Απάντηση σε Μάρτυρα του Ιεχωβά . Μέρος Α΄: Περί ειδικής ιεροσύνης

Του Παναγιώτη Μακρή

Το παρόν άρθρο γράφτηκε σαν απάντηση σε ένα οπαδό της εκδοτικής και φυλλαδικής εταιρίας «Σκοπιά» με τον οποίο ήρθαμε σε διάλογο (το διάλογο μπορείτε να τον παρακολουθήσετε στην εν λόγω διεύθυνση https://www.youtube.com/watch?v=E8OeLzx1fAI) .
Η μορφή του άρθρου είναι ως εξής: Επειδή στο διάλογο ανοίξαμε πολλά θέματα στο άρθρο θα απαντήσουμε σε όλα αυτά αλλά και σε άλλα που αφορούν αιρέσεις της εν λόγω εταιρείας. Σε κάθε ένα θέμα που θα απαντάμε θα προσθέτουμε στο τέλος ορισμένες ερωτήσεις προς τον αγαπητό συνομιλητή μας, ενώ θα αναφέρουμε και τις σχετικές πηγές από τις οποίες αντλήσαμε τις εν λόγω πληροφορίες.

Ειδική ιεροσύνη

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Καινή διαθήκη δεν ήρθε να καταλύσει τη Παλαιά αλλά να τη συμπληρώσει και να την εκπληρώσει σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας. Συνεπώς δεν πρέπει να μιλάμε για κατάργηση του νόμου και κατ’ επέκταση της ειδικής ιεροσύνης αλλά για συμπλήρωση. Με άλλα λόγια η ειδική ιεροσύνη αποκτά διαφορετική έννοια και σημασία από αυτήν που είχε παλαιότερα.

Παλαιότερα οι ιερείς προσέφεραν τις θυσίες υπέρ του Ισραηλιτικού λαού, οι προσφερόμενες θυσίες ζώων ήταν προτυπώσεις της Σταυρικής θυσίας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Με τη θυσία του Χριστού έπαψαν να έχουν λόγο ύπαρξης οι θυσίες αυτές όχι όμως και η ειδική ιεροσύνη (γιατί όπως είπαμε ο Χριστός δεν ήρθε να καταργήσει τα παλαιά αλλά να τα ανακαινίσει) στην οποία προσδίδει νέο νόημα. Οι ιερείς δεν προσφέρουν τώρα θυσίες ζώων αλλά συνεχίζουν να προσφέρουν θυσίες υπέρ του λαού. Τι είναι αυτό που προσφέρουν; Αυτό που προσφέρουν τώρα στο θυσιαστήριο, είναι τα υλικά της Θείας Κοινωνίας (τα τίμια δώρα όπως τα λέμε) τα οποία μεταβάλλονται σε Τίμιο Σώμα και Αίμα Χριστού. Δεν προσφέρεται ο Χριστός διότι τεμαχίζεται ο άρτος πριν γίνει η επίκληση του ιερέα και επέλθει η μεταβολή. Μιλάμε για αναίμακτη θυσία και όχι για αιματηρή. Έχουμε ΜΕΤΟΧΗ στην ΜΟΝΑΔΙΚΗ θυσία του Χριστού που έγινε ΜΙΑ ΦΟΡΑ και για πάντα.

Σ’ αυτό το σημείο, να απαντήσουμε και σε κάτι που αδίκως μας κατηγορούν. Όταν λέμε «αναίμακτη θυσία», ΔΕΝ κάνουμε επανάληψη της θυσίας του Κυρίου. Προσφέρουμε στον Κύριο μέρος της υλικής κτίσης, ΩΣ ΙΕΡΕΙΣ (όλοι οι Χριστιανοί), δηλαδή άρτο και οίνο, γι’ αυτό λέμε: «τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν», δηλαδή «από τα δικά σου, σου προσφέρουμε τα δικά σου». Η προσφορά μας λοιπόν, είναι άρτος και οίνος, και όχι θυσία του Χριστού όπως ψευδώς μας κατηγορούν οι Προτεστάντες. Η ιερατική ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΗ λοιπόν των λεγομένων «ειδικών ιερέων», είναι η εξής: Εφ’ όσον ιερέα λέμε αυτόν που προσφέρει χάριν κάποιων κάτι, ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ που προσφέρει κάτι εκ μέρους των άλλων, τον λέμε «ιερέα», χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι και οι άλλοι δεν είναι ΙΕΡΕΙΣ.

Δεν πρέπει να συγχέεται η «μετουσίωση» των Παπικών με την «μεταβολή» των Ορθοδόξων. Εμείς δεν μιλάμε για μετουσίωση, αλλά για μεταβολή.

Επίσης η επανάληψη της Θείας Ευχαριστίας, δεν σημαίνει επανάληψη της «άπαξ γενομένης» θυσίας του Κυρίου, αλλά τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ μας σε αυτή. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι στην Εκκλησία μιλάμε για τον «Λειτουργικό Χρόνο», δηλαδή για την είσοδο των αγίων στην ανέσπερη ημέρα του Κυρίου. Εκεί δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον, αλλά ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΟΝ, καθώς ο χρόνος καταλύεται. Έτσι, ο μέτοχος της Θείας Λειτουργίας, ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ στην «ΑΠΑΞ ΓΕΝΟΜΕΝΗ» θυσία του Κυρίου, και η θυσία δεν επαναλαμβάνεται. Δηλαδή πρόκειται για ένα χρονικό παράδοξο. Έχουμε πλήρη συμμόρφωση με το χωρίο του απόστολου Παύλου που λέει · «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσενεχθεὶς»  Εβραίους 9:28. Ακριβώς όπως υπάρχει μετοχή όλων των πιστών στην ιεροσύνη του Χριστού, ομοίως υπάρχει και μετοχή στη μοναδική Του θυσία.

Ολίγα πράγματα περί ειδικής ιεροσύνης

Η ύπαρξη γενικής ιεροσύνης δεν σημαίνει ότι καταργεί την ειδική ιεροσύνη. Αυτό το βλέπουμε ήδη από την Παλαιά Διαθήκη που συνυπήρχε η γενική με την ειδική ιεροσύνη:

«Τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γή· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον. Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλεις ειπείπρος τους υιούς Ισραήλ».  Έξοδος 19:5-6.

Υπήρχε όμως παράλληλα και η ειδική Ααρωνική τάξη. Όπως τότε συνυπήρχαν, έτσι και στην Καινή Διαθήκη, με την τεράστια διαφορά ότι εξυπηρετούν διαφορετικές λειτουργίες. 

