Μία φορά πήγα στον Γέροντα Πορφύριο ως λαϊκός το 1989, είχα ένα πρόβλημα με το στομάχι μου, πονούσε πολύ και δεν με άφηνε, παρ’ όλο ότι έπαιρνα και φάρμακα κατά καιρούς, να ηρεμήσω.

Μόλις αντίκρυσα την αγγελική μορφή του Γέροντος, είδα γύρω-γύρω απ’ το πρόσωπό του, στο κρεββάτι που ήταν ξαπλωμένος, να τον περιλούζη ένα γλυκύτατο απαλό φως και έμεινα άναυδος. Με δέος γι’ αυτό που αντίκρυσα, του λέω: «Την ευχή σας, Γέροντα!» «Του Κυρίου μας», μου απαντά εκείνος. Μ’ αξίωσε ο Θεός τον ανάξιο και αμαρτωλό δούλο του να δουν τα μάτια μου αυτήν την φορά τον Γέροντα, εκείνη την αγιασμένη ψυχή, λουσμένη με θεϊκό φως (άκτιστο φως), η οποία έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη μου και δεν περιγράφεται με λόγια.

Αμέσως με ρωτάει: «Τι πρόβλημα έχεις, παιδί μου;» με απαλή γλυκιά φωνή. Και του απαντώ: «Το στομάχι μου με πονάει, Γέροντα». Και εκείνος μου λέει: «Για έλα εδώ κοντά στο κρεββάτι μου, γιατί δεν μπορώ να σηκωθώ να σε σταυρώσω».

Αμέσως πήγα κοντά, γονάτισα, φίλησα τον Τίμιο Σταυρό και το χέρι του. Εκείνος μου λέει: «Πού ακριβώς πονάς;» Και του έδειξα το σημείο επακριβώς. Τότε εκείνος πήγε να κάνη το σημείο του σταυρού, με τον Σταυρό που κρατούσε, στο πονεμένο μέρος. Εγώ αμέσως άνοιξα το σακκάκι μου για να με σταυρώση.

Εκείνη την στιγμή άκουσα τον Γέροντα, όχι με απαλή φωνή αλλά με δυνατή, λες και τον χτύπησε ηλεκρικό ρεύμα, να με επιπλήττη και να μου λέη: «Γιατί; Δεν περνά απ’ έξω απ’ το σακκάκι σου, ολιγόπιστε;» Τότε εγώ του απαντώ: «Περνάει και παραπερνάει, συγχώρα με, Γέροντα, για την ολιγοπιστία μου».

Αφού με σταύρωσε, μου λέει: «Να ξέρης, ο Σταυρός περνάει απ’ εδώ ως την Αμερική, την Αυστραλία κλπ., άλλη φορά να έχης περισσότερη πίστη». «Να ‘ναι ευλογημένο Γέροντα», του είπα. Έβαλα μετάνοια, ξαναπήρα την ευχή του, ασπάστηκα τον Τίμιο Σταυρό και το χέρι του και αναχώρησα ωφελημένος, αφού από τότε δεν με ξαναπόνεσε το στομάχι μου.

Το 1990 τον Φεβρουάριο ως νέος ιερέας, μαζί με έναν Ιερομόναχο επισκεφτήκαμε τον γέροντα Πορφύριο να πάρουμε την ευχή του. Γυρίζαμε από ένα προσκύνημα, που κάναμε στον Ιερό ενοριακό Ναό της Παναγίας της Γιάτρισσας που είναι στην Παλαιά Λούτσα Αττικής, και διανυκτερεύσαμε εκεί μια βραδιά. Στην επιστροφή για την Καρδίτσα περάσαμε απ’ τον Ωρωπό περίπου στις 11.00′ και περιμέναμε να πάρουμε σειρά για να τον δούμε.

Αφού ήρθε η σειρά μας, πρώτα μπήκε ο ιερομόναχος και μετά εγώ· αφού πήρα την ευχή του, μου είπε: «Να προσεύχεσαι για εμένα, πάτερ μου, να φύγω έτοιμος για την άλλη ζωή». Αφού έβαλα μετάνοια και πήρα την ευχή του, μου λέει: «Να διαβάσης τον Παύλο τον Θηβαίο!» «Να ‘ναι ευλογημένο, Γέροντα», του απαντώ. «Ήταν μεγάλος ασκητής Άγιος», μου λέει, «να τον διαβάσης, μην ξεχάσης!» «Να ‘ναι ευλογημένο Γέροντα», του επαναλαμβάνω.

Έμεινα απορημένος· δεν γνώριζα τότε για τον Παύλο τον Θηβαίο παρ’ όλο που με λένε Παύλο, ιδέα δεν είχα γι’ αυτόν τον μεγάλο ασκητή και Όσιο της Εκκλησίας μας τότε. Αναρωτιόμουν καθ’ οδόν γυρίζοντας γιατί δεν μου είπε να διαβάσω για κάποιον άλλο Άγιο και μου είπε για τον Παύλο τον Θηβαίο, αφού εγώ δεν αποκάλυψα στον Γέροντα το όνομά μου και ούτε με ρώτησε πώς με λένε. Φυσικά ο Γέροντας με το πνευματικό του ραντάρ γνώριζε εκ των προτέρων ότι με λένε Παύλο και ότι δεν γνώριζα τον βίο του μεγάλου αυτού Αγίου. Αργότερα διάβασα για τον όσιο Παύλο τον Θηβαίο και ωφελήθηκα.