– Γέροντα, πολλοί ανησυχούν τί θά γίνη μέ το ένα θέμα, τί θά γίνη μέ τό άλλο.

– Κοίταξε νά δής· τώρα ό Θεός, καί νά ήθελε νά μας αφήση, δέν μπορεί.

– Τί εννοείτε, Γέροντα;

– Νά, οί γονείς όταν φέρνουν ένα παιδάκι στον κόσμο, όσο αγωνίζονται νά τό μεγαλώσουν, τόσο περισσότερο τό αγαπούν καί τό πονούν. Έτσι καί ό Θεός, μας έφερε στον κόσμο, αγωνίσθηκε κατά κάποιον τρόπο, μας μεγάλωσε, κουράσθηκε νά μας κάνη ό,τι μας έκανε.

Τώρα, καί νά θέλη νά μας αφήση, δέν μπορεί, γιατί μας πονάει, αρκεί εμείς νά έχουμε λίγο φιλότιμο. Αν έχουμε λίγο φιλότιμο, δέν θά χάσουμε τον Παράδεισο.

– Γέροντα, είπατε ότι ό Καλός Θεός δέν θά μας αφήση…

– Ναι, ό Θεός ποτέ δέν μάς αφήνει· εμείς Τον αφήνουμε. Όταν ό άνθρωπος δέν ζή πνευματικά, δέν δικαιούται την θεία βοήθεια.

Όταν όμως ζή πνευματικά και είναι κοντά στον Θεό, την δικαιούται. Τότε, αν συμβή κάτι και πεθάνη, είναι έτοιμος γιά την άλλη ζωή, οπότε είναι κερδισμένος καί σ’ αυτήν την ζωή καί στην άλλη.

Ή βοήθεια τού Θεού δεν εμποδίζεται ούτε άπό ανθρώπους ούτε άπό δαίμονες.

Δεν είναι τίποτε δύσκολο γιά τον Θεό ούτε γιά έναν Άγιο. Τό εμπόδιο σ’ εμάς τους ανθρώπους είναι ή όλιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις νά μας πλησιάσουν.

Καί ενώ υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη δίπλα μας, εμείς, επειδή υπάρχει μέσα μας σέ μεγάλο βαθμό τό ανθρώπινο στοιχείο, δεν μπορούμε νά καταλάβουμε τό θειο, πού ξεπερνάει όλου τού κόσμου τις ανθρώπινες δυνάμεις, γιατί οί θείες δυνάμεις είναι παντοδύναμες.

Καθόμαστε πολλές φορές άδικα, ώρες ολόκληρες, γιά νά βρούμε μόνοι μας λύση σέ ένα θέμα,

χρησιμοποιώντας όλη τήν απειρία μας.

Τό κεφάλι μας γίνεται κουδούνι, τά μάτια μας τσούζουν, ό ύπνος δέν μας πιάνει, γιατί μας έχει πιάσει

τό ταγκαλάκι μέ επίμονες σκέψεις.

Τελικά βρίσκουμε μία λύση, άλλα μετά ό Θεός μας βρίσκει άλλη, καλύτερη λύση, πού δέν τήν είχαμε σκεφθή εμείς, καί μάς μένουν ό πονοκέφαλος καί τά ξενύχτια. Όσο καί αν είναι σωστή ή δική μας σκέψη, όταν δέν είναι ό Θεός μπροστά, τό κεφάλι κουράζεται καί έρχεται πονοκέφαλος, ενώ ή προσευχή μέ τήν εμπιστοσύνη στον Θεό ξεκουράζει.

Γι’ αυτό ας αφήνουμε μέ εμπιστοσύνη στον Θεό τά δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως καί νά μή στηριζώμαστε στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, καί Εκείνος θά κάνη ο,τι είναι καλύτερο.

Καί πάντα γιά καθετί πού σκέφτεσθε νά κάνετε, νά λέτε «αν θέλη ό Θεός», μήν πάθετε καί εσείς ο,τι έπαθε κάποιος μιά φορά.

Είχε αποφασίσει νά πάη στο αμπέλι του γιά δουλειά. «Αύριο πρωί-πρωί, λέει στην γυναίκα του, θά πάω στο αμπέλι». «Άν θέλη ό Θεός, θά πάς», του λέει εκείνη. «Θέλει-δέν θέλει ό Θεός, λέει εκείνος, εγώ θά πάω». Την άλλη μέρα ξεκίνησε νύχτα. Στον δρόμο εν τω μεταξύ πιάνει τέτοιος κατακλυσμός, πού αναγκάσθηκε νά γυρίση πίσω. Δεν είχε φέξει ακόμη. Χτυπάει την πόρτα. «Ποιος είναι;», ρωτάει ή γυναίκα του. «Άν θέλη ό Θεός, λέει εκείνος, ό άνδρας σου είμαι»!…