Ο απόστολος Πέτρος, στην πρώτη του επιστολή, αναφέρει την Εκκλησία ως ‘’οίκο πνευματικό, ιεράτευμα άγιον’’ (2:5). Αυτό δείχνει ότι δεν καταργήθηκε η ιεροσύνη. Με το ‘’τετέλεσται’’ που είπε ο Κύριος όταν ήταν καρφωμένος στον Σταυρό για τις αμαρτίες μας, αυτό που καταργήθηκε ήταν η ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης με τις προσφορές και τις θυσίες των ζώων που είχαν ως σκοπό τον εξαγνισμό του ανθρώπου. Ο όρος ‘’βασίλειο ιεράτευμα’’, δεν εμποδίζει την ύπαρξη της ειδικής ιεροσύνης.

Δεχόμαστε δηλαδή την ύπαρξη γενικής ιεροσύνης μέσω της μετοχής σε αυτήν εφόσον οι πιστοί ανήκουν στο σώμα του Χριστού μετέχουν και της ιεροσύνης του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και ειδική ιεροσύνη.

Η Εκκλησία είναι ‘’βασίλειον ιεράτευμα’’ ως Σώμα Χριστού. Όχι ο καθένας ξεχωριστά. Προσέξτε την διατύπωση του απόστολου Πέτρου· απευθύνεται στο σύνολο των πιστών: «υμείς δε γένος εκλεκτόν βασίλειον ιεράτευμα έθνος άγιον λαός εις περιποίησιν όπως τας αρετάς εξαγγείλητε» 1 Πέτρου 2:9. Και όπως στην Παλαιά Διαθήκη που υπήρχε ιεροσύνη κατώτερης τάξης από αυτήν της Καινής, υπήρχε όμως παράλληλα με την ιεροσύνη του Ισραήλ και η ειδική ιεροσύνη, η Ααρωνική, που εκτελούσε συγκεκριμένες διατάξεις λατρείας, το ίδιο και στην Καινή.

Η λέξη ‘’ιερεύς’’, σημαίνει: «ο επιτελών τας θυσίας, θύτης, ιερεύς, λειτουργός» (Λεξικό της αρχαίας Ελληνικής, Π. Χ Δορμπαράκη, σελ. 392). Η Θυσία στην εποχή της Καινής Διαθήκης είναι η θυσία του Χριστού που έγινε μια φορά και ισχύει για πάντα. Ο Χριστός επιτέλεσε την θυσία του Εαυτού του με την οποία ο άνθρωπος σώζεται. Στην Εκκλησία υπάρχει προσφορά άρτου και οίνου, όπως το λέει θαυμάσια ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, όταν περιγράφει την λατρεία της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία ως ιεράτευμα, τα προσφέρει δια του ειδικού ιερέα – που  έχει το ρόλο των χεριών του σώματος – προς τον Θεό. Ο Θεός αντικαταπέμπει την άκτιστη Θεία Χάρη, και τα μεταβάλει σε Σώμα και Αίμα Χριστού, πραγματικώς και όχι ‘’δια της πίστεως’’ απλώς. Ο ειδικός ιερέας, δεν έχει δική του ιεροσύνη – όπως και η εκκλησία που δεν έχει ανεξάρτητα ιεροσύνη από τον Χριστό – αλλά μετέχει στην ιεροσύνη του Χριστού. Δεν είναι επομένως, οι ειδικοί ιερείς, διάδοχοι του Χριστού στην ιεροσύνη.

Η ιεροσύνη του Χριστού είναι αμετάθετη γιατί ο Χριστός δεν πεθαίνει πια «δια το μένειν αυτόν εις τον αιώνα απαράβατον έχει την ιερωσύνην»  Εβραίους 9:24. Δεν έχει διάδοχο στην ιεροσύνη, έχει όμως εκπροσώπους και πρεσβευτές, όπως ένας βασιλιάς έχει πρεσβευτές του σε διάφορα μέρη. Για να το καταλάβουμε καλύτερα, θα πούμε το εξής: Ενώ διδάσκαλος είναι μόνο ο Χριστός, («εις γαρ εστίν υμών ο διδάσκαλος ο Χριστός», Ματθαίος 23:8), ο ίδιος έδωσε εκπροσώπους διδασκάλους· («και αυτός έδωκεν τους μεν αποστόλους τους δε προφήτας τους δε ευαγγελιστάς τους δε ποιμένας και διδασκάλους» Εφεσίους 4:11).

Το ρήμα ‘’λειτουργέω- ώ, «εν τη Π. Δ περί της υπηρεσίας των Λευιτών», ενώ σήμερα «σημαίνει τελώ την θείαν λατρείαν (ως χριστιανός) , Πράξεις ιγ 2, ‘’λειτουργούντων δε αυτών τω Κυρίω και νηστευόντων είπε το Πνεύμα το Άγιον…» (Λεξικό της Κ. Δ υπό Σωφρονίου Ευστρατιάδου, σελ. 474). 

Η λειτουργία είναι «η προς τον λαόν ή την πολιτείαν υπηρεσία, εν τη Κ. Δ η θεία λειτουργία η υπό του ιερέως γινομένη, Λουκ. α 23 ‘’και εγένετο ως επλήσθησαν αι ημέραι της λειτουργίας αυτού απήλθον εις τον οίκον αυτού» (σελ. 474). 

Η λέξη έχει να κάνει με την επιτέλεση λατρευτικών καθηκόντων, και συνδέεται με την Καινή Διαθήκη.

Ο Στ. Γρατσέας, παρατηρεί κάτι πολύ σημαντικό. «Στην πεντάτευχο, όπου οι λέξεις λειτουργείν, λειτούργημα, λειτουργία και λειτουργικός επανέρχονται πάνω από εβδομήντα φορές, έχουμε και συνεκφορές των λέξεων αυτών με το ουδέτερο άγια, προς δήλωση της Σκηνής του Μαρτυρίου, την σε αυτήν επιτέλεση των λατρευτικών καθηκόντων (Πρβλ. Έξ. 28, 31. 29, 30. 39, 13. Αριθμ. 4, 12). Στον προφήτη Ησαία λέγεται ότι οι ‘’ιερείς Κυρίου’’ θα ονομασθούν ‘’λειτουργοί Θεού’’(Ησαΐας 61, 6)». 

