Ένας πασίγνωστος πρεσβύτερος, καθισμένος σε ένα μοναστήρι σε ένα κοινό γεύμα, όπου ο καθένας σερβίρεται το ίδιο φαγητό, – δώστε προσοχή, το ίδιο! – είδε ότι οι μοναχοί φέρνουν στο στόμα διάφορα. Το ένα είναι μια κουταλιά μέλι, το άλλο είναι ένα κομμάτι ψωμιού, και ένα άλλο – μια δέσμη χόρτα …
Εκπληκτικός από αυτό ο πρεσβύτερος προσεκτικά προσεύχεται στον Κύριο, ζητώντας του να του αποκαλύψει τι θα σήμαινε. Και αποκαλύφθηκε: Εκείνοι που δέχονται με ευγνωμοσύνη προς τον Θεό όλα όσα συμβαίνουν σε αυτούς ο Κύριος δίνει την αίσθηση στην ψαρόσουπα να έχει την γλύκα του μελιού.
Εκείνοι που ξεχνούν να ευχαριστήσουν τον Θεό, αλλά, παρ ‘όλα αυτά, προσπαθούν να είναι ευγνώμονες σε Αυτόν, αισθάνονται τη γεύση του ψωμιού.
Και οποιος είναι δυσαρεστημένος από τα πάντα, συνεχίζει να μουρμουρίζει όλη την ώρα, ότι όλα είναι κακά γι ‘αυτόν, εκεί και για το καλό φαγητό έχει τη γεύση του χόρτου.
Ως εκ τούτου, ο Κύριος αποκάλυψε στον ασκητή: ότι η ζωή μας είναι φωτεινη και χαρούμενη, όταν αισθανόμαστε την «γλύκα» της ζωής, για όλους την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τον Κύριο, όπως λέει ο απόστολος: «Είτε ως εκ τούτου, τρώτε ή πίνετε , ή ό, τι κάνουμε, το κάνουμε όλα για τη δόξα του Θεού “
http://apantaortodoxias.