Μέρος Β΄: Τὸ πολλαπλὸ νόημα τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ θηρίου – ἀντιχρίστου
Τὸ Μέρος Α΄ ΕΔΩ
Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης
Ἐσκεμμένα μέχρι ἐδῶ ἀποφύγαμε νὰ προσεγγίσουμε τὸ ὅλο ζήτημα θεολογικά, ὥστε νὰ τραβήξουμε τὴν προσοχὴ ἀκόμα καὶ ἐκείνων ποὺ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν θεολογία γιὰ νὰ τοὺς κάνουμε νὰ προβληματιστοῦν, ἔστω καὶ λίγο, γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν καὶ γιὰ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ φαίνεται ὅτι πρόκειται νὰ συμβοῦν.
Μάλιστα, τονίσαμε ἐπίτηδες πολλὰ ζοφερὰ σημεῖα τους, ὥστε ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα, τὴν παρηγοριά, τὴν χαρὰ καὶ τὴν δύναμη ποὺ δίνει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μπορῇ νὰ ὑπομένει τὶς θλίψεις καὶ τὶς δυσκολίες, νὰ αἰσθανθῇ ὅτι πνίγεται ἀπὸ παντοῦ, μέσα στὸ ἀπόλυτο σκοτάδι καὶ τὴν ἀπελπισία.
Καὶ αὐτὸ τὸ κάναμε μὲ τέτοιο τρόπο, μήπως καὶ νιώσει τὴν ἀνάγκη νὰ ἀναζητήσῃ μιὰ ἀνάσα πνευματικῆς ἐλπίδας, φωτός, θάρρους καὶ αἰσιοδοξίας, στρεφόμενος πρὸς τὸν Ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι καὶ ὁ Μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ τοῦ τὰ δώσῃ.
Θέλοντας καὶ μή, βλέπουμε ὅτι ὅλα τὰ παραπάνω συγκλίνουν σὲ ὅσα μᾶς λένε οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴν ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων καὶ τὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου καὶ γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἀπορρίψουμε ὡς ἀκραία συνωμοσιολογία.
Μάλιστα, ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἔλεγε χαρακτηριστικά:
«Τέτοια δικτατορία ποὺ σκέφτονται νὰ κάνουν, μόνο ὁ διάβολος μπορεῖ νὰ τὴν εἶχε σκεφτεῖ»
Πλέον φαίνεται ξεκάθαρα ὅτι τὸ ἕνα θέμα σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὸ ἄλλο καὶ γι᾿ αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ ποῦμε καὶ δυὸ κουβέντες ποὺ ἀφοροῦν καὶ τὸ θεολογικό/πνευματικὸ κομμάτι, δείχνοντας ὅτι δὲν ἀγνοοῦμε τὰ νοήματα τοῦ διαβόλου:
«ᾧ δὲ τι χαρίζεσθε, καὶ ἐγώ· καὶ γὰρ ἐγὼ εἴ τι κεχάρισμαι ᾧ κέχάρισμαι, δι᾿ ὑμᾶς ἐν προσώπῳ Χριστοῦ, ἵνα μὴ πλεονεκτηθῶμεν ὑπὸ τοῦ σατανᾶ· οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν» Πρὸς Κορινθίους Β΄ 2, 10-11
Βλέπουμε ὅτι ἡ τελικὴ συσκευὴ ἀξιολόγησης, ταυτοποίησης καὶ συναλλαγῆς κ.ἄ. ποὺ περιγράψαμε, ἔχει φοβερὲς ὁμοιότητες μὲ τὸ τελικὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου, ὅπως αὐτὸ περιγράφεται μέσα στὸ βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως.
Συγκεκριμένα, τὸ Ἱερὸ κείμενο μᾶς λέει προφητικὰ ὅτι δὲ θὰ μπορῇς νὰ ἀγοράσεις ἢ νὰ πουλήσεις τίποτα, ἐὰν δὲν θὰ ἔχῃς στὸ δεξὶ χέρι σου ἢ στὸ μέτωπό σου τὸ χάραγμα, ποὺ θὰ φέρῃ τὸ ὄνομα τοῦ ἀντιχρίστου ἢ τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματός του:
«καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ» Ἀποκάλυψις 13, 16-17
Δὲ μοιάζει, λοιπόν, ὑπερβολικὰ ἡ συγκεκριμένη ἀναφορὰ μὲ ὅλον αὐτὸ τὸν οἰκονομικὸ ἀποκλεισμὸ ποὺ θὰ ἐπιβληθῇ σὲ ἐκεῖνον τὸν πολίτη ποὺ δὲ θὰ δεχτῇ νὰ τοποθετήσει στὸ σῶμα του τὴν τελικὴ συσκευὴ ποὺ περιγράψαμε πιὸ πάνω;
Δὲν πρέπει νὰ προβληματιστοῦμε ποὺ τὸ Ἱερὸ κείμενο μᾶς ἀναφέρει κάτι ποὺ διαπιστώνουν ὅτι ἐπιχειρεῖται νὰ γίνῃ καὶ ἄνθρωποι, ποὺ οὔτε γνωρίζουν θεολογικὰ θέματα, οὔτε καὶ ἔχουν ὑπόψη τους τὰ λόγια τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὴν Ἁγία Γραφή, οὔτε καὶ ἐνδιαφέρονται γι᾿ αὐτά;
Βέβαια, ὑπάρχουν καὶ πολλὲς διαφορές, διότι ὁ ἀντίχριστος δὲ θὰ εἶναι μόνο ὁ κοσμικὸς ἡγέτης ἑνὸς κινήματος σωτηρίας, ἀλλὰ κάποιος ποὺ θὰ ἰσχυριστῇ ἀπὸ μιὰ στιγμὴ καὶ μετὰ ὅτι εἶναι καὶ θεός, ἐπιτελῶντας πλεῖστα ψευδοθαύματα μὲ τὴν δύναμη τοῦ διαβόλου καὶ τὴν βοήθεια τῆς προηγμένης Τεχνολογίας τῆς ἐποχῆς του (π.χ. μὲ δορυφόρους, λέϊζερ, ὁλογράμματα κ.ά.).
Καὶ μὲ ὅλα αὐτὰ θὰ καταφέρει νὰ μπῇ μέσα στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στοὺς λατρευτικοὺς χώρους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, λέγοντας στοὺς Χριστιανοὺς ὅτι εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ ὀφείλουν νὰ λατρεύουν μέσα σὲ αὐτούς:
«ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεὸς» Πρὸς Θεσσαλονικεῖς Β΄ 2, 4
Παράλληλα, βέβαια, μὲ τὴν ἐνθρόνισή του μέσα σὲ ἐκεῖνο ποὺ θὰ κατασκευαστῇ στὴν θέση ποὺ ἦταν κάποτε κτισμένος ὁ Ναὸς τοῦ Σολομῶντα.
Ποιά, ὅμως, ἰδιαίτερη σημασία ἔχει ὁ συγκεκριμένος ἀριθμὸς τοῦ θηρίου – ἀντιχρίστου ποὺ θὰ μπῇ στὸ λεγόμενο χάραγμά του;
Πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι τὸ κείμενο ἀναφέρει σαφῶς ὅτι τὸ χξς πρόκειται ὄντως γιὰ ἀριθμὸ καὶ ὄχι γιὰ τὰ ἀρχικὰ γράμματα τριῶν ξεχωριστῶν λέξεων (π.χ. Χριστὸς ξένος Σταυροῦ κ.ο.κ.):
«Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω (ψηφισάτω = ἂς ἀριθμήσει) τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστὶ· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς» Ἀποκάλυψις 13, 18
Καὶ αὐτὸ τὸ τονίζουμε ἰδιαίτερα, γιατί τέτοιες ἑρμηνεῖες ποὺ τὸ θεωροῦν ὡς κάποιου εἴδους ἀρκτικόλεξο, ἂν καὶ εἶναι καλὲς καὶ χρήσιμες γιὰ πνευματικὲς συζητήσεις καὶ σημαντικὲς καὶ ὠφέλιμες γιὰ θεολογικὲς προεκτάσεις, μποροῦν εὔκολα νὰ μᾶς ἀποπροσανατολίσουν ἀπὸ τὴν σαφῆ ὁδηγία ποὺ μᾶς δίνει τὸ ἴδιο τὸ Ἱερὸ κείμενο.
Πρέπει νὰ ἔχουμε πάντα στὸν νοῦ μας ὅτι ἡ παραπάνω φράση δίνει μιὰ συγκεκριμένη ὁδηγία στοὺς πιστοὺς τῶν ἐσχάτων ποὺ θὰ πρέπῃ νὰ τὴν ἀκολουθήσουν μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ διακρίνουν τὸ ποιός εἶναι ὁ ἀντίχριστος μέσῳ τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ὀνόματός του.
Θὰ πρέπῃ νὰ διευκρινίσουμε, ἐπίσης, ὅτι ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένο ἄνθρωπο (ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί), ὥστε νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ ἀντίχριστος θὰ εἶναι ἕνας πραγματικὸς ἄνθρωπος καὶ ὄχι ὁ διάβολος ἢ τὸ ἴδιο τὸ σύστημα.
Τὸ 666 προκύπτει ἄμεσα ἀπὸ τὴν ἀρίθμηση τοῦ ὀνόματός του, μὲ κάποιον ἰδιαίτερο τρόπο (ψηφισάτω) ποὺ θὰ γίνει φανερὸς καὶ πλήρως κατανοητὸς στὰ ἔσχατα, μόνο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ θὰ νήφουν πνευματικά:
«Καὶ τὴν μέν ἀκρίβειαν τῆς ψήφου, ὡς καὶ τὰ λοιπὰ τὰ περὶ αὐτοῦ γεγραμμένα, ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καὶ ἡ πεῖρα τοῖς νήφουσιν» Ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας
Μὲ τὴν βοήθειά του θὰ μπορῇ νὰ ἀντιληφθεῖ ὁ ἀληθινὸς λαὸς τοῦ Χριστοῦ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ θὰ παρουσιαστῇ ἀπὸ τὸ σύστημα ὡς σωτῆρας, θὰ εἶναι ὄντως ὁ ἀντίχριστος.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ ἀριθμὸς αὐτός, παράλληλα, θὰ ἀποτελέσῃ γιὰ τοὺς πιστοὺς τῶν ἐσχάτων τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῆς πνευματικῆς ταυτότητας τοῦ τελευταίου, ποὺ θὰ τοὺς βοηθήσῃ νὰ τὸν ταυτοποιήσουν καὶ νὰ καταλάβουν ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ τὸν Χριστό, ὅπως αὐτὸς θὰ ἰσχυρίζεται στοὺς Χριστιανούς, καὶ ἔτσι νὰ μὴ δεχτοῦν νὰ γίνῃ τὸ 666 μέρος τῆς δικῆς τους ταυτότητας, ὅταν θὰ ἐπιχειρηθεῖ νὰ μπῇ στὸ χάραγμα – ταυτότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Ὑπάρχουν, ὅμως, καὶ πολλὲς ἄλλες διαστάσεις τοῦ θέματος.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος μᾶς ἔχει ἤδη δώσει τὴν μιά:
«Πρὶν ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια ἔγραψε στὴν Ἀποκάλυψη ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ σφραγίζωνται μὲ τὸν ἀριθμὸ 666.
«Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς´»
Τὸ 666 γιὰ τοὺς Ἑβραίους εἶναι σύμβολο οἰκονομίας. Οἱ Ἑβραῖοι, ὅπως ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἐπέβαλαν μιὰ συγκεκριμένη φορολογία στὰ ἔθνη ποὺ ὑποδούλωσαν μὲ διάφορους πολέμους (Βλέπε Βασιλειῶν Γ´ 10, 14 καὶ Β´ Παραλειπομένων 9, 13).
Ἡ ἐτήσια φορολογία ἦταν 666 τάλαντα χρυσοῦ.
Τώρα, γιὰ νὰ ὑποτάξουν ὅλον τὸν κόσμο, βάζουν πάλι αὐτὸν τὸν παλιὸ φορολογικὸ ἀριθμό, ποὺ συνδέεται μὲ τὸ ἔνδοξο παρελθόν τους.
Γι᾿ αὐτὸ δὲν θέλουν νὰ τὸν ἀντικαταστήσουν μὲ ἄλλον ἀριθμό. Τὸ 666 δηλαδὴ εἶναι τὸ σύμβολο τοῦ μαμωνᾶ. Τὸ πῆραν ἀπὸ τὰ σταθμὰ τοῦ χρυσοῦ – δὲν ἤξεραν αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη –, ἀλλὰ δὲν παύει νὰ εἶναι μαμωνᾶς» Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι Β΄ (Πνευματικὴ Ἀφύπνιση) – Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο “Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος” Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης
Αὐτό, ὅμως, τὸ σύμβολο οἰκονομίας δὲν χρησιμοποιεῖται πλέον ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἕναν συγκεκριμένο λαό, ὅπως στὴν ἀρχαιότητα, ἀλλὰ ἀπὸ ὅλο τὸ διεθνὲς σύστημα, τὸ ὁποῖο οἰκοδομεῖται καὶ διευθύνεται ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας.