Η λέξη ‘’λειτουργός’’ έχει άμεση σχέση με την λέξη ‘’ιερέας’’ επομένως. Στο χωρίο του Ησαΐα που παραπέμπει ο καθηγητής, μιλάει για την εποχή της Καινής Διαθήκης, εφόσον το κεφάλαιο ξεκινά με την γνωστή προφητεία «Πνεύμα Κυρίου επ’  εμέ· ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με…», που κατά τα ίδια τα λόγια του Κυρίου εκπληρώθηκε κατά την πρώτη του έλευση Λουκάς, 4:16 – 21. Στην εποχή επομένως της Νέας Διαθήκης, θα υπάρχουν λειτουργοί του Θεού (ιερείς) για επιτέλεση ανώτερων λατρευτικών πράξεων σε σχέση με εκείνων στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, τις οποίες δεν είναι σε θέση να τελέσει ο κάθε πιστός.

Την ύπαρξη της ειδική ιεροσύνης αποδεικνύουμε στη συνέχεια.

Αποδείξεις από την Αγία Γραφή

Η ειδική ιεροσύνη στην εποχή της Νέας Διαθήκης, ήταν προφητευμένη και αυτή ήδη από την Παλαιά. Ο προφήτης Ησαΐας, προφητεύει ότι κατά την εποχή που τα έθνη θα γίνονται δεκτά ενώπιον του Κυρίου, από αυτούς που θα πίστευαν, θα ξεχώριζε ο Θεός και θα τους έκανε ιερείς και λευίτες. Δηλαδή, από ανθρώπους που θα ανήκαν στο «άγιο ιεράτευμα», από αυτούς θα έπαιρνε ορισμένους και θα τους έκανε ιερείς με την ειδική έννοια. «και καταλείψω επ’ αυτών σημεία και εξαποστέλω εξ αυτών σεσωσμένους εις τα έθνη εις Θαρσίς και Φουδ και Λουδ και Μοσόχ και Θόβελ και εις την Ελλάδα και εις τας νήσους τας πόρρω οι ουκ ακηκόασιν μου το όνομα ουδέ εωράκασιν την δόξαν μου και αναγγελούσιν μου την δόξαν εν τοις έθνεσιν και άξουσιν τους αδελφούς υμών εκ πάντων των εθνών δώρον Κυρίω μεθ ίππων και αρμάτων εν λαμπήναις ημίονων μετά σκιαδίων εις την άγιαν πόλιν Ιερουσαλήμ είπεν Κύριος ως αν ενέγκαισαν οι υιοί Ισραήλ εμοί τας θυσίας αυτών μετά ψαλμών εις τον οίκον Κυρίου  και απ’ αυτών λήμψομαι εμοί ιερείς και λευίτας είπεν Κύριος» (Ησαΐας 66:19 -21). Τα έθνη θα γνωρίσουν τον Κύριο και ο Κύριος θα διαλέξει από αυτά ιερείς.

Ας δούμε ένα κομμάτι από το χωρίο Ιερεμίας 33: 18-22  και μάλιστα σύμφωνα με την Μετάφραση Νέου Κόσμου, την Αγία Γραφή δηλαδή των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

«Και αναφορικά με τους ιερείς, τους Λευίτες, δεν θα λείψει από μπροστά μου άνθρωπος ο οποίος να προσφέρει ολοκαύτωμα και να κάνει την προσφορά σιτηρών να βγάζει καπνό και να προσφέρει θυσία πάντοτε.  Και ο λόγος του Ιεχωβά ήρθε και πάλι στον Ιερεμία, λέγοντας: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά: “Αν μπορούσατε να διαλύσετε τη διαθήκη που έχω κάνει για την ημέρα και τη διαθήκη που έχω κάνει για τη νύχτα, ώστε η ημέρα και η νύχτα να μην έρχονται στην ώρα τους, τότε θα μπορούσε να διαλυθεί και η διαθήκη την οποία έχω κάνει με τον Δαβίδ τον υπηρέτη μου, ώστε να μην έχει γιο να βασιλεύει στο θρόνο του· το ίδιο και με τους Λευίτες, τους ιερείς, που είναι διάκονοί μου. Όπως το στράτευμα των ουρανών δεν μπορεί να αριθμηθεί ούτε η άμμος της θάλασσας να μετρηθεί, έτσι θα πληθύνω το σπέρμα του Δαβίδ του υπηρέτη μου και τους Λευίτες που με διακονούν”».

Στο χωρίο που παραθέσαμε παρατηρούμε τα εξής:

«Και αναφορικά με τους ιερείς, τους Λευίτες, δεν θα λείψει από μπροστά μου άνθρωπος ο οποίος να προσφέρει ολοκαύτωμα και να κάνει την προσφορά σιτηρών να βγάζει καπνό και να προσφέρει θυσία πάντοτε”». ΜΝΚ Ιερεμίας 33:18

Οι Ιερείς από την φυλή Λευί είχαν Ειδική Ιερωσύνη όχι Γενική Ιερωσύνη. Γενική Ιερωσύνη είχαν όλες οι φυλές του Ισραήλ.

« Αυτό είπε ο Ιεχωβά: “Αν μπορούσατε να διαλύσετε τη διαθήκη που έχω κάνει για την ημέρα και τη διαθήκη που έχω κάνει για τη νύχτα, ώστε η ημέρα και η νύχτα να μην έρχονται στην ώρα τους, τότε θα μπορούσε να διαλυθεί και η διαθήκη την οποία έχω κάνει με τον Δαβίδ τον υπηρέτη μου, ώστε να μην έχει γιο να βασιλεύει στο θρόνο του· το ίδιο και με τους Λευίτες, τους ιερείς, που είναι διάκονοί μου. Όπως το στράτευμα των ουρανών δεν μπορεί να αριθμηθεί ούτε η άμμος της θάλασσας να μετρηθεί, έτσι θα πληθύνω το σπέρμα του Δαβίδ του υπηρέτη μου και τους Λευίτες που με διακονούν”». ΜΝΚ Ιερεμίας 33:20-22.

Ενώ δηλαδή ο Θεός λέγει ότι όσο υπάρχει ημέρα και νύχτα θα υπάρχουν ειδικοί Ιερείς (και μάλιστα θα αυξηθούν σαν την άμμο της θάλασσας), οι μάρτυρες της «Σκοπιάς» και οι Προτεστάντες, διδάσκουν αντίθετα ότι δεν υπάρχει ειδική Ιερωσύνη!

Ο συνομιλητής μας όπως και κάθε προτεστάντης αντιδράει στην ύπαρξη ειδικής ιεροσύνης εφόσον δεν αναφέρεται στην Καινή διαθήκη η λέξη ιερέας. Συγκεκριμένα μας αναφέρει: «Αυτό το λέτε εσείς μόνον! Πουθενά η Αγία Γραφή δεν λέει ότι οι απόστολοι χειροτόνησαν ιερείς! Μόνον πρεσβυτέρους και διακόνους, πουθενά δεν λέει ότι ο πρεσβύτερος είναι ιερέας».

