ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΙΜΗΘΗΚΕ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ ἔδωκεν τόν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόλλυται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον». Δήλ. «Τόσο ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο (πρό καταβολῆς κόσμου ,πρό πάντων τῶν αἰώνων) ὥστε παρέδωσε τόν μονογενῆ Του Υἱό στό θάνατο, ὥστε καθένας πού πιστεύει σ’ Αὐτόν νά μήν χάνεται ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια». Τόση εἶναι ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ὥστε ἄν εἶχε καί κάτι ἀκόμη πιό πολύτιμο ἀπό τόν Υἱό Του δέν θά δίσταζε κι αὐτό νά τό θυσιάσει γιά νά μᾶς δώσει ἀπόδειξη τῆς ἄπειρης ἀγάπης πού ἔχει γιά μᾶς, τά ἁμαρτωλά πλάσματά Του. Ἄν χρειάζονταν δέν θά δίσταζε ὁ γλυκύτατος Κύριος μας νά ὑφίστατο μυρίους θανάτους γιά νά μᾶς σώσει. Ὅμως δέν χρειάζεται.
Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου μας «ἐφ’ ἅπαξ» καί «διά παντός» συνέτριψε τό κράτος τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, ξεδόντιασε τό διάβολο, μᾶς χάρισε τήν εἰρήνη μέ τό Θεό καί τόν συνάνθρωπο καί ἀνασυγκρότησε τόν διασπασμένο ἐσωτερικό ἑαυτό μας.

 Ἕναν μικρό σταυρό ἔδειξε κάποτε ἕνας ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος σ’ ἕναν μάγο καί τόν ἔκανε νά τρέμει καί νά μήν μπορεῖ νά κάνει τίποτα ἀπό τά δαιμονικά «θαύματά» του.

Ὁ διάβολος ἤλπιζε ὅτι ἄν κατάφερνε νά θανατώσει τόν Χριστό αὐτό θά ἦταν ἡ μεγαλύτερη νίκη του…ἀποδείχτηκε ὅμως ἡ ἔσχατη ἧττα του. Διότι νόμιζε ὅτι εἶχε νά κάνει μέ ἁπλό ἄνθρωπο καί συναντήθηκε μέ τόν θεάνθρωπο Κύριο καί Δημιουργό τοῦ παντός.

-Μέ τί τρόπο νίκησε ὁ Χριστός;

 -«Μέ τό καλάμι συντρίφθηκε τό κράτος τοῦ διαβόλου», λέει κάποιος Ἅγιος.

«Ὅταν δηλαδή τοῦ ἔδωσαν τό τελευταῖο χτύπημα μέ τό καλάμι στό κεφάλι, τότε συντρίφτηκε ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου» λέει καί ὁ μακαριστός γέροντας Παϊσιος.

«Μετά τή σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ὁ διάβολος εἶναι ὅπως τό φίδι πού τοῦ ἔχει ἀφαιρεθεῖ τό δηλητήριο». Μόνο θόρυβο κάνει καί προσπαθεῖ νά μᾶς τρομάξει…Ἡ δύναμή τους εἶναι οὐσιαστικά ἀνύπαρκτη… Τίποτε δέν μποροῦν νά μᾶς κάνουν πιά οἱ δαίμονες ὅταν ἐμεῖς δέν τούς δώσουμε δικαιώματα. Ὁ Σταυρός εἶναι ὅπλο παντοδύναμο «πιστῶν τό στήριγμα» καί «δαιμόνων τό τραῦμα».

Μόνο ὅταν ἀφήνουμε σέ ἀχρηστία τόν Σταυρό καί τά ἄλλα πνευματικά μας ὅπλα, ὅταν δέν «αἵρουμε τόν σταυρόν μας» μέ τήν ὑπακοή στίς θεϊκές ἐντολές, τότε ὁ ἐχθρός μπορεῖ νά μᾶς ἐπηρρεάσει· διότι τότε φεύγουμε ἀπό τήν κραταιά προστασία τοῦ Χριστοῦ. Τότε δέν εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ διότι δέν Τόν ἀκολουθοῦμε.

Ὁ Χριστός πορεύεται πρῶτος «βαστάζοντας τόν Σταυρό Του». Ὅποιος θέλει νά Τόν ἀκολουθήσει μᾶς τό εἶπε ὁ Ἴδιος τί πρέπει νά κάνει: «ἀπαρνήσασθαι ἑαυτόν καί ἇραι τόν σταυρόν αὐτοῦ».