Ἔτσι, μία εἴσοδος τοῦ συγκεκριμένου ἀριθμοῦ στὴν ψηφιακὴ ταυτότητα (πιθανῶς, ὄχι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἢ ὄχι φανερά, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις), ποὺ θὰ προηγηθῇ τοῦ τελικοῦ χαράγματος, δηλώνει αὐτομάτως ὅτι γιὰ τὸ συγκεκριμένο σύστημα παύεις νὰ εἶσαι πρόσωπο καὶ γίνεσαι… ἐμπορικό προϊόν!!!
Καὶ αὐτὸ γιατί ἀκριβῶς καὶ ὁ ραβδωτὸς ἢ ἀλλιῶς γραμμωτὸς κώδικας (Barcode), ποὺ περιέχει τὸν συγκεκριμένο ἀριθμὸ μὲ ἕναν ἐποπτικὸ τρόπο ποὺ ἀντιλαμβάνεται ἄμεσα ὁ ἀνθρώπινος νοῦς[1] καὶ ὁ κώδικας γρήγορης ἀπόκρισης (QR – Quick Response) τῶν ἐμπορικῶν προϊόντων, θεωρεῖται ὅτι ἀποτελοῦν τὴν ψηφιακὴ ταυτότητα τοῦ καθένα τους.
Συνεπῶς, τὸ νὰ ἀποδεχτῇς μὲ τὴν θέλησή σου νὰ πάρεις μιὰ ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα, ποὺ θὰ περιέχῃ καὶ ἀπὸ πάνω κωδικοποιημένο, μὲ ἕναν ὁποιονδήποτε, φανερὸ ἢ κρυφὸ τρόπο, τὸν συγκεκριμένο ἀρχαῖο φορολογικὸ ἀριθμὸ γιὰ νὰ μπορῇς νὰ προσδιορίζεσαι μὲ αὐτήν, σημαίνει ὅτι δέχεσαι οἰκειοθελῶς τὴν προϊοντοποίησή σου!!!
Ἀποδέχεσαι τὴν εἴσοδό σου ὡς ἐμπορικὸ προϊὸν μέσα στὸ σύστημά τους!!!
Δὲν εἶναι λίγο βαρὺ αὐτό; Τί λέτε;
Εἶναι, ὅμως, καὶ δήλωση συνειδητῆς ὑποτέλειάς σου στὸ σύστημά τους.
Ἀκριβῶς, ὅπως καὶ ἐκεῖνοι οἱ λαοὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Σολομῶντα ἀποδέχτηκαν νὰ εἶναι ὑποτελεῖς του καὶ γι᾿ αὐτὸ κάθε ἔτος τοῦ προσέφεραν ἑξακόσια ἑξῆντα ἕξι τάλαντα χρυσοῦ ὡς φόρο…
Συνεπῶς, ἀποδέχεσαι τὴν δουλοποίησή σου!
Καὶ αὐτή, φαίνεται ὅτι θέλουν νὰ συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὴν ὑποχρεωτικὴ χορήγηση σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἑνὸς προσωπικοῦ ἀριθμοῦ, ἀκριβῶς, ὅπως συνέβαινε καὶ στὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Γιατί κάθε τί ποὺ μᾶς κάνουν θέλουν πάντα νὰ συνοδεύεται καὶ ἀπὸ κάποια συμβολικὴ κίνηση ποὺ νὰ τὸ δηλώνῃ.
Ὁ ἀριθμὸς τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου, βέβαια, ἔχει καὶ ἄλλες σημασίες, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες θὰ γίνουν φανερὲς καὶ κατανοητὲς μόνο τὴν ἐποχὴ ποὺ θὰ ἐμφανιστῇ ὁ ἴδιος ὁ ἀντίχριστος, διότι συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸ ὄνομά του καὶ τοὺς τίτλους – ἰδιότητες/ἀξιώματα ποὺ ἐκεῖνος θὰ φέρῃ.
Ἔχει, ὅμως, καὶ μιὰ πιὸ βαθιὰ καὶ πιὸ διαχρονικὴ πνευματικὴ σημασία ποὺ μπορεῖ νὰ γίνῃ ἀρκετὰ ἀντιληπτὴ ἀπ᾿ ὅλους σχεδὸν τοὺς ἀνθρώπους, ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐφόσον, βέβαια, ἐκεῖνοι ἐνδιαφερθοῦν γιὰ τὸ ὅλο θέμα.
Αὐτή, μάλιστα, ἀποκαλύπτει καὶ τὸν πραγματικὸ πνευματικὸ λόγο ποὺ γίνονται ὅλα αὐτά.
Γιὰ νὰ μπορέσουμε, ὅμως, νὰ τὴν κατανοήσουμε, θὰ προσπαθήσουμε νὰ συνδέσουμε τὸν συγκεκριμένο ἀριθμὸ μὲ ἕναν ἄλλο μυστηριώδη ἀριθμὸ ποὺ συναντᾶμε μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς δώσει καὶ τὸ κλειδὶ γιὰ τὴν ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση ποὺ θὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ κάνουμε.
Καὶ αὐτὸς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ψαριῶν ποὺ ἁλίευσαν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ στὴν λίμνη της Τιβεριάδος μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, δηλαδὴ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ 153:
«ἀνέβη Σίμων Πέτρος καὶ εἵλκυσε τὸ δίκτυον ἐπὶ τῆς γῆς, μεστὸν ἰχθύων μεγάλων ἑκατὸν πεντήκοντα τριῶν· καὶ τοσούτων ὄντων οὐκ ἐσχίσθη τὸ δίκτυον» Κατὰ Ἰωάννην 21, 11
Τί κοινὸ ἔχουν, ὅμως, οἱ δυὸ αὐτοὶ ἀριθμοί, δηλαδὴ ὁ 153 καὶ ὁ 666;
Καὶ οἱ δυό τους φαίνεται ὅτι ἔχουν ἐσκεμμένα ἐπιλεχθῇ γιὰ κάποιο συγκεκριμένο λόγο μέσα ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν λεγομένων τριγωνικῶν ἀριθμῶν, δηλαδὴ μέσα ἀπὸ τὸ σύνολο ἐκείνων τῶν ἀριθμῶν ποὺ ἰσοῦνται μὲ τὸ ἄθροισμα, ὁρισμένης γκάμας, ἀκεραίων, ἡ ὁποία ἔχει ὡς πρῶτο ὅρο της τὸν ἀριθμὸ 1.
Συγκεκριμένα, ὁ ἀριθμὸς 153 εἶναι ὁ 17ος τριγωνικὸς ἀριθμός, δηλαδὴ 153 = 1+2+3+…+17 καὶ ὁ 666 εἶναι ὁ 36ος, δηλαδὴ 666 = 1+2+3+…+36
Σύμπτωση;
Μᾶλλον ὄχι!
Δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε κάτι τέτοιο, εἰδικά, ἂν δοῦμε καὶ διαπιστώσουμε ἀμέσως παρακάτω ὅτι αὐτοὶ οἱ δυὸ ἀριθμοὶ συμβολίζουν δυὸ ἀκριβῶς ἀντίθετα πνευματικὰ στρατόπεδα.
(Μὴν σᾶς ξενίζει ποὺ συνδέουμε ἁπλὴ ἀριθμητικὴ καὶ ἑρμηνεία.
Μὴν ξεχνᾶτε ὅτι καὶ τὸ ἴδιο τὸ κείμενο προτρέπει τοὺς πιστοὺς τῶν ἐσχάτων νὰ ἀριθμήσουν (ψηφισάτω) μὲ κάποιον τρόπο ποὺ θὰ γίνει τότε φανερός).
Ἂς τὸ κάνουμε, λοιπόν, χωρὶς νὰ φοβόμαστε ὅτι θὰ μπλέξουμε σὲ πολύπλοκους μαθηματικοὺς ὑπολογισμοὺς ἤ/καὶ παράξενες ἀριθμολογίες, γιατί τὰ πράγματα εἶναι πολὺ πιὸ ἁπλὰ ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνονται καὶ κινοῦνται στὸν χῶρο τοῦ ἁπλοῦ συμβολισμοῦ.
Πρίν, ὅμως, ποῦμε ὁτιδήποτε, ὀφείλουμε νὰ διευκρινίσουμε ἐδῶ ὅτι οἱ συγκεκριμένοι ἀριθμοί, ἐφόσον δὲν χρησιμοποιοῦνται ὡς σύμβολα, θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται μόνο σὰν ἁπλοὶ ἀριθμοὶ καὶ τίποτα παραπάνω.
Καὶ αὐτὸ τὸ λέμε γιὰ νὰ ἀποφεύγουμε τὴν δαιμονοποίηση τοῦ ἀριθμοῦ 666 καὶ τὸν πανικὸ ποὺ μπορεῖ νὰ προκαλεῖται ἀπὸ αὐτή, κάθε φορὰ ποὺ θὰ τὸν βλέπουμε σὲ ἁπλὰ καθημερινὰ πράγματα καὶ σὲ διάφορες ἁπλὲς περιπτώσεις, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, στὸν ἀριθμὸ τῆς πινακίδας ἢ τῆς ἄδειας τοῦ αὐτοκινήτου, σὲ ἕναν μαθηματικὸ ὑπολογισμὸ κ.ο.κ.
Στὴν Ἁγία Γραφή, ὅμως, χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ δυὸ ἀριθμοὶ ὡς σύμβολα καὶ γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε πάντα πολὺ προσεκτικοὶ μὲ τὴν εἰδικὴ σημασία τους, ὅπως κάτι τέτοιο θὰ πρέπει νὰ κάνουμε καὶ ὅταν βλέπουμε νὰ χρησιμοποιεῖται συνειδητὰ τὸ 666 σὰν σύμβολο ἀπὸ ὅλους ἐκείνους, ποὺ τὸ τοποθετοῦν ἐπίτηδες σὲ ἀντικείμενα, θέσεις, κωδικούς, ταυτότητες κ.ἄ.
Καὶ οἱ δυὸ ἀριθμοὶ ἀντιστοιχοῦν σὲ δυὸ ἀθροίσματα, στὰ ὁποῖα παρατηρεῖς ὅτι οἱ ὅροι ποὺ προστίθενται, δὲν εἶναι ἴσοι μεταξύ τους, ἀλλὰ παρουσιάζουν μιὰ κλιμάκωση στὶς μεταξύ τους τιμές: (1, 2, 3, …, 17) καὶ (1, 2, 3, …, 36), ἀντίστοιχα.
Ποιό σύνολο, ὅμως, ἐννοεῖται μὲ τὸν καθέναν τους καὶ τί σημαίνει αὐτὴ ἡ κλιμάκωση;
Ἐδῶ κάποιος μπορεῖ νὰ καταλάβῃ πολὺ εὔκολα ὅτι τὰ 153 ψάρια ποὺ πιάστηκαν ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους στὴν λίμνη της Τιβεριάδος συμβολίζουν τὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων ποὺ συγκροτοῦν τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὸ σύνολο τῶν πιστῶν ποὺ ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς μετρᾶ καὶ λογίζει ὡς πραγματικὰ δικοὺς Του καὶ τοὺς ξεχωρίζει ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους, διότι ἀποτελοῦν τὸ ἀληθινὸ λείμμα Του:
«Καὶ ἐδόθη μοι κάλαμος ὅμοιος ῥάβδῳ, λέγων· ἔγειρε καὶ μέτρησον τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θυσιαστήριον καὶ τοὺς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ» Ἀποκάλυψις 11, 1
«οὕτως οὖν καὶ ἐν τῷ νῦν καιρῷ λεῖμμα κατ᾿ ἐκλογὴν χάριτος γέγονεν» Πρὸς Ρωμαίους 11, 2-5
Καὶ αὐτό, γιατί ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπε κάποτε ἄλλοτε στοὺς μαθητὲς Του ὅτι θὰ γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων:
«καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς γενέσθαι ἁλιεῖς ἀνθρώπων» Κατὰ Μᾶρκον 1, 17
Ὁ χῶρος τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας Του ἀποτελεῖ τὴν ἄρρηκτη σαγήνη Του, τύπος τοῦ ὁποίου εἶναι τὸ δίχτυ τῶν μαθητῶν Του ποὺ δὲν ἔσπαγε, παρὰ τὸ μεγάλο πλῆθος καὶ μέγεθος τῶν ψαριῶν.
