Φάρμακο καὶ ἀντίδοτο γιὰ τὴν λύπη ἡ ἐλεημοσύνη, Ἱερὸς Χρυσόστομος»
Ἀρχιμανδρίτου Σάββα Ἁγιορείτου
Ἀπόσπασμα 6/05/21
Λέει ὁ Ἅγιος ἕνα φάρμακο γιὰ τὴν λύπη. Καὶ αὐτὸ τὸ φάρμακο τὸ εἴδαμε καὶ χθὲς. Εἶναι τὸ φάρμακο τῆς ἐλεημοσύνης. Ὅσο καὶ ἄν φαίνεται ἄσχετο τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, ὅμως ἡ ἐλεημοσύνη διώχνει τὴ λύπη. Τὸ λέγαμε καὶ χθὲς, γιατὶ ἀκριβῶς ἑλκύει τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φέρνει τὸν καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ εἶναι ἀγάπη, χαρὰ, εἰρήνη. Καὶ ὡς ἀντίδοτο τῆς λύπης εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ: ἡ χαρὰ, ποὺ εἶναι στοιχεῖο τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁπότε, πολὺ εὔστοχα λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ὅταν σοῦ συμβεῖ κάτι λυπηρὸ, δῶσε ἐλεημοσύνη ἀμέσως ὥστε νὰ ἔρθει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ θὰ φέρει μαζὶ καὶ τὸν καρπό της, στοιχεῖο τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ χαρὰ. Δὲν ἔχει κανεὶς παρὰ νὰ δοκιμάσει καὶ νὰ δεῖ στὴν πράξη πόσο εὔστοχο εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ πόσο ἀποτελεσματικὸ. Ἴσως κανείς μας μέχρι τώρα δὲν τὸ ἔχει σκεφτεῖ αὐτὸ. Ὅταν εἶσαι σὲ μία κατάσταση ἀθυμίας, ἔτσι, λύπης, νὰ δώσεις ἐλεημοσύνη.
Καί συνεχίζει ὁ Ἅγιος καὶ λέει: «Εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ δι’ ὅ,τι συνέβη, γιὰ ὁ,τιδήποτε συνέβη, καὶ θὰ δεῖς πόση χαρὰ θὰ ἀκολουθήσει μαζὶ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν εὐσπλαχνία ποὺ θὰ δείξεις. Δῶσε καὶ δοξολογία στὸν Θεὸ. Εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γιὰ αὐτὸ ποὺ σὲ ἔκανε νὰ λυπηθεῖς»· μιὰ συκοφαντία, ἕνας διωγμὸς, ἕνας λόγος ποὺ, ἔτσι, σὲ πίκρανε. Στὸ βάθος, βέβαια, πίσω ἀπὸ κάθε πίκρα καὶ ἀπὸ κάθε στεναχώρια κρύβεται ἕνας ἐγωϊσμὸς, ἔτσι, καὶ μία ἄς τὸ ποῦμε, ὑπερηφάνεια, μία φιλαυτία, γι’ αὐτὸ καὶ πικραινόμαστε. Κανονικὰ, ποτὲ δὲν πρέπει νὰ πικραινόμαστε καὶ νὰ στεναχωριόμαστε. Ἐξωτερικὰ θλιβόμαστε ἀπὸ πολλὰ πράγματα, συνθλιβόμαστε, πιεζόμαστε, ἀλλὰ ὅταν τὰ ἀντιμετωπίζουμε πνευματικὰ, αὐτὰ δὲν γίνονται ἀφορμὲς λύπης καὶ στεναχώριας ἀλλὰ χαρᾶς.
Νά εὐχαριστοῦμε, λοιπὸν, τὸν Θεὸ γιὰ ὅλα, ὅπως λέει ἄλλωστε καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε». Ἀκόμα, θὰ πεῖ κανεὶς, καὶ γιὰ τὶς πτώσεις μας νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ; Μποροῦμε καὶ ἐκεῖ νὰ εὐχαριστήσουμε τὸν Θεὸ γιατὶ εἴδαμε ἀφ’ ἑνὸς τὴν πτώση μας, τὴν καταλάβαμε, γιατὶ πολλὲς φορὲς δὲν τὴν καταλαβαίνουμε, ἁμαρτάνουμε ἀνεπιγνώστως· καὶ ἀκόμα νὰ εὐχαριστήσουμε διότι δὲν πέσαμε χειρότερα. Καὶ ἀκόμα, νὰ εὐχαριστήσουμε γιατὶ ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ μετανοήσουμε, νὰ διορθωθοῦμε. Ὁπότε, πάντοτε νὰ εὐχαριστοῦμε. Καὶ ὅταν ὑπάρχει κάτι εὐχάριστο, θὰ λέγαμε ἔτσι, ποὺ ἀπὸ ὅλους μας θεωρεῖται εὐχάριστο, καὶ ὅταν ὑπάρχει καὶ κάτι τὸ ὁποῖο φαίνεται πικρὸ καὶ στενόχωρο καὶ ἔτσι καταθλιπτικὸ, καὶ τότε πάλι νὰ εὐχαριστοῦμε.
«Γιά ὅ,τι συμβαίνει, λοιπὸν, νὰ εὐχαριστήσεις τὸν Θεὸ καὶ θὰ δεῖς πόση χαρὰ θὰ ἀκολουθήσει. Καὶ ἄν ἀμφιβάλλετε», λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, «δοκιμάστε καὶ θὰ δεῖτε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ». Μᾶς δίνει, λοιπὸν, δυὸ φάρμακα: ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὴν ἐλεημοσύνη, καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὴν εὐχαριστία, τὴν δοξολογία στὸν Θεὸ γιὰ ὅ,τι λυπηρὸ μᾶς συμβαίνει.