Όταν βλέπεις κάτι και αντιδράς μέσα σου, και σφίγγεσαι να μη μιλήσεις, ήδη δεν είσαι εντάξει με αυτό το σφίξιμο

Ήμουν στενοχωρημένος και με συμβούλευσε…

«Δεν σου είπα κα άλλη φορά, όταν ανοίξεις τελείως την καρδιά σου στον Κύριο, χωρίς σφίξιμο, μπαίνει ο Κύριος μέσα, και την καθιστά ανίκανη να αμαρτήσει; Κατάλαβες; Ανίκανους στο κακό.

Ο Κύριος μέσα στην καρδιά μάς αγαπάει, φέρνει πραότητα, καλοσύνη.

Και να θέλουμε να θυμώσουμε, να κάνουμε στον άλλο κακό, δεν μπορούμε.

Τότε ισχύει «Ζω δε ουκέτι εγώ».

Το ζεις και το φωνάζεις μέσα σου.

Ο Παύλος πια τρελάθηκε από τη χαρά του και το διαλαλούσε.

Μα αλλάζει ο Χριστός; Όπως ήταν τότε είναι και τώρα…

Γιατί μωρέ, αφού τα λέμε και τα αποφασίζουμε, ύστερα τί παθαίνουμε και γυρίζουμε στα ίδια και πρέπει να ξαναλέμε τα ίδια;

Πάρ’το εγωιστικά και μην αφήνεις τον εαυτό σου να δίνει ικανοποίηση στο διάβολο.

Δώσου εξ ολοκλήρου στο Χριστό, με ένθερμο έρωτα, με λαχτάρα.

Όταν βλέπεις κάτι και αντιδράς μέσα σου και σφίγγεσαι να μη μιλήσεις, ήδη δεν είσαι εν τάξει με αυτό το σφίξιμο’.

Ο Χριστός αναστήθηκε για να μας δώσει χαρά

Ο Γέροντας μου τόνιζε…«Να μη στενοχωριέσαι, μωρέ, ποτέ. Ο Χριστός αναστήθηκε για να μας δώσει πολλή αγάπη και χαρά, από τώρα. Από τώρα να αρχίσουμε να συμμετέχουμε, όλο και πιο αισθητά, στη φωτεινή ημέρα της βασιλείας της αγάπης του Χριστού, όπου δε βραδιάζει ποτέ.»

Συχνά με πιάνει μελαγχολία

Συχνά με πιάνει μελαγχολία, Γέροντα.

– Γιατί μένεις όλη την ώρα κλεισμένη στο σπίτι σου;

– Πού να πάω;

– Να πηγαίνεις εκδρομές, να πηγαίνεις στο βουνό. Αυτά κάμνουν πολύ καλό.

Όταν σε πιάνει κατάθλιψη

Σ’εσάς την ίδια, κυρία Χ., τί έλεγε ο Γέροντας τις ώρες της μοναξιάς και του πόνου σας, που ο άνδρας σας πέθανε τόσο πρόωρα και τόσο νέος;

– Με βοήθησε πάρα πολύ ο Γέροντας τις στιγμές εκείνες, που είναι φυσικό να σε πιάνει η κατάθλιψη κι αρχίζουν να σε βασανίζουν τα ερωτηματικά…«Γιατί Θεέ μου, γιατί τόσο νωρίς;» Ένιωθα τότε μιά ακηδία κι ένα βούλιαγμα στο κάθισμα και δεν μπορούσα να σηκωθώ.

Με συμβούλευσε τότε…

«Μόλις αισθάνεσαι αυτό το πράγμα, να πετάγεσαι όρθια, και να πηγαίνεις μιά βόλτα στο βουνό.»

Κι όταν τον ρώτησα πώς να έβγαινα έξω άμα ήταν βράδυ, μου απάντησε..

«Άμα δεν μπορείς να βγεις, να φέρνεις στο νου σου όλο ωραίες εικόνες, όπως, ας πούμε, εκείνο το πάρκο, που είχατε επισκεφθεί με τον άνδρα σου και τα παιδιά σου, ή εκείνο το ωραίο ηλιοβασίλεμα, που απολαύσατε στη θάλασσα. Θα διώχνεις τους άσχημους λογισμούς και θα λες… «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον άνδρα μου, ελέησε κι εμάς.»

Μου εμφύσησε, ακριβώς, αυτήν την πεποίθηση ότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ της ζώσας και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας.

Με την κατάθλιψη σου δημιούργησες προβλήματα και στα παιδιά σου

Βυθισμένη στην κατάθλιψη, για το θάνατο του συζύγου της, μία κυρία, μπήκε δειλά στο κελί του Γέροντα. Τα πρώτα λόγια της ήταν… Γέροντα, έχασα τον άνδρα μου, και είμαι απελπισμένη. Ο Γέροντας τής απάντησε…

«Τον εαυτό σου έχασες γιατί έχασες την πίστη σου. Δεν έχασες τον άνδρα σου. Του Θεού ήταν και τον πήρε, όπως θα πάρει κι εμάς. Βλέπω, ότι από την πολλή στενοχώρια έπεσες σε μελαγχολία και δημιούργησες προβλήματα, όχι μόνο για σένα, αλλά και για τα παιδιά σου, που καθώς σε βλέπουν κάθε μέρα να κλαίς απαρηγόρητα, πληγώθηκαν.»

Την παρηγόρησε με πρακτικές οδηγίες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της και της μετέδωσε την πίστη στο Θεό και την ελπίδα της συνάντησης με τον σύζυγό της στον ουρανό.

(Ανθολόγιο Συμβουλών,Γέροντος Πορφυρίου σελ. 206-219)

https://paraklisi.blogspot.com/2020/02/blog-post_18.html