Τον Γέροντα Νεκτάριο Βιτάλη τον γνώρισα προ 36 και πλέον ετών. Ήταν, είναι και θα παραμείνει μια σύγχρονη αγία μορφή της Εκκλησίας μας.

Συχνά τον επισκεπτόμουν στο προσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου Καμάριζας Λαυρίου, εκεί όπου σήμερα αναπαύεται και το άγιο σκήνωμά του, το οποίο ξεκίνησε να κτίζει πουλώντας τον επιστήθιο σταυρό του, μη έχοντας άλλα χρήματα.

Η αγία ζωή του, η απλότητά του, η αγάπη του, η ελεημοσύνη του, αποτελούν παράδειγμα για κάθε νέο κληρικό. Δοξάζω τον Θεό, διότι αξιώθηκα να γνωρίσω και να συναναστραφώ αγίους ανθρώπους της εποχής μας, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς που εμείς οι μετέπειτα αυτών κληρικοί, αξίζει να μιμηθούμε την αγία ζωή τους.

Αναφέρω μερικά ονόματα εξ’ αυτών που γνώρισα και συναναστράφηκα πολλάκις εκ νεότητος, όπως τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Επίσκοπο Φλωρίνης Αυγουστίνο, τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Επίσκοπο Σιατίστης Αντώνιο, τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη, τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Μάρκο Μανώλη, τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Δημήτριο Παπαντώνη, τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Σάββα Αχιλλέως, τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Δανιήλ Γούβαλη, τον μακαριστό και όσιο Γέροντα Ευσέβιο Βίττη, την μακαριστή και οσία Γερόντισσα Μακαρία ηγουμένη της Ι.Μ. Οσίου Εφραίμ Νέας Μάκρης, την μακαριστή και σύγχρονη αγία μορφή του λαϊκού ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγόπουλου, την σύγχρονη αγία μορφή του ανεψιού του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως, Αναστάσιου Κεφαλά.

Άφησα για το τέλος την γνωριμία μου με τους δύο μεγάλους οσίους της εποχής μας, τον Παΐσιο τον Αγιορείτη και τον Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη. Αλλά σήμερα μνημονεύω και το όνομα του προσφάτως οσιακώς κοιμηθέντος αγίου Γέροντος Νεκταρίου Βιτάλη. Πολλά είδα, ήκουσα, έζησα και διδάχτηκα παρ’ αυτών. Η ζωή τους φως, που σημάδεψε και τη δική μου προσωπική ζωή. Ας πορευόμεθα όλοι στα ίχνη των αγίων αυτών ανδρών και οσίων γυναικών των οποίων η μνήμη ας είναι Αιωνία.

Θα αναφέρω στην αγάπη σας σήμερα δύο θαυμαστά σημεία αγιότητος της οσίας μορφής του Γέροντος Νεκταρίου Βιτάλη, που βίωσα κατά την κοίμησή του. Το πρώτο είναι η ευκαμψία, η ευλυγισία και η θερμοκρασία που είχε το άγιο σκήνωμά του. Ήδη κυκλοφορεί σε βίντεο στο διαδίκτυο η στιγμή που ασπάζομαι το χέρι του το οποίο το σηκώνω, το κρατώ, το ακουμπώ επί του μετώπου μου για να πάρω χάρη και ευλογία για τελευταία φορά από τον Γέροντα. Αυτή η ευλυγισία και η θερμοκρασία του σώματός του δεν μαρτυρεί νεκρό άνθρωπο, αλλά ζώντα εν Κυρίω.

Η Υπεραγία Θεοτόκος υποσχέθηκε ότι αυτή την ευλυγισία θα την έχουν μόνο όσοι μοναχοί κατοικούν εις το Άγιο Όρος. Το ίδιο γνωρίζουμε ότι έχει υποσχεθεί και για τη Μονή του Αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα. Όλοι οι άλλοι μοναχοί εκτός Αγίου Όρους, μικρόσχημοι ή μεγαλόσχημοι, παγώνουν και το σώμα τους κοκαλώνει, όπως και των υπολοίπων ανθρώπων.

Η ευλυγισία λοιπόν σε σκηνώματα κεκοιμημένων ιερομονάχων ή μοναχών εκτός Αγίου Όρους και Ιεράς Μονής Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, αποτελεί το πρώτο σημείο αγιότητος του κοιμηθέντος. Το ίδιο βέβαια σημαίνει όταν δούμε ευλυγισία και σε σκηνώματα λαϊκών.

Το δεύτερο και μεγαλύτερο σημείο που είδα και βίωσα στην κοίμηση του οσίου Γέροντος Νεκταρίου Βιτάλη ήταν η ώρα λίγο προ της ταφής όταν έπρεπε να βγάλουμε από το σκήνωμά του τον επιστήθιο σταυρό του και το κουκούλι του, το οποίο βρισκόταν επί της κεφαλής του και κάτω από το σώμα του και έπρεπε να τοποθετηθεί στο πρόσωπό του. Με τα δύο μου τα χέρια έπιασα από τους ώμους το άγιο λείψανό του, το οποίο ήταν βαρύ και αδυνατούσα να το σηκώσω. Τότε σκύβω και ασπάζομαι στο μάγουλο τον Γέροντα για τελευταία φορά και του λέγω στο αυτί του: «Γέροντα δεν μπορώ να σε σηκώσω, σε παρακαλώ βοήθησέ με» και τότε ω του θαύματος, ο Γέροντας με άκουσε και το σκήνωμά του ήρθε ξαφνικά μέσα στην αγκαλιά μου. Ήταν πλέον ελαφρύ σαν πούπουλο, έτσι βγάλαμε εύκολα τον σταυρό καθώς και το κουκούλι, το οποίο τοποθετήθηκε μετά στο πρόσωπό του.

Ο Γέροντας της Καμάριζας, ο Γέροντας του Λαυρίου Νεκτάριος Βιτάλης ζει και είναι ανάμεσά μας, ζει και είναι στην Βασιλεία του Θεού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη που είχε προς την αναξιότητά μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μεγάλα χρηματικά ποσά που μου έβαζε κρυφά στην τσέπη του ράσου μου, όπως ομοίως έκανε και η Γερόντισσα Μακαρία της Νέας Μάκρης, για να ανεγείρω το μοναστήρι στο Τρίκορφο της Φωκίδος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά που έκανε όταν με έβλεπε πλησίον του και με καλωσόριζε λέγοντας: «Καλώς το Νεκταράκι μου, καλώς την αγάπη μου, τη λατρεία μου, το παιδί μου» και πριν προλάβω εγώ να ασπαστώ το χέρι του, ασπαζόταν εκείνος το δικό μου.

Ένας κληρικός ταπεινός, ελεήμων και με καρδιά γεμάτη αγάπη ήταν ο όσιος Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης. Όπως του είπα την τελευταία φορά που τον συνάντησα, το επαναλαμβάνω και τώρα: «Γέροντα, όταν βρεθείς ενώπιον του θρόνου του Θεού, μην παύσεις να προσεύχεσαι και να δέεσαι για εμάς». Αμήν.