Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ὅτι ἀληθινή πίστη εἶναι, τό νά δέχεσαι τά πάντα (ἀκόμα καί τά «δυσάρεστα») μέ χαρά μέ εὐχαριστία, μέ δοξολογία. Ὅ,τι σοῦ δίνει ὁ Θεός!

Ἐμεῖς λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί, ὅταν μᾶς ἔρχεται κάτι «λυπηρό», καταθλιβόμαστε, ἀπογοητευόμαστε καί τά βάζουμε καί μέ τόν Θεό μερικές φορές. Αὐτό, ἀκριβῶς, δείχνει ὅτι δέν ἐμπιστευόμαστε τόν Θεό ὡς Πατέρα, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀγαπάει.

Ἔρχεται μιά οἰκονομική δυσκολία καί τά χάνουμε καί λέμε:

– Τί θά κάνω τώρα; Πάει, δέν ὑπάρχει ἐλπίδα γιά μένα… Πῶς δέν ὑπάρχει ἐλπίδα; Πόσο χρονῶν εἶσαι; Μπορεῖ νά εἶσαι 50 – 60 χρονῶν. Τώρα τό λές αὐτό; Δηλαδή, πῶς ἔφτασες καί ἔγινες 50 χρονῶν; Ποιός σέ ἔφερε μέχρι ἐκεῖ; Μόνος σου τά κατάφερες; Δέν εἶναι ὁ Θεός ἀπό πίσω; Ὁ Θεός, λοιπόν, πού σέ ἔχει 50 χρόνια θά σ’ ἀφήσει τώρα; Ποῦ εἶναι ἡ πίστη σου; Γι’ αὐτό, φανερωνόμαστε ποιοί εἴμαστε ἀπό τά ἔργα μας. Καί ἡ πίστη μας φανερώνεται ἀπό τά ἔργα μας καί ἡ ἀπιστία ἐπίσης ἀπό τή λύπη καί τή στενοχώρια μας στά διάφορα γεγονότα, πού μᾶς συμβαίνουν.

➤Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 29 – 3 – 2015)