Τὸ κάθε μέλος τοῦ συγκεκριμένου συνόλου μπορεῖ νὰ ἀνήκει σὲ διαφορετικὸ ἔθνος ἤ/καὶ κοινωνικό, οἰκονομικό, θεολογικό, πνευματικό, μορφωτικὸ κ.ἄ. ἐπίπεδο ἤ/καὶ νὰ ἔχει διαφορετικὸ ἀριθμὸ ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἀρετῶν ἤ/καὶ νὰ ἔχει λάβῃ ἀπὸ τὸν Θεὸ διαφορετικὸ εἶδος ἢ ἀριθμὸ ταλάντων, δηλαδὴ χαρισμάτων, εἴτε αὐτὸ εἶναι ἕνα, εἴτε δύο, εἴτε τρία κ.ο.κ. ἢ νὰ ἔχει κληθῇ στὸν Χριστιανισμὸ ἢ τὴν διακονία Του τὴν πρώτη, τὴν δεύτερη, τὴν ἑνδεκάτη ὥρα κ.ο.κ.
Γι᾿ αὐτό, ἀκριβῶς, βλέπουμε καὶ τὴν συγκεκριμένη κλιμάκωση στὶς τιμὲς τῶν ἀκεραίων (1, 2, 3, …, 17), οἱ ὁποῖοι ὅταν ἀθροισθοῦν, μᾶς δίνουν τὸ 153.
Ἄρα, ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς φαίνεται ὅτι συμβολίζει τὸ σύνολο τοῦ πραγματικοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, κάθε κοινωνικοῦ καὶ οἰκονομικοῦ στρώματος, ἐποχῆς, βαθμοῦ, φυλῆς, γλώσσας, ἔθνους, εἴδους ἀρετῆς, καλῶν ἔργων, δυνατοτήτων καὶ χαρισμάτων κ.ἄ., ποὺ εἶναι γραμμένο στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, δηλαδὴ ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία Του καὶ ποὺ μετέχει στὸ μυστήριο τῆς εὐσεβείας:
«Μετὰ ταῦτα εἶδον, καὶ ἰδοὺ ὄχλος πολύς, ὃν ἀριθμῆσαι αὐτὸν οὐδεὶς ἐδύνατο, ἐκ παντὸς ἔθνους καὶ φυλῶν καὶ λαῶν καὶ γλωσσῶν, ἑστῶτας ἐνώπιον τοῦ θρόνου καὶ ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου, περιβεβλημένους στολὰς λευκάς, καὶ φοίνικες ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν» Ἀποκάλυψις 7, 9
Παρ᾿ ὅλες, ὅμως, τὶς διαφορὲς τῶν μελῶν Της, ὅλοι τους λογίζονται ἀπὸ Ἐκεῖνον ὡς πρόσωπα τοῦ ἴδιου ἐκτοπίσματος καὶ τῆς ἴδιας μεγάλης ἀξίας, κάτι ποὺ μᾶς τὸ δηλώνει τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ ψάρια ποὺ πιάστηκαν ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους στὸ δίχτυ τους, εἶχαν ὅλα τους ἐξίσου μεγάλο μέγεθος.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅποιος δεχτεῖ νὰ προσκυνήσῃ τὸν ἀντίχριστο καὶ νὰ λάβῃ τὸ χάραγμά του, αὐτομάτως δὲ θὰ συμπεριλαμβάνεται στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς:
«καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλὶῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» Ἀποκάλυψις 13, 8
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ὅποιος λάβει τὸ χάραγμα μὲ τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματός του, θεωρεῖται ὅτι ἀρνεῖται τὸν Ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ ἀμέσως λογίζεται ὅτι δὲν ἀνήκει στὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία Του, ἀλλὰ σὲ ἕνα ἄλλο σύνολο.
Ποιό εἶναι αὐτό;
Ἀκολουθῶντας τὴν λογικὴ τῆς ἑρμηνείας γιὰ τὸν ἀριθμὸ 153 ποὺ εἶναι ἀρκετὰ φανερή, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι τὸ 666 συμβολίζει ὅλη τήν, κάθε κακίας, γκάμα τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ δεχτοῦν νὰ εἶναι μὲ τὸ μέρος τοῦ ἀντιχρίστου, τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ συστήματός τους, ἀπὸ τὸν πολὺ μικρὸ ἕως καὶ τὸν πολὺ μεγάλο, ἀπὸ τὸν πολὺ φτωχὸ ἕως καὶ τὸν πολὺ πλούσιο, ἀπὸ τὸν δοῦλο ἕως καὶ τὸν ἐλεύθερο:
«καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν» Ἀποκάλυψις 13, 16
Ἡ πολυποίκιλη διαβάθμιση τῆς κακίας ποὺ θὰ ἔχει αὐτὴ ἡ «συναγωγὴ πονηρευομένων» (Ψαλμὸς 21, 17), συμβολίζεται μὲ τὴν κλιμάκωση τῶν συγκεκριμένων ἀκεραίων (1, 2, 3, …, 36), ποὺ ὅταν ἀθροίζονται, μᾶς δίνουν τὸ 666.
Συνεπῶς, ὁ ἀριθμὸς τοῦ θηρίου συμβολίζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὁποιασδήποτε γλώσσας, ἐθνότητας, ἐθνικότητας, θρησκείας, πνευματικῆς, οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς κατάστασης, βαθμοῦ πονηρίας κ.ἄ., ποὺ ἔχουν ἑκούσια συμμετοχὴ στὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας.
Μάλιστα, ὅλα τα παραπάνω δὲν ἀναφέρονται μόνο στὰ ἔσχατα, ἀλλὰ ἔχουν διαχρονικὴ σημασία, γιατί σὲ κάθε ἐποχὴ ἔχουμε τύπους ἀντιχρίστου καὶ ἀνθρώπους ποὺ δέχονται νὰ ὑπηρετήσουν τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας, βάζοντας ὁ καθένας τους τὸ δικό του λιθαράκι στὸ οἰκοδόμημα τοῦ τελικοῦ συστήματός του:
«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» Ἰωάννου Α’ 2, 18
Ἡ βασική, ὅμως, διαφορὰ εἶναι ὅτι, ἐνῶ μέσα στοὺς αἰῶνες ποὺ προηγοῦνται τῆς ἐποχῆς τῶν ἐσχάτων, ὁ ἀριθμὸς τοῦ θηρίου λογίζεται μὲ τὸν παραπάνω συμβολικὸ τρόπο στὸν ὁρατὸ καὶ ἀόρατο πνευματικὸ κόσμο μόνο νοητὰ γιὰ νὰ δηλωθῇ ὅλο αὐτὸ τὸ ἑτερόκλητο σύνολο τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀνήκει στὸν διάβολο καὶ τὸν ὑπηρετεῖ οἰκειοθελῶς, στὰ ἔσχατα θὰ ἔχουμε καὶ τὴν αἰσθητὴ παρουσία τοῦ ἀριθμοῦ αὐτοῦ μὲ κάποιον ἁπτὸ τρόπο πάνω σὲ ὅσους ἐπιλέξουν νὰ δεχτοῦν τὸ χάραγμα καὶ νὰ λάβουν συνειδητὰ μέρος στὸ σύστημά του.
Μὴ μᾶς παραξενεύει ἡ διαχρονικὴ παρουσία καὶ σημασία τοῦ συγκεκριμένου ἀριθμοῦ, διότι ὅλο τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας δουλεύει γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ ἀντιχρίστου καὶ γιὰ τὸ ὄνομά του:
«καὶ ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα» Γένεσις 11, 4
Γιατί ἐκεῖνος θὰ φέρῃ καὶ τὴν κορύφωση τοῦ συγκεκριμένου μυστηρίου μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία.
Φαίνεται ὅτι καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔχει ἐπιλεχθῇ προφητικὰ τὸ συγκεκριμένο ὄνομα καὶ ὁ ἀριθμός του ὡς σύμβολα γιὰ νὰ χαρακτηρίσουν στὴν ὁλότητά του τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅλοι οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἀρνοῦνται διαχρονικὰ τὸ ἀόρατο νοητὸ χάραγμα μὲ τὸν ἀριθμὸ τοῦ θηρίου, γιατί ἀκριβῶς δὲ δέχονται νὰ ἀνήκουν στὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀποδέχονται καὶ ποὺ ὑπηρετοῦν τὸ μυστήριο αὐτό:
«Καὶ εἶδον θρόνους, καὶ ἐκάθησαν ἐπ᾿ αὐτούς, καὶ κρῖμα ἐδόθη αὐτοῖς, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πεπελεκισμένων διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καὶ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ οἵτινες οὐ προσεκύνησαν τὸ θηρίον οὔτε τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔλαβον τὸ χάραγμα ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῶν καὶ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτῶν· καὶ ἔζησαν καὶ ἐβασίλευσαν μετὰ τοῦ Χριστοῦ χίλια ἔτη» Ἀποκάλυψις 20, 4
Αὐτὸ τὸ λέμε γιὰ νὰ ἀποτρέψουμε μιὰ πιθανὴ χιλιαστικὴ ἑρμηνεία τοῦ παραπάνω χωρίου ποὺ θὰ θέλει μιὰ χιλιετῆ ἐπίγεια βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἀκριβῶς μετὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἀντιχρίστου καὶ ὄχι Δευτέρα Παρουσία, παλιγγενεσία τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἀνάσταση ὅλων τῶν νεκρῶν, τελικὴ Κρίση, αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς δικαίους καὶ αἰώνια κόλαση γιὰ τοὺς ἀδίκους, ὅπως εἶναι καὶ τὸ σωστό.
Ἐξάλλου, τὸ ἴδιο τὸ Ἱερὸ κείμενο μᾶς λέει γιὰ μιὰ εἰδικὴ κατάσταση ζωῆς – πρώτης ἀνάστασης ποὺ τυγχάνουν οἱ Ἅγιοι ποὺ συμβασιλεύουν μὲ τὸν Χριστὸ σὲ αὐτὰ τὰ χίλια χρόνια
«αὕτη ἡ ἀνάστασις ἡ πρώτη» Ἀποκάλυψις 20, 5
Αὐτὴ δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν ἀνάσταση ὅλων τῶν νεκρῶν ποὺ θὰ συμβῇ κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του, διότι τὸ βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως μᾶς τονίζει ὅτι μέσα στὸ συγκεκριμένο διάστημα οἱ ὑπόλοιποι νεκροὶ θὰ παραμείνουν νεκροί:
«καὶ οἱ λοιποὶ τῶν νεκρῶν οὐκ ἔζησαν ἕως τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη» Ἀποκάλυψις 20, 5
Τὰ χίλια χρόνια, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, εἶναι ἁπλὰ ἕνας σχηματικὸς ἀριθμὸς ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ δηλωθῇ τὸ μεγάλο χρονικὸ διάστημα ποὺ θὰ μεσολαβήσῃ ἀνάμεσα στὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀντιχρίστου στὸν κόσμο, ὅταν, ἀκριβῶς, καὶ θὰ ἀπελευθερωθῇ πλήρως ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου, τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ἔδεσε μὲ τὸν θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του:
«Καὶ ὅταν τελεσθῇ[2] τὰ χίλια ἔτη, λυθήσεται ὁ σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ» Ἀποκάλυψις 20, 7
Καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τώρα διανύουμε αὐτὴν τὴν περίοδο μὲ τὴν ζωντανὴ παρουσία – πρώτη ἀνάσταση καὶ τὴν συμβασιλεία μὲ τὸν Χριστό (ἔζησαν καὶ ἐβασίλευσαν) τῶν Ἁγίων τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας (π.χ. τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, τοῦ Ἁγίου Γερασίμου, τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς κ.ο.κ.), οἱ ὁποῖοι ἀρνήθηκαν μὲ τὸ μαρτύριο (καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πεπελεκισμένων) τοῦ αἵματος ἤ/καὶ τῆς συνειδήσεως, στὴν ἐποχὴ τοῦ καθενός τους, αὐτὸ τὸ νοητὸ χάραγμα στὸ μέτωπο ἢ στὸ δεξὶ χέρι.
(Ὁ μετωπιαῖος λοβὸς τοῦ ἐγκεφάλου τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὶς ἀνώτερες πνευματικὲς λειτουργίες του.
Συνεπῶς, τὸ χάραγμα στὸ μέτωπο τοῦ ἀνθρώπου δηλώνει τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου πάνω σὲ αὐτές.
Τὸ δεξὶ χέρι, πάλι, φαίνεται ὅτι σχετίζεται μὲ συμβολικὸ τρόπο μὲ τὰ ἔργα ἢ τὰ γραφόμενα τοῦ ἀνθρώπου ἢ μὲ κάποια μορφὴ ἁρμοδιότητας ἢ ἐξουσίας.
Ἑπομένως, τὸ χάραγμα στὸ δεξὶ χέρι δηλώνει ὅτι αὐτὰ ἔχουν τεθῇ οἰκειοθελῶς στὴν ὑπηρεσία τοῦ διαβόλου).