Το ότι δεν χρησιμοποιείται η λέξη ιερέας δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν ιερείς. Μπορεί να χρησιμοποιούταν άλλη λέξη ή λέξεις ή να εννοείτε εμμέσως. Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης οι έχοντες ιερατική εξουσία και περικυκλούντες το θυσιαστήριον, ονομάζονται Απόστολοι, Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι.

«Διακόνους ωσαύτως σεμνούς, μη διλόγους, μη οίνω πολλώ προσέχοντας, μη αισχροκερδείς,  έχοντας το μυστήριον της πίστεως εν καθαρά συνειδήσει και ούτοι δε δοκιμαζέσθωσαν πρώτον, είτα διακονείτωσαν ανέγκλητοι όντες γυναίκας ωσαύτως σεμνάς, μη διαβόλους, νηφαλίους, πιστάς εν πάσι διάκονοι έστωσαν μιας γυναικός άνδρες, τέκνων καλώς προϊστάμενοι και των ιδίων οίκων οι γαρ καλώς διακονήσαντες βαθμόν εαυτοίς καλόν περιποιούνται και πολλήν παρρησίαν εν πίστει τη εν Χριστώ  Ιησού» 1Τιμ. 3:8. Μιλάει καθαρά για βαθμό και του καθήκοντος, του φέροντος αυτό τον βαθμό. Ο διάκονος επομένως φέρει ένα βαθμό που δε φέρουν οι υπόλοιποι πιστοί. Ποιος είναι αυτός ο βαθμός; Μα η ειδική ιεροσύνη φυσικά. 

Εμμέσως υποδηλώνεται η λέξις ιερεύς όταν ο Χριστός αποκαλείται αρχιερεύς δηλαδή αρχηγός των ιερέων «Όθεν αδελφοί άγιοι κλήσεως επουρανίου μέτοχοι κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών Χριστόν Ιησούν» Εβρ. 3:1.

Βασικά η λέξις Πρεσβύτερος δηλώνει τον φορέα ιερατικής χάριτος. Γι’ αυτό και το ιερατείο της Καινής Διαθήκης ονομάζετε Πρεσβυτέριο˙ «μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος ο εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου» 1 Τιμ. 4:14.

Επειδή η λέξις πρεσβύτερος ισοδυναμεί με την λέξη ιερεύς, γι’ αυτό στις διάφορες πρωτοχριστιανικές μαρτυρίες, άλλοτε χρησιμοποιείται η μια λέξις και άλλοτε η άλλη. Έτσι στα κείμενα του Τερτυλλιανού (ο Τερτυλλιανός γεννήθηκε το 160 μ.Χ) συναντώνται οι λέξεις sacerdos (σακέρντος ίσον ιερεύς), sacerdotes (σαρκεντότες ίσον ιερείς), Sacerdotium (σακερντότιουμ ίσον ιερωσύνη). Επίσης γνωρίζουμε ότι ο Πολυκράτης Εφέσου, 2^ος αιών μ.Χ., χαρακτήριζε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη ιερέα που φόρεσε το πέταλο, δηλαδή αρχιερέα.
Ο Ιππόλυτος Ρώμης, γεννήθηκε γύρω στο 170 μΧ, στο βιβλίο του «Κατά πασών αιρέσεων έλεγχος», χαρακτηρίζει τους Αποστόλους ως έχοντες αρχιερατεία και τους Επισκόπους ως διαδόχους των στην Αρχιερατεία: «Της αυτής χάριτος μετέχοντες αρχιερατείας τε και διδασκαλίας». Και στο βιβλίο του «Αποστολική Παράδοση» ο Επίσκοπος χαρακτηρίζεται αρχιερεύς «ο ασθενής πολύ ανακουφίζεται όταν ο αρχιερεύς τον ενθυμείται». Επίσης γίνεται λόγος για αρχιερατικό πνεύμα που λαμβάνει ο Επίσκοπος, γίνεται λόγος για ιερωσύνη και διασώζεται η ευχή της χειροτονίας επισκόπου καθώς και πρεσβυτέρου.

Αλλά και στα κείμενα του ιερού Κυπριανού Καρχηδόνος, που υπήρξε ο γνησιότερος φορεύς της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως το 250 μ.Χ, συναντάται πλείστες φορές η λέξις ιερεύς, sacerdos, καθώς καιαρχιερεύς και συνιερουργός και λοιπά.
Καθώς λήγει ο 1^ος  Χριστιανικός αιώνας, το Χριστιανικό ιερατείο φέρει το σχήμα Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι (τρείς βαθμοί ιεροσύνης).  Η ιερατική εξουσία συγκεντρώνεται σε πληρότητα στον Επίσκοπο. 

Ένα ακόμα στοιχείο, είναι η ύπαρξη ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΥ. Το θυσιαστήριο έχει να κάνει με την ιεροσύνη. Δεν υπάρχει θυσιαστήριο χωρίς να υπονοείται ιερέας. 

Μιλούμε για «ιερείς», επειδή υπάρχει Χριστιανικό θυσιαστήριο Εβραίους, 13:10, και θυσία πάνω σε αυτό από την οποία μετέχουν μόνο οι Χριστιανοί (η θεία Ευχαριστία έχει χαρακτήρα θυσίας, αφού ο Χριστός όταν παρέδιδε το Μυστήριο μίλησε για Σώμα και Αίμα). Συνεπώς, οι έννοιες ”Θεία Ευχαριστία” ως θυσία, και ιερέας (που την τελεί), συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Να γιατί ο Προτεσταντισμός δεν δέχεται την ειδική ιεροσύνη, επειδή θεωρεί την Θεία Ευχαριστία ως απλή τελετή που γίνεται για ”ανάμνηση”. Ενώ, είναι μετοχή της θυσίας του Χριστού, καθώς έχουμε όχι σύμβολα αλλά Σώμα και Αίμα Χριστού. Η ”ανάμνηση”, δεν αναιρεί την ”λατρεία”, όπως ακριβώς και στην Παλαιά Διαθήκη, όπου ο τύπος της θυσίας του αμνού κατά το Πάσχα το Εβραϊκό, ήταν και ανάμνηση της Εξόδου από την Αίγυπτο, αλλά και λατρεία και θυσία (Έξοδος 12:14.26.27). Εφόσον ο Χριστός είναι η εκπλήρωση του προφητικού αυτού τύπου της Παλαιάς Διαθήκης, συνεπώς η Θεία Ευχαριστία μας, είναι και για ανάμνηση, και θυσία, και λατρεία.  