 Πρέπει νά ἀπαρνηθεῖ τόν παλαιό ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας, νά μετανοήσει ἀληθινά καί νά σηκώσει τόν σταυρό του. Ἔτσι μπορεῖ νά Τόν ἀκολουθήσει στή θριαμβευτική πορεία πρός τόν «κρανίου τόπον» καί τήν ἀνάσταση.

Ἡ ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Οἱ χριστιανοί ὀφείλουμε νά μιμούμαστε τόν ἀρχηγό τῆς πίστεως μας ἄν θέλουμε νά ἀνήκουμε στό σῶμα Του, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε ζωντανά κύτταρα τῆς Ἐκκλησίας.

Ὀφείλουμε νά εἴμαστε σταυροφόροι ἀκολουθώντας τόν πρῶτο Σταυροφόρο, τόν Κύριο. Νά σηκώνουμε ὁ καθένας τόν Σταυρό του μέ ὑπομονή καί ἐλπίδα καί πίστη. Νά μήν ἀποκάμνουμε οὔτε νά λέμε «γιατί σέ μένα Θεέ μου»;

Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει πολύ περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀγαπᾶμε ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας. Τούς σταυρούς πού παραχωρεῖ νά σηκώνουμε σ’ αὐτή τή ζωή τούς παραχωρεῖ γιά νά μᾶς βοηθήσει νά μετανοήσουμε ἀληθινά καί νά συνδεθοῦμε μαζί Του. Τελικά μᾶς χαρίζει τόν πολύ ἐλαφρύ σταυρό μας γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἀνάσταση ἀπό τόν τάφο τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας. Γιά νά μᾶς χαρίσει τήν αἰώνια ζωή Του.

Αὐτός εἷναι ἡ ζωή, εἶναι τό φῶς ,εἶναι τό πᾶν γιά μᾶς.

 Ἔτσι ὁ Σταυρός γίνεται ὅ,τι ὡραιότερο ἔχουμε στή ζωή μας, ἀφοῦ μᾶς ὁδηγεῖ στόν «κάλλει Ὡραῖον», τόν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀναδεικνύεται «ἡ ὡραιότης ὅλης τῆς Ἐκκλησίας».

Γίνεται ἡ σκάλα πού μᾶς ἀνεβάζει στά ὑπερκόσμια δώματα τοῦ παραδείσου.

Γίνεται τό στήριγμα, ἡ βακτηρία στήν πορεία μας, ἀλλά καί ἡ θεραπεία μας ἀπό τά δαγκώματα τοῦ νοητοῦ ὄφεως.

 Ὅπως στήν ἔρημο ὅποιος Ἐβραῖος δαγκωμένος ἀπό τά δηλητηριώδη φίδια ἀτένιζε μέ πίστη στό χάλκινο φίδι τοῦ Μωϋσῆ θεραπευόταν, ἔτσι καί μεῖς· πληγωμένοι ἀπό τούς λογισμούς τοῦ διαβόλου καί ἀπό τήν ἁμαρτία, ἄς μήν ἀποκάμνουμε… Ξέρουμε ποῦ πρέπει νά στρέψουμε τό βλέμμα: στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

Ποῦ νά χωρέσει τότε ἀπελπισία, ἡττοπάθεια, κατάθλιψη, ἀπόγνωση;

 Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού ἀναβλύζει ἀπό τό Σταυρό μᾶς δίνει θάρρος, δύναμη καί μετάνοια· αὐτή ἡ μετάνοια εἶναι τελικά καί ἐκείνη ἡ ὁποία διά τοῦ μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως θεραπεύει τά τραύματά μας.

Ὅμως ὁ Σταυρός δέν θεραπεύει μόνο τόν ἐσωτερικό μας ἑαυτό, δέν ἑνοποιεῖ μόνο τίς διασπασμένες ἐσωτερικές ψυχικές μας δυνάμεις ἀλλά ἑνοποιεῖ καί τήν κοινωνία καί ἀδελφώνει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεό.

