Ἐκεῖνος πού διδάχθηκε ἀπό τὸν Θεὸ τὴ θεῖα σοφία, εἶναι σὲ θέσι νὰ κατανοῆ τὰ πάντα, καὶ θεῖα καὶ ἀνθρώπινα. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι πηγὴ κάθε σοφίας. «Τὸ γὰρ Πνεῦμα ἔρευνα καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ. Ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν. Ἃ καὶ λαλοῦμεν οὐκ ἐν διδακτοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ’ ἐν διδακτοῖς Πνεύματος Ἁγίου» (Α’ Κορ. 2. 10-13).Οἱ ἀπόστολοι δὲν μαθήτευσαν κοντὰ σὲ ἀνθρώπους, ἀλλὰ ξαφνικὰ «ἐνεπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αύτοὶς ἀποφθέγγεσθαι». Καὶ ὁ Κύριος δὲν ἄνοιξε κανένα βιβλίο γιὰ νὰ διδάξη τοὺς μαθητὲς του, ἀλλὰ «διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφὰς» (Λουκ. 24. 45). Γι’ αὐτό ἀπό μᾶς ἀπαιτεῖται μόνο δεκτικότητα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ καλή προαίρεσις, πνευματικὸς ἀγῶνας καὶ συνεχὴς ἐκζήτησις τοῦ ἐλέους καὶ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Θεοῦ.