Στὰ ἔσχατα, ὅμως, οἱ Ἅγιοι τῆς τότε στρατευομένης Ἐκκλησίας θὰ ἀρνηθοῦν καὶ τὸ αἰσθητὸ χάραγμα ποὺ θὰ ἐπιχειρήσῃ νὰ τοποθετήσει ὁ ἀντίχριστος στὸ μέτωπο ἢ στὸ δεξὶ χέρι, ὅλων τῶν ἀνθρώπων ὡς φανερὴ ἔνδειξη τῆς ἀπόλυτης πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς ὑποδούλωσής τους.
Τώρα, τὸ τί ἰδιαίτερο μπορεῖ νὰ συμβολίζουν οἱ ἀριθμοὶ 17 καὶ 36, δὲν μᾶς εἶναι γνωστό, ἂν καὶ τὸ πρῶτο φαίνεται ὅτι συνδέεται μὲ τὸν μέγιστο βαθμὸ τῆς Ἁγιότητας, τῶν θεάρεστων ἔργων, τῶν ἀρετῶν καὶ τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων ποὺ μπορεῖ νὰ φτάσῃ ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος καὶ τὸ δεύτερο, μὲ τὸν μέγιστο βαθμὸ τῆς κακῶς νοουμένης κοσμικῆς ἐξουσίας, τῆς κακίας, τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας.
Ἐμεῖς, χωρὶς νὰ μπαίνουμε σὲ περαιτέρω ἀμφίβολες ἀριθμολογικὲς ἑρμηνεῖες καὶ χωρὶς νὰ βγάζουμε αὐθαίρετες ἀναλογίες σεσωσμένων καὶ κολασμένων (π.χ. 17:36, 153:666 καὶ ἄλλα τέτοια), θὰ τοὺς θεωρήσουμε ἁπλὰ σὰν σχηματικοὺς ἀριθμούς, ὅπως εἶναι καὶ οἱ ἀριθμοὶ 7, 10, 12, 1000 κ.ά., ποὺ συχνὰ συναντᾶμε μέσα στὴν Ἁγία Γραφή.
Σίγουρα, ὅμως, τόσο τὸ νοητό, ὅσο καὶ τὸ αἰσθητὸ χάραγμα μὲ τὸ ὄνομα ἢ τὸν ἀριθμὸ τοῦ θηρίου, δηλώνουν ὅτι, ὄχι μόνο ἔχεις πάρει τὸ μέρος του, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἔχεις παραδώσει μὲ τὴν θέλησή σου τὰ δικαιώματά σου σὲ ἐκεῖνον καὶ τοῦ ἀνήκεις.
Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ ἐδῶ ὅτι ἡ λέξη «χάραγμα» εἶναι κάτι ποὺ περιέχει μέσα του τὴν ἔννοια τῆς βίας καὶ τῆς βλαπτικότητας, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν λέξη «σφράγισμα» ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ δηλώσῃ σκέπασμα, κρύψιμο καὶ προστασία.
Ἡ ἔκφραση «τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου» (Ἀποκ. 16,2), δηλαδὴ ἡ «χαρακιά/λαβωματιά/πληγὴ ποὺ προκαλεῖ τὸ θηρίο μὲ τὰ νύχια του», παραπέμπει ἄμεσα στὴν εἰκόνα ποὺ ἕνα ἄγριο ζῶο – θηρίο πλήττει μὲ τὰ νύχια του κάποιον, γιατί ἀκριβῶς θέλει νὰ μᾶς δείξῃ μὲ ἐποπτικὸ τρόπο ὅτι αὐτὸ τὸ χάραγμα θὰ ἀποτελῇ θανάσιμο πλῆγμα γιὰ τὴν πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου.
Καὶ τοῦτο, γιατί ὁδηγεῖ ἔξω ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, στὸν δεύτερο θάνατο, δηλαδὴ στὸν πνευματικὸ θάνατο καὶ τὸν αἰώνιο χωρισμὸ ἀπὸ τὸν Θεό.
Αὐτὸς εἶναι ἀκόμα ἕνας λόγος ποὺ θὰ πρέπει, στὸ παραπάνω ἀκανθῶδες χωρίο 20,4 τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως, νὰ δώσουμε γιὰ τὸ χάραγμα μιὰ διαχρονικὴ σημασία καὶ νὰ τὸ θεωρήσουμε νοητό, καθὼς ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὄχι μόνο δὲ λαβώθηκαν θανάσιμα ἀπὸ τὸν διάβολο γιὰ νὰ πεθάνουν πνευματικά, ἀλλὰ ζοῦν καὶ συμβασιλεύουν μὲ τὸν Χριστό.
Ὁ Θεὸς σφραγίζει, δηλαδὴ ἐπιδοκιμάζει καὶ προστατεύει, ἐνῶ ὁ διάβολος χαράσσει, δηλαδὴ ἐπιτίθεται, προσβάλλει καὶ τραυματίζει.
Γενικά, τὸ σφράγισμα ἑνὸς ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ δηλώνει τὸ ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος θεωρεῖται ἀπὸ Ἐκεῖνον ὅτι ἀνήκει στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία Του.
Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς σφραγίζει μυστικῶς τὸν λαὸ Του σὲ κάθε ἐποχή, καὶ εἰδικὰ πρὶν ἀπὸ τιμωρίες, γιὰ νὰ δηλώσῃ ὅτι ἐκεῖνος ποὺ σφραγίζεται βρίσκεται μέσα στὴν ἄρρηκτη σαγήνη τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ θὰ τύχῃ τῆς προστασίας Του:
«καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· δίελθε μέσην τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ δὸς τὸ σημεῖον (=σημάδι) ἐπὶ τὰ μέτωπα τῶν ἀνδρῶν τῶν καταστεναζόντων καὶ τῶν κατωδυνωμένων ἐπὶ πάσαις ταῖς ἀνομίαις ταῖς γινομέναις ἐν μὲσῳ αὐτῆς. καὶ τούτοις εἶπεν ἀκούοντός μου· πορεύεσθε ὀπίσω αὐτοῦ εἰς τὴν πόλιν καὶ κόπτετε καὶ μὴ φείδεσθε τοῖς ὀφθαλμοῖς ὑμῶν καὶ μὴ ἐλεήσητε· πρεσβύτερον καὶ νεανίσκον καὶ παρθένον καὶ νήπια καὶ γυναῖκας ἀποκτείνατε εἰς ἐξάλειψιν, ἐπὶ δὲ πάντας, ἐφ᾿ οὕς ἐστι τὸ σημεῖον, μὴ ἐγγίσητε» Ἰεζεκιὴλ 9, 4-6
«καὶ εἶδον ἄλλον ἄγγελον ἀναβαίνοντα ἀπὸ ἀνατολῆς ἡλίου, ἔχοντα σφραγῖδα Θεοῦ ζῶντος, καὶ ἔκραξε φωνῇ μεγὰλῃ τοῖς τέσσαρσιν ἀγγέλοις, οἷς ἐδόθη αὐτοῖς ἀδικῆσαι τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, λέγων· μὴ ἀδικήσητε τὴν γῆν μήτε τὴν θάλασσαν μήτε τὰ δένδρα, ἄχρις οὗ σφραγίσωμεν τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν» Ἀποκάλυψις 7, 2-3
Σὲ ἀντιστοιχία μὲ αὐτό, τὸ αἰσθητὸ χάραγμα μὲ τὸ ὄνομα ἢ μὲ τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου θὰ εἶναι ἡ τελικὴ φανερὴ στάμπα ποὺ θὰ βάλει ὁ διάβολος, μιμούμενος κακέκτυπα τὸ μυστικὸ σφράγισμα τοῦ ἀληθινοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, σὲ ὅσους ἀνθρώπους ἀποδεχτοῦν ἑκουσίως τὸ σύστημα τοῦ ἀντιχρίστου.
Καὶ τοῦτο γιὰ νὰ δείξῃ ὁ διάβολος ἐπιδεικτικὰ καὶ μὲ καμάρι στὸν Ἴδιο τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλον, γενικά, τὸν ἀόρατο καὶ μή, πνευματικὸ κόσμο, ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ τὸ ἔλαβαν, τοῦ ἔχουν ἑκουσίως παραδώσει τὰ δικαιώματά τους καὶ τοῦ ἀνήκουν ὁλοκληρωτικά, μπαίνοντας μὲ τὴν θέλησή τους μέσα στὴν δική του σαγήνη, ἡ ὁποία συμβολίζεται μὲ τὸ ὄνομα καὶ τὸν ἀριθμὸ τοῦ θηρίου.
Γιατί, ὄντως, συνηθίζει νὰ βάζῃ «σημαιάκι» στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ δείξῃ ὅτι ἔχει καταλάβει κάποιο ἀπὸ τὰ ὀχυρὰ τῆς ψυχῆς τους, κάτι ποὺ μπορεῖς νὰ τὸ διακρίνῃς μόνο ὅταν ἀρχίσεις νὰ βλέπεις τὰ πράγματα πνευματικά, ἂν δὲν τὸ ἀκούσεις, κιόλας, νὰ τὸ φωνάζουν χλευαστικὰ οἱ δαίμονες ποὺ βρίσκονται μέσα σὲ κάποιον δαιμονισμένο, ὅπως πολλὲς φορὲς ἔχει παρατηρηθῇ νὰ συμβαίνει.
Πραγματικότητα…
Καὶ αὐτὸ τὸ «σημαιάκι», θὲς νὰ εἶναι τὸ μοδάτο σκουλαρίκι, ἡ παράξενη ἁλυσίδα καὶ ὁ ἐκκεντρικὸς τρόπος ποὺ αὐτὰ φοριοῦνται;
Θὲς νὰ εἶναι τὸ τατουάζ, ποὺ ἀπαγορεύεται, τόσο στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ ἐντολὴ τοῦ Ἴδιου τοῦ Θεοῦ (Λευιτικὸν 19, 28), ὅσο καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς μὲ βάση ἀπόφαση τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;
Θὲς νὰ εἶναι τὸ τσιγάρο, ποὺ πάρα πολλὲς φορὲς ἔχουν ἀκούσει, μέσω δαιμονισμένων, τὸν ἴδιο τὸν διάβολο μὲ καμάρι νὰ τὸ ἀποκαλῇ λιβάνι του;
Θὲς νὰ εἶναι τὸ γυμνὸ ἢ τὸ ἡμίγυμνο ἢ τὰ προκλητικὰ ροῦχα τῆς τελευταίας μόδας ἢ ὁ συνολικὸς μοντέρνος τρόπος ζωῆς;
Θὲς νὰ εἶναι τὸ κάθε τί ποὺ κλείνει μὲ φράσεις τοῦ στύλ: «Ἔ, καλά, τώρα! Μὴν τρελαθοῦμε! Ὑπερβολές! Τί κακὸ ἔχει αὐτό; Δὲν ἔκανα καὶ ἔγκλημα!»;
Ἄσχετα μὲ τὸ ἂν ἐκεῖνο ποὺ φαίνεται μικρὸ καὶ ἀσήμαντο στὰ μάτια μας, μπορεῖ νὰ ἔχῃ, στὴν πραγματικότητα, μεγάλη βαρύτητα στὸν πνευματικὸ κόσμο καὶ τρομερὸ ἀντίκτυπο στὴν μετέπειτα ζωή μας, σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ νὰ μᾶς κάνῃ νὰ μένουμε στὸ τέλος ἄναυδοι ἀπὸ τὰ ἀπίστευτου μεγέθους κακὰ ποὺ θὰ ἔχῃ προκαλέσει ἐκεῖνο, τόσο σὲ ἐμᾶς, ὅσο καὶ στοὺς ἄλλους…
Γιατί, ὅπως ἐπεσήμαινε καὶ ὁ μακαριστὸς Ἱεροκήρυκας, Δημήτριος Παναγόπουλος, μικρὸ καὶ ἀσήμαντο νόμιζε ὅτι ἔκανε καὶ ἡ Βηρσαβεέ, ὅταν λουζόταν ἀπρόσεκτα, μικρὸ καὶ ἀσήμαντο νόμιζε ὅτι ἔκανε καὶ ὁ Δαυίδ, ὅταν δὲ φύλαξε τὰ μάτια του καὶ τὴν κοίταξε ἀπὸ περιέργεια.
Καὶ τὰ δυό, ὅμως, αὐτὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα ὁδήγησαν στὴν μοιχεία, στὸν φόνο τοῦ ἄντρα τῆς πρώτης μετὰ ἀπὸ τὴν δόλια ἐντολὴ τοῦ Δαυίδ, μὲ τὴν ὁποία στάλθηκε στὴν μάχη, σὲ μέρος ποὺ σίγουρα θὰ σκοτωνόταν, στὸν θάνατο τοῦ παιδιοῦ ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴν μοιχεία αὐτὴ καὶ στὸ γεγονὸς ὅτι, μετὰ τὸν Σολομῶντα, τὸ βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ, ὄχι μόνο χωρίστηκε στὰ δυό, ἀλλὰ καὶ δὲν βρῆκε ποτὲ ξανὰ τὴν εἰρήνη.