Η Θεία Ευχαριστία (ως αναίμακτη θυσία) -θυσιαστήριο (επάνω στο οποίο τελείται η θυσία)- και ιερέας (που την τελεί), διότι το ένα προϋποθέτει το άλλο.

Η θυσία προϋποθέτει θυσιαστήριο, και το θυσιαστήριο ιερέα.

Ο απόστολος Παύλος αναφέρει πάλι στην προς Εβραίους επιστολή: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν.»  13:10.

Εμείς οι χριστιανοί έχουμε θυσιαστήριο από το οποίο δεν έχουν εξουσία να φάνε οι Ιουδαίοι. Μιλάει για ένα θυσιαστήριο ΥΛΙΚΟ το οποίο έχει κάτι ΥΛΙΚΟ που τρώγεται. Δεν μιλάει για πνευματικό θυσιαστήριο. Κάτι ΥΛΙΚΟ έχει αυτό το θυσιαστήριο το οποίο ΤΡΩΝΕ οι χριστιανοί αλλά δεν επιτρέπεται να φάνε οι Ιουδαίοι που λατρεύουν στην σκηνή. Που ακόμα δηλαδή έχουν μείνει στους τύπους της Παλαιάς Διαθήκης και δεν έχουν γίνει χριστιανοί. Μιλάει για την θεία Ευχαριστία που γίνεται με υλικά αντικείμενα. Ο άρτος είναι υλικός, όπως και ο οίνος. Ο Χριστός με ΥΛΙΚΟ άρτο και οίνο έκανε την Κοινωνία που κοινώνησε τους μαθητές. Αυτά προϋποθέτουν ιερέα.

Λέγεται ειδική με μεταφορική έννοια, επειδή την προσφορά του άρτου και του οίνου δεν την κάνει όλη η εκκλησία, αλλά τα χέρια της. Συγκεκριμένα μέλη της δηλαδή. Γιατί σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, δεν είναι όλο το Σώμα ένα μέλος, αλλά πολλά μέλη. Δεν είναι όλοι χέρια, δηλαδή. Δεν είναι όλο το εκκλησίασμα επιφορτισμένο να είναι «ως υπηρέτας του Χριστού και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού»  1 Κορινθίους 4:1, εφόσον δεν έχουν όλοι τα ίδια χαρίσματα.

Το χριστιανικό θυσιαστήριο προϋποθέτει ιερέα, και αυτός είναι τα χέρια της Εκκλησίας. Στην Παλαιά Διαθήκη θυσίαζαν ζώα, στην Καινή επειδή δεν υπάρχει άλλη θυσία για την συγχώρεση των αμαρτιών παρά μόνο του Χριστού, έχουμε προσφορά άρτου και οίνου για την τέλεση της Θ. Κοινωνίας, ακριβώς τα υλικά που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Χριστός ως μέγας αρχιερέας για την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, για τα οποία είπε·  «λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις τους μαθητάς και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου· και λαβών το ποτήριονκαι ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών»  Ματθαίος, 26:28-27. Και η ειδική ιεροσύνη έχει μόνο μεταφορική σημασία.

Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας παρουσιάζεται μέσα στην ίδια την Καινή Διαθήκη.

Εκεί ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός λέει τα εξής: «αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοϊς»(Κατά Ιωάννην 6,53) ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον( Κατά Ιωάννην 6:54) ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» Κατά Ιωάννην 6:56.

Επίσης στο μυστικό δείπνο είπε ο Κύριος: «Λάβετε φάγετε· τούτό εστί το σώμα μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας έδωκεν αυτοίς λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ εστί το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Ματθαίος, 26:27-28

Τέλος είπε: «Τούτό εστι το σώμά μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.» Κατά Λουκά 22:19

Από τα παραπάνω λόγια του Κυρίου που υπάρχουν μέσα στην Γραφή προκύπτει ότι:

Η Θεία Ευχαριστία είναι μια ανάμνηση της Θυσίας του Χριστού («Τούτό εστι το σώμά μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.» Κατά Λουκάν 22:19), κατά την οποία προσφέρεται ο άρτος και ο οίνος ακριβώς όπως τα προσέφερε και ο Κύριος τα οποία εν συνεχεία μεταβάλλονται σε σώμα και αίμα Χριστού («Εσθιόντων δε αυτών λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκλασε και εδίδου τοις μαθηταίς και είπε· Λάβετε φάγετε· τούτό εστί το σώμά μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας έδωκεν αυτοίς λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ εστι το αίμά μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Ματθαίος, 26:27-28) προς αγιασμό και σωτηρία των πιστών («ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον» Κατά Ιωάννην 6:54) μέσω της μετοχής τους στο σώμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού («ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» Κατά Ιωάννην 6:56) τουτέστι την Εκκλησία.

Βλέπετε ότι εμμέσως η Γραφή υπονοεί ειδική ιεροσύνη; Εξαρτάται πως ο καθένας ερμηνεύει την Γραφή. Επειδή όμως η ερμηνεία στηρίζεται ξεκάθαρα σε προσωπικές απόψεις και αντιλήψεις πολλές φορές, καλό είναι να την βασίζουμε και σε επιπλέον γραπτά καθότι το θέμα υπάρξεως ειδικής ιεροσύνης δεν είναι μόνο Θεολογικό αλλά και ιστορικό.

Αποδείξεις από τα αποστολικά γραπτά

Διδαχή των αποστόλων

«Επίσης ο αληθινός διδάσκαλος δικαιούται και αυτός, όπως ο εργάτης, την τροφή του. Κάθε λοιπόν πρωτογέννημα, ήτοι το πρώτο και εκλεκτότερο μέρος των γεννημάτων από το πατητήρι των σταφυλιών και από το αλώνι και από τα βόδια και τα πρόβατα αφού λάβεις να προσφέρεις στους προφήτες, διότι αυτοί είναι οι αρχιερείς σας» (Κεφάλαιο 13, 2-3, σελ 29 ίδιο έργο).