Ὁ χριστιανός πού βαστάζει καθημερινά τόν σταυρό του εἶναι ζωντανή παρουσία Χριστοῦ στόν περίγυρό του, λυτρωτική καί καθοδηγητική.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΥ ΜΟΥΡΟΜ

Ὑπάρχουν πολλά συγκλονιστικά παραδείγματα στή ζωή τῶν ἁγίων μας. Ἕνα τέτοιο εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἁγίου Μιχαήλ τοῦ Μούρομ, ρώσου Ἁγίου τοῦ 12ου αἰ.  Ἀναφέρεται στό βίο του ὅτι τό 1192 ἕνας ἀπό τούς ρώσους πρίγκηπες, πού ὑπήρχαν τότε στή Ρωσία ἦταν σέ πόλεμο μ’ ἕνα μικρό πριγκηπᾶτο τό ὁποῖο δέν εἶχε ἀκόμη ἀσπαστεῖ τό χριστιανισμό. Μ’ ἕναν γρήγορο πόλεμο ὁ εὐσεβής ὀρθόδοξος ἡγεμόνας κατάφερε νά περικυκλώσει τούς εἰδωλολάτρες ἀντιπάλους του μέσα στό κάστρο τους. Αὐτό πού ἀπέμενε, ἄν ἤθελε νά κερδίσει μιά εὔκολη καί ἀποφασιστική νίκη, ἦταν νά ἀποκλείσει τή μικρή πόλη καί νά περιμένει μέχρις ὅτου ἡ πεῖνα καί ἡ μιζέρια τούς ἐξοντώσουν ἤ τούς ἀναγκάσουν νά παραδοθοῦν.

Ὁ πρίγκηπας ὅμως ἦταν χριστιανός (ὄχι σάν τούς σημερινούς «χριστιανούς» πού κάνουν «ἀνθρωπιστικούς» πολέμους), καί δέν μποροῦσε οὔτε νά διανοηθεῖ πώς θά γινόταν αἴτιος ἑνός τέτοιου βασανισμοῦ, μιᾶς τέτοιας κακομεταχείρησης καί τοῦ θανάτου τόσων ἀνθρώπων τούς ὁποίους ὁ Θεός εἶχε δημιουργήσει μέ ἀγάπη καί ἐλπίδα…

Ἔτσι τούς πρόσφερε εἰρήνη· εἰρήνη ἄνευ ὅρων, εἰρήνη γιά χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ἐκεῖνοι ἦταν εἰδωλολάτρες. Τούς ἦταν ἀπίστευτο καί ἀκατανόητο αὐτό πού τούς πρόσφερε ὁ χριστιανός ἡγεμόνας… Ὑποψιάζονταν κάποιο στρατήγημα…Ὡστόσο ἀποφάσισαν νά δεχτοῦν τήν εἰρήνη μέ τόν ὅρο ὅτι ὁ πρίγκηπας θά τούς ἔστελνε γιά ὅμηρο στό κάστρο τους ἕναν ἀπό τούς γιούς του· ἄν ὁ πρίγκηπας τούς πρόδιδε θά τόν ἐκδικούνταν θανατώνοντας τό παιδί του μπροστά στά μάτια του.

Μπορεῖτε νά φανταστεῖτε τό πῶς ἔνιωσε ὀ πατέρας: δέν ἐμπιστευόταν τήν τιμή καί τόν λόγο τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων…Ὡστόσο ἔνιωθε πώς εἶχε καθῆκον νά κάνει ὅ,τι περνοῦσε ἀπό τό χέρι του γιά τήν εἰρήνη ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ. Ὁ βίος τοῦ ἁγίου Μιχαήλ τοῦ Μούρομ μᾶς λέει ὅτι ὁ πατέρας του, ὁ χριστιανός ἡγεμόνας περί οὗ ὁ λόγος, βημάτιζε τή νύχτα πάνω κάτω μέσα στή σκηνή του ἄυπνος, ὅλος ἀγωνία.

Τό μεγαλύτερο ἀπό τά παιδιά του (14 ἐτῶν) κοιμόταν. Τό μικρότερο ἐννιά χρονῶν τόν παρακολουθοῦσε καί ἔπειτα ἀπό πολλές ἐρωτήσεις ἔμαθε τί συνέβαινε. Τότε τοῦ εἶπε: «Πατέρα μου, δέν τό βλέπεις πώς μποροῦμε τώρα κι ἐμεῖς νά κάνουμε αὐτό πού εἶχαν κάνει ὁ Θεός καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Ἄν μέ στείλεις σ’ ἐκείνη τήν πόλη, ἀκόμη κι ἄν μέ σκοτώσουν, ἐσύ θά ἔχεις μιμηθεῖ τό Θεό κι ἐγώ τόν Ἰησοῦ Χριστό!… Ἐσύ δέ μ’ ἔχεις μάθει πώς πρέπει νά μιμούμαστε ὅλες τίς πράξεις τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Σωτῆρα μας;».