Καὶ πόσες φορὲς ἀπρόσεκτοι λόγοι καὶ ἀνοίγματα καὶ ἀσήμαντες λεπτομέρειες στὴν ἐνδυμασία καὶ τὶς κινήσεις ποὺ συνοδεύονταν ἀπὸ τὸ σκεπτικὸ «Ἔ, καλὰ ντέ! Δὲν κάνω καὶ κανένα ἔγκλημα» ὁδήγησαν στὴν πυρωμένη ἐπιθυμία, ποὺ μὲ τὴν σειρά της ἔσπρωξε πολλοὺς στὴν μοιχεία, στὸ ἔγκλημα, στὴν πορνεία, στὴν αὐτοκτονία, στὴν τρέλλα, στὴν ἐξαπάτηση, στὴν ἔκτρωση, στὸ διαζύγιο, στὴν ἐκμετάλλευση, σὲ δολοπλοκίες, σὲ πόνους, σὲ θλίψεις, σὲ ψέμματα, σὲ φθόνους, σὲ ζήλιες, σὲ συκοφαντίες, σὲ θεατρινισμούς, σὲ τσακωμούς, σὲ καταστροφὲς κ.ἄ.;
Ἐσεῖς τί λέτε;
Πάει ὁ νοῦς σας κάπου;
Θές, ἀκόμα, νὰ εἶναι μιὰ κάποια φανέρωση τοῦ ἀόρατου μυστικοῦ «τεφτεριοῦ» μὲ τὶς ἁμαρτίες μας, τὸ ὁποῖο ἐπιδεικνύουν χλευαστικὰ οἱ δαίμονες γιὰ νὰ γελοῦν μὲ ἐκεῖνα ποὺ μᾶς βάζουν νὰ καμαρώνουμε πὼς ἔχουμε ἀποκτήσει ὡς «ἐμπειρίες»;
Γιατί, πράγματι, ὑπάρχει κάτι σὰν πνευματικὸ βιογραφικὸ ποὺ μᾶς συνοδεύει ὅλους μας ἀοράτως:
«Ἀνάγραπτός σού ἐστι πᾶσα πλεονεξία, ἀνάγραπτός σού ἐστι πᾶσα πορνεία, ἀνάγραπτός σού πᾶσα ἐστίν ἐπιορκία καὶ βλασφημία καὶ φαρμακεία καὶ κλοπὴ καὶ φόνος. πάντα ἀναγράφεται ταῦτα λοιπόν… σάλπιγξ ἀγγελικὴ προσκαλεῖται πάντας ἡμᾶς τὰ πεπραγμένα φοροῦντας» Ἁγίου Κυρίλλου, Κατηχήσεις Φωτιζομένων 15, 23-24
Τὰ παραπάνω, παρατηρημένα καὶ διαπιστωμένα μὲ τρόμο, εἰδικά, ὅταν σὲ μιὰ «κρίση» ἑνὸς δαιμονισμένου ἀκοῦς τὰ ἴδια τὰ πονηρὰ πνεύματα νὰ σοῦ διαβάζουν λεπτομερῶς κάτι ἀπὸ αὐτὸ τὸ μυστικὸ «τεφτέρι» τῶν «ἐμπειριῶν» σου, τὶς ὁποῖες νόμιζες ὅτι εἶχες καταφέρῃ νὰ φυλάξεις κρυφές[3]…
Καὶ νὰ ξέρουμε ὅτι τότε δὲν μποροῦν νὰ σταθοῦν καὶ νὰ περάσουν οἱ προσωπικὲς θεολογικές, καὶ ὄχι μόνο, ἀπόψεις καὶ θεωρίες γιὰ τὴν στάση ζωῆς ποὺ θέλει νὰ ἀκολουθήσῃ ὁ καθένας, γιατί ἐκεῖ στὴν στιγμὴ ἀντιλαμβάνεσαι τὸ σωστὸ καὶ διδάσκεσαι ἐκ τῶν πραγμάτων θεολογία!
(Ἂν δὲν παρακαλᾶς κιόλας νὰ ἀνοίξει ἡ γῆ νὰ σὲ καταπιῇ ἢ ἂν δὲν ψάχνεις νὰ βρῇς τὴν πόρτα γιὰ νὰ φύγεις τοῖχο – τοῖχο…
Αὐτό, ὅμως, καὶ ἂν εἶναι «ἐμπειρία»! Ἔτσι δὲν εἶναι;)
Θὲς αὐτὸ τὸ «σημαιάκι» του νὰ εἶναι ὁτιδήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ ὡς προετοιμασία ἤ/καὶ τύπος τοῦ τελικοῦ χαράγματος;
Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ἡ ψηφιακὴ ταυτότητα, τὸ ψηφιακὸ νόμισμα, καὶ σὲ βάθος χρόνου, τὸ ἴδιο τὸ χάραγμα, δὲν ἔχουν νὰ κάνουν τόσο μὲ τὴν προσπάθεια παρακολούθησης καὶ ἐλέγχου μας, καθὼς κάτι τέτοιο τὸ σύστημα θὰ μποροῦσε, πράγματι, νὰ τὸ πετύχῃ καὶ τὸ πετυχαίνει μὲ πολλοὺς καὶ διάφορους ἄλλους τρόπους, ἀλλὰ μὲ τὸ ὅτι ὁ διάβολος θέλει νὰ δείξῃ καὶ νὰ καυχηθῇ στὸν πνευματικὸ κόσμο ὅτι ἔχεις ὑποταχθῇ μὲ τὴν θέλησή σου σὲ ἐκεῖνον καὶ πλέον τοῦ ἀνήκεις ὁλοκληρωτικά, δουλεύοντας θεληματικὰ γιὰ τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας.
Ἡ ἴδια ἡ προσπάθεια παρακολούθησης, ἐλέγχου καὶ ἀξιολόγησης τῶν πολιτῶν, μαζὶ μὲ τὶς ὅποιες συνέπειες γιὰ τὴν μὴ ἀποδοχὴ τοῦ συστήματος, ἁπλά, θὰ σπρώχνουν στὸ τελευταῖο, γιατί ἀκριβῶς αὐτὸς εἶναι ὁ πνευματικὸς λόγος ποὺ γίνονται ὅλα.
Γιατί ὁ διάβολος ζητᾶ νὰ κατακτήσῃ τὴν κρίση καὶ τὴν θέλησή μας καὶ συνεπῶς καὶ τὴν ἴδια τὴν ψυχή μας γιὰ νὰ μᾶς κάνῃ νὰ συμμετέχουμε ἑκουσίως στὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας.
Ἄρα, ἡ ψηφιακὴ ταυτότητα, ποὺ προετοιμάζει τὸ ἔδαφος καὶ εἶναι τύπος γιὰ τὸ χάραγμα, μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι τὸ ἴδιο τὸ χάραγμα, ἀλλὰ ἀποτελεῖ καὶ αὐτὴ ἕνα τέτοιο «σημαιάκι» τοῦ διαβόλου, ποὺ θέλει νὰ μᾶς κάνῃ νὰ ἔχουμε πάνω μας οἰκειοθελῶς, ἀπὸ τὴ μία, γιὰ νὰ δείχνῃ ὅτι, ἀκόμα καὶ τώρα, ἔχει κυριαρχήσῃ σὲ ἕνα μεγάλο βαθμὸ στὸν κόσμο, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, γιὰ νὰ δηλώνῃ ὅτι ἕπεται καὶ συνέχεια…
Μάλιστα, σὲ σχέση μὲ τὰ ἄλλα «σημαιάκια», εἶναι ἀσυγκρίτως πολὺ μεγαλύτερης σημασίας καὶ βαρύτητας, γιατί ἡ ταυτότητα δὲν ἀφορᾶ μόνο ἕναν συγκεκριμένο τομέα – πάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ἤ/καὶ μιὰ συγκεκριμένη ἁμαρτία, ἀλλὰ τὸ ὅλο εἶναι του, καθὼς ἀποτελεῖ κάτι ποὺ δέχεσαι συνειδητὰ νὰ σὲ προσδιορίζῃ συνολικὰ ὡς πρόσωπο.
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ πνευματικὸς λόγος ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε σὲ αὐτήν.
Δὲν εἶναι, λοιπόν, ἕνα ἐξαιρετικὰ σοβαρὸ πνευματικὸ ζήτημα αὐτό;
Ἐσεῖς τί λέτε;
Μπορεῖ ὄντως νὰ κριθῇ ὡς μόνο πολιτικὸ ἢ παραθρησκευτικὸ ἢ ἐπουσιῶδες καὶ μὴ πνευματικὸ ζήτημα ποὺ δὲ σχετίζεται μὲ θέματα σωτηρίας;
Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ ἐδῶ ὅτι στὴν Ἁγία Γραφὴ τὸ ὄνομα δὲν ἀποτελεῖ ἁπλὰ μιὰ συμβατικὴ λέξη, ἀλλὰ κάτι ποὺ φανερώνει ὁρισμένες ἀπὸ τὶς βασικὲς ἰδιότητες τοῦ προσώπου ἢ τοῦ τόπου ἢ τοῦ πρωτοτύπου, τὸ ὁποῖο εἰκονίζει ἕνας τύπος.
Γιὰ παράδειγμα, ἡ λέξη «Ἰησοῦς» σχετίζεται ἐτυμολογικὰ μὲ τὴν σωτηρία, διότι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Σωτῆρας τοῦ κόσμου, ἡ λέξη «Γιαχβὲ» σχετίζεται ἐτυμολογικὰ μὲ τὴ ζωὴ ἤ/καὶ τὴν ὕπαρξη, διότι Ἐκεῖνος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἤ/καὶ τῆς ὕπαρξης τῶν ὄντων, ἀλλὰ καὶ ὁ Ὤν, δηλαδὴ ὁ Μόνος αὐθύπαρκτος, ἡ λέξη «Βαιθὴλ» (= Οἶκος τοῦ Θεοῦ, καὶ κατ᾿ ἐπέκταση Ναὸς τοῦ Θεοῦ): (בֵּית אֵל), ποὺ ἦταν ἡ ὀνομασία – τύπος ποὺ ἔδωσε ὁ Ἰακὼβ στὸν τόπο, στὸν ὁποῖο εἶδε τὸ ὄνειρο μὲ τὴν κλίμακα (=σκάλα) ποὺ ἔφτανε στὸν Οὐρανό, σχετίζεται προφητικὰ μὲ τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ ἔγινε ὁ ἔμψυχος Οἶκος/Ναός τοῦ Θεοῦ κ.ο.κ.
Ἔτσι, καὶ ὅλοι οἱ τίτλοι – ἰδιότητες/ἀξιώματα ποὺ θὰ ἀποκτήσῃ ὁ ἀντίχριστος μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν καὶ αὐτὰ στὸ σύνολό τους, κατὰ κάποιο τρόπο, ὡς ὄνομά του.
Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἐκεῖνο περικλείει μέσα του καὶ ὅλη αὐτὴ τὴν διαβαθμισμένη γκάμα τῆς κακίας, τῆς δολιότητας, τῆς βλασφημίας, τῆς ἀγυρτείας, τῆς μαγείας, τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης, τῆς δαιμονικῆς ἐνέργειας, τῆς ἀνομίας, τῆς ἁμαρτίας, τῆς πονηρῆς ἐξουσίας κ.ἄ.
Αὐτὸ δίνει καὶ στὸν ἀριθμὸ τοῦ θηρίου, πέρα ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ συνόλου τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ ἀνήκουν στὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας, ποὺ εἴδαμε παραπάνω, μιὰ σημασία ποὺ σχετίζεται μὲ ὅλο αὐτὸ καθ᾿ αὐτὸ τὸ διαβαθμισμένο πλήρωμα τῆς πονηρίας, τῆς ἀδικίας, τῆς πνευματικῆς σήψης, τῆς ἀνομίας καὶ τῆς ἁμαρτίας, στὸ ὁποῖο θὰ μετέχῃ, μὲ τὴ δική του μικρὴ ἢ μεγάλη συνεισφορά, ὁ κάθε ἕνας ποὺ θὰ θέλει νὰ ἀνήκῃ συνειδητὰ στὸ σύστημα τοῦ ἀντιχρίστου καὶ θὰ δεχτῇ νὰ φέρει τὸ χάραγμά του.