Κλήμης Ρώμης ( 92-96 μ Χ)

«….τα πάντα οφείλουμε να κάνουμε με τάξη, όσα ο Δεσπότης διέταξε να επιτελούμε σε καθορισμένους καιρούς. Διέταξε να επιτελούμε τις θυσίες (στο κείμενο· προσφοράς) και τις θείες λειτουργίες, όχι όπως- όπως ή να γίνονται χωρίς τάξη, αλλά σε καθορισμένους καιρούς και ώρες. Και που και με ποιους θέλει να επιτελούνται αυτές, Αυτός διόρισε με την υπέρτατη βούλησή του τα πάντα, γινόμενα με αγιότητα, να είναι ευπρόσδεκτα στο Άγιο θέλημά Του….. Γιατί στον Αρχιερέα έχουν δοθεί ιδιαίτερες λειτουργίες και στους ιερείς ο ίδιος τύπος έχει καθοριστεί, και στους λευίτες ιδιαίτερες διακονίες παρέχονται· ο λαϊκός άνθρωπος έχει δεσμευτεί με τα προστάγματα για τους λαϊκούς».

(Κεφάλαιο 40, 2-5, σελ 85).

«Ο καθένας από μας, αδελφοί, στο ιδιαίτερο τάγμα που ανήκει να ευχαριστεί το Θεό, έχοντας συνείδηση αγαθή, χωρίς να παραβαίνει τον ορισμένο κανόνα της λειτουργίας του, με σεμνότητα» 

(Κεφάλαιο 41,1, σελ 85)

Ιγνάτιος ο Αντιοχείας (107 μ Χ)

«Κατά τον Ευσέβιο ο Ιγνάτιος υπήρξε δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας, που επισκόπευσε από το 70 έως το 107, μετά τον Ευόδιο, ενώ κατά τον Ωριγένη υπήρξε διάδοχος του απ Πέτρου. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει γενικά ότι ο Ιγνάτιος συναναστράφηκε τους αποστόλους, το δε Μαρτυρολόγιο του γράφει ότι ήταν ακροατής του Ιωάννου». 

(Αποστολικοί Πατέρες, Τόμος Α, Χ Κρικώνη, σελ 113) 

Προς Φιλαδελφοίς, κεφάλαιο 4. «Φροντίστε λοιπόν να συμμετέχετε σε μια ευχαριστία· διότι ένα είναι το σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και ένα ποτήρι που ενώνει με το αίμα Του· ένα θυσιαστήριο, όπως ένας επίσκοπος μαζί με το πρεσβυτέριο και τους διακόνους, τους ομοδούλους μου, ώστε ότι κάνετε, να το κάνετε όπως θέλει ο Θεός».

«Σπουδάσατε ουν μία Ευχαριστία χρήσθαι· μία γαρ Σάρξ Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και εν ποτήριον εις ένωσιν του Αίματος Αυτού, εν θυσιαστήριον, ως εις επίσκοπος άμα τω πρεσβυτερίω και διακόνοις, τοις συνδούλοις μου» (Προς Φιλαδελφοίς, IV).

Πολυκράτης Εφέσου (2^ος αιώνας)

Ο Πολυκράτης Εφέσου, χαρακτηρίζει τον απόστολο Ιωάννη ως ιερέα που φόρεσε το πέταλο, δηλαδή ως ‘’αρχιερέα’’. Ο Ευσέβιος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, αναφέρει· «..έτι δε και Ιωάννης, ο επί το στήθος του Κυρίου αναπεσών, ος εγενήθη ιερεύς το πέταλον πεφορεκώς και μάρτυς και διδάσκαλος, ούτος εν Εφέσω κεκοίμηται»(Εκκλησιαστική Ιστορία Ευσεβίου, 5,24,3).

Ιππόλυτος Ρώμης (170-  235)

Ο Στ. Παπαδόπουλος αναφέρει τον Ιππόλυτο Ρώμης ως «τον καλύτερο μάρτυρα της λειτουργικής παραδόσεως», και ως«συγγραφέα παραδοσιακό, φορέα της ορθοδόξου γενικά θεολογίας» (Πατρολογία Ά τόμος, σελ. 370). Τα συγγράμματά του «εκάλυπταν όλα τα πεδία της θεολογικής γραμματείας από της δογματικής μέχρι της ποιήσεως», κατά τον Π. Χρήστου (Β’ τόμος πατρολογίας, σελ. 723). Αλλά και ο Δ. Μπαλάνος αναφέρει ότι «Ο Ιππόλυτος ήτο εις εκ των πολυγραφωτέρων, πολυμερεστέρων και σοφοτέρων συγγραφέων της αρχαίας Εκκλησίας…» (ΒΕΠΕΣ 5, Εισαγωγή στα έργα του Ιππολύτου Ρώμης).

Ο Ιππόλυτος Ρώμης, στο «Κατά πασών αιρέσεων», χαρακτηρίζει τους αποστόλους ως έχοντες αρχιερατεία και τους λειτουργούς ως διαδόχους τους στην αρχιερατεία. «…το εν τη Εκκλησία παραδοθέν Άγιον Πνεύμα, ου τυχόντες πρότεροι οι απόστoλoι μετέδοσαν τοις ορθώς πεπιστευκόσιν· ων ημείς διάδοχοι τυγχάνοντες της τε αυτής χάριτος μετέχοντες αρχιερατείας τε και διδασκαλίας και φρουροί της Εκκλησίας λελογισμένοι ουκ οφθαλμώ νυστάζoμεν ουδέ λόγον ορθόν σιωπώμεν, αλλ’ ουδέ πάση ψυχή και σώματι εργαζόμενοι κάμνομεν…» (Κατά Πασών Αιρέσεων, βιβλίο Α, ΒΕΠΕΣ 5, σελ. 199).

Και στο βιβλίο του «Αποστολική Παράδοση» ο Επίσκοπος χαρακτηρίζεται αρχιερεύς «ο ασθενής πολύ ανακουφίζεται όταν ο αρχιερεύς τον ενθυμείται». Επίσης γίνεται λόγος για αρχιερατικό πνεύμα που λαμβάνει ο Επίσκοπος, γίνεται λόγος για ιερωσύνη και διασώζεται η ευχή της χειροτονίας επισκόπου καθώς και πρεσβυτέρου. 

Χειροτονία που αναφέρεται και στην Αγία γραφή.

«Χειροτονήσαντες αυτοίς πρεσβυτέρους κατ’ εκκλησίαν και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθεντο αυτούς τω Κυρίω» Πραξ. 14:23.

