μας δεν μας άφησε πάλι έξω από την αγάπη Του. Άνοιξε για μας πάλι τις πύλες του παραδείσου επ’ εσχάτων των χρόνων και φανερώθηκε εν σαρκί. Με την Θεία Σάρκωση του Μονογενούς Υιού και Θεού, φανερώθηκε πάλι στους ανθρώπους το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου. Έτσι προπάντων των αιώνων έχει σχεδιάσει ο Θεός την σωτηρία μας μέσα από τη σάρκωση του Υιού και λόγου του Θεού. Λέει ο Απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο, ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριο. Ποιο είναι το της ευσεβείας μυστήριο; «ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» όλο το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, αυτό είναι το μέγα της ευσεβείας μυστήριο το οποίο επιτέλεσε ο Υιός και Λόγος του Θεού.
(Να μείνουμε σε αυτά, δεν ξέρω αν θέλετε κάτι να συζητήσουμε; Αν υπάρχει κάτι αλλιώς θα τα πούμε πάλι την άλλη φορά, η οποία δεν θα’ ναι το άλλο Σάββατο, σας το λέω έτσι εκ προοιμίου γιατί έχω μια γιορτή εδώ, θα είναι μετά δεκαπέντε μέρες πάλι. Πρώτα ο Θεός. Δηλαδή είναι να δούμε εδώ πόσο θα έχει, είναι …)
– Γιατί σε κάποιο ψαλμό λέμε «οὐδεὶς γὰρ ἀναμάρτητος, εἰ μὴ Σὺ ὁ δυνάμενος» δηλαδή μόνο ο Θεός μπορεί να είναι αναμάρτητος;
Ναι, γιατί εμείς δεν φυλάμε το βάπτισμα. Βαπτιζόμαστε μικροί, δεν είναι βέβαια αυτό, θα λέγαμε η αιτία, και μεγάλοι να βαπτιζόμαστε πάλι δεν μπορούμε να κρατήσουμε τέλεια καθαρότητα, δεν έχουμε και την απαιτούμενη ωριμότητα. Βλέπετε και οι Άγιοι ας πούμε, έχουνε μια πορεία, δεν γίνονται αμέσως ξαφνικά πανάγιοι, λοιπόν και γι’ αυτό το λέμε. Κανένας δεν είναι τελείως αναμάρτητος και όλοι οι Άγιοι έχουν αμαρτίες, ακόμα και η Παναγία είχε κάποια ελαχιστότατα πράγματα καθαρίστηκαν από την στιγμή που δέχτηκε μέσα της τον Θεό. Γι’ αυτό το λέμε. Αλλά από τη στιγμή που κανείς μετανοήσει πραγματικά μπορεί να μην αμαρτάνει και αυτό είναι ξεκάθαρο, όταν ενεργοποιηθεί η Χάρη του Θεού μέσα μας καθαριστούμε από τα πάθη μας τα οποία δυστυχώς μας τα τρέφουν οι γονείς, μέσα μας αρχικά, και μετά και η κοινωνία και το συγγενικό περιβάλλον, και μετά και εμείς οι ίδιοι, όταν μετανοήσουμε πραγματικά μετά σταματάμε να αμαρτάνουμε. Γι’ αυτό άλλωστε και εξομολογούμαστε ξέρετε και η εξομολόγηση, σημαίνει ότι έχεις αποφασίσει να μην ξανααμαρτήσεις ακόμα και αν χρειαστεί να πεθάνεις. Αυτό σημαίνει μετάνοια, να έχουμε τέτοια απόφαση που καλύτερα να πεθάνουμε παρά να ξανααμαρτήσουμε να ξανακάνουμε, τα ίδια. Γι’ αυτό βλέπετε οι πρώτοι Χριστιανοί την κάνανε δημόσια την εξομολόγηση, ήταν αποφασισμένοι να μην ξανααμαρτήσουνε και δεν ντρεπόντουσαν να τα πουν και δημόσια. Ήταν μια δημόσια ομολογία και δημόσια καταδίκη της προηγούμενης ζωής τους. Έτσι.