Ἴσως, καὶ αὐτὸ νὰ ὑπονοεῖται μὲ τὴν φράση:
«Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου»
Φαίνεται ὅτι ἐδῶ ἡ Ἱερὰ Ἀποκάλυψη, μὲ τὴν λέξη «ψηφισάτω», μᾶς κλείνει μὲ προφητικὸ νόημα τὸ μάτι καὶ γιὰ τὸ ἐπερχόμενο σύστημα τοῦ ἀντιχρίστου, τὸ ὁποῖο ἀκριβῶς καὶ χαρακτηρίζεται μὲ τὸ ὄνομά του ἢ μὲ τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματός του, γιὰ νὰ δηλωθῇ, τόσο τὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ τὸ ἔχουν ἀποδεχτῇ μὲ τὴν θέλησή τους, ὅσο καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ διαβάθμιση τῆς κακίας, ἡ ὁποία θὰ φτάσῃ τότε στὴν κορύφωσή της μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία καὶ θὰ ἐκφραστῇ στὴν πληρότητά της μὲ ἐκεῖνο τὸ παμπόνηρο σύστημά του.
Καὶ τοῦτο τὸ λέμε, γιατί καὶ ἡ ἴδια ἡ ἐπιλογὴ τῆς λέξης «ψηφισάτω», ποὺ εἶναι ὁμόρριζη μὲ τὴν λέξη «ψηφιακός», οὔτε τυχαία σύμπτωση μπορεῖ νὰ εἶναι, οὔτε, ὅμως, καὶ μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ καὶ τελείως ἄσχετη μὲ τὴν λέξη «χάραγμα», ποὺ σημαίνει πλήγωμα/πληγή.
Γιατί στόχος τοῦ ἀντιχρίστου θὰ εἶναι νὰ κυριαρχήσῃ πάνω στὸν κόσμο, «ψηφιοποιῶντας», δηλαδὴ οὐσιαστικὰ ἀκρωτηριάζοντας καὶ κομματιάζοντας, τόσο τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο ὡς πνευματικὴ ὑπόσταση, ὅσο καὶ τὴν ἴδια του τὴν ζωή, σὲ πολλοὺς καὶ διάφορους τομεῖς καὶ μὲ πολλοὺς καὶ διάφορους τρόπους, μέσα στοὺς ὁποίους συμπεριλαμβάνεται καὶ ἡ ἀπόλυτη ψηφιοποίηση τῶν μέσων καὶ τῶν ὑπηρεσιῶν.
Γιατί θὰ χρησιμοποιήσῃ σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὴν ψηφιακὴ τεχνολογία τῆς ἐποχῆς του, ὄχι γιὰ νὰ δώσῃ τὴν ἐλευθερία στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἀντίθετα γιὰ νὰ τοῦ τὴν στερήσῃ στὰ βασικά της σημεῖα, σακατεύοντας μὲ ἀφάνταστα αἰσχρὸ καὶ πονηρὸ τρόπο τὸ αὐτεξούσιό του.
Πράγματι, διότι ἂν τὸ καλοσκεφτοῦμε, ἡ ψηφιοποίηση ἑνὸς ἀναλογικοῦ (συνεχοῦς στὸν χρόνο) σήματος περιλαμβάνει τὶς προκρούστειες διαδικασίες τῆς δειγματοληψίας, μὲ τὴν ὁποία ἀπομένει μόνο ἕνα, διακριτὸ στὸν χρόνο, κομμάτι τοῦ ἀρχικοῦ ἀναλογικοῦ σήματος, καὶ τῆς κβάντισης, μὲ τὴν ὁποία στρογγυλοποιοῦνται οἱ τιμές – πλάτη αὐτοῦ τοῦ ἐναπομείναντος κομματιοῦ σὲ συγκεκριμένες προκαθορισμένες στάθμες – πλάτη, ὥστε τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ θὰ προκύψῃ (ἀφοῦ πρῶτα κωδικοποιηθεῖ), νὰ μπορεῖ νὰ γίνῃ ἀποθηκεύσιμο, ἐλέγξιμο καὶ διαχειρίσιμο:
Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἡ «ψηφιοποίηση» τῶν πνευματικῶν γνωρισμάτων, τῶν ἀπόψεων καὶ τῆς ἴδιας ἀκόμα τῆς προσωπικότητας τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ σύστημα (μέσῳ π.χ. τῆς προπαγάνδας), συμπεριλαμβάνει τὶς προκρούστειες μεθόδους τῆς κοινωνικῆς, οἰκονομικῆς, πολιτικῆς, ἠθικῆς, ἐννοιολογικῆς, ἰδεολογικῆς, φιλοσοφικῆς, θεολογικῆς, θρησκευτικῆς, πνευματικῆς κ.ἄ. «δειγματοληψίας» καὶ «κβάντισης».
Αὐτὸ σημαίνει, ὄχι μόνο ὅτι δέχονται ἀπὸ τὸ πρόσωπο, τὶς ἔννοιες, τὶς ἰδεολογίες κ.ο.κ. καὶ τὴν ἴδια τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ὅ,τι τοὺς βολεύει κάθε φορὰ καὶ ἀπορρίπτουν ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἐκεῖνο ποὺ κρατοῦν, τὸ προσαρμόζουν στὶς δικές τους κοινωνικές, οἰκονομικές, πολιτικές, ἠθικές, ἐννοιολογικές, ἰδεολογικές, φιλοσοφικές, θεολογικές, θρησκευτικές, πνευματικὲς κ.ἄ. στάθμες ὀρθότητας, ὥστε νὰ μποροῦν διαρκῶς νὰ τὸν διατηροῦν ἐλεγχόμενο καὶ διαχειρίσιμο μέσα σὲ ἕνα σύστημα ὑποδούλωσης, ποὺ θὰ λειτουργῇ, τρόπον τινά, ὡς ἀποθηκευτικὸς χῶρος – φυλακή.
Τὸ νὰ δημιουργήσεις ἕνα ψηφιακὸ σῆμα, μία ψηφιακὴ συσκευή, ἕνα ψηφιακὸ λειτουργικὸ σύστημα, δὲν εἶναι ἀπὸ μόνο του κάτι τὸ κακό.
Ἴσα ἴσα ποὺ εἶναι πάρα πολλὲς φορὲς ἐξαιρετικὰ χρήσιμο.
Πονηρὸ καὶ διεστραμμένο εἶναι, τόσο τὸ νὰ τὰ χρησιμοποιήσεις ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ περιορίσῃς τὴν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου, ὅσο καὶ τὸ νὰ «ψηφιοποιήσῃς» τὸ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Καὶ λέμε τὸ δεύτερο, διότι, ὅπως ἡ ψηφιακὴ εἰκόνα ὑστερεῖ σὲ ποιότητα ἀφάνταστα πολὺ σὲ σχέση μὲ τὴν ἀναλογικὴ (π.χ. στὸν χρωματικὸ χῶρο RGB ἔχεις μόνο 256x256x256 συνδυασμοὺς χρωμάτων, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἀναλογικὸ κόσμο ποὺ ἔχεις ἀναρίθμητους), ἔτσι καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν «ψηφιοποίηση» τοῦ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ποὺ ὁ καθένας μας φέρει, ὑστερεῖ ἀφάνταστα πολὺ σὲ σχέση μὲ αὐτὸ καθ᾿ αὐτὸ τὸ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ, ἐπειδὴ μὲ αὐτὴν τὴν «ψηφιοποίηση» τὸ τελευταῖο ὑποβαθμίζεται, φτωχαίνει, κουτσουρεύεται καὶ βεβηλώνεται σὲ μέγιστο βαθμό.
Ἂς μὴν παραμυθιαζόμαστε, λοιπόν, ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ μᾶς παρουσιάζουν αὐτὸ τὸ κομμάτιασμά του ὡς θεραπεία καὶ ὡς πρόοδο.
Στὴν πραγματικότητα, ἐμᾶς θέλουν νὰ «ψηφιοποιήσουν», δηλαδὴ νὰ ἀκρωτηριάσουν πνευματικά, κατακερματίζοντας τὸ συγκεκριμένο χάρισμα τοῦ Θεοῦ.
Καὶ αὐτὸ θέλουν νὰ τὸ πετύχουν καὶ μέσῳ τῆς ψηφιοποίησης τῆς ταυτότητας, τῶν χρημάτων, τῶν ὑπηρεσιῶν κ.ἄ. ποὺ προωθοῦν…
Κυρίως, ὅμως, μέσῳ τῆς ἀπενοχοποίησης, τῆς προώθησης καὶ τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν βασικὴ «ψηφιοποίηση» τοῦ ἐσωτερικοῦ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου[4].
Γιατί, ὄντως, ἡ ἁμαρτία διασπᾶ τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶς κάνει νὰ στρέφονται ἡ μία ἐναντίον τῆς ἄλλης.
Ἀντίθετα, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τὶς ἐπανενώνει, τὶς συμφιλιώνει καὶ τὶς κάνει νὰ συνεργάζονται εἰρηνικὰ μεταξύ τους:
«ὁ ἰώμενος τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν καὶ δεσμεύων (= αὐτὸς ποὺ ἑνώνει) τὰ συντρίμματα αὐτῶν» Ψαλμὸς 146, 3
Ἡ ἁμαρτία, ὅμως, ὁδηγεῖ καὶ στὴν ἀπόλυτη ὑποδούλωση τοῦ προσώπου του, γιατί, πράγματι, μέσῳ αὐτῆς καὶ τῶν παθῶν σκλαβώνεται ὁ ὅλος ἄνθρωπος:
«ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας» Κατὰ Ἰωάννην 8, 34
Παρ᾿ ὅλο ποὺ πολλοὶ νομίζουν ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι, ἐπειδὴ μποροῦν νὰ ἀκολουθοῦν ἐλεύθερα τὴν ἁμαρτία, στὴν πραγματικότητα, εἶναι ἐντελῶς νικημένοι καὶ σκλαβωμένοι ἀπὸ αὐτὴν καὶ σέρνονται πνευματικὰ νεκρωμένοι πίσω ἀπὸ τὸ ἅρμα της.
Γιατί, ὄντως, ὁ διάβολος τοὺς δένει ἀπὸ πίσω της καὶ τοὺς κάνει νὰ σέρνονται ὅπου ἐκεῖνος θέλει γιὰ νὰ διαπομπεύῃ καὶ νὰ καταντροπιάζῃ τὰ πλάσματα ποὺ φέρουν τὸ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ, ὅπως, ἀκριβῶς, ἔδεσε καὶ ὁ Ἀχιλλέας τὸν νεκρὸ Ἕκτορα στὸ ἅρμα του καὶ τὸν ἔσερνε ἐδῶ καὶ ἐκεῖ γιὰ νὰ τὸν ἐξευτελίσῃ.
Μπορεῖ νὰ νομίζουν ὅτι εἶναι πρωταγωνιστές, νικητὲς καὶ ἐλεύθεροι, ἐνῶ, στὴν πραγματικότητα, εἶναι ἁπλοὶ κομπάρσοι τοῦ διαβόλου, νικημένοι καὶ ὑποδουλωμένοι στὴν φθορά:
«ἐλευθερίαν αὐτοῖς ἐπαγγελλόμενοι, αὐτοὶ δοῦλοι ὑπάρχοντες τῆς φθορᾶς· ᾧ γάρ τις ἥττηται, τοὺτῳ καὶ δεδούλωται» Β΄ Πέτρου 2, 19
Πόσω μᾶλλον θὰ συμβαίνουν ὅλα αὐτὰ στὴν ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων ποὺ ἡ ἁμαρτία θὰ ἔχει φτάσῃ στὸ ἀποκορύφωμά της καὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ θέλουν νὰ ἀνταλλάξουν μὲ χαρὰ τὴν πραγματική τους ἐλευθερία, μὲ τὴν ἐπίπλαστη ἐλευθερία τῶν παθῶν ποὺ θὰ κατασκευάζῃ καὶ θὰ τοὺς προσφέρῃ ἁπλόχερα τὸ σύστημα.
Βέβαια, ὑπὸ ἕναν ὅρο!
Μόνο ἂν δεχτοῦν νὰ βάλουν πάνω τους τὸ αἰσθητὸ χάραγμα…
Γιατί ὅλα αὐτὰ θὰ δηλώνονται στὰ φανερὰ μὲ τὴν λήψη τοῦ αἰσθητοῦ χαράγματος ποὺ θὰ περιέχει τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματός του, τὰ ὁποῖα θὰ συνοψίζουν τήν, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, «ψηφιοποίηση» τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ τὸ ἔχουν δεχτῇ: «ψηφισάτω – τὸν ἀριθμὸν»
Γιατί κάθε τί κακὸ ποὺ κάνουν ὁ διάβολος καὶ τὸ σύστημα στὴν ὑπόστασή μας, θέλουν νὰ συνοδεύεται καὶ ἀπὸ κάποια συμβολικὴ κίνηση ἤ/καὶ ἀπὸ ἕνα «σημαιάκι», τὰ ὁποῖα νὰ δηλώνουν ἐποπτικὰ αὐτό τὸ κάτι κακό…
Ἔτσι, καὶ «τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου», ἀναφέρεται ὄντως καὶ σὲ αὐτὴν τὴν ἀπόλυτη «ψηφιοποίηση» – ξέσχισμα τοῦ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ποὺ φέρει ὁ ἄνθρωπος καὶ συνεπῶς καὶ στὴν διάσπαση τῆς ἑνότητας ὅλων τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς του.