Κυπριανός Καρχηδόνος (200/210- 258 μ Χ)

Ο άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος, αναφέρεται πολλές φορές στην χριστιανική ιεροσύνη (sacerdos). Στα έργα του αγίου Κυπριανού, συναντούμε τις λέξεις «κλήρος» και «κληρικός», clericus. Ο Στ. Παπαδόπουλος, στον πρώτο τόμο της πατρολογίας του σελ. 432, αναφέρει για την θεολογία του Κυπριανού αναφορικά με το θέμα της επισκοπής και της μοναδικότητας της Εκκλησίας· «Ότι όμως έχει τεράστια σημασία και αποτελεί θεολογική προσφορά του Κυπριανού είναι η αναζήτηση της γνησιότητος της τοπικής Εκκλησίας στη σχέση και τη συμφωνία των «ιερέων» της με τους ιερείς της απανταχού Εκκλησίας. Εκκλησία είναι ο «λαός», ο ενωμένος με το Χριστό, αλλά και με τον «ιερέα» (επίσκοπο) (Επιστολή 66,8)» . 

Αν φυσικά δεν υπήρχε ιερατείο μέσα στην Χριστιανική Εκκλησία, θα απουσίαζαν στα κείμενα των πρώτων αιώνων οι λέξεις: κλήρος, κληρικός, λαϊκός, ordo, ordo ecclesiasticus, clericus, όλα αυτά θα απουσίαζαν.

Ωριγένης (185- 253/254 μ Χ)

Ο Ωριγένης, αναφέρει ότι ο κληρικός οφείλει να είναι καλό παράδειγμα και ότι πολλοί λαϊκοί θα αποδειχθούν μακάριοι επειδή φυλάνε τον λόγο της διδασκαλίας.«…ίστε δε ότι ου πάντως ο κλήρος σώζει· πολλοί γαρ και πρεσβύτεροι απολούνται, πολλοί και λαϊκοί μακάριοι αποδειχθήσονται» (Ομιλία ΙΑ εις τον προφήτη Ιερεμία).

Οι αναφορές δεν σταματούν εδώ. Αυτά ήταν ενδεικτικά, για να καταλάβουμε το μέγεθος της διαστροφής των αιρετικών, όταν κατακρίνουν την ιεροσύνη. Διότι δεν είναι δυνατόν εκείνοι που έζησαν χρονικά πιο κοντά στους αποστόλους, να μην εννόησαν ορθά την πίστη.

Συνεχίζουμε λαμβάνοντας πρόφαση από αυτό που μας έγραψε ο Μάρτυρας του Ιεχωβά στην απάντηση του ότι: «Και τώρα περί αποστολικής διαδοχής. Κανείς δεν μπορεί να πει πως οι απόστολοι είχαν διαδόχους, είναι ένα εντελώς βεβιασμένο συμπέρασμα».

Επεξηγώντας το έργο προς τους Αποστόλους, ο Ιησούς Χριστός αναφέρει:

“ καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς… λάβετε Πνεύμα Αγιον· αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται…αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγητε και καρπόν φέρητε, και ο καρπός υμών μένη, ίνα ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν.”  Κατά Ιωάννην 20:21-23,15,16)

ενώ προσευχόμενος:

“ καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, καγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον. και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, ίνα και αυτοί ώσιν ηγιασμένοι εν αληθεία’’ Κατά Ιωάννην 17:18-19.

Είναι λοιπόν φανερό πως μαζί με την αποστολή στους μαθητές του, ο ίδιος ο Κύριος μετέδωσε και τα χαρίσματά του. Τα χαρίσματα αυτά είναι το προφητικό χάρισμα, δηλαδή η εξουσία οι Απόστολοι να κηρύττουν το ευαγγέλιο, το αρχιερατικό χάρισμα, δηλαδή η εξουσία να τελούν μυστήρια, καθώς και το βασιλικό, ήτοι η εξουσία να ποιμαίνουν την εκκλησία. (Δημητρίου Βάκαρου, Η ιερωσύνη στην εκκλησιαστική γραμματεία των πρώτων πέντε αιώνων, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 55)

Ένα απλό παράδειγμα είναι η εξουσία που έδωσε ο Ιησούς στους μαθητές του να συγχωρούνε αμαρτίες: «Λάβετε Πνεύμα άγιον· αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται.» Κατά Ιωάννην 20:22-23.

Όπως είναι γνωστό μόνο ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες: «Τι ούτος ούτως λαλεί βλασφημίας; τις δύναται αφιέναι αμαρτίας ει μη εις ο Θεός;» Κατά Μάρκον 2:7, «εγώ ειμί, εγώ ειμί ο εξαλείφων τας ανομίας σου ένεκεν εμού και τας αμαρτίας σου και ου μη μνησθήσομαι.» (Ησ. 43:25). Βλέπουμε όμως ότι ο Ιησούς Χριστός παραχωρεί την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες και οι μαθητές του.

Μάλιστα ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει πως:

“ Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με “ Λουκά 10:16.

Ο Κλήμης Ρώμης υπομνηματίζει δεικνύοντας συνάμα και την εκκλησιαστική συνείδηση της εποχής πως “οι απόστολοι ημίν ευηγγελίσθησαν από Ιησού Χριστού, Ιησούς Χριστός από του Θεού και οι Απόστολοι από του Χριστού εγένετο ουν αμφότερα εκτάκτως εκ θελήματι Θεού” (Κλήμης Ρώμης, Α΄ Κορινθίους 42, 1-2. PG 1, 292A)

Χαρακτηριστικό όμως είναι και εν προκειμένω πως η χάρη αυτή δίδεται από το Θεό, όπως ο Απόστολος Παύλος λέγει:

“ προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το  Αγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος.” Πράξεις 20:28.

Εκ των ανωτέρω γίνεται φανερό “ότι η ιερωσύνη έχει την αρχή της από το Θεό όπως και η εκκλησία και συνυπάρχει μαζί της…ο ισχυρισμός των προτεσταντικών εκκλησιών και ομολογιών ότι οι Απόστολοι είχαν και μετέδιδαν ιερωσύνη χωρίς μυστήριο, η δε επίθεση ήταν απλώς μία τελετή διορισμού σε κάποιο εκκλησιαστικό υπούργημα έρχεται σε αντίθεση με τις αναφορές ανωτέρω”( Δημητρίου Βάκαρου, Η ιερωσύνη στην εκκλησιαστική γραμματεία των πρώτων πέντε αιώνων, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 57)

Από τις αρχές του δευτέρου αιώνα ο όρος επίσκοπος ταυτίστηκε προς τον φορέα της αποστολικής διαδοχής σε κάθε τοπική εκκλησία (Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική ιστορία, Τόμος Α΄, σελ. 101).