Τότε ὁ πατέρας γεμάτος θαυμασμό συγκατένευσε στήν ἀπόφαση τοῦ παιδιοῦ του.

Τήν ἑπόμενη μέρα ὁ μικρός Μιχαήλ ἄφηνε τό σκοτεινό δάσος, στό ὁποῖο εἶχε στρατοπεδεύσει ὁ πολιορκητής στρατός καί προχωροῦσε πρός τό φρούριο τῶν εἰδωλολατρῶν. Ὅλοι παρακολουθοῦσαν ἄφωνοι καί ἀπό τά δύο στρατόπεδα. Ἦταν συγκινημένοι ἀπό τήν ὀμορφιά καί τήν μεγαλοπρέπεια τοῦ μικροῦ πρίγκηπα.

Κάποιος ὅμως ἀπό τούς ἄξεστους εἰδωλολάτρες ἀντιπάλους ὄχι.. Πῆρε τό τόξο του καί χτύπησε μέ τό βέλος του τό παιδί…

 Τότε ἔγινε τό ἀπίστευτο. Ὅλοι οἱ εἰδωλολάτρες ἀπ’ τή μιά μεριά καί οἱ χριστιανοί ἀπ’ τήν ἄλλη ἔτρεξαν πρός τό παιδί· γιά νά δοῦν ἄν ὑπῆρχε ἐλπίδα νά σωθεῖ. Τό παιδί πέθαινε…

Ὅταν ξαφνικά θυμήθηκαν εἰδωλολάτρες καί χριστιανοί ὅτι ἦταν ἐχθροί, εἶδαν τούς στρατούς τους ἀναμεμιγμένους, συγκεντρωμένους γύρω ἀπό τό μικρό πρίγκηπα.

Δέν ἦταν πιά ἐχθροί: ἦταν ἁπλά ἄνθρωποι, βαθειά συγκινημένοι, μέ δάκρυα στά μάτια καί πόνο στήν καρδιά, πού στέκονταν μέ φρίκη μπροστά στήν ἀσπλαχνία καί τό μίσος. Ὁ μικρός πρίγκηπας Μιχαήλ μέ τό θάνατό του τούς εἶχε ἑνώσει· τούς εἶχε φέρει τήν εἰρήνη…

Ὁ ἅγιος Μιχαήλ τού Μούρομ ὅπως ὁ Χριστός βάστασε γενναῖα τό σταυρό του. Θυσιάστηκε γιά χάρη τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Μιμήθηκε Αὐτόν πού πέθανε γιά τήν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου.. Γι’ αὐτό καί σώθηκε, ἁγίασε ἀλλά καί ἔδωσε πρότυπο λυτρωτικό ζωῆς στούς ἀδελφούς του. Δέν πρέπει νά ζοῦμε γιά τόν ἑαυτό μας ἀλλά γιά τόν Χριστό καί γιά τούς ἄλλους. Τότε θυσιαζόμενοι φέρνουμε τήν Εἰρήνη ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, τήν Εἰρήνη καί τήν Ἀγάπη πού εἶναι ὁ Χριστός. Ὅπως οἱ Ἅγιοι ἀγάπησαν ἐμᾶς τούς ἀδελφούς τους καί θυσιαστηκαν γιά μᾶς ἔτσι καί ἀπείρως περισσότερο μᾶς ἀγαπάει ὁ Θεός Πατέρας καί ὁ Χριστός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ὁ Χριστός μας πού σήμερα, σάν δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή τόν βλέπουμε νά πορεύται βαστάζοντας τό Σταυρό Του καί νά σταυρώνεται ὑψούμενος πάνω στό ζωοποιό Ξύλο, ἄς μᾶς δίδει πάντα τή χάρη Του, ὥστε κι ἐμεῖς νά Τόν ἀκολουθοῦμε βαστάζοντας τούς πολύ μικρούς- σέ σχέση μέ τόν δικό Του- σταυρούς μας, γιά νά ἀξιωθοῦμε καί τῆς Ἀναστάσεως καί Βασιλείας Του, ἀμήν.

Τέλος καί τῷ  σταυρωθέντι καί ἀναστάντι Χριστῷ δόξα!

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com