Γιατί, πράγματι, τὸ αἰσθητὸ χάραγμα θὰ ἀποτελῇ τὸ τελικὸ θανάσιμο πλῆγμα τοῦ θηρίου – ἀντιχρίστου στὴν πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου, μετὰ τὸ ὁποῖο ἡ τελευταία θὰ ἀφήνεται, λαβωμένη καὶ κατακομματιασμένη, νὰ ὁδηγεῖται μὲ τὴν θέλησή της (!) στὴν ἀπόλυτη σκλαβιὰ καὶ τὸν δεύτερο θάνατο, δηλαδὴ στὸ νὰ πεθάνῃ πνευματικὰ καὶ νὰ χωριστῇ αἰώνια ἀπὸ τὸν Θεό, μένοντας μόνο μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι ἐλεύθερη καὶ πνευματικὰ ζωντανή…
Ἐσεῖς τί λέτε;
Τελικά, τὸ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία τοῦ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι τόσο σημαντικὰ θέματα γιὰ νὰ ἀσχοληθῇ μαζί τους ἡ θεολογικὴ ὀρθότητα;
Μπορεῖ, πράγματι, νὰ κριθῆ μόνο ὡς πολιτικὸ ἢ ἀκραῖο ἢ παραθρησκευτικὸ ἢ ἐπουσιῶδες καὶ μὴ πνευματικὸ ζήτημα ποὺ δὲ σχετίζεται μὲ θέματα σωτηρίας καὶ δὲν ἐπηρεάζει τὰ δόγματα;
Εἴμαστε, ὄντως, τόσο σίγουροι ὅτι γνωρίζουμε καλὰ τὸ σύνολο τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως (ποὺ δὲν εἶναι ἕνα καὶ δυὸ) γιὰ νὰ λέμε ὅτι δὲν ἐπηρεάζονται;
Σίγουρα δὲν ἐπηρεάζεται καὶ τὸ πῶς ὁρίζουμε ὡς δογματικὲς ἀλήθειες τοὺς ὅρους «ἐλευθερία» καὶ «αὐτεξούσιο» τοῦ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου;
Μήπως, πρέπει νὰ λάβουμε πολὺ σοβαρὰ ὑπόψη μας ὅτι ἄλλο εἶναι τὸ «εἶμαι ἐλεύθερος ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία», ποὺ σημαίνει ὅτι εἶμαι μὲ ἀρχοντιὰ καὶ τιμὴ πραγματικὰ ἐλεύθερος, καὶ ἄλλο τὸ «εἶμαι ἐλεύθερος γιὰ νὰ ἀκολουθῶ, χωρὶς τύψεις καὶ πνευματικοὺς ἐνδοιασμοὺς καὶ περιορισμούς, τὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία», ποὺ εἶναι ἡ ἀπόλυτη πλάνη, σκλαβιὰ καὶ ἐξευτελισμός;
Ἡ θεολογία, τελικά, μὲ τί πρέπει νὰ ἀσχολεῖται;
Μήπως, μόνο μὲ θέματα ποὺ ἅπτονται τοῦ ἀοράτου ἀγγελικοῦ κόσμου, ὅπως εἶναι, γιὰ παράδειγμα, τὸ τί χρῶμα ἔχουν τὰ φτερὰ τῶν Ἀγγέλων;
Ἢ τὸ περιεχόμενό της κάθε φορὰ θὰ πρέπῃ νὰ καθορίζεται ἀποκλειστικὰ μὲ βάση τὰ πάσης φύσεως ὀφέλη ἤ/καὶ ἐκβιασμούς, μὲ τὰ ὁποῖα κάποιοι προσπαθοῦν νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν σιωπὴ ἤ/καὶ τὴν συγκατάθεσή μας;
Δὲν πρέπει νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία τοῦ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ἡ ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία, γιὰ τὴν ὁποία Κάποιος ἔχυσε κάποτε τὸ αἷμα Τοῦ πάνω στὸν Σταυρό, ἐπειδή, ἀκριβῶς, ὁ Ἴδιος τὴν θεωρεῖ ἐξαιρετικὰ σημαντικὴ καὶ πολύτιμη;
Μήπως, πάλι, ἡ ἐπιβολὴ τῆς ψηφιακῆς ταυτότητας ἀπὸ κάποιους, ἀλλὰ καὶ ἡ σιωπὴ ἤ/καὶ ἡ συγκατάθεση ἤ/καὶ ἡ ἀδιαφορία μας στὴν συγκεκριμένη περίπτωση θεωρεῖται πράγματι ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς ἐνεργὴ συμμετοχὴ στὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας, κάτι ποὺ σημαίνει ὅτι μὲ αὐτὰ ἤδη φέρουμε πάνω μας τὸ νοητὸ χάραγμα;
Μήπως, ὄντως κάποιοι, ὡς συνήθως, προσπαθοῦν πονηρὰ νὰ μᾶς πείσουν, ἄν, βέβαια, δὲν μᾶς ἔχουν ἤδη πείσῃ, ὅτι θὰ ἐξυπηρετηθοῦν κάποιου εἴδους σκοποὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐὰν δεχτοῦμε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνοι θέλουν νὰ πράξουμε, γιὰ νὰ μπορέσουν, στὴν πραγματικότητα, νὰ ἐξυπηρετηθοῦν τὰ δικά τους ἄνομα συμφέροντα καὶ σχέδια;
Μήπως, πάλι, ὡς πρὸς τὴν ἔννοια, ἡ ἔκφραση «πολιτικὴ πράξη» ἔχει στενέψει πάρα πολὺ ἐπικίνδυνα στὸν σύγχρονο κόσμο, σὲ σημεῖο νὰ ἀπειλεῖται μὲ αὐτὸ ἀκόμα καὶ ἡ ἴδια ἡ ἐλευθερία τοῦ πολίτη καὶ νὰ παραμορφώνεται ἡ ἔννοια τῆς Δημοκρατίας;
Μήπως, τελικά, τὸ θέμα αὐτό, ὄχι μόνο δὲν περιορίζεται στὴν στενὴ σημασία ποὺ ὁρισμένοι δίνουν στὴν λέξη «πολιτικός», κάνοντας οὐσιαστικὰ μὲ αὐτὸ καὶ ἐδῶ μιὰ προκρούστεια «ἐννοιολογικὴ ψηφιοποίηση», ἀλλὰ ἀφορᾶ ἄμεσα καὶ τὰ πνευματικὰ ζητήματα;
Μήπως, τὰ πολιτικὰ θέματα, τὰ ὁποῖα δὲν πρέπει νὰ συγχέονται μὲ τὰ κομματικὰ ἢ τὰ πολιτειακά, γενικά, εἶναι πολὺ πιὸ ἀλληλένδετα μὲ τὰ πνευματικὰ ἀπ᾿ ὅ,τι μερικοὶ διακηρύσσουν;
Γιατί ἀκόμα καὶ μιὰ ἁπλή μου κίνηση ὡς πολίτης, ὅπως εἶναι, γιὰ παράδειγμα, τὸ νὰ χαιρετήσω ἢ τὸ νὰ ἐξυπηρετήσω σὲ κάτι τὸ ἐλάχιστο τὸν συμπολίτη μου, εἶναι τόσο πολιτική, ὅσο καὶ πνευματικὴ ἐπιλογὴ καὶ πράξη.
Μήπως, ἐπίσης, δὲν ὑπάρχει πάντα σαφὴς διάκριση μεταξὺ πνευματικοῦ καὶ πολιτικοῦ θέματος;
Ὁλοκληρώνοντας, τώρα, τὸ ὅλο θέμα μας, πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι, ὅταν στὰ ἔσχατα γίνει προσπάθεια νὰ ἐπιβληθῇ ὅλο αὐτὸ τὸ σύστημα τοῦ ἀντιχρίστου στὸν κόσμο, ὁ ἀληθινὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ θὰ δεχθῇ πόλεμο καὶ διωγμὸ σὲ μέγιστο βαθμό:
«καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς» Ἀποκάλυψις 13, 7
«καὶ ἔβαλεν ὁ ὄφις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ὀπίσω τῆς γυναικὸς ὕδωρ ὡς ποταμόν, ἵνα αὐτὴν ποταμοφόρητον ποιήσῃ. καὶ ἐβοήθησεν ἡ γῆ τῇ γυναικί, καὶ ἤνοιξεν ἡ γῆ τὸ στόμα αὐτῆς καὶ κατέπιε τὸν ποταμὸν ὃν ἔβαλεν ὁ δράκων ἐκ τυῦ στόματος αὐτοῦ. καὶ ὠργίσθη ὁ δράκων ἐπὶ τῇ γυναικί, καὶ ἀπῆλθε ποιῆσαι πόλεμον μετὰ τῶν λοιπῶν τοῦ σπέρματος αὐτῆς, τῶν τηρούντων τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐχόντων τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ» Ἀποκάλυψις 12, 15-17
Καὶ αὐτὸ θὰ συμβῇ, ἐπειδή, ἀκριβῶς, δὲ θὰ θέλῃ νὰ γίνει μέτοχος τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας, τὸ ὁποῖο θὰ βρῇ τὴν τέλεια ἔκφρασή του στὸ συγκεκριμένο σύστημα καὶ θὰ συγκεφαλαιωθῇ στὸ ὄνομα καὶ τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου ποὺ θὰ περιέχεται στὸ χάραγμα.
Τότε, ἀκριβῶς, θὰ ἔρθῃ καὶ ἡ μεγαλύτερη θλίψη γιὰ τοὺς πιστοὺς μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία:
«ἔσται γὰρ τότε θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ᾿ ἀρχῆς κόσμου ἕως τοῦ νῦν οὐδ᾿ οὐ μὴ γένηται. καὶ εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σὰρξ· διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι» Κατὰ Ματθαῖον 24, 21-22
«καὶ ἔσται καιρὸς θλίψεως θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν ἀφ᾿ οὗ γεγένηται ἔθνος ἐπὶ τῆς γῆς ἕως τοῦ καιροῦ ἐκείνου» Δανιὴλ 12, 1 Μετάφραση Θεοδοτίωνα
Παρ᾿ ὅλα αὐτά, θὰ τύχουν τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ μεριμνήσῃ μὲ ἰδιαίτερο θαυματουργικὸ τρόπο γιὰ ἐκείνους, μέσα στὰ τριάμισι χρόνια ποὺ θὰ διαρκέσῃ αὐτὴ ἡ θλίψη:
«καὶ ἡ γυνὴ ἔφυγεν εἰς τὴν ἔρημον, ὅπου ἔχει ἐκεῖ τόπον ἡτοιμασμένον ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἐκεῖ τρέφωσιν αὐτὴν ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἑξήκοντα» Ἀποκάλυψις 12, 6
«ῥὕσασθαι ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς αὐτῶν καὶ διαθρέψαι αὐτοὺς ἐν λιμῷ» Ψαλμὸς 32, 19
Πάντως, γιὰ τὴν ἱστορία, ὅλοι ὅσοι θὰ λάβουν τὸ χάραγμα, κάποια στιγμὴ θὰ ἔχουν καὶ μιὰ πολὺ μεγάλη ἔκπληξη, ποὺ δὲν τὴν λὲς καὶ εὐχάριστη:
«Καὶ ἀπῆλθεν ὁ πρῶτος καὶ ἐξέχεε τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τὴν γῆν· καὶ ἐγένετο ἕλκος κακὸν καὶ πονηρὸν ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἔχοντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ» Ἀποκάλυψις 16, 2
Ποιός ξέρεις τὸ πῶς!