Ο όρος αυτός διαφαίνεται σαφώς μέσα από τις επιστολές του Ιγνατίου, αφού ο ίδιος αποκαλεί επισκόπους τόσο τον Ονήσιμο Εφέσου, όσο και τον Πολύκαρπο( Ιγνατίου, προς Εφεσίους 1, 3).

Ο δε Πολύκαρπος στην Προς Φιλιππησίους αποκαλείται “Πολύκαρπος και οι συν αυτώ πρεσβύτεροι”, κάτι που δείχνει την μετάλλαξη του όρου που είχε αρχίσει να συντελείται. Έτσι η εξέλιξη του όρου, πριν το 120 μ.Χ. όπου τοποθετείται το αργότερο ο θάνατος του Ιγνατίου, διαφαίνεται ήδη συντελεσμένη.(  Βλάσιος Φειδάς, ενθ.αν., σελ. 103).

Έτσι “η χειροτονία από τον προφήτη ή απόστολο των διαδόχων της εξουσίας του σε κάθε τοπική εκκλησία της περιοχής ευνόησε την αμεσότερη και ευρύτερη σύνδεση του νέου θεσμικού στοιχείου του ιερατείου της τοπικής εκκλησίας με το όνομα και τη λειτουργία της επισκοπής…αφαίρεσαν δε τον τίτλο από τους πρεσβυτέρους”(Βλάσιος Φειδάς, ενθ.αν., σελ. 103).

Γι αυτό και “δεν είναι ορθές οι ακραίες παραδοχές της προτεσταντικής έρευνας, οι οποίες πηγάζουν από την κάθετη διάκριση του τοπικού ιερατείου από την οικουμενική τάξη των χαρισματούχων κατά την αποστολική εποχή… Οι προφήτες υπήρξαν άμεσοι διάδοχοι των αποστόλων στην αποστολική λειτουργία της επισκοπής…εφοδιασμένοι δια αποστολικής χειροτονίας…μετά το θάνατο τους συνέχισαν το αποστολικό έργο… η εξαρτημένη από τους προφήτες τοπική αυθεντία της επισκοπής…αφαιρέθηκε από τους επισκόπους του μόνιμου ιερατείου και απορροφήθηκε από τους προφήτες ή και από τους κατά τόπους χειροτονηθέντες διαδόχους της αυθεντίας επισκόπους” (Βλάσιος Φειδάς, ενθ.αν., σελ.109-112). 

Ερωτήσεις

Έχοντας απαντήσει εκτενέστατα πλέον στο συγκεκριμένο θέμα πιστεύω ότι είναι η ώρα μας να κάνουμε τις ερωτήσεις μας στο συνομιλητή μας.

Ερώτηση 1: Μας ενημερώνετε στο διάλογο μας τα εξής σχετικά με το εν λόγω θέμα: «Δεν δέχομαι καμία άλλη εξήγηση επ’ αυτού , είναι φανερό ότι η λεγόμενη Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλησία έχει παραβιάσει τον θείο θεσμό περί αρχής στην εκκλησία εισάγοντας ανθρωποποίητα ιερατεία που αυτοδιορίζονται ως δήθεν συνεχιστές των αποστόλων. ΜΟΝΟΝ η Γραφή πρέπει να μας λέει πως θα διοικείται η Εκκλησία και όχι οι ανθρώπινες παραδόσεις. Το γεγονός αυτό είναι καλά εδραιωμένο στα κινήματα της προτεσταντικής μεταρρύθμισης, τα οποία ακολουθούν περισσότερο την Αγία Γραφή σε αυτόν τον τομέα και για τον λόγο αυτόν δεν έχουν ανθρώπινους ιερείς αλλά μόνον πρεσβυτέρους και πνευματικούς ποιμένες.». 
Εφόσον οι Προτεστάντες για εσάς κύριε με το να ακολουθούν μόνο τη Γραφή είναι πιο κοντά στην Αλήθεια από τους λεγόμενους Ορθόδοξους, μπορείτε να μας απαντήσετε για ποιο λόγο τότε είναι διασπασμένοι σε 33.000 ομάδες οι οποίες δίνουνε χιλιάδες διαφορετικές ερμηνείες στη Γραφή;

Ερώτηση 2: Η «Σκοπιά» κηρύττει ότι το «κυριακόν δείπνον», το οποίο ονομάζει ανάμνηση, πρέπει να τελείται ΜΙΑ ΦΟΡΑ τον χρόνο, την 14η του μηνός Νισάν, κατά το Εβραϊκό ημερολόγιο ( περίπου στα μέσα του δικού μας Απριλίου ). Χρησιμοποιεί κόκκινο κρασί και ΑΖΥΜΑ ( ΓΑΛΕΤΑ ), «σύμβολα»  ή «εμβλήματα», όπως τα ονομάζει. Από αυτά παίρνουν ΜΟΝΟ οι «χρισμένοι» (όσοι έχουν απομείνει από αυτούς). Ερωτώμεν γιατί η Σκοπιά δεν προσφέρει τα δώρα σε όλους τους οπαδούς της αφού ο ίδιος ο Ιησούς διακήρυξε τα εξής: «αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» Κατά Ιωάννην 6:53; Στην ουσία η Σκοπιά αποκλείει από την αιώνια ζωή τον «πολύ όχλο» όπως ονομάζει τους πιστούς που δεν ανήκουν στους 144.000. Όχι μόνο αυτό αλλά το κάνει παρακούοντας το λόγο του Χριστού ο οποίος είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ εστί το αίμά μου»  Κατά Ιωάννην 6:56.

Ερώτηση 3: Στο ίδιο θέμα με προηγουμένως, γιατί η «Σκοπιά» λέει, ότι το ψωμί και το κρασί συμβολίζουν το σώμα και αίμα του Χριστού όταν ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Τούτό εστι το σώμά μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.» Κατά Λουκάν 22:19. Η λέξη εστί για κάθε άνθρωπο που έχει στοιχειώδεις γνώσεις αρχαίας Ελληνικής γνωρίζει ότι σημαίνει είναι. Ορίστε και για του λόγου το αληθές η κλίση του ρήματος ειμί (είμαι):

εἰμί
εἶ
ἐστί
ἐσμέν
ἐστέ
εἰσίν

Αυτά ελπίζουμε να απαντηθούν από τον ιεχωβίτη συνομιλητή μας και να μην αρνηθεί να τα απαντήσει.

Πηγές

http://www.oodegr.com/

http://exprotestant.blogspot.gr/

http://www.egolpion.com/

http://el.orthodoxwiki.org/

Επιμέλεια

Στέλιος Μπαφίτης

Αντιαιρετικός

 http://aktines.blogspot.gr/2014/07/blog-post_4572.html