Ο Γέροντας Γαβριήλ Διονυσιάτης (Καζάζης Γεώργιος του Διονυσίου εκ Μεσενικόλα Καρδίτσης, γεν. 1887, προσ. 1910, κουρ. 1911, ηγούμενος 1936, κοιμ. 24-10-1983) διηγήται θαυμαστά πράγματα για τον πολύ ενάρετο συγκοινοβιάτη του πατέρα Ισαάκ, πού σαν μάκιπας είχε… «συνοδεία» και «υποτακτικό» του στό διακόνημα του φούρνου ένα λαφιάτη κοντά δυο μέτρα και τον τάιζε στό πιάτο αλευροχυλό και ενώ οι άλλοι πατέρες, μόλις τον έβλεπαν, έντρομοι τό βαζαν στά πόδια κι’ όπου φύγη φύγη, εκείνος κοιμόταν μαζί του στο ίδιο κρεβάτι του δωματίου του διακονήματος.. Γνώριζε την αρετή και αγιότητά του ο ηγούμενος και ενέκρινε την πρωτάκουστη συνοίκησι, αφού το υπάκουο αυτό φίδι του πατρός Ισαάκ είχε σάν διακόνημα τον όλεθρο των ποντικιών της Μονής.“Όλοι δε οι πατέρες ώμολογούσαν,ότι, όσο ήταν ό πατήρ Ισαάκ στο φούρνο και είχε το φίδι του, ούτε ίχνος ποντικού δέν είδαν στούς χώρους του διακονήματος και στις άλευραποθήκες. Μόλις όμως κρίθηκε αναγκαίο να αλλάξη διακόνημα ο πατήρ Ισαάκ και να μεταβή στό Μετόχι του Μονοξυλίτη, εξαφανίστηκε το καημένο το ερπετό, γιατί έχασε τον γέροντά του και δεν εμπιστευόταν να πλησιάση κανέναν άλλον: Οι δε ποντικοί χόρευαν κυριολεκτικώς όχι μόνο στούς χώρους που μύριζαν αλεύρι, αλλά και σε όλους τους άλλους της Μονής….