– Είναι κάτι που ο Θεός ξέρει ή ήτανε στο σχέδιο του, ότι θα μας πλάσει και θα φύγουμε εμείς από τον Παράδεισο κλπ, με αυτόν τον τρόπο κατά κάποιο τρόπο δεν καταπατάει την ελευθερία μας;
Επειδή, γνωρίζει δεν σημαίνει ότι και καθορίζει. Έτσι, ο Θεός προγνωρίζει, αλλά δεν προκαθορίζει. Έτσι ξέρει ας πούμε ο Θεός, ότι εσύ θα κινηθείς, ας πούμε καλά, θα μετανοήσεις και θα σωθείς, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι επειδή το ξέρει ο Θεός είσαι αναγκασμένος εσύ να το κάνεις, επειδή γνωρίζει αυτό ο Θεός. Εσύ το κάνεις από μόνος σου ελεύθερα. Ή ο Ιούδας ας πούμε, ήξερε ο Θεός ότι θα αμαρτήσει, αλλά δεν ήταν αναγκασμένος να αμαρτήσει. Το έκανε από μόνος του ελεύθερα. Απλώς ο Θεός το έβλεπε, γιατί σας είπα στον Θεό δεν υπάρχει μέλλον, ούτε παρελθόν, υπάρχει ένα αιώνιο παρόν, δεν μπορούμε και απόλυτα να το καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, δεν έχουμε παραστάσεις τι θα πει όλα είναι ανοικτά μπροστά μας. Ούτε και αυτή η έκφραση ακόμα, προγνωρίζει, γιατί ο Θεός, δεν έχει προ και μετά, έτσι τα γνωρίζει όλα. Αλλά ότι είμαστε ελεύθεροι είναι απόλυτα σίγουρο και ποτέ δεν καταπατάει την ελευθερία μας ποτέ, βλέπετε τον βρίζουμε, τον βλαστημούμε και το σέβεται, θα μπορούσε με το ζόρι να μας αναγκάσει όλους να είμαστε καλοί, δεν θα μπορούσε; Δεν θα μπορούσε; Δεν το κάνει. Θα μπορούσε να εμποδίσει αν θέλει να αυτοκτονήσει, δεν τον εμποδίζει, συγκλονιστικό. Ακόμα σέβεται και την ελευθερία του διαβόλου, το αυτεξούσιο του, έτσι, θα μπορούσε και τον διάβολο να τον μαζέψει, τον αφήνει του σέβεται την ελευθερία.
– Ευλογείτε, πάτερ, κανένας Χριστιανός δεν είναι μόνος, οι ασκητές που είναι μόνοι τους, δεν το καταλαβαίνω;
Αυτοί δεν είναι μόνοι, αν δείτε στην έρημο πάντα υπάρχει κοινωνία, θα πάει και αυτός να κοινωνήσει κάποια στιγμή, θα πάει στο μοναστήρι να κοινωνήσει, έτσι και όταν προσεύχεται και πάλι με την προσευχή του κοινωνεί μυστηριακά, μυστικά με όλους, προσεύχεται για όλους, δεν νιώθει μοναξιά δηλαδή. Ο Χριστιιανός που νιώθει μοναξιά δεν είναι καλός Χριστιανός, δεν έχει καταλάβει, τι σημαίνει εκκλησία, τι σημαίνει Χριστός.
– Υπάρχουν που δεν πηγαίνουν σε μοναστήρια, είναι μόνοι τους εντελώς;
Όχι, γιατί κοινωνούν.
– οι αόρατοι;
και αυτοί ακόμα πηγαίνουν και κοινωνούνε, υπάρχει και μια ιστορία στο γεροντικό που λέει εκεί πέρα, του Αγίου όρους στο γεροντικό που πήγαιναν και κοινωνούσαν. Βέβαια και αν κατά οικονομία είναι κάποιος τελείως μόνος θα βρει ο Θεός τρόπο να τον κοινωνήσει, μπορεί και με άγγελο ακόμα να τον κοινωνήσει, πάλι κοινωνία υπάρχει.