Τὸ Σύνταγμα «ἀκυρώνει» τόν ἐπαίσχυντο νόμο
Γράφει ὁ κ. Θεοχάρης Ἀποστόλου, Δικηγόρος Παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ,Πρόεδρος Ἐξωραϊστικοῦ καί Ἐκπολιτιστικοῦ Συλλόγου “Ο ΚΗΦΙΣΣΟΣ”
Ὁ τυπικὸς νομοθέτης, δηλαδὴ ἡ Βουλὴ ὑποχρεοῦται νὰ ψηφίζει νομοσχέδια κατὰ ἐφαρμογὴ τοῦ Συντάγματος.
Τὸ ἄρθ. 21 παρ.1 Σ θέτει ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ κράτους τὴν οἰκογένεια, μὲ μία ἰδεολογικὰ φορτισμένη διατύπωση «θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους» καὶ τὸν γάμο, τὴ μητρότητα καὶ τὴν παιδικὴ ἡλικία.
Ὁ γάμος προστατεύεται ὡς θεσμὸς μὲ συγκεκριμένο ἱστορικὰ περιεχόμενο ὡς «θεσμοποιημένο πρότυπο σεξουαλικῶν σχέσεων καὶ μόνιμης συμβίωσης». Συνεπῶς, ὁ νομοθέτης δὲ μπορεῖ νὰ καταργήσει τὸν γάμο οὔτε νὰ μεταβάλλει τὰ θεμελιώδη αὐτὰ χαρακτηριστικά του.
Ἐπίσης στὸ ἄρθρο 12 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου ὁρίζεται: « Ἅμα τῇ συμπληρώσει ἡλικίας γάμου ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ συνέρχωνται εἰς γάμον».
Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα νομοθετικῆς προστασίας τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας εἶναι ἡ πρόβλεψη τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα, ἄρθρο 1465, ὅτι ἐὰν τὸ παιδὶ γεννηθεῖ καὶ ἐνῷ τὸ ἀνδρόγυνο βρίσκεται σὲ διάσταση ἐκτὸς κοινῆς κλίνης ἢ μέσα σὲ (300) ἡμέρες ἀπὸ τὴ λύση τοῦ γάμου θεωρεῖται τέκνο τοῦ συζύγου καὶ ὄχι τυχὸν ἄλλου βιολογικοῦ πατέρα.
Τὸ ἄνω δὲ τεκμήριο, (νομικὰ ὀνομάζεται τεκμήριο καταγωγῆς ἀπὸ γάμο), ἀνατρέπεται μόνο μὲ σχετικὴ δικαστικὴ ἀπόφαση. Εἶναι σαφές αὐτή ἡ ἀπαίτηση ὑφίσταται γιά τήν προστασία τῆς οἰκογένειας.
Τέλος ὁ Ἀστικὸς Κώδικας στὸ ἄρθρο 1350 δὲν ὁρίζει ὡς προϋπόθεση τοῦ γάμου τὴν ἑτερότητα τῶν φύλων.
Ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἀποχῆς ἀπὸ τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἄνω κριτηρίου γίνεται συνειδητά, ἐπειδὴ δὲν θεωρήθηκε ἀναγκαία ἡ ρύθμιση τῆς διαφορετικότητας τοῦ φύλου καθόσον ἰσχύει ὡς αὐτονόητη προϋπόθεση ἀπορρέουσα ἀπὸ τὸ φυσικὸ δίκαιο καὶ «δομικὸ στοιχεῖο» τῆς ἀστικῆς σύμβασης τοῦ γάμου.
Πρόσφατα ὅμως ἡ Ἑλληνικὴ Βουλὴ ψήφισε τὴ δυνατότητα ὁμοφύλων νὰ τελοῦν πολιτικὸ γάμο καὶ τὸ δικαίωμα στὴν τεκνοθεσία, χωρὶς νὰ ὑπάρχει σχετικὴ ὑποχρέωση ἐπικύρωσης Διεθνοῦς Συνθήκης δεσμευτικῆς γιὰ τὰ κράτη μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
Ὡς δικαιολογία ἡ Πολιτεία προβάλλει τὴν ἴση μεταχείριση καὶ τὴν προστασία τῆς ἐλεύθερης ἀνάπτυξης τῆς προσωπικότητας.
Οἱ νόμοι ὅμως δὲν ὑπάρχουν, γιὰ νὰ παρέχουν ἀδιάκριτα «δικαιώματα», ἀλλὰ γιὰ νὰ ρυθμίζουν τὶς σχέσεις τῶν μελῶν τῆς κοινωνίας μὲ βάση τοὺς κανόνες τῆς κοινῆς λογικῆς καὶ τῆς Ἠθικῆς.
Ἄλλωστε κατὰ τὴν κλισὲ φράση, κάθε τι νόμιμο δὲν εἶναι καὶ ἠθικό.
Γιὰ παράδειγμα ὑπὸ τὸ πρῖσμα τοῦ δικαιωματισμοῦ, εἶναι δικαίωμα κάποιου νὰ νυμφευθεῖ δύο ἢ περισσότερες γυναῖκες;
Θεωρητικὰ εἶναι.