– Γέροντα, τί θά γίνουν οι άνθρωποι πού έχουν καλωσύνη, αλλά δέν πιστεύουν;

-Νομίζεις ότι δέν πιστεύουν; Άλλα άς πούμε ότι δέν πιστεύουν. Όταν ήταν μικροί, ή μάνα τους δέν τους κοινωνούσε; Άλλα καί νά μην τους κοινωνούσε, δέν βαφτίσθηκαν, δέν μυρώθηκαν; Δέν είναι γεννημένοι άπό ορθόδοξες καί βαφτισμένες μάνες;

Έ, αυτούς τους ανθρώπους πού έχουν καλωσύνη, θά δης, ό Καλός Θεός θά τους βολέψη μέ κάποιο τρόπο, είτε μέ δοκιμασίες είτε με μιά αρρώστια είτε μέ ταλαιπωρίες είτε μέ έναν σεισμό είτε μέ έναν κεραυνό είτε μέ έναν κατακλυσμό είτε μέ έναν λόγο κ.λπ., καί τελικά θά τους πάη στον Παράδεισο. Πολλές φορές ϊσως παρουσιασθή καί ένας Άγιος ή ένας Άγγελος σέ έναν τέτοιο άνθρωπο, παρόλο πού δέν δικαιούται αυτήν τήν μεγάλη ευλογία.

Μπορεί όμως νά τό κάνη καί αυτό ό Χριστός, αφού πρώτα χρησιμοποίηση όλα τά άλλα. Άλλα συχνά τί παθαίνουν οί άνθρωποι αυτοί;

Πηγαίνει ό διάβολος καί τους ξεγελάει καί πολλοί, οί καημένοι, πλανιούνται, γιατί αρχίζει ό διάβολος νά τους λέη: «Ά, εσένα ό Θεός σού έδειξε τέτοιο μεγάλο θαύμα, γιατί μπορείς νά σώσης τον κόσμο». Καί ό ταλαίπωρος δέν λέει: «Θεέ μου, πώς νά Σέ ευχαριστήσω; εγώ δέν ήμουν άξιος γιά τέτοια χάρη». Αντί δηλαδή νά νιώση συντριβή, δέχεται τους λογισμούς πού τού φέρνει ό διάβολος καί υπερηφανεύεται. Μετά ξαναπηγαίνει ό διάβολος και τοϋ στήνει «τηλεόραση», του δείχνει Αγγέλους, Άγιους, και τοϋ λέει: «Έσύ θα σώσης την οικουμένη».

Άν αυτός ό άνθρωπος συνέλθη, πάλι ό Καλός ό Θεός θά τον βοηθήση.

Πάντως νά μήν ξεχνάμε ότι όλοι έχουμε κληρονομιά από τον Θεό, γι’ αυτό σέ όλους τους ανθρώπους στο βάθος υπάρχει καλωσύνη.

Ό διάβολος όμως Όλα τα μολύνει. Μερικοί τώρα έχουν διατηρήσει αυτήν τήν κληρονομιά, την καλωσύνη, έστω και άν δεν ζουν κοντά στην Εκκλησία.

Έ, αυτούς θά τους βολέψη ό Θεός. Γι’ αυτό, όταν βλέπετε έναν άνθρωπο νά εχη παρασυρθή καί νά εχη αμαρτωλή ζωή, αλλά νά είναι πονόψυχος – βλέπει λ.χ. έναν άρρωστο καί ραγίζει ή καρδιά του, έναν φτωχό καί τόν βοηθάει – από ‘κεί νά καταλάβετε ότι αυτόν δεν θά τόν αφήση ό Θεός, θά τόν βοηθήση. Καί όταν βλέπετε έναν άνθρωπο απομακρυσμένο άπό τόν Θεό νά είναι σκληρός, ασπλαγχνος κ.λπ., τότε πρέπει νά κάνετε μέρα-νύχτα προσευχή, νά κάνη «αποβίβαση» ό Θεός στην καρδιά του, γιά νά πάρη στροφή.

Τά κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Ένα πράγμα ξέρω: όσοι ζουν κοσμική ζωή, γιατί δεν βοηθήθηκαν, αλλά παρασύρθηκαν ή καί σπρώχθηκαν στο κακό, ενώ είχαν καλή διάθεση, αυτοί συγκινούν τόν Θεό καί ό Θεός θά τους βοηθήση.

Θά χρησιμοποίηση διάφορους τρόπους, νά βρουν τόν δρόμο τους· δεν θά τους αφήση. Ακόμη καί τήν ώρα του θανάτου θά τους οικονομήση νά βρίσκωνται σέ καλή κατάσταση.

Απόσπασμα από τις σελίδες  291 -294 του βιβλίου:

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ  Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