Ἴσως, μέσῳ μιᾶς ἁπλῆς ἡλιακῆς καταιγίδας, ἱκανῆς νὰ βραχυκυκλώσῃ τὴν συσκευὴ ποὺ θὰ ἔχῃ τοποθετηθεῖ στὸ σῶμα τους, νὰ προκαλέσῃ ἀνεπανόρθωτες ζημιὲς σὲ ὅλο τὸ ψηφιακὸ οἰκοδόμημά τους, ἀπὸ τοὺς δορυφόρους, μέχρι καὶ τὸ τελευταῖο τσιπάκι του καὶ νὰ ταπεινώσῃ ὅλο, γενικά, τὸ τότε περιβόητο σύστημα ποὺ κάποιοι πασχίζουν αἰῶνες τώρα νὰ φέρουν:
«Καὶ ὁ πέμπτος ἐξέχεε τὴν φιάλην αὐτοῦ ἐπὶ τὸν θρόνον τοῦ θηρίου· καὶ ἐγένετο ἡ βασιλεία αὐτοῦ ἐσκοτωμένη (=σκοτεινιασμένη, καὶ κατ᾿ ἐπέκτασιν, ρεζιλεμένη, ταπεινωμένη), καὶ ἐμασῶντο τὰς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ πόνου» Ἀποκάλυψις 16, 10
Ἂν ὄντως συμβεῖ κάτι τέτοιο, θὰ μοιάζῃ μὲ ἕναν μεγάλο ἡλιακὸ (καὶ ὄχι μόνο) κατακλυσμὸ ποὺ θὰ πλήξῃ ὅλους ἐκείνους ποὺ θὰ ἔχουν πάνω τους τὸ αἰσθητὸ χάραγμα καὶ δὲ θὰ θεωρεῖται ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ὅτι βρίσκονται μέσα στὴν μεγάλη Πνευματικὴ Κιβωτὸ ποὺ λέγεται ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ὁποία, αἰῶνες τώρα, Ἐκεῖνος μᾶς καλεῖ νὰ μποῦμε γιὰ νὰ σωθοῦμε…
Τότε ποὺ θὰ ἀρχίσῃ ἐκεῖνο τὸ πολυπόθητο σύστημά τους νὰ καταρρέῃ σὰν χάρτινος πύργος μπροστὰ στὰ μάτια τους, ὁδηγῶντας τους στὴν ἀπόλυτη σύγχυση καὶ τὴν ἀπόγνωση…
Γιατί οἱ ἄνθρωποι θὰ πρέπῃ νὰ θυμοῦνται πάντα τὸ ὅτι εἶναι ἁπλά… ἄνθρωποι καὶ νὰ προσέχουν γιὰ νὰ μὴν ὑψώνουν ποτὲ βλάσφημα τὸ ἀνάστημά τους μπροστὰ στὸν Θεό, ὅπως τὸ ὕψωσαν κάποτε καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιχείρησαν νὰ Τὸν φτάσουν γιὰ νὰ δημιουργήσουν ἔνδοξο ὄνομα, χτίζοντας τὸν πύργο τῆς Βαβέλ:
«καὶ εἶπαν· δεῦτε οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πόλιν καὶ πύργον, οὗ ἔσται ἡ κεφαλὴ ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα πρὸ τοῦ διασπαρῆναι ἡμᾶς ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς» Γένεσις 11, 4
Γιατί, τόσο ὁ κατακλυσμὸς τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε, ὅσο καὶ ἡ τιμωρία ὅλων ἐκείνων ποὺ ἔχτιζαν ἀόκνως τὸν πύργο τῆς Βαβέλ, ἀποτελοῦν τύπους γιὰ τὶς τιμωρίες τοῦ ἀποστατημένου κόσμου τῆς ἐποχῆς τῶν ἐσχάτων ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Θεό…
_________________________________
[1] Τὸ διατυπώνουμε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, γιατί κάποιοι θὰ ποῦν ὅτι στὸ Barcode ὁ κάθε ἀριθμὸς συμβολίζεται μὲ 4 γραμμές, ἔχει 7 modules κ.ἄ., σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς τρεῖς ὁδηγοὺς ποὺ ἔχουν 3, 5 καὶ 3 modules ἀντίστοιχα καὶ δὲν ἀντιστοιχοῦν σὲ συγκεκριμένους ἀριθμοὺς καὶ ἄλλα παρόμοια.
Αὐτό, ὅμως, μοιάζει σὰν νὰ παίζουν μὲ τὴ λογική μας καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ μᾶς κοροϊδέψουν μπροστὰ στὰ μάτια μας, γιατί ἐμεῖς τοὺς δείχνουμε τὸ πῶς τὸ ἀντιλαμβανόμαστε ἄμεσα σὰν ἄνθρωποι, ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς τὸ βλέπουμε καὶ ἐκεῖνοι μᾶς ἀπαντοῦν γιὰ τὸ πῶς κωδικοποιεῖται στὰ μηχανήματα.
Εἶναι σὰν νὰ σᾶς λέω ὅτι αὐτὸ ποὺ βλέπετε καὶ διαβάζετε αὐτὴ τὴν στιγμὴ δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ βλέπετε καὶ διαβάζετε, ἀλλὰ τὸ «0001110…κ.λ.π.» ποὺ διαβάζει ὁ ἐπεξεργαστής τοῦ ὑπολογιστή.
Ἢ ἂν δεῖτε μιὰ κινηματογραφικὴ σκηνή, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ σκηνὴ ποὺ βλέπετε μὲ τὰ ἴδια σας τὰ μάτια, ἀλλά τὰ καρὲ 20, 21, 22, … κ.ἄ.
Ἡ μορφὴ γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ τοὺς τρεῖς ὁδηγούς, ποὺ μπορεῖ νὰ γίνῃ ἄμεσα ἀντιληπτὴ μὲ μιὰ ἁπλὴ ματιὰ ἀπὸ τὸν ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, φαίνεται ὅτι ἔχει ἐπίτηδες ἐπιλεχθῇ νὰ εἶναι οἱ 2 λεπτὲς γραμμὲς τοῦ ἀριθμοῦ 6, γιὰ νὰ ἔχεις ἀκριβῶς τὸ 666 μπροστὰ στὰ μάτια σου.
Παρ᾿ ὅλα αὐτά σου λένε ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ βλέπεις μὲ τὰ ἴδια σου τὰ μάτια, διότι τὸ μηχάνημα δὲν τὸ βλέπει καὶ δὲν τὸ ἀντιλαμβάνεται ἔτσι.
Σὲ ἐμπαιγμὸ καὶ παραπλάνηση γιὰ νὰ σὲ μαγαρίσουν μπροστὰ στὰ μάτια σου…
Εἶναι, ὅμως, ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ λέει ἡ παροιμία: «Δὲν τὸ λέει ἡ γίδα, τὸ λέει τὸ κέρατό της».
[2] Στὸ σημεῖο αὐτὸ κάποιος θὰ ἐκφράσῃ τὴν γνώμη ὅτι, ἐφόσον καὶ οἱ ὑπόλοιποι νεκροί: «οὐκ ἔζησαν ἕως τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη», τότε καὶ ἡ ἀνάστασή τους φαίνεται ὅτι θὰ γίνῃ μὲ τὸ ποὺ θὰ ἐμφανιστῇ ὁ ἀντίχριστος καὶ θὰ λυθῇ πλήρως ἡ δύναμη τοῦ διαβόλου.
Μὲ μιὰ πιὸ προσεκτικὴ ματιά, ὅμως, θὰ παρατηρήσει κάποιος ὅτι γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ διαβόλου χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη: «ὅταν», ἐνῶ γιὰ τοὺς λοιποὺς τῶν νεκρῶν ἡ πολύσημη λέξη «ἕως» , ἡ ὁποία βασανίζει, γενικά, τοὺς μεταφραστὲς καὶ τοὺς ἑρμηνευτές.
Καὶ αὐτὸ τὸ λέμε, γιατί ἡ τελευταία λέξη μπορεῖ νὰ σημαίνῃ «μέχρι, κατὰ τὴν διάρκεια πού, ἐνῶ, ἐφόσον, ἐν ὅσῳ, μέχρι ἀκόμα καὶ κ.ἄ.» ἕως – Ancient Greek (LSJ)
Μπορεῖ, ὄντως, νὰ ἔχῃ τὴν σημασία «μέχρι μιᾶς συγκεκριμένης χρονικῆς στιγμῆς», ἀλλὰ μπορεῖ νὰ δίνῃ ἁπλὰ μιὰ ἔμφαση στὸ ὑπὸ ἐξέταση χρονικὸ διάστημα γιὰ νὰ τονίσῃ μὲ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο κάτι ποὺ συμβαίνει καὶ σὲ αὐτό, χωρὶς νὰ περιορίζεται ἀποκλειστικὰ μέσα σὲ αὐτό.
Κάτι ἀντίστοιχο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἑβραϊκὴ λέξη «ἀδ»: (עַד)
Γιὰ παράδειγμα, βλέπουμε στὸν Ψαλμὸ 71 μιὰ φράση ποὺ ἀναφέρεται στὸν Μεσσία:
«ἀνατελεῖ ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ δικαιοσύνη καὶ πλῆθος εἰρήνης, ἕως οὗ ἀνταναιρεθῇ ἡ σελήνη» Ψαλμὸς 71, 7
Μπορεῖ νὰ ἰσχυριστῇ κάποιος ὅτι ἡ δικαιοσύνη (=ἁγιότητα) Του θὰ διαρκέσῃ μόνο ὅσο θὰ ὑπάρχῃ ἡ σελήνη;
Προφανῶς ὄχι!
Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ κάποιοι, μὴ γνωρίζοντας τὴν παραπάνω σημασία του «ἕως οὗ», σκανδαλίζονται καὶ μὲ τὸν στίχο:
«καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» Κατὰ Ματθαῖον 1, 25
Μὲ βάση τὰ παραπάνω μποροῦμε νὰ θεωρήσουμε ὅτι φράση «οὐκ ἔζησαν ἕως τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη» σημαίνει ὅτι σίγουρα οἱ ὑπόλοιποι νεκροὶ δὲ θὰ ἀναστηθοῦν μέσα σὲ αὐτὸ τὸ διάστημα, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνῃ ἀπαραίτητα ὅτι θὰ ἀναστηθοῦν μέσα στὸ διάστημα τῆς βασιλείας τοῦ ἀντιχρίστου.
Τὸ γεγονός, πάντως, ὅτι ὁ ἕνας στίχος χρησιμοποιεῖ τό «ὅταν» καὶ ὁ ἄλλος τό «ἕως», ποὺ εἶναι διαφορετικὲς λέξεις, μᾶς δίνει ἕνα γερὸ ἔρεισμα γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι ὁ Ἱερὸς συγγραφέας θέλει νὰ διαφοροποιήσῃ τὶς δυὸ περιπτώσεις.
Γιὰ ἐκείνους, ὅμως, ποὺ μπορεῖ ἀκόμα καὶ τώρα νὰ ἔχουν ἀμφιβολία, προτείνουμε νὰ δοῦν στὸ ἴδιο τὸ βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως τοὺς στίχους 20, 10-14 ποὺ δείχνουν, ἀκριβῶς, ὅτι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καὶ ἡ Κρίση τους ἀκολουθοῦν ἀμέσως μετὰ τὴν τιμωρία τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ ἀντιχρίστου.
[3] Βέβαια, θέλει πολλὴ προσοχὴ αὐτό, γιατί γιὰ πολλοὺς λένε ψέμματα μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς διαβάλουν.
[4] Ἡ «ψηφιοποίηση» τοῦ ἐσωτερικοῦ εἶναι ποὺ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, καὶ συνεπῶς καὶ ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἰκονίζεται ἀπὸ τὸ ἱμάτιο ποὺ ἔρραψε ὁ Ἀδὰμ γιὰ νὰ καλύψῃ τὸ σῶμα του, ἀμέσως μετὰ τὴν Πτώση, τὸ ὁποῖο δὲν ἦταν ἑνιαῖο, ἀλλὰ ἀποτελεῖτο ἀπὸ πολλὰ ἑνωμένα μεταξύ τους φύλλα συκῆς.
Καὶ αὐτό, γιατί τὰ ροῦχα ποὺ ἐπιλέγουμε νὰ φορέσουμε φανερώνουν κάτι ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῆς ψυχῆς μας.
Ἀντίθετα, ὁ Θεός τοὺς φόρεσε μονοκόμματους δερμάτινους χιτῶνες ποὺ τοὺς κάλυπταν ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω γιὰ νὰ τοὺς δείξῃ σὺν τοῖς ἄλλοις ὅτι πρέπει νὰ βάλουν ὡς σκοπὸ νὰ ἐπαναφέρουν τὴν Χάρη Του ποὺ τοὺς περιέβαλλε καὶ ποὺ τοὺς προσέδιδε αὐτὴν τὴν ἀρχικὴ ἑνότητα τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς τους, ἡ ὁποία, ὅμως, διασπάστηκε μετὰ τὴν Πτώση, δημιουργῶντας, παράλληλα, τοὺς χώρους τοῦ ὑποσυνειδήτου καὶ τοῦ ἀσυνειδήτου.
Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, μᾶς ζητᾶ νὰ εἴμαστε ἀκέραιοι σὰν τὰ περιστέρια.
Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, γιὰ νὰ δείξῃ τὴν ἄρρηκτη ἑνότητα ποὺ φέρνει ἡ Ἁγιότητα στὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, φοροῦσε ἑνιαῖο χιτῶνα, ἄρραφο ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν παλαιὸ Ἀδὰμ ἀμέσως μετὰ τὴν Πτώση, ποὺ φόρεσε γιὰ ροῦχο, συρραμμένα φῦλα συκῆς, φανερώνοντας, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεται, ὅτι ἡ ἁμαρτία, ὄντως, κατακερματίζει τὴν ἀρχική τους ἑνότητα.
https://ethnegersis.blogspot.com/2023/11/blog-post_256.html#more