Πόσο μᾶλλον ποὺ δὲν ἀποκλείεται στὴν ἠθικὰ προβληματικὴ καὶ πολυπολιτισμικὴ κοινωνία νὰ ὑπάρχει συναίνεση καὶ ἀποδοχὴ καὶ τῶν γυναικῶν ὡς πρὸς τὴ διγαμία ἢ πολυγαμία ὡς μία ἔκφραση «ἀγάπης».
Σήμερα ὅμως ὁ νομοθέτης θεωρεῖ ἀνυπόστατους τοὺς γάμους αὐτούς.
Τί ἐμποδίζει ὅμως νὰ ἀλλάξει αὐτὸ στὸ μέλλον, γιὰ νὰ προασπίσουμε καὶ τὸ «δικαίωμα» στὴ διγαμία ἢ πολυγαμία μὲ συναίνεση τῶν ἔγγαμων;
Ἄλλωστε οἱ θιασῶτες τοῦ γάμου ὁμοφύλων ζευγαριῶν ἀντιτείνουν ὅτι τὰ χρηστὰ ἤθη, (τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν νομικὴ ἔννοια, μὲ τὴν ὁποία κρίνει ὁ Δικαστὴς) μεταβάλλονται – προσαρμόζονται στὶς κοινωνικὲς συνθῆκες, χωρὶς ὅμως νὰ θέτουν καὶ τὰ ὅρια τῆς προσαρμογῆς τους ἔναντι τῶν κοινωνικῶν καὶ ἠθικῶν ἀξιῶν.
Ἐπίσης ἀναφέρουν ὅτι οἱ παλαιότερες νομοθετικὲς ἀπαγορεύσεις τῆς σύναψης ἐρωτικῶν σχέσεων μεταξὺ ὁμοφύλων ζευγαριῶν ὀφείλονταν στὸ ὅτι μέσῳ αὐτῶν τῶν σχέσεων ἀναζητώταν μόνο ἡ σαρκικὴ ἀπόλαυση, ἐνῷ σήμερα τὰ ἄτομα ἰδίου φύλου ἔχουν μεταξύ τους αἰσθήματα, νοιάζεται τὸ ἕνα γιὰ τὸ ἄλλο.
Προφανῶς καὶ ἔχουν αἰσθήματα μεταξύ τους, ἀλλὰ καὶ παλαιότερα εἶχαν.
Ἄρα γιατί θεωροῦμε ἀπίθανο σὲ κάποια χρόνια νὰ ἐπιτρέπεται καὶ ἡ διγαμία ἢ ἡ πολυγαμία;
Στὰ ἄνω ἐπιχειρήματα αὐτονόητα μποροῦν νὰ προβληθοῦν ἰσχυρισμοὶ ὅτι ὁ γάμος τῶν ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν ὁδηγεῖ στὴν ἀποσταθεροποίηση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, ἀμαυρώνει τὴν κοινωνικὴ ἠθικὴ καὶ τὰ χρηστὰ ἤθη, ὁδηγεῖ σὲ χαλαρότητα τῶν θεσμῶν τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας, ἐνῷ ἡ ἀδυναμία δημιουργίας ἀπογόνων εἶναι ἐνάντια στὴν φυσικὴ πρόνοια, ἀνοίγει κερκόπορτες, ἀφενὸς σὲ παράνομες πρακτικὲς τεκνοθεσίας μέσῳ παράνομων κυκλωμάτων ποὺ θὰ ἐμπορεύονται γυναῖκες ὡς τεκνοποιητικὲς μηχανές, ἀφετέρου πρὸς τὴ δυνατότητα τοῦ ὁμόφυλου γονέα νὰ χαρακτηρίσει τὸν ἑαυτό του ὡς γονέα 1 καὶ ὄχι πατέρα ἢ μητέρα.
Πρώτιστα ὅμως ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι τὸν γάμο ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν καὶ κάθε ἄλλη σχετικὴ παρέκκλιση ἐμποδίζει ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας.
Ἀλλὰ καὶ στὴ βαθιὰ προσβολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστης μας δίδεται «ἀπάντηση»
Λένε: «Τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι».
Ἀπαντᾶμε ὅμως: «Τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ».
Ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἑκατομμύρια μάρτυρες ποὺ πέθαναν γιὰ τὸ Χριστὸ μὴ δεχόμενοι «τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι», ποὺ σηματοδοτοῦσε ἀλλαγὴ Πίστης.
Τέλος ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ νομοσχέδιο ψηφίστηκε καὶ ἐνῷ πρὶν ἀπὸ λίγο καιρό, ὡς εἴχαμε ἀρθρογραφήσει σχετικά, νομοθετήθηκε ἡ δυνατότητα παραμονῆς ἀλλογενῶν ὑπηκόων μὲ μία ἁπλὴ βεβαίωση ἐργασίας καὶ ἐνῷ τὸ δημογραφικὸ παραμένει τὸ νούμερο ἕνα πρόβλημα στὴν Ἑλλάδα.
Στὸν ἀπόηχο τοῦ νομοθετήματος κρίνεται σκόπιμο νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι ἕνας νόμος ἀλλάζει μὲ ἕνα νόμο ἢ κρίνεται ἀντισυνταγματικὸς ἀπὸ τὰ Δικαστήρια.
Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος
https://aktines.blogspot.com/2024/03/blog-post_80.html